Εκτός ύλης...

Ήταν προχτές το βράδυ, που ανοίγοντας την τηλεόραση τυχαία στο κανάλι της Βουλής, ξαφνιάστηκα όχι μόνο μια, αλλά τρεις φορές βλέποντας αυτά που διαδραματίζονταν. Μιλάμε όμως, για ταράκουλο! Όχι αστεία.

Έβλεπα σε απευθείας σύνδεση με το χώρο της Βουλής, τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση, πάνω στο έδρανο να αγορεύει. Το πρώτο ξάφνιασμα ήταν ακριβώς αυτό: αναρωτήθηκα, και ο Σκιαδαρέσης στη βουλή; Όλοι πια οι δημοφιλείς δεν χάνουν ευκαιρία και κουτσοί στραβοί μπαίνουν στη βουλή; Το δεύτερο ξάφνιασμα, ήταν το τί έλεγε και ξεστόμιζε ο Σκιαδαρέσης στη βουλή... Ένας λόγος πύρινος πραγματικά, γεμάτος συναίσθημα και ένταση. Ένας λόγος-κείμενο που ενσάρκωνε όλα τα κακώς κείμενα της εποχής μας. Ένας λόγος, που για πρώτη φορά από έδρανο της Βουλής, εμπεριείχε και τόνιζε έντονα τη λέξη "ΣΥΓΝΩΜΗ" προς τον ελληνικό λαό. Και το τρίτο ξάφνιασμα, ήταν όταν τελείωσε ο λόγος του Σκιαδαρέση στη βουλή, που τότε ξεκαθάρισε το όλο σκηνικό: στα πλαίσια της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου, όλο αυτό που διαδραματιζόταν στη βουλή, ήταν ένα θεατρικό δρώμενο, με τίτλο "Εκτός ύλης ή ο μονόλογος ενός καθ' ομολογία παράλογου", του Κώστα Λεϊμονή, που ήδη παίζεται σε θεατρική σκηνή της Αθήνας. Μια γεύση του τί διαδραματίστηκε στη Βουλή, δείτε εδώ. 

Δεν ανέβασα αμέσως την ανάρτηση αυτή, ενώ ήθελα τόσο πολύ, γιατί περίμενα να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο, καθώς, δυστυχώς πέτυχα το κανάλι κάπου από τη μέση του θεατρικού. Έτσι, ήθελα να διαβάσω όλον το λόγο και μετά να γράψω.

Σήμερα, το πήρα και σήμερα το τελείωσα κιόλας. Είναι ένα μικρό βιβλιαράκι, με μεγάλο όμως περιεχόμενο που πιστεύω πρέπει όλοι μας να διαβάσουμε. Έχει βραβευτεί κιόλας το 2016 από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Επάξια, χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Και επειδή εδώ και χρόνια θεωρώ ότι όταν το μυαλό μου διακατέχεται από μια ιδέα ή έναν προβληματισμό, αυτό λειτουργεί με καθεστώς συναστρίας γεγονότων, των οποίων τις δυνάμεις ευθυγράμμισης και σύμπτωσης αδυνατώ ακόμα να αντιληφθώ από πού εκπορεύονται, παραθέτω λίγα αποσπάσματα από το εξαιρετικό αυτό κείμενο και απλά σας παραπέμπω να διαβάσετε τις τελευταίες 2 αναρτήσεις αυτού του πολύπαθου blog... Τα αποσπάσματα παρατίθενται χωρίς άδεια αναδημοσίευσης, όπως και όλα τα αποσπάσματα που παραθέτω σε αυτό το blog. Ο λόγος, δεν είναι η διάθεσή μου για παρανομία, καθώς δεν λαμβάνω κάποια έγκριση πριν τα δημοσιεύσω, αλλά το ανθρωπολογικό αστείο που θεωρώ ότι επιτελείται με το πλαίσιο του νόμου περί πνευματικών δικαιωμάτων, καθώς όλα τα οποία λέμε, σκεφτόμαστε, πράττουμε και εμπνεόμαστε, είναι μια ανασύνθεση λόγων, σκέψεων, πράξεων και εμπνεύσεων, άλλων ανθρώπων, κοντινών ή μακρινών μας, γεωγραφικά, χρονικά, πολιτισμικά... Άρα, αν θέλαμε να είμαστε δίκαιοι με τα πνευματικά δικαιώματα, θα έπρεπε για κάθε λειτουργία του πνεύματός μας, να ζητάμε άδεια από όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, καθώς η έκφραση του πνεύματός μας, είναι και αποτέλεσμα της έκφρασης του δικού τους πνεύματος. Ελπίζω ο συγγραφέας Κώστας Λεϊμονής, ως δικηγόρος, να μην με μηνύσει...


