Από τη θάλασσα των ανθρώπων, στα κύματα των αστεριών

 

Κάποτε, όταν βρισκόμουν στο δημοτικό, νομίζω Δ' τάξη (όπως τη γράφαμε τότε), είχε έρθει ένας σχολικός σύμβουλος. Στη συζήτηση με τον δάσκαλό μου ο οποίος ήξερε ότι ήθελα να γίνω αστροναύτης, τον ρώτησε αυτόν τον σχολικό σύμβουλο "τι έχεις να συμβουλέψεις τον νεαρό μας εδώ που θέλει να ασχοληθεί με το σύμπαν?" και εκείνος απάντησε "ασχολήσου νεαρέ μου πρώτα με τα γήινα και άφησε τα ουράνια για αργότερα. Έχει και σε τούτο τον πλανήτη πολύ γνώση να ασχοληθεί κάποιος αν θέλει..."

Κοντεύοντας σχεδόν 30 χρόνια μετά, και θεωρώντας ότι έχω βασανίσει το μυαλό, το σώμα και την ψυχή μου αρκετά με τα γήινα, νιώθω πολύ μεγάλη την ανάγκη -ξανά- να ασχοληθώ με τα επουράνια... Σε όλες τις διαστάσεις των. Έλα όμως, που τα γήινα είναι τόσο δεσμευτικά, που τώρα πιο πολύ από ποτέ, με κάνουν να μην προλαβαίνω καν να ξεκλέψω μια ματιά προς τα επουράνια. Προσδοκώ όμως στο μέλλον. Ίσως στα επόμενα 30 χρόνια από τώρα -αν ζούμε- να μου έχει δωθεί η ευκαιρία. Μέχρι τότε, ζώντας και μεθώντας στιγμές γήινες, φαντάζομαι σκηνές και στιγμές εξωγήινες, ως εξωθητικό μιας καλύτερης ζωής, μιας πιο καθαρής σκέψης, μιας πιο υγιούς ψυχής.

Μέχρι τότε, θα φαντάζομαι πώς θα ήταν αν ήμουν ένας εξωγήινος και λεγόμουν Ε.Τ.

Μέχρι τότε, κάποια όνειρα μπορούν να προβάρουν στον καθρέφτη πώς θα είναι στο μέλλον, όταν γίνουν πραγματικότητα και γίνω επιτέλους ένας κοσμοναύτης... 

Μέχρι τότε... γήινη υπομονή!