Δόκτωρ Τσίσας...

Η κατάσταση της ιατρικής κοινότητας της χώρας μας, όσο προχωράω και εμβαθύνω στους υποχθόνιους μηχανισμούς των αδύτων που διακινούν τις συμπεριφορές υγείας, δίκαια νομίζω μπορεί να χαρακτηριστεί "ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ".

Οι γηραιότεροι ιατροί που κατέχουν διευθυντικές θέσεις, είναι κουρασμένοι, με έλλειψη κινήτρων - πλην των οικονομικών (να είναι καλά η Novartis και οι λοιποί χορηγοί που στέκονται δίπλα και στηρίζουν στον έλληνα ιατρό), με εξουσιαστική διάθεση οι περισσότεροι, (καθώς έτσι γαλουχήθηκαν κατά τη θητεία τους δίπλα στους πάλαι ποτέ αμείλικτους και αυταρχικούς μαγαλοκαθηγητάδες, μεγαλοδιευθυντάδες και μεγαλοκαρχαρίες της ιατρικής ιστορίας και τώρα που πήραν τη θέση του διευθυντή βγάζουν το άχτι τους για όσα άλλοι διευθυντάδες τους είχαν κάνει...), με αδιαφορία απέναντι στους "αριθμούς" των ασθενών-περιστατικών, με ειρωνική, πατερναλιστική ή ίσως και ανταγωνιστική συμπεριφορά απέναντι στους νεότερους ιατρούς. Αυτοί, είναι χαμένοι και καμμένοι από χέρι. Έζησαν ένα σύστημα υγείας που έπλεε βαθειά μέσα στην αυθαιρεσία, τόσο ως προς τη νομική, την ιατρική αλλά τελικά και την ηθική πλευρά του πράγματος...

Οι νεότεροι πάλι ιατροί, χαμένοι κάπου ανάμεσα στη γραφειοκρατία του εθνικού συστήματος υγείας, στην προβληματική ηλεκτρονική συνταγογράφηση, στις παγκόσμιες επιβλητικές δυνάμεις κατευθυντηρίων οδηγιών (και συνεπώς νομικής απειλής επί μη συμμόρφωσης με αυτές), στις παιδιάστικες αναβλητικές συμπεριφορές βαρεμάρας (τί; έχει δύσπνοια; σιγά, και τι έγινε...;), στις ανώριμες συμπεριφορές επιπολαιότητας και μεγαλομανίας (νομίζουν ότι έχοντας δει καμιά 10ριά φορές μια πάθηση, έχουν πιάσει τον παπά από τα @@ρχίδια... και ξέρουν όλη την ιατρική... που την παίζουν στα δάχτυλα!), στις πειναλέες συμπεριφορές συναλλαγής κάτω από το τραπέζι με το σύστημα ("δώσε και σε μένα μπάρμπα...") - μόνο που τώρα έχουν μείνει μόνο τα ψίχουλα που άφησαν οι προηγούμενοι..., στο βομβαρδισμό πληροφοριών και εκρήξεις προσωπικής ανισορροπίας, στα δάνεια και αντιδάνεια, στους έρωτες-παιδιά-γατιά-σκυλιά-σεμινάρια-δημοσιεύσεις και μετακομίσεις ανά την Ελλάδα ζητιανεύοντας για ένα επικουρικό και στην ανάγκη για εμπειρία στο εξωτερικό ώστε να πλουτίσουν το βιογραφικό τους για να μπορούν να διοριστούν κάπου στη Σύμη ή στο Καστελλόριζο..., οι νεότεροι πάλι ιατροί λέγω... δεν έχουν πάρει πρέφα περί τίνος πρόκειται η σημερινή Ιατρική...

Ελάχιστα είναι τα παραδείγματα ελλήνων ιατρών που ακόμα στέκονται όρθιοι στο μακελειό της ανθρώπινης ασθενικής ψυχής. Αυτοί οι άνθρωποι αν κάπου διαφέρουν από τους προηγουμένως περιγραφέντες συναδέλφους τους, μικρούς και μεγάλους, νεότερους ή γηραιότερους, είναι στο επίπεδο ευρύτερης παιδείας και σεβασμού καθώς και στην πραγματική αγάπη για αυτό που κάνουν. Τα υπόλοιπα, περισσεύουν.

Ενδεικτικά και μόνο παραθέτω κάποια σκίτσα του γελοιγράφου Σεραφείμ Μπάκουλη (που ήταν η αφορμή για να γράψω αυτές τις σκέψεις), του οποίου το έργο πρόσφατα εντόπισα και πραγματικά γέλασα πολύ. Δυστυχώς δεν βρήκα τρόπο επικοινωνίας μαζί του ώστε να ρωτήσω για την άδεια αναδημοσίευσης αυτών των σκίτσων, αλλά παροτρυνόμενος από το "κοινοποιήστε" που έχει στο εμπροσθόφυλλο του βιβλίου του, το οποίο κρατώ, θέλω να πιστεύω ότι δεν θα έχει πρόβλημα που καρφιτσώνω αυτές τις όμορφες και πολύ έξυπνες γελοιογραφίες, σε ετούτο εδώ το blog (οι 3 πρώτες έχουν σχέση με την ιατρική και οι επόμενες 2 έχουν σχέση με την κοινωνική παθολογία και το πώς χτίζονται ή γκρεμίζονται σήμερα τα όνειρα των συνανθρώπων μας):