Μια δια βίου διαδικασία μάθησης. Η πιο δύσκολη βασικά...

 

"Μπορείτε να συνειδητοποιήσετε ότι, όταν οι γονείς σας έγιναν γονείς, στην πραγματικότητα δεν γνώριζαν τίποτα για το πώς να είναι γονείς; Μερικοί γονείς δε γνώριζαν αρκετά καλά τον εαυτό τους ή πώς να αγαπούν τον εαυτό τους, πολλώ μάλλον πώς να αγαπούν ένα παιδί. Παρόλο που οι περισσότεροι γονείς κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να αναθρέψουν σωστά τα παιδιά τους, αυτό δε σημαίνει ότι γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν ή πώς να το κάνουν.


Μπορείτε λοιπόν, να τους συγχωρέσετε και να είστε υπομονετικοί μαζί τους; Το να είσαι γονιός είναι μια συνεχής, μια δια βίου διαδικασία μάθησης. Είναι αδύνατον να είναι κάποιος τέλειος γονιός. Καθώς είναι τόσα πολλά εκείνα που πρέπει να μάθει ένας γονιός, είναι πάρα πολλά αυτά που δε γνωρίζουν, ή συνεχίζουν να μαθαίνουν, οι γονείς σας. Παρόλο που η αποστολή των γονιών είναι να διδάσκουν τα παιδιά τους, είναι εξίσου αληθινό και το αντίθετο - τα παιδιά διδάσκουν τους γονείς τους. Ο καθένας από τους γονείς σας έχει μέσα του ένα πληγωμένο παιδί, όμως δεν το συνειδητοποιεί. Τα λάθη που κάνουν οι γονείς σας είναι για αυτούς ευκαιρίες ώστε να ωριμάζουν και να αμφισβητούν το σύστημα των πεποιθήσεών τους. Ωστόσο, για να μπορέσουν να το κάνουν, θα πρέπει να τους δώσετε τη δυνατότητα να αλλάξουν."


(σελ. 167-168, από το βιβλίο "Γίνε ο γονιός του Εαυτού σου", του Yong Kang Chan, εκδ. οίκος Α.Α. Λιβάνη, 2018, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)




Eddie Vedder - "Matter or time"



Ματιά στους πιο εφευρετικούς Έλληνες

 

Λίγη Ιστορία για να θυμηθούμε πού βαδίζομεν κύριοι... δεν βλάπτει!


Συνέντευξη του Θάνου Βερέμη, καθηγητή Ιστορίας, στον γιο του Μάρκο.

Σύντομη, μα περιεκτική ματιά στο παρελθόν όπου μέσα του ίσως κρύβεται το μέλλον.

Κέντρο Αποθεραπείας


Σε μια επίσκεψη αστραπή στου βορρά τα μέρη, πριν λίγες μέρες, σε τόπους ενταφιασμένους ανάμεσα σε "ξανθά μαλλιά" (όπως έλεγε και η αλεπού στον μικρό πρίγκιπα, αναφερόμενη στα στάχυα...), αφού πήρα μια βαθιά ανάσα σαν οξυγόνο απαραίτητη για τα σπλάγχνα μου, αντίκρυσα ανθρώπους - φίλους, με εμφανή του χρόνου τα περάσματα σμιλευμένα στο δέρμα τους σαν χαράγματα - σπαράγματα ονείρου... 

Στραπατσαρίσματα κοινώς, 

που αφορούν φυσικά το ευρύ κοινό, 

καθώς πρόκειται για κάτι πολύ κοινό...




Πόσο πονάει να ακούω το κάτωθι τραγούδι...

Ο χρόνος αδυσώπητος. 

Κακούργος. 

Πανούργος.

Και το τραγούδι, αποκούμπι...


"Συβαρίτισσα"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Μίλτος Πασχαλίδης




Τι και αν προσπαθήσεις να ξαναστήσεις (αναστήσεις) το τραγούδι από την αρχή, 
τα συναισθήματα από τη γέννα τους, 
τα χάδια από τις άκρες των δακτύλων, 
τα δάκρυα από των ματιών τις κόγχες, 
τα μυρωδικά της σάρκας από τις φύτρες των μαλλιών ως τις τρυφερές λαγόνες... 
Μάταια. 
Ο χρόνος σε έχει προλάβει. 
Και η κούραση από το βαρύ του πέρασμα, σε έχει προλάβει.
Έχει αφήσει τα αποτυπώματά της...


"Το τραγούδι απ' την αρχή"
Μουσική: Πάνος Μαλαχιάς 
Ποίηση: Χαράλαμπος Χατζηνάκης 
Ερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης



Αλιείς Μαργαριταριών


"Je crois entendre encore
Από την όπερα "Les pêcheurs de perles" (Αλιείς Μαργαριταριών)
του Georges Bizet 
Ερμηνεία: Alain Vanzo



 

Ένας πατέρας ρωρά τον 4χρονο γιο του:

- Τι σου έρχεται στο νου σου αγάπη μου ακούγοντας αυτή τη μουσική;

Ο γιος απαντά:

- Έχασε τη μαμά του;

Ο πατέρας απαντά:

- Έχασε τη φίλη του...


Κάποιες φορές, η μαμά και η φίλη μπορεί να είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που να ενσαρκώνει και τις δυο ιδιότητες, απέναντι σε ένα ή περισσότερα άτομα. 

Κάποιες φορές αυτό το πρόσωπο χάνεται, από προσώπου γης... 

Και τότε χάνεται μαζί του και η γης...


Μέσα από αυτό το σύντομο διάλογο, διαφαίνεται ότι η γονεϊκότητα συμπλέκεται με τη συντροφικότητα σε ένα μυστηριώδες τάνγκο. 

Η γονεϊκότητα από τη μια. Η συντροφικότητα από την άλλη. 

Και μεταξύ τους, συ(ρ)μ(ατο)πλέγματα. Και τραύματα, σαν από θραύσματα.

Σκοτάδι που μπορεί να αναστηθεί σε φως και φως που μπορεί να βυθιστεί στο σκοτάδι.

Και μεταξύ τους το κενό, που τόσο απεχθάνεται η φύσις...

Και εγώ, να απεχθάνομαι τη δική μου φύση. 

Ακατάλληλη τόσο για γονεϊκότητα όσο και για συντροφικότητα.

Αναζητώ μαργαριτάρια να αλιεύσω, μα σαν τα βρω, μια στιγμή είναι αρκετή για να τα κυριεύσω. 

Και τελικά να καταστρέψω.

Το μετά πιο μπορεί να είναι; Η συγχώρεση ή η ανάφλεξη.


Υ.Γ.: Αφιερωμένο στον 4χρονο γιο μου.