Είπα να πάρω ένα ρεπό ο καημένος ο άνθρωπος και να μελετήσω και κατάντησα... καμμένος άνθρωπος!
Περιπλανόμενος στα πιο δύσκολα μονοπάτια του νου τον τελευταίο καιρό, ψάχνοντας τις πιο αυθεντικές αλήθειες, τρώω ήττες, απογοητεύσεις, καταρρεύσεις, ματαιώσεις... και όλα αυτά έρχονται κατά ασταμάτητες ώσεις...
Ψάχνοντας θέματα ομο(φιλο)φυλίας που έχουν προκύψει στην ελληνική κοινότητα, θέματα βιοηθικής που οργανώνω στην εργασία μου, θέματα γενικότερα ηθικής που με απασχολούν για το μέλλον της σημερινής κοινωνίας, θέματα σεβασμού του ανθρώπου από άνθρωπο, ακόμα και θέματα αυτοσεβασμού, κάπου πραγματικά χάθηκα στην αναζήτηση... και σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία επιβεβαιώνω τα χαρακτηριστικά του συντάκτη αυτού του blog που τώρα διαβάζετε... όταν έγραφα: "μα χάθηκε στο μέτρημα και μένει τώρα ν' αγναντεύει στων οριζόντων τις γραμμές, των ονείρων το σαλπ(άρ)ισμα...".
Άλλη μια διαισθητική (πάλι αυτο-εκπληρούμενη) προφητεία, αποδεδειγμένα πλέον μας διατυμπανίζει αυτό που χρόνια τώρα χρησιμοποιώ ως μοτίβο ότι: "η πολυπλοκότητα κρύβεται μέσα στην απλότητα και η απλότητα κρύβεται μέσα στην πολυπλοκότητα...". Αυτό είναι το συμπέρασμα από ένα συγκλονιστικό βίντεο που είδα σήμερα και σας προτρέπω να δείτε. Κρατηθείτε γερά όμως, δεν μιλάμε απλά για αναταράξεις, αλλά για οικειοθελή πτώση στο γεμάτο κενό του Χάους... Απολαύστε (μετά τον εμετό που θα σας έρθει):
- Πώς εγώ όμως να ερμηνεύσω ότι ακούγοντας αυτό το βίντεο και την απροσδιοριστία των μέλλοντων, βάσει της bz reaction, σηκώνω το βλέμμα μου στην κοπέλα που στέκει απέναντί μου να διαβάζει και βλέπω να αναγράφεται αυτό το bz πάνω στο παγούρι της...; Είναι τα φράκταλ στην πιο τρανταχτή τους απόδειξη; Βλέπω τον εαυτό μου μέσα από την οθόνη του υπολογιστή μου, μέσα από την οθόνη του κινητού μου και τελικά μέσα από την οθόνη του μυαλού μου, να διακατέχονται παντού από αυτό το παλμικό κύμα της bz reaction...? Και όλα αυτά σε ένα loop που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, που απλώς υπάρχει ασυνείδητα; Και η συνείδηση ή και η συνειδητοποίηση πού χωρά;
Αυτό το βίνετο συνέπεσε με την ολοκλήρωση σήμερα του βιβλίου του καθηγητή Βασίλη Καραποστόλη "Μούσες εναντίον Σειρήνων - Ο γόνιμος άνθρωπος σ' έναν άγονο κόσμο", εκδ. Πατάκη, 2018, εμπνευσμένο από τον Ομηρικό μύθο της μάχης των Μουσών εναντίον των Σειρήνων:
Θεωρώ το εν λόγω πόνημα ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό έχω διαβάσει στη ζωή μου, για τη... ζωή μου, όπως και για τη ζωή όλων μας σήμερα. Για την απίστευτη κατάντια που μας διαπερνά, για τη συμμετοχή μας, για την αεργία, την έλλειψη δημιουργικότητας, για όλες εκείνες τις Σειρήνες που διαχρονικά αλλά στον χειρότερο βαθμό σήμερα, κυνηγούν για ανθρώπινα κρανία... Μα και για το αντιστάθμισμα αυτής της κατρακύλας. Για τη δύναμη του χωριού, του ελληνικού χωριού, της παραδοσιακής μουσικής, όλα μα όλα αυτά που νιώθω για τον κόσμο γύρω μου, τα βρήκα σε αυτό το βιβλίο. Παραθέτω ενδεικτικά κάποια αποσπάσματα ως προσπάθεια διαλόγου με το άνωθεν ντοκιμαντέρ (χωρίς άδεια αναδημοσίευσης):
