Τρία βαριά "περιστατικά"...

Θα περιγράψω 3 "περιστατικά" ενός δημόσιου νοσοκομείου της επαρχίας. Και όταν λέω "περιστατικά", δεν εννοώ ασθενείς, όπως αισχρότατα έχει επικρατήσει να λέγονται στα νοσοκομεία και εν γένει στην ιατρική, αλλά χρησιμοποιώ τη λέξη με την πραγματική έννοια του όρου, δηλαδή "καταστάσεις" στις οποίες τυγχάνει να συμμετέχουν άνθρωποι, που όπως θα αποδείξω, είναι οι πραγματικοί ασθενείς του συστήματος υγείας στη σημερινή Ελλάδα... Τα τρία περιστατικά, έχουν έναν κοινό σύνδεσμο: είναι ένας ειδικευόμενος που στέκει, συμμετέχει στο θέατρο του παραλόγου, προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται, μα κυρίως προσπαθεί να αντιληφθεί από πούθε θα έρθει η λύση... Ολα τα περιστατικά, διαδραματίζονται μέσα σε μια και μόνο εφημερία αυτού του καημένου ειδικευόμενου...

1ο Περιστατικό: μια νοσηλεύτρια αρρωσταίνει με αυτή την -ανεπανάληπτα καθηλωτική- ίωση που κυκλοφορεί. Μία, δυο, τρεις μέρες. Είχε ζητήσει από έναν ειδικευόμενο να της δώσει αναρρωτική άδεια για αυτές τις μέρες. Εκείνος το έκανε, τόσο απλά, όπως να έδινε ένα χαρτάκι με τα ψώνια του σουπερμάρκετ! Την τέταρτη μέρα, (που έτυχε να είναι και Τετάτη), εκείνη πάλι άρρωστη και ζητάει -αυτή τη φορά μέσω της προϊσταμένης νοσηλεύτριας του τμήματος- νέα αναρρωτική άδεια. Ο απλός ειδικευόμενος ιατρουδάκος, μόλις είχε μπει στο χώρο εργασίας του και όταν απευθύνει μια καλημέρα προς την προϊσταμένη, εκείνη του ανακοινώνει ότι πρέπει να δώσει άλλη μια αναρρωτική άδεια στην άρρωστη νοσηλεύτρια. Εκείνος, -αμέσως μετά την ακαρπη καλημέρα, για την οποίο δεν πήρε απάντηση- απαντά ότι δεν μπορεί να δώσει άλλη αναρρωτική και μάλιστα και αυτές που έχει δώσει δεν έχουν, βάσει νόμου, πραγματική ισχύ! Η νοσηλεύτρια πρέπει να ακολουθήσει άλλη διαδικασία για να πάρει την αναρρωτική της άδεια. Πρέπει να το δηλώσει στην υπηρεσία της, αυτή να στείλει ελεγκτή ιατρό και αυτός να αποφασίσει πόσες μέρες πρέπει -αν πρέπει βέβαια πρωτίστως- να πάρει. Μα καλά, ρωτά η κατά τα άλλα ακριβοδίκαιη προϊσταμένη, γιατί να το κουράζουμε το πράγμα, δώσε της εκεί χάμου μια ακόμα αναρρωτική να τελειώνουμε...! "Μα προϊσταμένη μου", προσπαθεί να αμυνθεί ο φτωχός ειδικευόμενος λες και πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι ένοχος εγκλήματος, "υπάρχει κανονισμός που απαγορεύει τον οποιονδήποτε ιατρό να δίνει έτσι για πλάκα αναρρωτικές άδειες. Η νόμιμη διαδικασία είναι μια και συγκεκριμένη. Αυτά που τόσα χρόνια είχατε συνηθίσει, νομίζω πρέπει επιτέλους να σταματήσουν. Όλοι οφείλουμε να σεβαστούμε κάποιες διαδικασίες και -το κυριότερο- να αλλάξουμε κάποιες νοοτροπίες"... Η προϊσταμένη πήρε αμέσως την άρρωστη νοσηλεύτρια να της ανακοινώσει έξαλλη ότι ο φτωχός πλην τίμιος ειδικευόμενος δεν της δίνει την αναρρωτική άδεια που δικαιούται και να ψάξει άλλον πιο συνεργάσιμο ιατρό... Ο φτωχός πλην τίμιος ειδικευόμενος, αναρωτιέται σε τι γλώσσα μίλησε -αν όχι στη μητρική του- και σηκώνεται και φεύγει επειγόντως...

2ο περιστατικό: ο ίδιος φτωχός ειδικευόμενος ενώ περίμενε να φύγει διακομιδή με έναν καρδιοπαθή προς άλλη γη, άλλα μέρη, καλείται λίγη ώρα μετά να καλύψει μόνος του το τμήμα των Επειγόντων περιστατικών του παθολογικού τομέα, παρότι ο ίδιος δεν ήταν της αυτής ειδικότητας, διότι ένας ειδικευόμενος της παθολογικής είχει μόλις φύγει διακομιδή σε άλλη γη, σε άλλα μέρη, και δεν υπήρχε άλλος να καλύψει τα Επείγοντα. Υπήρχαν ένας ειδικός παθολόγος -ο Διευθυντής- ο οποίος έπρεπε να μείνει στην κλινική να κάνει επίσκεψη, υπήρχε ένας δεύτερος παθολόγος-διαβητολόγος ο οποίος έπρεπε να ανοίξει το μαγαζάκι του - τακτικό διαβητολογικό ιατρείο και κανείς άλλος...! Αξίζει να σημειωθεί -για τα πρακτικά της Βουλής- ότι ο συγκεκριμένος παθολόγος-διαβητολόγος είχε βάλει υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές και για πολύ λίγο δεν βγήκε και όταν ρωτήθηκε γιατί η παθολογική κλινική δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά σε καθημερινή βάση, εκείνος απάντησε με μια απάθεια που σε οδηγεί σε... κώμα: "αφού η παθολογική είναι ένα μπουρδέλο"! Δυο άλλοι ειδικοί παθολόγοι έλειπαν σε ρεπό, μια γενική ιατρός που καλύπτει τα πρωινά στο τμήμα Επειγόντων και αυτή σε ρεπό, οπότε ο κλήρος πέφτει στον φτωχό ειδικευόμενο της άλλης ειδικότητας να καλύψει τα επείγοντα. Έτσι και έγινε. Ακυρώθηκε η δική του διακομιδή για την επόμενη μέρα -κατά την οποία είχε προγραμματίσει να πάρει ρεπό μετά την εφημερία του- και κατέβηκε με όρεξη στα επείγοντα. Μέσα σε περίπου 7 ώρες είχε δει περίπου 25 άτομα, είχε κάνει 6 εισαγωγές, του είχε έρθει η επιθυμία να κατουρήσει κάπου 4 φορές αλλά σφίχτηκε και μετά του 'φυγε η ανάγκη, η κοιλιά του γουργούρησε κάπου 3 φορές αλλά ευχήθηκε να μην το άκουσε κανείς γύρω του, δίψασε 2 φορές αλλά είπε "μπα η ιδέα μου είναι" και συνέχισε και φυσικά έγραψε πάνω από 100 χαρτιά με παραγγελίες για εργαστηριακές εξετάσεις, με εισητήρια, με ηλεκτρονικές συνταγές και κατ' οίκον οδηγίες. Να μην πω βέβαια ότι εκείνο το φάκεν τηλέφωνο του γραφείου του πρέπει να χτύπησε πάνω από 20 φορές για να ακούσει του καθενός τη βλακεία... Τέλος πάντων, κάποια στιγμή, ο συνάδελφός του παθολόγος, κάποια στιγμή γύρισε από την άλλη γη, άλλα μέρη, σε τούτη τη γη και σε τούτα τα μέρη και έτσι ο φτωχός ειδικευόμενος επιτέλους βρίσκει λίγο χρόνο να πάει να φάει. Στην τραπεζαρία όμως, το φαγητό το είχαν μαζέψει. "Το βραδινό σερβίρεται σε 2 ώρες από τώρα" του είπαν και η κοιλιά του γουργούρισε, οπότε αποφάσισε να πιει κανά μπουκάλι με νερό μπας και ξεγελάσει το στομάχι του! Περιεχόμενο ας είναι και ας είναι ό,τι να 'ναι τέτοια ώρα...