(σελ. 28-29)

     "Διάβαζε", μου λέγαν, όταν ήμουν παιδί. "Διάβαζε να μην γίνεις αμόρφωτος, απαίδευτος!" Μου το λέγαν οι γονείς μου, οι παππουδογιαγιάδες μου, η αδερφή μου. Αλλά τελικά άκουσα το ένστικτό μου. Και διάβασα. Διάβαζα στο Δημοτικό, στο Γυμνάστιο, στο Λύκειο, στο Πανεπιστήμιο, στα λεωφορεία, στα παγκάκια. Συνήθεια μου 'γινε... Άνοιγα κι άλλα βιβλία, πέρα απ' αυτά που υπαγόρευε το αξιοσέβαστο Υπουργείο Παιδείας.
     Μετά το διάβασμα πάντα έρχεται η εξέταση. Εξέταση στο Δημοτικό, εξέταση στο Γυμνάσιο, εξέταση στο Λύκειο, εξέταση στο Πανεπιστήμιο. Και εξέταση στην ίδια τη ζωή. Και εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις περάσει όλα, με το πλατύ χαμόγελο της ικανοποίησης σα σε "καρφώνει" μπροστά στους περαστικούς, γνωστούς, φίλους και συγγενείς, μένεις μετεξεταστέος. Γιατί, ενώ έχεις μάθει απ' τα βιβλία ότι το κράτος σε υπηρετεί, αντ' αυτού σε διώκει. Γιατί, ενώ κάπου έχει πάρει το μάτι σου ότι οι εκλεγμένοι βουλευτές σε αντιπροσωπεύουν, τελικά σε εξαπατούν. Και δίνεις ξανά εξετάσεις. Στο ίδο μάθημα. Εν τω μεταξύ η ύλη αυξάνεται και οι εξεταστές γίνονται πιο επικίνδυνοι, καθώς εσύ γνωρίζεις περισσότερα από εκείνους. Αναγκάζονται να σε ρωτήσουν πράγματα εκτός διδακτέας ύλης, που απαιτούν μια γενική μόρφωση, την οποία εκουσίως δεν σου παρείχαν, για να μην μπορέσεις να απαντήσεις, να αντιδράσεις, όταν έρθει η στιγμή.


(σελ. 52)

     Θέλαμε τη νεολαία με πεσμένα κεφάλια, αλλά αποτύχαμε, γιατί ξεπεράσαμε τον στόχο μας: έχουμε πλέον κομμένα κεφάλια. Κεφάλια να κατρακυλούν στις αποβάθρες του μετρό, κεφάλια επιστημόνων να βαλτώνουν σε πρατήρια βενζίνης ή σε ταβέρνες του εξωτερικού, κορμιά ακέφαλα που μοιάζουν με φαντάσματα, να τριγυρνούν με σερνάμενα πόδια και να ζητούν να αράξουν παρέα με βαποράκια για λίγη ακόμη σκόνη και για μια παράταση ζωής. 


(σελ. 55-56)

     Και όλα αυτά τα λέω ανεξαρτήτως κόμματος. Επομένως μπορείτε, κύριοι συνάδελφοι, να με θεωρήσετε όλοι, μετά χαράς, εχθρός σας. Εγώ πάντως δεν σας βλέπω έτσι. Σας βλέπω ως ασθενείς. Και για να μην παρεξηγηθώ, ήμουν κι εγώ ασθενής και μάλιστα ψυχασθενής, όταν νόμιζα -αθώος στην αρχή- ότι μπορούσα να αλλάξω τον τόπο. Όταν αλλάζεις κάτι, είτε το διαμορφώνεις εκ νέου είτε το μεταμορφώνεις. Κι εμείς όλοι το παραμορφώσαμε. Παραμορφώσαμε τις αξίες. Παρα-μορφώσαμε τα παιδιά μας με άχρηστες πληροφορίες χωρίς να γνωρίζουν βασικά πράγματα.