"Νόμισαν μερικοί ότι με τις εξελίξεις στην επιστήμη και την τεχνική, η ζωή, αποκτώντας πρόσθετες όψεις, θα καθιστούσε τον σύγχρονο άνθρωπο ¨πρισματικό¨. Στην πραγματικότητατα πολλά πρίσματα του θόλωσαν την αντίληψη και τον έκαναν λιγότερο και από σχετικιστή. Τον έκαναν ασυνάρτητο, νωχελικό όταν πρέπει να τεκμηριώσει τη γνώμη του, βαριεστημένο όταν πρέπει να συναγάγει συμπεράσματα και σχεδόν απελευθερωμένο όταν ξεφουρνίζει κάτι με την έπαρση εκείνου που νομίζει πως έχει το δικαίωμα την αυθαιρεσία του να την προβάλλει ως άποψη. [...]. Αν βρισκόμουν σ' ένα πολυσύχναστο μέρος, γρήγορα το μάτι μου θα έφευγε για να πάει παραδίπλα, όπου κάτι άλλο θα του γυάλιζε κι από κει πάλι σ' ένα άλλο. Το αισθητό δεν θα πρόφθαινε καν να γίνει ¨παράσταση¨. Πολλά θα έμπαιναν και θα έβγαιναν απ' το κεφάλι μου και αυτή η διέλευση θα μου έδινε στο τέλος ένα ατράνταχτο πόρισμα: ότι κι εγώ ο ίδιος είμαι διερχόμενος, μια ύπαρξη μεταβατική. Πουθενά ένα σημείο να σταθώ, να μείνω να έχω την επίγνωση ότι ¨είμαι¨ και δεν ¨γίνομαι¨ διαρκώς (μέχρι να ξεγίνω πάλι). [...] Κι ύστερα ανάκτησε όσο μπορείς τον χρόνο σου. Σ' τον υπεξαιρούν, την ίδια στιγμή που λένε πως σ' τον παραχωρούν. Θέλουν τις ώρες της σχόλης να τις γεμίζεις με διάφορα στιγμιότυπα, με φευγαλέα θραύσματα εικόνων, με οτιδήποτε διαρρέει και δεν συγκρατείται απ' τη μνήμη. Υπερασπίσου λοιπόν το μνημονικό σου, επανερχόμενος τακτικά σε γεγονότα και πρόσωπα που καταλαβαίνεις πως θα 'ταν καλό να τα ανακαλείς για να σ' ενισχύσουν ή και να σε εμπνεύσουν. [...] Πρώτα ο οργανισμός και μετά ολόκληρη η ύπαρξη όφειλαν να προσαρμοστούν στις οδηγίες χρήσεως των τεχνουργημάτων τελευταίας κοπής. Στη συνέχεια θα ερχόταν μια μερική ταύτιση μ' αυτά και κατόπιν η πλήρης παραδοχή ότι η λειτουργία τους θα 'πρεπε να είναι υπόδειγμα για την ανθρώπινη νόηση. Κι αυτό συνέβη. Έκτοτε η ταχύτητα και η αποθήκευση πληροφοριών έγιναν αξίες. Οι κατασκευαστές βάλθηκαν να σκέπτονται ¨κατ' αντανάκλαση¨ των προϊόντων τους, αντιγράφοντας αυτό που οι ίδιοι προηγουμένως είχαν βγάλει από το εφευρετικό μυαλό τους. Αν όμως ο εγκέφαλος μιμείται τον ηλεκτρονικό σωσία του, στο επόμενο στάδιο ο σωσίας θα γίνει διάδοχος. Ή εποχή της διαδοχής ήλθε, πράγματι. [...] Επέρχεται, έτσι, βαθμιαία, η συλλήβδην καθίζηση ικανών και ανίκανων. Το ανθρώπινο δυναμικό -που όλο και αναφέρουν την αξία του οι επαΐοντες και οι πολιτικοί πλειοδοτούν επ' αυτού- κατέληξε να είναι ένα αδιάθετο στοκ από δεξιότητες που αραχνιάζει μέσα στα σπίτια όπου η τηλεόραση φωνασκεί αδιάκοπα, προτρέποντας τους ενοίκους σε ψώνια για να μην πλαντάξουν. [...] Το είχα ανάγκη να προβώ σε μια απόπειρα συνθετική, ενώνοντας τις ψηφίδες και νιώθοντας ότι κατά κάποιον τρόπο θα ήμουν κυρίαρχος πάνω σε ό,τι μου τύχαινε. Ήθελα να ξέρω σε ποιον νόμο υποτάσσονται τα τριξίματα της σόμπας που καίει μες στο δωμάτιο, το τικ τακ του εκκρεμούς στον τοίχο, το κρώξιμο ενός πουλιού έξω από το παράθυρο. Ήταν σχέσεις αμοιβαίας συμπλήρωσης; Αλληλοενίσχυσης; Συγκερασμού; [...] Τότε γιατί αναπτύχθηκε τόσο ο εγκέφαλος; Για να έχει την ευφυΐα να παραδεχτεί την αφλογιστία του; Από την τυφλή δράση προτιμότερη η απραξία; [...] Ό,τι με καθόριζε θα προσπαθούσα να το ανασκευάσω: πριόνισμα του κάγκελου, λύγισμα της σιδηροδοκού. Πάνω στην ύλη θα διακρινόταν η υπογραφή ενός ανυπάκουου. Καθημερινό μου πρόγραμμα η δολιοφθορά των εφήμερων. Θα ήμουν συνεπής; Πάντως η γυναίκα εκείνη ήταν η Μούσα-αρωγός μου. Μου είχε πει με τον τρόπο της ότι το να διευθετώ τη ζωή στα ¨εντεύθεν¨, να τη βάζω αρχικά σ' ένα δίαυλο (που θα μπορούσα και να τον αλλάξω αργότερα), ήταν το πιο σημαντικό που είχα να κάνω, με δεδομένο ότι τη γνώση του έσχατου δεν θα την αποκτούσα ποτέ. Υπομονή, εργασία και θάρρος θα μου έδιναν στο τέλος τη δυνατότητα να μεταστοιχειωθώ: από ύπαρξη ριγμένη στον κόσμο από κάποια ζαριά, θα γινόμουν ενέργεια, μια ενέργεια πηδαλιούχου."