3ο περιστατικό: ο ίδιος ειδικευόμενος, είχε ζητήσει από τον οδηγό ασθενοφόρου να φύγουν νωρίς την επόμενη μέρα για να πάνε διακομιδή τον ασθενή που έπρεπε να πάνε από την προηγούμενη. Έτσι, είχε συμφωνηθεί να ξεκινήσουν αμέσως μόλις ο οδηγός αναλάμβανε βάρδια, δηλαδή στις 08:00 πμ το επόμενο πρωί. Σε νορμάλ συνθήκες θέλει περίπου 3,5 ώρες για να ολοκληρωθεί η διακομιδή, οπότε ο φτωχός ειδικευόμενος υπολόγισε ότι περίπου 11:30 πμ θα είναι πίσω στη βάση του, οπότε άντε να φύγει κατά τις 12:00 από το νοσοκομείο και έτσι να πάρει έστω και κουτσουρεμένο το ρεπό του. Τουλάχιστον θα προλάβαινε να πληρώσει κάποιους λογαριασμούς που έληγαν εκείνη την ημέρα... Ο ειδικευόμενος, είχε προλάβει να κλείσει τα μάτια του για καμιά ώρα μεταξύ 06:00 και 07:00, οπότε η επόμενη μέρα ήρθε, και σιγά σιγά θα τελείωνε μια ακόμα εφηερία. Φυσικά κατά τις 07:00 που γίνεται η αλλαγή βάρδιας στους νοσηλευτές, και μαζί γίνεται χάβρα ιουδαίων, ο φτωχός ειδικευόμενος σηκώθηκε γιατί ησυχία δεν μπορούσε να βρει. Ήταν και εκείνο το στομάχι που κάτι ήθελα να φάει, αλλά το κυλικείο ακόμα δεν ηταν ανοιχτό... Περίμενε και η ώρα πήγε 08:00 για να έρθει ο οδηγός. Όμως ακόμα και 08:30 που πήγε δεν είχε έρθει, μα ούτε και 09:00. Κάποια στιγμή κατά τις 09:15 να τος με το πάσο του! "Καλά ρε φίλε τί είπαμε χτες"; "Δεν με πήρατε για επιβεβαίωση και έτσι περίμενα. Εξάλλου το πρωί γιατρέ πάντα τρώω το πρωινό μου στη δουλειά, και επειδή τρώω και αργά (όπως συστήνετε και εσείς οι ιατροί, χαχα!), πέρασε λίγο η ώρα, αλλά μην ανησυχείς όλα θα γίνουν βάσει προγραμματισμού"... Ο φτωχός ειδικευόμενος δεν ήξερε τι να απαντήσει, αλλά εκείνη η λιγούρα που ένοιωθε, ξαφνικά μετατράπηκε σε αναγούλα...! Τουλάχιστον, δεν άλλαξε όλη η λέξη - το δεύτερο συνθετικό έμεινε ίδιο! Να μην τα πολυλογούμε ξεκίνησαν. Έλα όμως που στη διαδρομή συνάντησαν καταρρακτώδη βροχή, χαλάζι, χιόνι, ομίχλη, ισχυρό άνεμο και γλιστερό οδόστρωμα, οπότε τελικά η διακομιδή αντί για 3,5 ώρες κράτησε περίπου 4,5 ώρες. Μόλις γύρισε ο φτωχός ειδικευόμενος, που σε όλη τη διάρκεια της επιστροφής ήταν υποχρεωμένος να ακούει τα αηδιαστικά προσωπικά επιτεύγματα του οδηγού ασθενοφόρου, κοιτά το ρολόι του και η ώρα είχε πάει περίπου 13:00. Φεύγει μετά από κανά τέταρτο, μα δεν έκανε τις δουλειές που ήθελε, πήγε καρφί σπίτι. Κάτι έπρεπε να μαγειρέψει. Δεν είχε τίποτα εύκαιρο. Σήμερα έπρεπε να πάει σούπερ μάρκετ, αλλά δεν πρόλαβε... "Δεν πειράζει" αναλογίστηκε, "το στομάχι πρέπει να μάθει να υπακούει στο μυαλό και όχι το αντίθετο, οπότε πρέπει να τρώει όποτε το μυαλό αποφασίζει και όχι το ανάποδο"! Βέβαια, θυμήθηκε και ένα ανέκδοτο που έλεγε για έναν γάιδαρο που όταν τον έμαθαν ξερικό (δηλαδή να μην τρώει...) αυτός πέθανε!

Συμπέρασμα από τα τρία αυτά περιστατικά: δεν μας φταίει κανένας Τσίπρας αν δεν τα καταφέρει η χώρα μας. Μας φταίει η έλλειψη αυτο- και αλληλο-σεβασμού που μας εμποδίζει να δούμε τον πραγματικό μας εαυτό. Μόνο τότε, ίσως μπορέσουμε να δούμε ποιοι είμαστε και να σιχαθούμε από τη θλιβερή εικόνα, να κοιτάξουμε κατάματα τον συνάνθρωπό μας, αναζητώντας παράδειγμα προς μίμηση ενός καλύτερου εα-υτού... Μέχρι τότε, όμως, θα παραμείνουμε στο φτου-και από την αρχή...

Η προϊσταμένη αρχή του πρώτου περιστατικού, θα συνεχίσει να κάνει εκ-δουλεύσεις... Ο παθολόγος-διαβητολόγος-υποψήφιος και παρ' ολίγον βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να υπόσχεται ότι μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα και την Ευρώπη όταν την ίδια στιγμή δεν μπορεί να αλλάξει την κλινική των 4 ατόμων στην οποία δουλεύει... Και ο νέος οδηγός ασθενοφόρου, θα πηγαίνει στη δουλειά για να φάει με την άνεσή του το πρωινό του και να πληρώνεται, και θα πηγαίνει στη δουλειά για να λέει έτσι ανοιχτά τα αισχρά προσωπικά του επιτεύγματα... Το ερώτημα όμως το μεγάλο που με απασοχλεί, είναι τί θα κάνει μέχρι τότε ο φτωχός ειδικευόμενος της συγκεκριμένης εφημερίας... Μήπως αρκείται στο να ονειρεύεται ένα καλύτερο σύστημα, εκείνες τις ώρες που πέφτει ψόφιος μετά από μιάμιση μέρα εξαντλητικής συμμετοχής στο παρα-πέο-ν αυτό σύστημα υγείας, το οποίο αν δεν έχει καμία αξία, είναι γιατί δεν έχει καμία από τις αξίες που κάποτε είχε σκιαγραφήσει ο παππούς Ιπποκράτης...;

Πέταξε τα όνειρά σου σαν χαρταετό...

Λόγω της μέρας, μια ευχή για όλους μας, να πετάξει εκεί ψηλά και να γίνει η ατμόσφαιρα που θα μας προστατεύει...