(σελ. 57)

     Οι τράπεζες γίναν οι μικροί μας θεοί. Ξεχάσαμε τα ιδανικά μας. Αφοσιωθήκαμε στον εξευρωπαϊσμό μας, καταβάλλοντας αξιοζήλευτη προσπάθεια να κρύψουμε τον κομπλεξισμό μας και να βιαστούμε να μιμηθούμε νοοτροποίες για τις οποίες δεν ήμασταν έτοιμοι.


(σελ. 47-48)

     Δύσκολο πράγμα να είσαι μόνος. Τιμωρία σκέτη. Κοστίζει πολύ.  [...] Άτιμη, η μοναξιά, όταν την έχεις επιλέξει. Στην αρχή σε δελεάζει και ύστερα σε συνθλίβει. Τότε μαθαίνεις ποιοι σε θυμούνται, ποιοι σε νοιάζονται. Τότε γίνεται το μέτρημα. Έτσι, αργά ή γρήγορα θα τους μάθουμε όλους. Θα δούμε ποιοι πραγματικά ήταν, ή καλύτερα... ποιοι δεν ήταν.


(σελ. 50)

     Γύρισα στο σπίτι. Δεν μπορούσα να ξεχάσω. Δεν έπρεπε να ξεχάσω. Κι όμως, αυτή η καταραμένη η ησυχία, είχε μεγαλύτερη δύναμη και από φωνές χιλιάδων στομάτων.


Αυτή η τελευταία φράση που αναδημοσιεύω, μου έφερε στο νου, μια άλλη εξαιρετική φράση που πάλι όλως τυχαίως είδα χτες και είναι σε ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη:

"Κάποτε θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια..."


Και αφήνω για το τέλος το πιο αισιόδοξο μήνυμα που νομίζω περιέχει αυτό το κείμενο του Λεϊμονή. Είναι φράση του Οδυσσέα Ελύτη (έτσι, για να επιβεβαιωθώ ότι όλα όσα λέμε και σκεφτόμαστε, είναι αναπόφευκτα δάνεια και αντιδάνεια άλλων ανθρώπων):

(σελ. 69)

     "Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις". Εσείς έχετε παραπάνω από μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι, άρα είναι στο χέρι σας να την ξαναφτιάξετε, να τη βελτιώσετε αλλάζοντάς τη συθέμελα.
     Η νέα μαγιά που αυτή τη στιγμή πλάθεται θα κρατήσει στα χέρια της ένανκόσμο ημιδιαλυμένο, με αποπροσανατολισμένη την πυξίδα των αξιών του, αλλά και με την τεράστια πρόκληση της αλλαγής του. Έναν κόσμο διψασμένο για αξιοκρατία, ισορροπία και αλήθεια. Αλήθεια, επιτέλους αλήθεια! Προσεύχομαι για αυτά τα παιδιά και θαυμάζω από τώρα τον κόπο τους. Έχουν μεγάλο δρόμο εμπρός τους και μικρή βοήθεια πίσω τους.


Και με αυτές τις σκέψεις κατά νου, με αυτές τις δύσκολες σκέψεις που αφορούν κυρίως τις νέες γενιές, έφτιαξα από κιμωλία 7 δρόμους σε έναν τοίχο παιδικού δωματίου, να επιλέξει όποιον θέλει ένα μικρό κορίτσι στα αυριανά της βήματα προς το άγνωστο... Δρόμους, που εναγκαλίζονται σαν τα 7 άστρα της Πούλιας, στο νυχτερινό έναστρο ουρανό, όπως έναστρος είναι και ο ουρανός που βλέπω στα ματάκια της πριν βασιλέψουν κάθε βράδυ... Μόνο που αυτοί οι δρόμοι, είναι καταδικασμένοι να φανούν ξεκάθαρα αφού πρώτα λουστούν από συννεφιασμένα δάκρυα ζωής...

Ας δείξουμε στους ανθρώπους γύρω μας πώς θα θέλαμε να είναι ο κόσμος...

Μα κυρίως, ας τους δείξουμε ποιος δρόμος μας οδηγεί εκεί.

Ακόμα και αν για να τον βαδίσουμε, θα πρέπει να βγούμε...

εκτός ύλης και σώματος!

Καλή Ανάσταση!