Το μήλο και το σαράκι

Το μήλο...

Αυτό το προαιώνιο σύμβολο της υπέρτατης νοηματοδότησης...

Είτε δίδεται από το φίδι προς την Εύα, είτε από την κακιά μητριά προς τη Χιονάτη, είτε από τον δύσμοιρο νέο του ακόλουθου τραγουδιού προς τη δύσπιστη νέα, κουβαλά μέσα του το σαράκι της απιστίας. Όχι της σεξουαλικής απιστίας, αλλά της ερωτικής. Διότι ο πραγματικός έρωτας είναι πραγματική αγάπη και πραγματική επικοινωνία.

Το μήλο και η συνειρμική έκφραση της "μηλιάς", μπορεί να παραπέμπει και σε μια άλλη "μιλιά", τη λαλιά, ως τρόπος συμβολισμού όλων εκείνων των συναισθημάτων που δεν μπορούν να εκφραστούν με λέξεις...

Πώς γίνεται όμως, πάντα, αυτό το μήλο, η μηλιά και η λαλιά, να περιέχουν σαράκι που τρώγει σιγά σιγά τα σωθικά και να απομυζά τους χυμούς μιας άλλοτε εύρωστης μηλιάς, καθιστώντας έτσι, το μήλο σάπιο και την κόρη ανίκανη να δει κάτι πέρα από τη φρούδα λάμψη που εκπέμπουν το μάλαμα και το ασήμι;

Κάτι τέτοιες ώρες, πόσο θα ήθελα να βρισκόμουν στα ατελείωτα γλέντια των μακεδονίτικων πανηγυριών; (Αναφέρομαι στη Νότια Μακεδονία, για τη Βόρεια δεν ξέρω.-)

"Άνοιξαν τα δέντρα ούλα"

Παραδοσιακό Πιερίας