"Πέταξε τα όνειρά σου στο άπειρο σαν χαρταετό, και δεν ξέρεις τι θα φέρουν πίσω, μια καινούργια ζωή, έναν καινούργιο φίλο, μια καινούργια αγάπη ή μια καινούργια χώρα... " 

(Anais Nin)

  

50 χαρακώσεις της γκρι εφημερίας

Πάω, μετά από μια κουραστική εφημερία 24 ωρών, να αγοράσω έναν απλό χάρακα από ένα μαγαζί, από όπου είχα πριν λίγους μήνες αγοράσει τον ίδιο χάρακα 0,35 ευρώ. Είχα μαζί μου μόνο 0,60 ευρώ. Ήμουν σίγουρος ότι θα φτάσει, άσε που έλεγα από μέσα μου ότι θα μου τον δώσει τσάμπα, μιας και υπάρχει ήδη μια γνωριμία με τον συγκεκριμένο κύριο.

-"Πόσο κάνει;" ρωτάω.
-"1 ευρώ!" μου λέει.
-"1 ευρωωω;!", αναφωνώ. Δεν έχω μαζί μου, κάτσε να πάω να φέρω τα υπόλοιπα.
-"Μα δεν πειράζει τώρα, φέρε αυτά που έχεις", μου λέει με ένα ύφος λες και μου κάνει χάρη κιόλας...
-"Δεν υπάρχει πρόβλημα, γυρίζω αμέσως".

Μόλις γύρισα με το 1 ευρώ ανά χείρας, μου δίνει έναν άλλον χάρακα τελικά, ο οποίος ήταν πιο καλός από τον πρώτο που μου είχε βγάλει, αυτόν που λίγους μήνες πριν είχα αγοράσει 0,35 ευρώ. Μάλλον, αυτός ο νέος χάρακας που τελικά μου πούλησε, έκανε πράγματι 1 ευρώ και ο πρώτος έκανε μάλλον 0,35 ευρώ...

-"Καλά, άλλος χάρακας είναι αυτός που μου δίνεις τώρα. Πόσο κάνει τούτος;" ρωτάω.
-"Βρε, πάρε αυτόν, είναι καλύτερος. Το ίδιοι κοστίζει και αυτός, 1 ευρώ" μου απαντά ψυχρά, πάλι σαν να μου κάνει -δεύτερη- χάρη που μου δίνει τόσο καλό πράμα κοψοχρονιάς...!

Αλήθεια, κατάλαβε άραγε ο συγκεκριμένος κύριος τι παίχτηκε;

Κάθισα και αναλογίστηκα, ότι από έναν απλό χάρακα που μου τον είχε πουλήσει πριν λίγους μήνες 0,35 ευρώ, ζητούσε τώρα έτσι απλά 1 ευρώ, θεωρώντας ότι εγώ δεν θα πω τίποτα και δεν θα μου φανεί σημαντικό το ποσό. Όταν όμως σκέφτηκα ότι αυτός ο συγκεκριμένος τύπος από το τίποτα και μέσα σε μια στιγμή θα έβγαζε 1 ευρώ, σε αντιδιαστολή με εμένα που έτρεχα τις προηγούμενες 24 ώρες και έβγαλα 50 ευρώ, άυπνος, με τα πόδια να πονάνε και ένα κεφάλι καζάνι, έτοιμο για να βράσεις τσίπουρο (!), τότε συνειδητοποίησα, ότι αυτή η χώρα έχει πολλά ακόμα εμπόδια να περάσει για να προοδεύσει...

Διότι, δεν είναι αν ο Βαρουφάκης ή ο Τσίπρας λένε την αλήθεια, υπαναχωρούν ή υποχωρούν σε σχέση με τις προγραμματικές τους δηλώσεις, όπως πολλοί τους κατηγορούν, αλλά είναι ότι όλοι μιλάνε και κρίνουν με απίστευτη άνεση μια κυβέρνηση 20 ημερών, όταν την ίδια στιγμή κανείς από αυτούς τους επικριτές δεν μιλάει για τις κυβερνήσεις των προηγούμενων 40 ετών, που διέβρωσαν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και αντικατέστησαν την αλήθεια με αισχρά ψέμματα.

Αγαπητοί μου, δεν επαφίενται όλα σε μια κυβέρνηση (αριστερή, κέντρου, δεξιά ή εθνικής ομοφωνίας). Η αλλαγή, θα έρθει από εμάς τους ίδιους, όταν αφήσουμε στην άκρη την κριτική και αρχίσουμε να κάνουμε τη δική μας αυτοκριτική... Για να γίνει κάτι τέτοιο όμως, χρειάζονται ακόμα πολλά να γίνουν, έξω από τα eurogroup και τις πολιτικές ατζέντες. Χρειάζονται πολλά να γίνουν πρώτα από όλα μέσα μας. Όσο αυτό δεν γίνεται θα λειτουργεί ανασταλτικά σε οποιαδήποτε θετική κίνηση της οποιασδήποτε κυβέρνησης που προσπαθεί να ενταχθεί σε οποιοδήποτε ευρωπαϊκό πλαίσιο...

Εκείνο το "γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο" πόσο μακρινό μοιάζει άραγε...; 

Ίσως, τόσο, όσο 50 χάρακες στη σειρά που ισοδυναμούν με μια ιατρική εφημερία... Εξάλλου, χάρακας και διαβήτης από το σχολείο μαθαίναμε ότι στέκονται δίπλα δίπλα...

Πόσο κάνει 1+1 ;

Στο προηγούμενο post θίξαμε τη σχέση παρελθόντος-παρόντος, αλλά ίσως δεν αναλύσαμε τις προεκτάσεις αυτής της σχέσης και δεν μιλήσαμε για το άθροισμα των δυο παραγόντων. Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές 1+1 δεν κάνουν 2, αλλά το αποτέλεσμα μπορεί να παρουσιάζει τεράστια ποικιλία...

Μπορεί το παρόν να φαίνεται ως η ολοκλήρωση και η αποκατάσταση μιας υπόσχεσης που έρχεται από τα παλιά...

Μπορεί το παρόν να παρουσιάζεται ως ένα παντελώς διαφορετικό πλαίσιο από το παρελθόν, ως μια άλλη οπτική, όπου πρότυπα του σήμερα και έννοιες που δεσπόζουν καθημερινά, όπως αυτά περί "ομορφιάς" και "καθαρότητος" του προσώπου που χτίζει έκαστος εξ ημών στα κοινωνικά δίκτυα στα οποία όλοι τρέχουν να φακελωθούν (βλέπε face-book), διαφέρουν παντελώς από το "για ένα πρόσωπο ζούμε σε αυτήν την κοινωνία" του παρελθόντος όταν τότε δέσποζε μια άλλη καθαρότητα και ομορφιά, αυτή της ψυχής...

Μπορεί όμως το παρόν να παρουσιάζεται ως αντίκρουση και ως αντιδιαστολή του παρελθόντος, οπότε να δημιουργείται η απόλυτη αντίθεση παρελθόντος-παρόντος, δημιουργώντας ένα συγκρουσιακό σκηνικό, όπως αυτό που κατεξοχήν απαντούμε στα χάσματα γενεών...

Μπορεί άλλοτε βέβαια, η σχέση παρελθόντος-παρόντος να έχει πράγματι τέτοια απόσταση που το συνολικό αποτέλεσμα να καταλήγει σε ένα δράμα, όπως αυτό που χαρακτηρίζει πολλά νέα παιδιά τα οποία δεν μπορούν να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν στον δικό τους ουρανό, γιατί είναι κλειδωμένα σε ένα παλαιοντολογικό πλαίσιο που οι γονείς έχουν χτίσει και του οποίου κρατούν τα κλειδιά...

Μπορεί τέλος, η συνύπαρξη παρελθόντος-παρόντος, να είναι μια γόνιμη σχέση, κατά την οποία η ομορφιά, η εμπειρία, η δημιουργία και η σοφία του παρελθόντος, ενισχύεται, εν-δυναμώνεται και αναπαράγεται μεγαλοφώνως και με βροντερό τρόπο από τα επιτεύγματα της σημερινής εποχής...

