Μεταμοντέρνοι Καιροί...


Το πιο μεγάλο δίπολο της ανθρωπότητας, 
αυτό της οριοθέτησης του Εαυτού και του Άλλου,
στις μέρες μας επαναδιαπραγματεύεται μέσα από πολλές οπτικές.

Υπάρχει το έτερον που συνυπάρχει με το ίδιον:
όπως τα αδέρφια και οι συγγενείς συνυπάρχουν εν οίκω
(μόνο που η Κοινωνική Ανθρωπολογία θεωρεί τη συγγένεια ανθρώπινη κατασκευή...)

Υπάρχει το έτερον που με το ζόρι θέλουμε να γίνει ίδιον:
δηλαδή το έτερον ιδωμένο μέσα από το ισχυρότατο ίδιον.

Υπάρχει το έτερον και το ίδιον ως προβολή μιας τρίτης κατάστασης:
της πραγματικότητας, που είμαστε καταδικασμένοι να μην αντικρίσουμε ποτέ,
και αυτό είναι η μόνη πραγματικότητα.

Υπάρχει και το αντίστροφο της σχέσης του έτερου και του ίδιου:
δηλαδή το ίδιον και το έτερον ή αλλιώς το ιδι-αίτερον, που πάντα προβληματίζει
και πάντα δημιουργεί ιδιαίτερα κενά, τα οποία μόνο η εμπειρία και το μέλλον
θα διαχειριστούν.

Τέλος, υπάρχει και ο αχταρμάς του ίδιου και του έτερου:
είναι ο αχταρμάς της καθημερινότητάς μας,
όπου διαχέεται και επεκτείνεται αυτή η αποδόμηση 
του ίδιου και του έτερου και των ορ(γ)ίων τους,
σε όλα τα δίπολα που το μυαλό μας διπολικά και μόνο 
μπορεί (ή όχι) να επεξεργαστεί...

Το αποτέλεσμα;
Ζούμε τρελά μεταμοντέρνους και μετακαπιταλιστικούς καιρούς...