Το πιο ωραίο -και πραγματικά ελληνικό- merengue! Μα πού να προλάβεις, όταν αφενός ο χρόνος είναι ένα τόσο υποκειμενικά οριζόμενο μέγεθος, και αφετέρου ένας τόσος μικρός χώρος για να χωρέσει τόση αναζήτηση...
"Δεν προλαβαίνω"
Apurimac & Locomondo
Τι μένει από όλα αυτά; Μα φυσικά ο χορός... και ο ίδρος που πέφτοντας, σου σφαλίζει τα βλέφαρα, σου καίει τα χείλη με την αρμύρα του, σου γαργαλεύει το λαιμό, σε λούζει πατόκορφα και τέλος σε παγώνει προσδίδοντάς σου αυτήν την λεπτή ανατριχίλα της αφύπνισης...
Αφύπνιση... ακόμα και αν έχεις να κοιμηθείς 30 ώρες... Τι είναι 30 ώρες μπροστά στην αιωνιότητα που χάνεται μπροστά στα μάτια μας;
Και εκείνη, αλλοπαρμένη να γυρίζει στους άδειους δρόμους, χαμένη σε έναν κόσμο ολότελα χαμένο, προδομένη από τα ίδια της τα όνειρα...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου