Η αγγλική γλώσσα έχει πιστεύω κάποιες φορές μια οικονομία και μια συμπύκωνση στα νοήματά της σπουδαία. Οφείλουμε να το παραδεχτούμε και να το αναγνωρίσουμε.
Βρήκα τις παρακάτω σκέψεις (αμφιβόλου πατρότητος προς το παρόν, άλλοι λένε του Σαίξπηρ, άλλοι του Πικάσο, άλλοι του ψυχίατρου David Viscot), ως μια φοβερή συμπύκνωση νοημάτων της ανθρωπότητος. Κάτι σαν έναν αστέρα νετρονίων, ένα φιλοσοφικό πάλσαρ, που εκτοξεύει ενέργεια διάχυτα και παλλόμενα, σχεδόν καρδιακά θα λέγαμε (όπως ένας φίλος καρδιακός):
"The meaning of life is to discover your gift.The work of life is to develop it.
The purpose of life is to give your gift away."
Σε ελεύθερη (δική μου) μετάφραση θα λέγαμε:
"Το νόημα της ζωής σου είναι να ανακαλύψεις το δώρο σου.
Το έργο της ζωής σου είναι να το αναπτύξεις.
Ο σκοπός της ζωής σου είναι να το χαρίσεις στους υπόλοιπους."
Και για αυτούς που δυσκολεύονται ειδικά σήμερα με τη δεύτερη πρόταση, αυτή της δουλειάς και του έργου (για τους Έλληνες μιλώ, με ιδιαίτερες επιδόσεις στην α-εργία), θα τους πρότεινα κάτι άλλο, πιο απλό, δια στόματος ενός μεγάλου Έλληνα ποιητή με τεράστιο έργο στα ψυχογραφήματα και δη του ελληνισμού, ο οποίος πριν από 110 χρόνια, το 1913 έγραφε ετούτους εδώ τους στίχους, τους οποίους αξίζει να βλέπουμε, για να μην τους ξεχνούμε, ζωγραφισμένους σε όλους τους τοίχους της ζωής μας (ορατούς και αόρατους...):
Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
[1913]
Κ. Π. Καβάφης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου