Διαβάσαμε από ένα ένθετο Κυπριακής εφημερίδας για τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση του 1821, με συγγραφέα τον ιστορικό Πέτρο Παπαπολυβίου:
...Ανακεφαλαιώνοντας αυτή τη σύντομη αποτίμηση της σχέσης Καποδίστρια-Κύπρου, θα συμφωνούσαμε ότι πράγματι, "οι ρίζες του Κυπριακού" εντοπίζονται στην καποδιστριακή περίοδο. Θεωρούμε ότι υπάρχουν ακόμη πολλά άγνωστα κεφάλαια στους δεσμούς του Κερκυραίου πολιτικού με την Κύπρο, του πρώτου που διατύπωσε με σαφήνεια τα ιστορικά ελληνικά δίκαια επί της νήσου. Παράλληλα, όμως, όπως και οι επίγονοί του, που θα διαχειρίζονταν από την Αθήνα ως φλέγον ζήτημα το Κυπριακό, κατά τον 20ό αιώνα, αντιμετώπισε τις δυσκολίες του προβλήματος, που προκαλούσε κυρίως η ύπαρξη άλλων μεγάλων γεωγραφικών περιοχών, που είχαν μεγαλύτερη προτεραιότητα ως διεκδικήσεις για το νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Ένας άλλος, διαχρονικός κοινός τόπος που εντοπίζεται, είναι η απογοήτευση που ένοιωσαν οι "τριτάλανες Κύπριοι" με τον αποκλεισμό τους από την τελική εδαφική διευθέτηση του 1830, στην οποία βρίσκουμε εμφανείς αναλογίες με τα αντίστοιχα κυπριακά συναισθήματα του 1920 ή του 1946. Ανεξάρτητα από την κατοπινή πορεία και την τραγική κατάληξη του Κυπριακού αλυτρωτικού ζητήματος, ο Ιωάννης Καποδίστριας, σε μια εποχή που επιδίωκε να πετύχει, μέσα σε ένα πλήθος αντιξοοτήτων, τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, έθεσε και το ζήτημα της Κύπρου στους εκπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων, ενώ δέχθηκε και υπομνήματα από τη μεγαλόνησο με ανάλογο περιεχόμενο, γεγονός με μεγάλη σημασία για το ιστορικό βάθος του κυπριακού ενωτικού κινήματος...
Μας άρεσε, διότι πιάνει το ζήτημα από τα ριζά του. Όπως θα έπρεπε να κάνουμε με κάθε πρόβλημα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου