Κάποια πουλιά φεύγουν και πετούν ψηλά



Παίρνω πίσω ό,τι έχω πει για τις συνελεύσεις των φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια!

Δεν είναι μόνο αυτές που δεν θυμίζουν σε τίποτα δημοκρατικές διαδικασίες, είναι και οι συνελεύσεις οποιονδήποτε τυχαίων ανθρώπων που πιθανόν να συνευρεθούν τυχαία σε μια πλατεία μιας τυχαίας πόλης... με θέμα την προάσπιση των δημοκρατικών διαδικασιών!


Πόσο τραγικά αργά κινούνται οι διαδικασίες;

Πόσο τραγικά κουραστικά προχωρά η "συνέλευση";

Πόσο τραγικά μπερδεμένα και αποπροσανατόλιστα ακούγονται οι απόψεις των παρευρισκομένων;

Πόσο τραγικά εύκολα γίνονται παρεξηγήσεις και παρερμηνείες;


Και όταν αντιλαμβάνεσαι ότι οι τυχαία παρευρισκόμενοι δεν είναι και τόσο... τυχαίοι, μιας και είναι δάσκαλοι, καθηγητές λυκείων, καθηγητές πανεπιστημίων, δικηγόροι, συνδικαλιστές επί σειρά ετών, αγωνιστές... αντιλαμβάνεσαι τη σοβαρότητα του πράγματος! Αν οι έχοντες ικανότητες (με βάση τα κριτήρια πάντα του εκπαιδευτικού συστήματος και της ευρύτερης κοινωνίας) να επικοινωνήσουν, αδυνατούν να επικοινωνήσουν, τότε τι να περιμένει κανείς από τους ανθρώπους που δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να πάνε σε ένα σχολείο ή ένα πανεπιστήμιο... Αν ο 40άρης - 50άρης ο σπουδαγμένος, ο γκατζετάκιας, ο λαπτοπάκιας, δεν μπορεί να συνδιαλεχτεί με 20 ακόμα "ομοίους" του (με βάση πάντα τα κριτήρια της ευρύτερης κοινωνίας) και να προσδιορίσει τη θέση του, τι να περιμένω από τη γιαγιά μου...

Δεν ξέρω σε άλλες πλατείες, τι γίνεται. Δεν έχω πάει στο Σύνταγμα για να δω τι παίζει. Από αυτά όμως τα λίγα, που έχω γευτεί από τους Αγανακτισμένους Κέρκυρας, μια μικρογραφία της νέας κοινωνίας που προσπαθεί να δομηθεί, διαπιστώνω ένα βασικό πράγμα: αν δεν προσδιοριστεί
τι ακριβώς κάνουν και -πολύ περισσότερο- τι ακριβώς θέλουν να κάνουν, όλοι όσοι πάνε και μαζεύονται σε αυτές τις πλατείες, τότε το πράγμα δεν έχει και πολλές ελπίδες να καταλήξει κάπου εποικοδομητικά... Πάντα πίστευα ότι ένα πρόβλημα οφείλουμε να το πιάνουμε από την αρχή. Και η αρχή σε τούτο το φαινόμενο, είναι να ορίσουμε, να ξεκαθαρίσουμε και να συμφωνήσουμε τι ακριβώς είναι σήμερα η πλατεία. Διαφορετικά, ο καθείς, θα λέει το μακρύ του και το κοντό του, κάποιοι θα τσαντίζονται που δεν γίνεται το δικό τους και θα φεύγουν από την πλατεία εμφανώς προσβεβλημένοι (ήμαρτον ρε αγωνισταράδες μου...), κάποιοι θα κάνουν κλίκες και πηγαδάκια, κάποιοι θα καταθέτουν σκέψεις που θα φαντάζουν πολύ άκαιρες, κάποιοι θα δίνουν την υποψία ότι υποκινούνται από κάποιους άλλους, κάποιοι θα φαίνονται αστείοι, κάποιοι θα μιλάνε μέσω στίχων, άλλοι μέσω τραγουδιών, άλλοι θα διαβάζουν τις σκέψεις τους μέσα από το χαρτί, κάποιοι θα ξεχυλίζουν σπερματοζωάρια από τα μπατζάκια τους, και οι περισσότεροι θα παρακολουθούν εμφανώς νωχελικοί τα πεπραγμένα και απορημένοι για το τι ακριβώς ρόλο βαράνε...