Ποιο πρότυπο νομίζεται είναι το πιο υγιές και -κυρίως- πώς μπορεί αυτό να επιτευχθεί; Νομίζω όμως, ότι οι ερωτήσεις αυτές είναι ακόμα πιο πολύπλοκες από την απλή ερώτηση "πόσο κάνει 1+1;" οπότε προς το παρόν θα τις αφήσουμε να περιδιαβάζουν κάπου ανάμεσα στο πέλαγος και να αρμυρίζονται από κύματα και βυθούς, από αέρηδες και μποφόρια...

Υ.Γ.: Οι φωτό από πρόσφατο ταξίδι σε Καβάλα και Μυτιλήνη...

50 αποχρώσεις της γκρι γενιά(δα)ς...

Μιας και μιλήσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση για μαλλιαρούς και αγράβατους, για τον σπαρτιάτη Λεωνίδα, καθώς και για τη σπουδαιότητα της ετυμολογίας κάθε λέξης, θυμήθηκα ότι κάπου ανάμεσά τους στην πορεία της Ιστορίας, οφείλουμε να τοποθετήσουμε και μια φυλή βαρβάρων, που όπως η ιστορική έρευνα έχει προτείνει (και ο γερμανικός εθνικισμός έχει ανασυνθέσει), έχει να κάνουν με τους προγόνους των σημερινών Γερμανών! 

Ο λόγος για τους γνωστούς μας Λογγοβάρδους ή Λομβαρδούς, οι οποίοι περιγράφονται ήδη από τον Τάκιτο (ιστορικό του 1ου αιώνα) ως ένα από τα φύλα των Germani, που θα προσπαθήσουν αργότερα από τα βόρεια να εισέλθουν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το εντυπωσιακό με αυτούς τους τύπους ήταν ότι ήταν... μαλλιαροί, αγράβατοι και είχαν γένια σαν του Λεωνίδα, χαρακτηριστικά που όλα αυτά μαζί ήταν που τους προσέδωσαν το όνομά τους. Διότι, η λέξη "Λογγοβάρδοι" προέρχεται από το "Longο Bard" που προέρχεται από το "Long Beard" δηλαδή, "Μακρύ Μούσι"!

Οι λαοί αυτοί, είχαν ως κοινωνικό χαρακτηριστικό τους τη γενειάδα, που σηματοδοτούσε, ανάλογα με το μέγεθος και τον όγκο της, την ιεραρχική κατάταξη των μελών της κοινωνίας. Όσο δηλαδή, πιο μεγάλη, πλούσια και φανταχτερή την είχε κάποιος (πάντα για τη γενειάδα μιλάμε, μην παρεκτρέπεστε), τόσο πιο σημαίνον πρόσωπο ήταν, τόσο πιο ψηλά στην κοινωνική ιεραρχία βρισκόταν. Το ίδιο συνέβαινε με τα μαλλιά τους και εν γένει (να το πάλι το... γένι!) όλο τους το τρίχωμα. Όπως κάποιοι άλλοι λαοί κατά καιρούς τονίζουν τα αυτιά τους, το δέρμα τους με τατουάζ ή τα μάτια τους με μπογιές, έτσι και εκείνοι τότε οι Μακρυμάλληδες και Μακρυγένηδες-Λογγοβάρδοι δήλωναν το κοινωνικό τους status, βάσει του πλήθους των... τριχών τους! Το ίδιο εξάλλου δεν συμβαίνει και στη φύση, πχ με τα πουλιά που διαθέτουν τα πιο φανταχτερά και πλούσια φτερά; Αυτά τα αρσενικά δεν κερδίζουν τις εντυπώσεις και μαζί και τα θηλυκά που αποχαυνωμένα στέκονται και θαυμάζουν;

Άρα, λοιπόν, για να αποκαταστήσουμε την ορθή ιστορική διάταξη των γεγονότων-φαινομένων που πλασάρουν αυτή τη μόδα με τα μούσια και τα μαλλιά, πρώτα εμφανίστηκε ο Σπαρτιάτης-βασιλιάς-Λεωνίδας-συντοπίτης μου, μετά οι Λογγοβάρδοι-πρόγονοι-της-Μέρκελ και μετά οι μαλλιαροί-μαλλιάδες-δημοτικιστές. Κρατήστε όμως, ότι άλλοτε τα χαρακτηριστικά αυτά αποτελούσαν μέρος του συστήματος (στην πρώτη και τη δεύτερη περίπτωση) και άλλοτε χαρακτηρίζονταν αντισυστημικά (στην τρίτη περίπτωση με τους μαλλιαρούς...). Η διαφορά έγκειται στο ποιος είχε την εξουσία γιατί αυτός καθόριζε τον κανόνα-πρότυπο: αν την είχε ο φανταχτερά τριχωτός, τότε αυτό περνούσε και ως σύστημα - γινόταν ο κανόνας, το πρότυπο, αν όμως τύχαινε να την έχει την εξουσία ο ξυρισμένος, με γραβάτα και κοστούμι, τότε ο άτυχος μαλλιαρός έβγαινε αυτομάτως εκτός συστήματος και γινόταν ο κατακριτέος (εξ' ου και η κακομοίρα η μαλλιαροκομμουνιστικοδημοτική)!

Και σήμερα, πού βρισκόμαστε; Σήμερα, η ιστορία συνεχίζεται αγαπητοί μου, επαναφέροντας το σύστημα αυτό της πλούσιας γενειάδας σε μια καινούργια μόδα (και αυτόματα στην τέταρτη φάση της ιστορικής της διαδρομής) που ονομάζεται "κλαρινογαμπρίστικο" ελληνιστί ή "hipster" αγγλιστί (απ' το hippy και mister 2 σε 1 μήπως;). Ουσιαστικά είναι το βαρβαρικό στυλ που είχαν προβάρει πρώτοι οι αρχαίοι, με κανά δυο καλές βουρτσιές και ντυμένο με ένα ωραίο κοστούμι. Το αποτέλεσμα ιδού:

Σίγουρα θα έχετε δει έναν από δά-φτου-φτου-ς...

Αυτό που με προβληματίζει όμως, δεν είναι η φάτσα τους (περί ορέξεως... παστίτσιο!), όσο ότι η σύγχρονη εποχή αναμοχλεύει το παρελθόν και δημιουργεί επανεκτυπώσεις του παρελθόντος, χωρίς να προτείνει κάτι νέο. Χαθήκαν οι στυλιστικές ιδέες δηλαδή;

Το ίδιο, διαπιστώνω το τελευταίο διάστημα, όταν ακούω πολλές επανεκτελέσεις παλαιότερων τραγουδιών, ειδικά ρεμπέτικων, με μια πιο ροκ ενορχήστρωση. Χαθήκαν οι εμπνεύσεις μήπως;

Θα μου πείτε βέβαια, το "ρετρό" σαν συμπεριφορά, πάντα γοήτευε και πάντα πουλούσε, νομίζω όμως ότι την καλύτερη απάντηση πάνω στο θέμα την έχει δώσει η υπέροχη ταινία "Μεσάνυχτα στο Παρίσι". Αξίζει να τη δείτε για να καταλάβετε τι εννοώ...

Όπως και να έχει πάντως, πάντα το παρελθόν και το παρόν, μαζί ανακατεύονται, σε άλλοτε άλλη δόση, και φτιάχνουν το μέλλον μας. 

Κάπως έτσι βλέπω εξάλλου και την πολιτική κατάσταση των ημερών μας: ευρωπαϊκό παρελθόν και ελληνικό παρόν, φτιάχνουν ένα αβέβαιο μέλλον!

Μαλλιαρή αγραβατοσύνη...

Αν χαίρομαι για ένα πράγμα σε αυτήν την κυβέρνηση, είναι το ύφος της, τα μετρημένα λόγια, τα λόγια με περιεχόμενο, τα λόγια που συνδέονται σε ένα γενικότερο σχέδιο, μια γενικότερη οπτική. Μιλάει για τα προβλήματα, τα καθημερινά προβλήματα, αυτά που όλοι βλέπουμε γύρω μας. Δεν βλέπει μια άλλη πραγματικότητα, την ίδια με τους πολίτες βλέπει. Είναι η συνοχή του οράματος και έτσι είναι η συνέχεια του οράματος, που διακατέχει αυτήν την κυβέρνηση...

Πολλοί το παρεξηγούν αυτό, τους ονομάζουν ρομαντικούς, εκτός πραγματικότητας, τους θεωρούν ανεδαφικούς και συναισθηματικούς, ενώ θα χρειαζόταν ίσως τεχνοκρατισμός και λογική μαθηματική, όπως λεν. Επίσης, τους χρεώνουν ότι είναι λαοπλάνοι και δημιουργούν κλίμα ενθουσιασμούς στους πολίτες, χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα. Λεν οι κατήγοροι, ότι οδηγούν το καράβι της χώρας στο απόλυτο αδιέξοδο, αλλά πέτυχαν -έστω και πρόσκαιρα- να κάνουν τον κόσμο να γελά και να τραγουδά. 

Θα διαφωνήσω όμως, με όλο αυτό το σκεπτικό των κατηγόρων και θα υπενθυμίσω, ότι αυτός ο λαός χωρίς συναισθηματικό κόσμο, είναι νεκρός. Το συναίσθημα και όχι η λογική, ήταν αυτό που πάντα καθοδηγούσε το λαό μας ιστορικά, άλλοτε θα μου πείτε στην καταστροφή και άλλοτε στη μεγαλουργία. Σωστό! Ήταν εκείνο το "ή ταν ή επί τας" της Γοργούς προς τον Λεωνίδα, ήταν εκείνο το "Αέρα" των φαντάρων που αντηχούσε στα ψηλά χιονισμένα βουνά, ήταν εκείνο το τράνταγμα στα σωθικά μας (που μαζί με "τη θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν" όπως θα πει ο ποιητής...). Ο λαός μας, αν έχει ένα βιολογικό χαρακτηριστικό -μεσογειακό όπως το καθορίζουν οι ειδικοί- είναι σίγουρα το συναίσθημά του. Αυτό είναι το όπλο του, αυτό και η καταστροφή του. Δεν φταίει όμως αυτό καθ' αυτό, όπως δεν φταίει από μόνο του ένα μαχαίρι, ή όπως δεν φταίει από μόνη της η τεχνολογία. Το πρόβλημα γεννάται από την ώρα που κάποιοι επιθυμούν να το χρησιμοποιήσουν με τρόπο σκοτεινό. Έτσι, θα μιλήσουμε για λαοπλάνους και βερμπαλιστές, για πολιτικούς ρήτορες και για σοφιστές... Η συγκεκριμένη κυβέρνηση όμως, μιλάει μια άλλη γλώσσα: είναι η καθημερινή μας γλώσσα, η γλώσσα του λαού μας, η απλή γλώσσα ή αλλιώς η μαλλιαρή... (για να θυμηθούμε και πολιτικοποιημένους χαρακτηρισμούς της ιστορίας που προέκυψε από το χαρακτηρισμό των δημοτικιστών που άφηναν τότε μακρυά μαλλιά στα πλαίσια αντισυστημικής συμπεριφοράς...). Και όπως η μαλλιαρή ήταν τότε αντισυστημική, θα μπορούσαμε σήμερα να μιλήσουμε για αγραβατοσύνη της σημερινής κυβέρνησης στα πλαίσια μιας νέας αντισυστημικής συμπεριφοράς, σε αντιδιαστολή με την αγραμματοσύνη των προηγούμενων απόλυτα συστημικών κυβερνήσεων που παραδέχονταν ότι δεν ήξεραν να διαβάζουν τί υπέργραφαν (μνημόνια, ΕΝΦΙΑ κλπ...), αλλά το υπέγραφαν. Τι προτιμάτε λοιπόν, γραβατομένους ή γραμματισμένους; Και κάτι ακόμα: η μαλλιαρή ενέχει και μια δόση ζεστασιάς, (εξού και τα μακρυά μαλλιά, για να μας προστατέψουν από το κρύο), που τη χρειαζόμαστε τόσο πολύ σήμερα ως κοινωνία που διέπεται από μεγάλες αποστάσεις και αγεφύρωτα κενά... Αν κάτι λείπει λοιπόν, σήμερα, είναι το συμπλησίασμα των ανθρώπων, η συναδελφοσύνη και το ζεστό άγγιγμα τους... Πρόσφατα, διάβασα, ότι η λέξη θεραπεία ίσως σχετίζεται ετυμολογικά με το θερμός+άπτω, δηλαδή τη ζεστή επαφή, το ζεστό άγγιγμα. Αν λείπει κάτι από τη σημερινή μας κοινωνία, για να θεραπευτεί από τις παθογένειές της, είναι το πραγματικό και το ζεστό άγγιγμα των ανθρώπων της. Η κυβέρνηση κάνει ήδη το πρώτο βήμα και τείνει το χέρι της προς όλους μας. Επαφίεται και σε εμάς πώς θα απαντήσουμε.

Και αν κάποιοι λένε ότι όλα αυτά θα μας οδηγήσουν σαν καταρράκτης στην κατρακύλα (έξοδος από το ευρώ, απομόνωση, επιστροφή στη δραχμή, οικονομική κατάρρευση, εξαθλίωση, εξευτελισμός) και αν όλα αυτά μας δημιουργούν το φόβο της επιστροφής στα μαύρα χρόνια των μεσαιωνικών ανταλλακτικών κοινωνικών, τους απαντώ ότι ακόμα και αυτές οι κοινωνίες ήταν πιο αξιοπρεπείς από τις κοινωνίες ανταλλακτικών που επιθυμούν να μας μετατρέψουν σήμερα, στα πλαίσια ενός παγκοσμιοποιημένου και απόλυτα ελεγχόμενου περιβάλλοντος, στο οποίο είμαστε απλώς τυποποιημένα αναλώσιμα και βουλωμένα γράμματα ενός χαζού φατσοβιβλίου...

Αν έχω καταλάβει καλά, είμαστε προσκεκλημένοι πάνω σε τούτη τη γη και όχι αποκλεισμένοι...

"Invites sur la terre"

(Προσκεκλημένοι πάνω στη γη)

Rene Aubry

Η Αλήθεια της χέστρας - Νο 2

Είναι εντυπωσιακό να συνειδητοποιείς τα πιο βαθιά νοήματα, στις πιο ρηχές στιγμές σου, όπως ας πούμε... όταν βγαίνεις από μια τυχαία δημόσια τουαλέτα και βλέπεις στην πόρτα που πας να ανοίξεις για να βγεις, το κάτωθι φιλοσοφημένο μήνυμα του "άγνωστου στρατιώτη του φιλοσοφημένου λόγου":

Δεν θα μπορούσε παρά ένα τέτοιο μήνυμα-συμπέρασμα να μην είναι σε έναν δημόσιο χώρο... αλλά στον συγκεκριμένο βέβαια δημόσιο χώρο διαστάσεων 0,5m x 0,5m που το πέτυχα, να πω την αλήθεια δεν το περίμενα! Αυτό όμως, από μόνο του, αναδεικνύει ότι τις στιγμές της "έμπνευσης" δεν τις καθορίζεις εσύ, αλλά έρχονται από μόνες τους! (ίσως και από εκεί και η προτροπή της ελληνικής μας παράδοσης: "χέσε ψηλά και αγνάντευε...")

