Φοινικόδασος παιδιών!

 

Τα παιδιά μας.

Για έναν γονέα, αυτός είναι ο υπέρτατος σκοπός του: να στεριώσει γερούς σωματικά και ψυχικά ανθρώπους. Να "αναστήσει", έλεγε η γιαγιά μου εννοώντας να μεγαλώσει τα παιδιά της...

Πόσες δυσκολίες σε αυτό το ανάστημα, καθώς υπονοεί την προηγηθείσα σταύρωση... Γονέων και παιδιών. Σε ένα ταξίδι συναρπαστικό, που όμοιό του δεν υπάρχει. Ένα θεατρικό έργο με πρώτη πρόβα και παράσταση, δίχως προετοιμασία στο νέο, το αναπάντεχο.

Πρόσφατα σε μια ομιλία μιας παιδοψυχολόγου για το πώς να ισχυροποιήσουμε τα παιδιά μας και να τα κάνουμε ανθεκτικά στο νέο κόσμο που ζούμε, μας μίλησε πως ο στόχος πρέπει να είναι οι... φοίνικες! 

Λυγίζουν στης ζωής τις κακοκαιρίες, μα επανέρχονται σε κατάσταση ισορροπίας. Αυτό δεν είναι η ζωή εξάλλου; Οι γερές ρίζες, η σταθερότητα στις αξίες και στη συμπεριφορά, που μας κρατούν στέρεους και όχι αιθεροβάμωνες σε μια εποχή που όλα είναι αέρας και κενό...

Η λέξη "φοίνικας" βέβαια, παραπέμπει και στον άλλον φοίνικα, το βαθυκόκκινο πουλί της μυθολογίας, που αναγεννάται από τις στάχτες του, από τα λάθη του ίσως ή από όλα αυτά που τον σκοτώνουν καθημερινά... Και μετά από κάθε γέννα, βγαίνει πιο δυνατός και πιο σοφός, έτοιμος για νέες περιπέτειες. Αυτό νιώθω σαν πατέρας κάποιες φορές. Κάθε μέρα, κάτι νέο. Μια μάχη με την ίδια τη ζωή. Πότε κερδίζεις, πότε σε κερδίζει. Αν σε ενδιαφέρει όμως η σωτηρία της ψυχής σου, τότε μέσω της διαδικασίας του φοίνικα, αυτή μπορεί και αναγεννάται...

Τυχαίο ότι ετυμολογικά ο Φοίνικας προέρχεται από το /Φοινός/, δηλαδή κόκκινος, πορφυρός, παραπέμποντας σε χρώμα δυνατό, που καίει και καθαρίζει τα πάντα, εξυγιαίνει, λυτρώνει;

Τυχαίο που ο Ιωάννης Καποδίστριας διάλεξε το σύμβολο του Φοίνικα για το νόμισμα της νεοσύστατης Ελλάδας;

"Ο δυνατός άνθρωπος είναι σαν το φοίνικα, το μυθικό πουλί. Ξαναγιεννέται απ΄τη στάχτη του..." θα μας πει και ο Μ. Καραγάτσης στη σελ. 82 του βιβλίου του με τίτλο "Τα στερνά του Μίχαλου", το τρίτο στη σειρά από μια φανταστικά υπέροχη τριλογία του, ίσως το καλύτερο έργο του κατά την άποψή μου... Τυχαίο;