Φοινικόδασος παιδιών!

 

Τα παιδιά μας.


Για έναν γονέα, αυτός είναι ο υπέρτατος σκοπός του: να στεριώσει γερούς σωματικά και ψυχικά ανθρώπους. Να "αναστήσει", έλεγε η γιαγιά μου εννοώντας να μεγαλώσει τα παιδιά της...


Πόσες δυσκολίες σε αυτό το ανάστημα, καθώς υπονοεί την προηγηθείσα σταύρωση... Γονέων και παιδιών. Σε ένα ταξίδι συναρπαστικό, που όμοιό του δεν υπάρχει. Ένα θεατρικό έργο με πρώτη πρόβα και παράσταση, δίχως προετοιμασία στο νέο, το αναπάντεχο.


Πρόσφατα σε μια ομιλία μιας παιδοψυχολόγου για το πώς να ισχυροποιήσουμε τα παιδιά μας και να τα κάνουμε ανθεκτικά στο νέο κόσμο που ζούμε, μας μίλησε πως ο στόχος πρέπει να είναι οι... φοίνικες! 




Λυγίζουν στης ζωής τις κακοκαιρίες, μα επανέρχονται σε κατάσταση ισορροπίας. Αυτό δεν είναι η ζωή εξάλλου; Οι γερές ρίζες, η σταθερότητα στις αξίες και στη συμπεριφορά, που μας κρατούν στέρεους και όχι αιθεροβάμωνες σε μια εποχή που όλα είναι αέρας και κενό...


Η λέξη "φοίνικας" βέβαια, παραπέμπει και στον άλλον φοίνικα, το βαθυκόκκινο πουλί της μυθολογίας, που αναγεννάται από τις στάχτες του, από τα λάθη του ίσως ή από όλα αυτά που τον σκοτώνουν καθημερινά... Και μετά από κάθε γέννα, βγαίνει πιο δυνατός και πιο σοφός, έτοιμος για νέες περιπέτειες. Αυτό νιώθω σαν πατέρας κάποιες φορές. Κάθε μέρα, κάτι νέο. Μια μάχη με την ίδια τη ζωή. Πότε κερδίζεις, πότε σε κερδίζει. Αν σε ενδιαφέρει όμως η σωτηρία της ψυχής σου, τότε μέσω της διαδικασίας του φοίνικα, αυτή μπορεί και αναγεννάται...


Τυχαίο ότι ετυμολογικά ο Φοίνικας προέρχεται από το /Φοινός/, δηλαδή κόκκινος, πορφυρός, παραπέμποντας σε χρώμα δυνατό, που καίει και καθαρίζει τα πάντα, εξυγιαίνει, λυτρώνει;

Τυχαίο που ο Ιωάννης Καποδίστριας διάλεξε το σύμβολο του Φοίνικα για το νόμισμα της νεοσύστατης Ελλάδας;

"Ο δυνατός άνθρωπος είναι σαν το φοίνικα, το μυθικό πουλί. Ξαναγιεννέται απ΄τη στάχτη του..." θα μας πει και ο Μ. Καραγάτσης στη σελ. 82 του βιβλίου του με τίτλο "Τα στερνά του Μίχαλου", το τρίτο στη σειρά από μια φανταστικά υπέροχη τριλογία του, ίσως το καλύτερο έργο του κατά την άποψή μου... Τυχαίο;


Αΐδιον, δηλαδή Αξιοσέβαστον Ποίημα!

 


Σε τροχιά αναζήτησης της ταυτότητας (μου) λοιπόν, το παρακάτω σφυρήλατο ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη είναι βόμβα μεγατόνων το μυαλό μου...


Παραθέτω απλά κάποια αποσπάσματα (με δική μου σειρά). Πηγή από εδώ.


…σαν τον ποιητή/ που του αρκεί λίγος ύπνος/ για να ξαναγίνει αθώος

… κι η ποίηση είναι η νοσταλγία για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε μες στ’ όνειρο… 

… οι ποιητές κοιμούνται σαν τους κλέφτες, με το αυτί τεντωμένο στην άγνωστη λέξη.

… λυπηθείτε τους ποιητές που τους τρελαίνουν δύο δισεκατομμύρια εκδοχές για έναν μοναδικό κόσμο…

… οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο… 

… όπως η ποίηση που είναι ένα αίνιγμα από συνηθισμένα λόγια. 

… αφού, κατά λάθος, ο κόσμος είναι μια ποίηση… 

…σαν τη μουσική που αναζητάει στο άπειρο αυτό που η ποίηση αποσιωπά εδώ στη γη. 

…ώσπου η σελήνη έγερνε πάνω στο λόφο, αιμόφυρτη – σαν τον ποιητή πάνω σ’ αυτό το πεπαλαιωμένο αλφάβητο. 

…ούτε θα μάθει ποτέ κανείς με πόση εγκατάλειψη έγινε αυτό το ημίφως που όλα τα συγχωρεί ή με πόση λίγη αθανασία γράφεται ένα αθάνατο ποίημα. 

…Θα με ξαναβρείτε στα ωραιότερα ποιήματα του άλλου αιώνα να νοσταλγώ τον Θεό

…Κι έπρεπε εγώ απ’ αυτό το ποτέ και το τίποτα να φτιάξω μια ποίηση για πάντα

…Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου. Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ – αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα. 

H νύχτα είναι μια φωτισμένη πολιτεία που τη λυμαίνονται οι αλήτες και οι ποιητές…


Τα είπε όλα ο Λειβαδίτης μέσα σε λίγες λέξεις... Όλα.