Τώρα, γιατί αυτό το μήνυμα με συγκλόνισε πραγματικά; Διότι, περικλείει μέσα του 3 πολύ σημαντικές θεωρίες σε μυστικό συνδυασμό, καθώς και 1 ευχή, σίγουρα χωρίς ενδοιασμό! Για να το κάνεις αυτό, απαιτεί σίγουρα πολύ έμπνευση και δεν το λες ελαφρά τη καρδία (τώρα πώς συνδέεται και το λες σε φάσεις ελαφρά τη ουροδόχω κύστη ή ελαφρά τω απευθυσμένω... μάλλον η απάντηση βρίσκεται στη σπουδαιότητα πάλι του Παρασυμπαθητικού Νευρικού Συστήματος, για να δείτε τελικά ότι το Νευρικό Σύστημα είναι ανεπανάληπτο και αναπάντεχο).

Η πρώτη θεωρία ακούει στο όνομα "Υπόθεση Sapir-Whorf", προέρχεται από το χώρο της Γλωσσολογίας και ουσιαστικά λέει αυτό που πολλές φορές έχω αναφέρει, ότι η ίδια η γλώσσα παράγει και καθορίζει τη σκέψη μας. Είναι η μια από τις δυο όψεις της -μοναδικής στα παγκόσμια λεξικά- έννοιας "Λόγος", που υποδηλώνει ότι ο τρόπος που δημιουργούνται οι λέξεις και οι δομές τους, κρύβουν νοηματοδοτικές δομές, κρύβουν δηλαδή σκέψη.

Η δεύτερη θεωρία ακούει στο όνομα "Η Γένεση του Εθνικισμού", προέρχεται από το χώρο της Ιστορίας και ουσιαστικά λέει ότι κατά τον 19ο αιώνα, άρχισαν οι διάφορες εθνοτικές ομάδες να διεκδικούν και να καταγράφουν το δικό τους εθνογενετικό μύθο, το δικό τους αφήγημα (για να χρησιμοποιήσουμε την πιο ταιριαστή ίσως λέξη), κατασκευάζοντας από το μηδέν κάποια στοιχεία, παραποιώντας άλλα και σίγουρα αποσιωπώντας κάποια άλλα, βάζοντάς τα όλα αυτά τελικά μέσα σε αυστηρά κρατικά σύνορα και εξυψώνοντάς τα ως τα καλύτερα στοιχεία συγκριτικά με άλλες εθνοτικές ομάδες. Είναι η εποχή που γεννήθηκε το έθνος-κράτος, έχοντας ως ρίζες τη Γαλλική Επανάσταση και το Διαφωτισμό και ως φορέα υλοποίησης το Γερμανικό Ρομαντισμό, είναι η εποχή που βρέθηκε επιτέλους η κόλλα να κρατήσει σε συνοχή (και έτσι σε συνέχεια) τα νέα έθνη-κράτη.

Η τρίτη θεωρία ακούει στο όνομα "Φαντασιακές Κοινότητες", είναι του σπουδαίου Anderson Benedict, προέρχεται από το χώρο της Πολιτικής Φιλοσοφίας και ουσιαστικά προσπαθεί σε μια λογική συνέχεια με την άποψη περί γένεσης του εθνικισμού, να εξηγήσει πώς τα σύγχρονα κράτη δημιουργούν τους θ-εσμούς (και κατ' επέκταση τους δ-εσμούς ανάμεσά τους, μα και εν γένει τους κοινωνικούς εσμούς) σε μια τεχνητή προσπάθεια να εγγράψουν στη φαντασία των πολιτών τους την έννοια του κράτους. Μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μέσα από έννοιες όπως αυτή του "άγνωστου στρατιώτη", μέσα από σύμβολα όπως η σημαία και οι εθνικές εορτές, πασσαλώνουν και εδραιώνουν στη φαντασία των πολιτών, την κατασκευασμένη έννοια του κράτους, του έθνους κλπ.

Τώρα, για να δούμε πώς αυτές οι τρεις θεωρίες, σχετίζονται με το μήνυμα του "άγνωστου στρατιώτη του λόγου" που αντίκρισα στην τυχαία τουαλέτα πρόσφατα:

-"The best nation" = εδώ εδράζει η δεύτερη θεωρία

-"is imagination" = εδώ εδράζει η τρίτη θεωρία

-το nation ως τμήμα της λέξης imagi-nation = εδώ εδράζεται η πρώτη θεωρία που προσδίδει ισχύ στις δυο άλλες θεωρίες: το έθνος διεισδύει, εισχωρεί και εγγράφεται στη φαντασία μας, ως το καλύτερο έθνος, άρα η φαντασία μας (imagination) εμπεριέχει, ενσωματώνει και εγκολπώνει το έθνος (nation), ως σημαντικό στοιχείο το οποίο την καθορίζει και την προσδιορίζει. Πιο σωστά, η φαντασία μας είναι η αποτύπωση (image) του έθνους (nation) στο μυαλό μας (image+nation=imagination), αλλά ταυτόχρονα το έθνος είναι η πρώτη εγγραφή της έννοιας "έθνος" που κατευθύνει τον τρόπο λειτουργίας της φαντασίας μας μέσα από τα παραδείγματα και τα κριτήρια με τα οποία μας οπλίζει (η εκπαίδευση έχει για παράδειγμα επιφορτιστεί με αυτό ακριβώς το θέμα - να κεντρίζει τη φαντασία των παιδιών, αυριανών πολιτών της χώρας).

Μένει όμως, ένα ακόμα σημείο: αυτό της ευχής που κρύβεται πίσω από το μήνυμα της τουαλέτας (και σίγουρα δεν είναι το "καλό βόλι" που σου λέει ο φίλος σου για να πειράξει πριν πας στην τουαλέτα να ανακουφιστείς...)

Επειδή ακριβώς, όπως εξηγήσαμε, στη φαντασία μας εδράζεται η εικόνα που έχουμε για το έθνος, την κοινότητα και την εν γένει συνύπαρξη των ανθρώπων, εκεί ακριβώς οφείλουμε να δώσουμε έμφαση, όχι περιορίζοντας και κατευθύνοντας, όχι πνίγοντας και καλουπώνοντας, αλλά διανθίζοντας, διευρύνοντας, παρέχοντας αμέτρητες ευκαιρίες και άλλες τόσες δυνατότητες. Η φαντασία οφείλει να προστατευτεί από τη βαροχειμωνιά της καταδυνάστευσης που βιώνουμε ποικιλοτρόπως σήμερα (π.χ. facebook), από τη λοβοτομή που διάφορα κέντρα επιβάλλουν, από την περιχαράκωση που οι αγορές επιζητούν. Η φαντασία, έχει ρόλο να δημιουργεί, να πλάθει (και έτσι να διαπλάθει), να μεγαλώνει (και έτσι να μεγαλουργεί) και να τρέχει ασταμάτητα. Έχει ρόλο να συγκρατεί τον άνθρωπο σε έναν φαινομενικά στέρεο κόσμο, όταν όλα γύρω του γυρίζουν (μέσα και έξω από το κεφάλι του), να εγγράφει νέους κόσμους, νέες οπτικές, νέες απόψεις.

Η φαντασία, χρειάζεται, ειδικά σήμερα, σε μια Ευρώπη που ψάχνει ταυτότητα, σε μια Ευρώπη που γέννησε τα εθνικά κράτη, αλλά πάει να καταστραφεί από αυτά, σε μια Ευρώπη που από το όνομά της και μόνο (ευρύς + ωψ = που έχει μεγάλα μάτια) οφείλει να βλέπει τα πράγματα με μια πιο ευρεία ματιά, που να περιλαμβάνει όλες τις κοινωνικές ομάδες... ακόμα και εκείνες που φαινομενικά είναι αταίριαστες. Διότι, όπως κάποτε έλεγε ένα σύνθημα, αυτό που χρειαζόμαστε είναι: "Η φαντασία στην εξουσία". Και χρειάζεται όχι τόσο για την καλύτερη άσκηση της εξουσίας, αλλά για να αντικρίσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς , να τους επεξεργαστούμε και να τους φανταστούμε ενεργούς σε ένα καλύτερο αύριο.