Ακολούθως, σήμερα διάβασα και αυτά τα υπέροχα ποιήματα-πονήματα από ένα νέο ποιητή και έναν παλιό φίλο, σπουδαίο αποτυπογράφο των αποτυπωμάτων της ενέργειας του έξω μας και του εντός μας, ενός διαρκούς Αναζητητή του Ενιαίου και Προσκυνητή της Αισθητικής, ενός Παρακείμενου Διαρκείας, του αγαπητού Στέλιου Παπαλαμπρόπουλου, που στέκει παράμερα στο τέλειο διαρκές παρόν του και με το φακό του, φωτίζει σκοτάδια που λίγοι τολμούν να εισέλθουν και να αναμετρηθούν. Από το δώρο της πρώτης του αυτο-εκδιδόμενης λοιπόν, ποιητικής συλλογής "Ερωκείματα - ερωτηματικά κείμενα σε μορφή κυμάτων", παραθέτω μόνο τούτα τα 3 (καθώς μόνο τούτα Αρκούν για να καταλάβετε το μεγαλείο) (με άδεια αναδημοσίευσης αυτή τη φορά!):
Αρκεί
Όταν με ρώτησαν αν είναι το βλέμμα ή το άγγιγμα πιο δυνατό
τους έδειξα πώς ένα μικρό φεγγάρι πλανημένο,
καταφέρνει να φουσκώσει ολόκληρη θάλασσα
χωρίς να την αγγίξει.
Αρκεί ένα ολόγιομο βλέμμα του.
Οι άνθρωποι, συνήθιζαν να λένε το φαινόμενο αυτό παλίρροια.
Οδοδείκτης
Δεν τ' αντέχει πολύ τ' ανθρώπινα,
θέλει παράθυρο λέει,
δίπλα.
Θέλει αέρα γι' ανάσες.
Τι ακούς εσύ στην ανάσα μιας πεταλούδας; Φώς;
Ξέρεις τι κάνει μοναδικό
ένα μικρό απόγευμα της Άνοιξης;
Ότι τολμά και υπόσχεται
έναν ολόκληρο Αύγουστο.
Αυλές Αρχοντιάς
Εσείς με το Άλφα που κινούν
τα ονόματά σας,
μεγαλοπρεπείς,
περήφανες.
Με βλέμμα απ' τον Όμηρο
και πρόσωπο απ' τον Ήλιο,
άπειρο!
Να ταξιδεύω πάνω σας,
απλός κι άοκνος
μα παρά δύναμιν τολμητής.
Στις αρχέγονες καμπύλες σας,
που ορίζουν Αρχές και Αξίες
για υπόσχεση πληρότητας.
Ευγνώμων και να φλέγομαι!
Αρκεί λοιπόν, αγαπητοί ελάχιστοι εναπομείναντες επισκέπτες αυτού του ιστοτόπου, μια εξίσωση να καθορίσει και να εξισώσει την Τάξη με την Αταξία, την Οργάνωση με το Χάος, το Όνειρο με τον Εφιάλτη, την Ψυχαγωγία με τη Διασκέδαση, την Υπόληψη με τη Ντροπή, την Ειρήνη με τον Πόλεμο, τον Άντρα με τη Γυναίκα, τον μη-Άντρα με τη μη-Γυναίκα κοκ; Προς τα πού πάμε; Έχει νόημα;