Μην απορείτε φίλοι μου, για την κατάντιά μας. Δεν είναι κατάντια, είναι η πραγματική μας φύση. Αδυνατούμε, πιστεύω εκ φύσεως, να ξεπεράσουμε την διαφορετικότητά μας (ξέρω γίνομαι κουραστικός που επανέρχομαι συνεχώς σε αυτήν τη σκέψη, αλλά αυτή θεωρώ το κομβικό σημείο για να δομηθεί μια υγιής κοινωνία), και έτσι μπερδευόμαστε στις πάσης φύσεως πλατείες, συνάξεις και συνελεύσεις... Είμαι πλέον τόσο σίγουρος για την εγγενή δυσκολία του ανθρώπου να επικοινωνήσει με τον συνάνθρωπο, που θεωρώ τις μεγαλύτερες επαναστάσεις αυτού του πλανήτη, θέμα τύχης και συγκυριών... ίσως και θέμα στατιστικού σφάλματος! Πώς κατόρθωσαν τόσοι πολλοί και τόσο διαφορετικοί άνθρωποι να παρουσιαστούν συντεταγμένοι μπροστά στα κοινά προβλήματα που αντιμετώπιζαν; Πώς κατόρθωσαν να συνεννοηθούν και να ομοφωνήσουν; Πώς κατόρθωσαν να ξεπεράσουν εαυτούς; Πώς τους έπεισαν;




"Ο γλάρος"
by Locomondo







6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η πείνα και το άδικο τους έφεραν κοντά. Τϊποτα περισσότερο ή λιγότερο...

astromonos είπε...

Οκ, συμφωνώ ότι αυτά τους έφεραν κοντά. Τι είναι όμως αυτό που θα τους πάει παρακάτω, χωρίς να σφαχτούν...;

Ανώνυμος είπε...

Η απειλή μιας σκοτεινής κοινής μοίρας..έπειτα θα επαναληφθεί η γνωστή ιστορική φόρμα..διάφοροι επιτήδειοι θα καπιλευτούν τους κοινούς αγώνες και θα προσπαθήσουν να γίνουν ο χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Και μετά πάλι από την αρχή. Το ίδιο δεν έγινε και με την περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου ?

astromonos είπε...

Συμφωνώ και διαφωνώ ταυτόχρονα, με αυτά που λες.

Συμφωνώ, στο ότι η πορεία του ανθρώπου είναι εν πολλοίς, κυκλική και επαναλαμβανόμενη.

Διαφωνώ όμως, ως προς την αιτία αυτής της κυκλικής πορείας. Εσύ λες, ότι φταίει πάτνα ένας εξωγενής παράγων, ο επιτήδειος, ο καπηλευτής, ο χαλίφης, εγώ πιθανολογώ ότι κάτι φταίει με μας... τους υποδοχείς των εξουσιαστικών ερεθισμάτων.

Πώς και γιατί χειραγωγούνται οι μάζες; Αυτό είναι για μένα το ερώτημα που επείγει στις μέρες μας... το οποίο θα γεννήσει την πραγματική αντίσταση, τώρα που η ιστορία ξαναγράφεται από την αρχή.

Ανώνυμος είπε...

Η αντίσταση διαρκείας προυποθέτει την συνεχή επαγρύπνιση και εκπαίδευση. Οι γενιές περνούν, οι άνθρωποι άλλάζουν, οι μνήμες χάνονται, πόσο εύκολο νομίζεις πως είναι να φυλάς πάντα κερκόπορτες??? Ιδιώς όταν ο αμυνόμενος εύκολα μετατρέπεται σε πολιορκητή.

Μία απάντηση έχω για τούτο και είναι η παιδεία. Παιδεία από το σπίτι, το σχολείο, την κοινωνία...Τώρα κατάλαβες γιατί ελάχιστα κράτη έχουν παιδεία της προκοπής ενώ στην ουσία προετοιμάζουν πρόβατα για την "αγορά" εργασίας ?

Ανώνυμος είπε...

Και κάτι ακόμα, ο καπηλευτής συνήθως είναι από τα μέσα...Απλώς τα αφεντικά τους είναι εξωγενή...πλησιάζουν προσεγγίζουν πάντα το κατάλληλο πρόσωπο όπως οι λύκοι επιτίθοναι στο πιο αδύναμο πρόβατο του κοπαδιού. Γι΄ αυτό και έφερα ως παράδειγμα τη γενιά του Πολυτεχνειου. Κάποιοι "αγωνιστές" εκμεταλλέυτηκαν τον αγώνα, για να μας κυβερνούν - εκπροσωπούν για τα επόμενα 20-30 χρόνια και ποιοι τους ψήφισαν? Οι συναγωνιστές τους... So..