Ίσως, τότε ο μελλοντικός -και "άγνωστος"- ζωγράφος του πορτραίτου το Ντόριαν Γκρέυ να φανταστεί και να φέρει στο φως μια καλύτερη όψη της ψυχής μας... 

Η φαντασία λοιπόν, ας μην φοβίζει, 

αλλά ας φοβερίζει τους φόβους μας!

Η Αλήθεια της χέστρας - Νο 1

Σε μια -νέα- προσπάθεια να προσεγγίσω το -από παλιά- βασανιστικό ερώτημα αν η φύση μας είναι εγωκεντρική ή αλτρουιστική, αν σκεφτόμαστε πρώτα για μας ή για τους άλλους, αν υπάρχει πρώτα το εμείς κάπου ανάμεσα στο εγώ μας, θυμήθηκα, μετά από ένα ωραίο και βαρύ γεύμα, (εκεί κάπου μεταξύ σιέστας και... χέστρας δηλαδή), την αξία ενός συστήματος που υπάρχει στα ζώα και λέγεται "παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα"! Είναι εκείνο το σύστημα που ενεργοποιείται όταν τρώμε, όταν χωνεύουμε, όταν χαλαρώνουμε, όταν ετοιμαζόμαστε για ύπνο, όταν χασμουριόμαστε, όταν βαριόμαστε και όταν αναπαυόμαστε... Είναι το ίδιο σύστημα που μας στέλνει τουαλέτα, τόσο για τα χοντρά όσο και για τα ψιλο-πράγματα, είναι πάλι το ίδιο όταν ο δάσκαλος μιλά και όλοι τον γράφουν... 

Ίσως βέβαια, αναρωτηθείτε πώς γίνεται, αυτό το σύστημα που είναι υπεύθυνο για την εξωτερίκευση των βαθύτερων βιολογικών μας αναγκών (άλλοτε άλλης ηχητικής και αρωματικής συνοδείας...) να συνδέεται με το βαθύτερο ερώτημα αν είμαστε εγωιστές ή αλτρουιστές;! Και θα έχετε και δίκιο. 

Για να προσπαθήσουμε όμως να αναλογιστούμε το εξής: παλαιότερα, πίστευα ότι αν επιτρέψεις σε ένα λιοντάρι να βρεθεί ανάμεσα σε δεκάδες γαζέλες, θα τις φάει όλες μέχρι να σκάσει! Ή αλλιώς, αν επιτρέψεις σε ένα ζώο να έχει απεριόριστη πρόσβαση (όχι σε ένα εσωτερικό δίκτυο - internet, αλλά) σε ένα εξωτερικό δίκτυο δυνάμεων που του παρέχει αφειδώς και αδιαλείπτως τροφή, εκείνο δεν θα αρνηθεί, αποδεικνύοντας την εγωκεντρική του φύση που φυσικά αντιτίθεται στη χριστιανική και αλτρουιστική θεώρηση των πραγμάτων κατά την οποία "ο έχων δυο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι...".  Προσέξτε όμως τώρα, όταν το λιοντάρι βρει μια καημένη γαζέλα και τη φάει, θα ξεκινήσει η διαδικασία ενεργοποίησής του παρασυμπαθητικού συστήματος, οπότε θα έρθει λίγο γλάρα, να και κανά χασμουρητό, να και μια μικρή παράλυση και αδυναμία σε όλο το κορμί, να και να γείρω λίγο στο δροσερό χορτάρι κλπ κλπ, όλο αυτό το σύνδρομο δηλαδή που ονομάζεται σιέστα (ή αλλιώς χέστρα ελληνιστί)...

Τι επιτυγχάνεται όμως μέσω αυτής της διαδικασίας; Όσο και να θέλει το λιοντάρι να επιτεθεί σε άλλες γαζέλες, όσο και να θέλει να φάει ή όσο και να θέλει να υπακούσει στο εγωιστικό του -κατά Dawkins- γονίδιο που του επιτάσσει να πολλαπλασιάζει το εγώ του, επενεργεί πάνω του αυτό το φρένο που λέγεται παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα και τον αποτελειώνει... ήτοι, τον αποτρέπει να κάνει μεγαλύτερη ζημιά στο οικοσύστημα, το εμποδίζει να καταστρέψει περισσότερο την αλυσίδα των ειδών και του λέει ορθά κοφτά: "αρκετά μεγάλε βασιλιά, καλά καβατζώθηκες, άσε τώρα να φάει και κανένας άλλος...". Έτσι, βασιλιάδες και υπήκοοι, (σαν να λέμε, αφεντικά και δούλοι...) βρίσκουν τις ισορροπίες ανάμεσά τους και όλοι είναι ικανοποιημένοι: οι βασιλιάδες γιατί τρώνε όλοι με μέτρο και κάποια σειρά και οι υπήκοοι γιατί τους τρώνε όλους με μέτρο στη σειρά... (σαν να λέμε, σκατά γινήκαμε ούλοι...).

Βλέπετε δηλαδή, πόσο σημαντικό είναι για τη φύση και την ισορροπία της, οι δυνατοί ετούτου του κόσμου να έχουν... χεσμένους τους αδυνάτους και αυτοί με τη σειρά τους όταν τους ρωτάς για εκείνους που τους εξουσιάζουν, να λένε αδιαφορώντας: "χέστηκα"! Ανάμεσα σε τόσα... σκατά λοιπόν,

η όποια εγωιστική μας διάθεση ρεγουλάρεται, αμπαλάρεται και τελικά πλασάρεται ως αλτρουιστική! Το παρα-συμπαθητικό σύστημα συνεπώς, είναι ένα σύστημα που παρα-ποιεί την αλήθεια και της δίνει το δικό της ξεχωριστό χρώμα και άρωμα... Το αν είμαστε πραγματικά εγωιστές ή όχι στα γονίδιά μας, αποτελεί ένα μόνο μέρος της αλήθειας που διαδραματίζεται στη Φύση, καθώς αυτή η Μητέρα όλων μας, έχει βρει τέτοιους μηχανισμούς και ισορροπίες, ώστε όλοι να ικανοποιούνται και κατά κάποιο βαθμό να έχουν και από έναν ρόλο σε αυτό το παιχνίδι...

Άρα, το μέγιστο ερώτημα δεν είναι αν είμαστε από τη φύση μας εγωιστές ή αλτρουιστές, ούτε αν τα γονίδιά μας μάς σπρώχνουν προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, αλλά αν τελικά κατορθώσουμε να βρούμε τις ισορροπίες μας τους τρόπους να συνυπάρξουμε σε κατά κόσμον κοινωνία, παραδεχόμενοι κάποιες μεγάλες αλήθειες...

Πού θα πάει αυτή η δουλειά...;

"Ας σκεφτούμε ένα άλλο παράδειγμα προσφοράς δώρων: ο Mick Jagger λίγο πριν το κλείσιμο μιας συναυλίας στο Candlestick Park του San Francisco, κάθιδρος, κορδώνεται σαν το Βασιλιά της Ροκ, σκίζει το γυαλιστερό συνθετικό μπλουζάκι του, το στριφογυρίζει μερικές φορές πάνω από το κεφάλι του, ψεκάζοντας με ιδρώτα το κοινό, και στη συνέχεια το εκσφενδονίζει στο ακροατήριο μπροστά στη σκηνή, όπου μια θαυμάστρια σε παράκρουση το αρπάζει, το σφίγγει στο στήθος της και ορκίζεται να μην το πλύνει ποτέ. Μολονότι οι οπαδοί των Rolling Stones ίσως νιώσουν φθόνο, ενώ άλλοι ίσως αηδιάσουν από αυτή την κίνηση, οι οικονομικοί ανθρωπολόγοι παρατηρούν και λένε: 'Α! Το δώρο εμπεριέχει το πρόσωπο'. Πράγματι, τα δώρα ενσωματώνουν πάντοτε κάποια μαγική ουσία του δωρητή, η οποία δεν χάνεται ποτέ και προσδίδει αξία σε ένα αντικείμενο, όπως το μπλουζάκι, ακόμα και αφότου εξατμιστεί ο ιδρώτας του Jagger".

