Nullius in verba

Παραθέτω κάποιες ρήσεις που έχουν διατυπρωθεί στο πέρασμα των χρόνων, σχετικά με το περιεχόμενο της επιστημοσύνης, ειδικά στο χώρο των βιοεπιστημών. Αν έχουν όμως, αξία, αυτές οι ρήσεις για μένα, δεν είναι το περιεχόμενό τους, αλλά η βιωματικότητα του περιεχομένου τους:


Πρώτα, ο Βάκων:

"αν κάποιος θελήσει να αρχίσει με βεβαιότητες, θα καταλήξει σε αμφιβολίες. Αν όμως, στο ξεκίνημα, τον ικανοποιούν οι αμφιβολίες, τότε σίγουρα θα καταλήξει σε βεβαιότητες".



Μετά, η μητέρα του Μεντελέγιεφ (απευθυνόμενη προς τον γιο της, λίγο πριν αυτή πεθάνει):

"απόφευγε τις αυταπάτες, επιμένοντας στη δουλειά και όχι στα κούφια λόγια. Αναζήτησε υπομονετικά τη θεϊκή και την επιστημονική αλήθεια".


Και τέλος, ο κύριος William Osler, σχετικά με την Ιατρική, έχει πει το ανυπέρβλητο και βαθυστόχαστο, το οποίο ελάχιστοι ιατροί σήμερα μπορούν να βαστάξουν αγογγύστως...:

(αλήθεια, ποια άλλη επιστήμη ενέχει τόση αβεβαιότητα στην κρίση της, όταν όλοι ζητούν από εκείνη τόση βεβαιότητα στις αποφάσεις της; πώς να εξηγήσεις στην εκάστοτε κοινωνία, ειδικά στη σημερινή με τα μεγαλειώδη της τεχνολογικά επιτεύγματα, το αντιφατικό της κατάστασης, μα και συνάμα το μαγευτικό της διευρεύνησης και της πιθανολογικότητας, χωρίς να παρεξηγήσει κανείς ότι από υποκείμενο ιατρικών υπηρεσιών, γίνεται αντικείμενο πειραματικών χειρισμών...;)



Και για τελείωμα, ρίξτε μια ματιά και παρακάτω, για να δείτε πού πηγαίνει σήμερα η Ιατρική...

Θα πω μόνο δυο πράγματα:

- αυτό με τη διάγνωση του καρκίνου του στήθους που περιγράφει στην αρχή, μού έχει τύχει όταν ήμουν στην Καστοριά. Το έχω καταγράψει σε αυτό το blog, μπορείτε να το αναζητήσετε. Μαζί, έχω καταγράψει και την τραγικότητα και την απογοήτευση της κατάστασης να σου συμβαίνει κάτι τέτοιο, ως καρδιολόγος όταν πας να κάνεις υπέρηχο καρδιάς σε γυναίκα ασθενή και είσαι ο πρώτος που αγγίζει το στήθος της για να διαπιστώσεις ότι έχει καρκίνο με μεταστάσεις στον πνεύμονα και αυτό της προκαλεί τη δύσπνοια την οποία καλείσαι να εξηγήσεις...

- είναι συγκινητικό, να διαπιστώνεις, ότι ο συνδυασμός Ιατρικής και Ανθρωπολογίας, ταυτόχρονα, στην καθημερινή πράξη, σε μια κίνηση, σε μια ανάσα, σε ένα σώμα και σε μια έμπνευση, κάποιοι πολύ μακριά, το αναγνωρίζουν και το πράττουν ομοίως. Είναι απίστευτη χαρά, να συνειδητοποιείς ότι και άλλοι συνάδελφοι (έστω και αν βρίσκονται πχ στο μακρινό "Stanford" και όχι στο κοντινό "Αμαλία Φλέμιγκ") βλέπουν τα πράγματα από αυτήν την ματιά της Ιατρικής Ανθρωπολογίας... Δυστυχώς, μόνο αυτοί καταλαβαίνουν την σχεδόν μεταφυσική χαρά της τέχνης. Οι λοιποί, χάνουν τεράστια εικόνα της προσέγγισης... Δικαίωμά τους.

Και επειδή, "Nullius in verba", δηλαδή, "τίποτα δεν μπορεί να στηριχθεί μόνο σε κάποια ρήση", αν δεν έχει βιωματικά προσεγγιστεί, σε τούτη τη ζωή, (συμπληρώνω εγώ), θα σας ευχηθώ, ρητά και ξεκάθαρα: καλά βιώματα!

Υγιαίνετε!