Σείκιλος Ευτέρπου Ζει

 

Για να σας αποδείξω τι εστί "οικονομία", που όπως την ορίσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση είναι η επίτευξη του μέγιστου της απόδοσης με τα ελάχιστα, θα σας πάω στην απαρχή του λόγου και του μέλους...

Σε μια μαρμάρινη στήλη 40 εκατοστών, περίπου 2000 χρόνια πριν, ένας άνθρωπος κατόρθωσε με ελάχιστα σύμβολα να αποθανατίσει τα μέγιστα.

Συστήθηκε, Εκφράστηκε, Τραγούδησε, Αφιέρωσε. 

Μέσα σε λίγες λέξεις και σε λίγες νότες, πάνω σε λίγα εκατοστά μαρμάρου.

Είναι ο κύριος Σείκιλος που έγραψε τα κάτωθι: 

ΕΙΚΩΝ Η ΛΙΘΟΣ 

ΕΙΜΙ. ΤΙΘΗΣΙ ΜΕ 

ΣΕΙΚΙΛΟΣ ΕΝΘΑ 

ΜΝΗΜΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥ 

ΣΗΜΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΝ 

(Εγώ η πέτρα είμαι μια εικόνα. Με έβαλε εδώ ο Σείκιλος ως διαχρονικό σήμα αθάνατης μνήμης.)

Και πιο κάτω έγραψε το απόσταγμα της ζωής του: 

ΟΣΟΝ ΖΗΣ ΦΑΙΝΟΥ

ΜΗΔΕΝ ΟΛΩΣ ΣΥ 

ΛΥΠΟΥ. ΠΡΟΣ ΟΛΙ

ΓΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΖΗΝ

ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΧΡΟ

ΝΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ. 

( Όσο ζεις λάμπε, καθόλου μη λυπάσαι. Για λίγο διαρκεί η ζωή, ο χρόνος απαιτεί την πληρωμή του.)

Και μετά σκάλισε βαθειά στα σωθικά του μάρμαρου τις νότες, το μελωδικό στοιχείο του υπέρτατου λόγου, το ένδυμα του νοήματος που προσδίδει και απογειώνει το ίδιο το νόημα, καθώς το περιτύλιγμα από μόνο του έχει κάτι να πει...

Ακούστε το παλαιότερο λοιπόν, σωζόμενο ελληνικό τραγούδι από τη μαγευτική φωνή της Νεκταρίας Καραντζή (προτείνω να το ακούσετε με κλειστά τα μάτια και ανοιχτή την καρδιά σας):

Και μετά ακούστε το ξανά σε μια πιο διονυσιακή του έκφραση και ελαφρύνετε την καρδιά σας, γίνετε το χάδι από ένα αεράκι:

Ιδού κύριοι και κυρίες, η στήλη του Σείκιλου (που κοσμεί το Εθνικό Μουσείο της Δανίας...):

Τα είπε και τα έγραψε όλα...

Μας έδειξε ότι,

"τα πολλά λόγια είναι φτώχεια", 

"ουκ εν τω πολλώ το ευ"

"το Λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν"

ή αν θέλετε να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς,

"οὐκ ἐν τῷ μεγάλῳ τὸ εὖ κείμενον εἶναι, ἀλλὰ ἐν τῷ εὖ τὸ μέγα".

Πώς να μην αναφωνήσεις μετά κάτι σαν το,

"Ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας" 

ή "ο μικρός Άνθρωπος με τα μεγάλα κατορθώματα" 

ή "ένα μικρό βήμα του Ανθρώπου, ένα μεγάλο άλμα για την Ανθρωπότητα"...;

Αυτή η ανάρτηση αφιερώνεται σε όλους εκείνους

που φωνασκούν χωρίς να λένε τίποτα,

που φλυαρούν χωρίς να προσθέτουν κάτι,

που μουσικούν χωρίς να μας ακούν και κυρίως χωρίς να μελωδούν

που γράφουν χωρίς να καταλαβαίνουμε το νόημά τους.

Κατεβάζω το κεφάλι μπροστά στον Σείκιλο και αναρωτιέμαι, γιατί κανένας από εκείνους τους ειδήμονες του Υπουργείου Παιδείας δεν μας το έμαθε στο σχολείο;