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το "Οικονομία και Πολιτισμός" των Wilk και Cligget, εκδ. ΚΡΙΤΙΚΗ, 2010, σελ. 256)

Επιτρέψτε μου όμως, να διαφωνήσω εν μέρει με τους συγγραφείς αυτού του, εξ-αιρετικού κατά τα άλλα, συγγράμματος και να τονίσω ότι αυτό που περικλείει και ενσωματώνει ένα δώρο, δεν είναι τόσο αυτό που νοηματοδοτεί το "πρόσωπο" που μας το δωρίζει, αλλά το "μαζί με το πρόσωπο" που μας το δωρίζει. Αυτός ο συνδυασμός, το "μαζί", είναι που αποτελεί την ουσία του πράγματος, "την ουσία που δεν χάνεται ποτέ" όπως λένε οι συγκεκριμένοι συγγραφείς... Και αυτή η ουσία, δεν χάνεται γιατί έρχεται να αντισταθεί στον προαιώνιο και παντοτινό εχθρό των ανθρώπων: τον κύριο Χρόνο! Το δώρο λοιπόν, σφραγίζει και μεταφέρει μια υπόσχεση, αυτήν της αιώνιας ανάμνησης, της αιώνιας ταύτισης με τον άχρονο χρόνο. Μόνο έτσι νικιέται ο Χρόνος, όταν κάτι τον ακολουθεί για πάντα, όταν κάτι γίνεται εσωτερικό χαρακτηριστικό του και κυλά μαζί του ανεπηρέαστο από εξωτερικά ερεθίσματα... Μόνο έτσι τελικά, κάτι γίνεται μαγικό... (παράδειγμα τρανό και αξεπέραστο ο μαγικός Νίκος Ξυλούρης, που σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή, κάνοντας τον ίδιο το χρόνο να τον ακολουθεί αιώνια πιστά, χορεύοντας σε ρυθμό της λύρας του πάνω στους κυματισμούς του σύμπαντος - υπάρχουν καλύτερα δώρα από τα τραγούδια του άραγε;)

Διότι, όπως το προσδιόρισε ο Νεύτων:

"ο απόλυτος, αληθινός και μαθηματικός χρόνος, αφ' εαυτού του, και από την ίδια του τη φύση, κυλά ομοιόμορφα χωρίς εξάρτηση από οτιδήποτε εξωτερικό."

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το "Ιστορία της Τεχνολογίας" του Donald Cardwell, εκδ. Μεταίχμιο, 2000, σελ. 97)

Στις μέρες μας, πολλές φορές τα δώρα καταντούν τυπικές διαδικασίες, που από υποχρέωση δεν μπορούμε να αποφύγουμε (να πάρουμε ή να δώσουμε). Μαζί τους, χάνεται όμως και αυτή η μαγική ουσία που κουβαλούν, οπότε αυτή η ουσία μοιάζει με είδος προς εξαφάνιση στις μέρες μας. Έτσι, η επέλαση του Χρόνου είναι σαρωτική, όλοι τον κυνηγάμε μα κανείς δεν τον φρενάρει, όλοι τον εχθρευόμαστε μα κανείς δεν του αφήνει ούτε καν μια γραντζουνιά... Ο Χρόνος, μονάχος αλωνίζει στις ψυχές των ανθρώπων, οι οποίες έρμαιες χωρίς μαγική ουσία, δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν στο άχρονό του ταξίδι. Οι ψυχές τελικά, βασανίζονται να κυνηγούν την αιωνιότητα, όταν είναι καταδικασμένες απλά να ψηλαφούν τις χαρακιές που αφήνει στο πέρασμά του ο Χρόνος...

Διότι, όπως το έθεσε ο Weber μέσα από τις μελέτες του για τους άλλους πολιτισμούς:

"Το μοναδικό χαρακτηριστικό του νεότερου βιομηχανικού καπιταλισμού, είναι ο βαθμός στον οποίο η 'εκλογίκευση' είχε διεισδύσει σε κάθε ανθρώπινη σχέση και την είχε επηρεάσει. Το πεπρωμένο της εποχής μας χαρακτηρίζεται από την εκλογίκευση και τη διανοητικοποίηση και πάνω απ' όλα από την απομάγευση του κόσμου".

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το "Οικονομία και Πολιτισμός" των Wilk και Cligget, εκδ. ΚΡΙΤΙΚΗ, 2010, σελ. 215)

Αυτήν την προβληματική, την περιγράφει περίφημα, η ιέρεια της στιχουργικής του καθημερινού χωρόχρονου, η Λίνα Νικολακοπούλου στο παρακάτω εξαιρετικό τραγουδάκι... που ξεδιπλώνει με τελετουργική διαδικασία αρχαίων λαών, τις τρεις διαστάσεις του Χρόνου (παρελθόν-παρόν-μέλλον) σε μια κοινή ευθεία γραμμικής καταγωγής, όπως ακριβώς θα έκαναν τα κλαν και οι 'φυλές' της Αφρικής, σε μια προσπάθειά τους να εξευμενίσουν τους αποστάτες του πολιτισμού... που δεν είναι τίποτε άλλο από την αποστασία της ίδιας της καρδιάς έναντι του μυαλού, της άπιαστης ύπαρξης έναντι της απτής, του πνεύματος έναντι της ύλης, του παραλόγου έναντι του ελλόγου, τελικά του μαγικού έναντι του απομαγεμένου...

"Η μπλούζα"

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική: Γιάννης Σπάθας

Ερμηνεία: Νίκος Κουρουπάκης

Πρώτη ερμηνεία: Ελένη Βιτάλη

"Πού θα πάει αυτή η δουλειά, είπε η καρδιά μου στο μυαλό..."

Ανδρο-μέσα!

Όταν χάνεις τα λογι(κ)α σου...

Πώς να μην χαθείς στο (ανα)μέτρημα...

συγκρίνοντας το μπόι ενός Άνδρα με τούτο το διαμέτρημα...;

Θα τα κάψωωωω... Τα ρημάδια τα μυαλά μου! Τιριριν, τιριριν!

Ξεφυλλίζοντας μια πολύ πρόσφατη μελέτη για το "burn out" των ιατρών στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και εντυπωσιαζόμενος φυσικά από τα τεράστια νούμερα, ήθελα να σταθώ στην 4η διαφάνεια της παρουσίασης της μελέτης που καταγράφει τα αίτια του φαινομένου όπως δηλώθηκαν από τους ίδιους τους... "καμένους" ιατρούς!

1ον : Πολύ γραφειοκρατία...
2ον : Πολλές ώρες...
3ον : Όχι αρκετό εισόδημα...


Και αναρωτήθηκα, αν αυτά συμβαίνουν στις Αμερικές, στην Ελλάδα τι να πουν άραγε τα κα(ϋ)μένα της τέκνα που παλεύουν με τον καρκίνο του Εθνικού Συστήματος Υγείας...; 

 

Υ.Γ.: Θερμή παράκληση, αν τύχει και βρείτε κανέναν ιατρό που ακόμα δεν ανήκει στις στάχτες και στα αποκαΐδια αυτού του ψυχορραγούντος συστήματος Υγείας ψιθυρίστε του δυο λέξεις συμπαράστασης... Σίγουρα θα πάρει δύναμη!