Εκεί που τελειώνει αγώνας Μουντιάλ στην ΕΡΤ1, κατευθείαν συνδεόμαστε με Ζάππειο μέγαρο και βλέπω τον Τσιπράρα με γραβατάρα!!! Τι έγινε ρε παιδιά; Και να τα χειροκροτήματα, και να ο ενθουσιασμός και η Ελλαδάρα βγαίνει από τα μνημόνια και τέλος η 8ετία του πόνου... Πού ζω; Κανονικά πρέπει να πετάω από τη χαρά μου που ξαφνικά σήμερα όλα άλλαξαν για τη χώρα μας... Αλλά, εγώ, γιατί δεν νιώθω τίποτα;
Αλλάζω κανάλι και βάζω ΕΡΤ2. Ζωντανή σύνδεση με πλατεία Συντάγματος, όπου λαμβάνει χώρα το αγώνισμα του άλματος επί κοντώ με διεθνή συμμετοχή και νικήτρια την αθλήτρια Στεφανίδη. Και διθυραμβικά σχόλια από τον σχολιαστή για το άρτιο της προσωπικότητας της αθλήτριας, η οποία έχει και διδακτορικό και είναι πολύ μετρημένη στα λόγια της και ολοκληρωμένη παρουσία και ότι η χώρα χρειάζεται τέτοιους αθλητές και τέτοιες προσωπικότητες κλπ κλπ. Δεν έχω πρόβλημα με τις ικανότητες της συγκεκριμένης αθλήτριας που φυσικά μόνο συγχαρητήρια της αξίζουν. Έχω πρόβλημα με το πρότυπο που παρουσιάζουν οι άχρηστοι και άσχετοι της ΕΡΤ που παρουσιάζουν ένα αμερικάνικο μοντέλο ανθρώπου, ως ελληνικό... Τι θέλω να πω: η κοπέλα σπούδασε στο εξωτερικό και εκεί έχτισε όλη της την πορεία. Αυτό, στην Ελλάδα είναι πρακτικά αδύνατον να γίνει, διότι το σύστημα δεν σε αφήνει να κάνεις κάτι τέτοιο.
(Προσωπικό παράδειγμα: κάνω αίτηση για ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών που παίρνει είτε ιατρούς είτε πτυχιούχους ανθρωπιστικών σπουδών. Εγώ τυγχάνει να έχω και τα δυο πτυχία. Στην αίτηση την ηλεκτρονική, το σύστημα κολλάει επανειλημμένα και τους το λέω. Αφού περάσαν καμιά δεκαριά μέρες, μου λέει μια γραμματέας του τμήματος ότι έκανε αυτή την αίτηση για μένα. Μπαίνω λοιπόν, στο σύστημα και βλέπω ότι δεν είχε δηλωθεί το δεύτερο πτυχίο μου, διότι το πεδίο που έπρεπε να συμπληρωθεί, δεχόταν μόνο ένα πτυχίο... Πάω τελικά για συνέντευξη, ψιλιασμένος ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτα από τους λόγους που διάλεξα το συγκεκριμένο ΠΜΣ, και περιμένω να με ρωτήσουν κάτι τέτοιο, οπότε είμαι γεμάτος ενθουσιασμό να τους εξηγήσω πως φαντάζομαι το συνδυασμό των δυο ιδιοτήτων μου... Η ερώτησή τους: ιατρός δεν είπατε πώς είστε; και δουλεύετε στο τάδε νοσοκομείο; και πείτε μας, πώς θα μπορέσετε να ανταποκριθείτε στις απαιτήσεις του μεταπτυχιακού όταν χρειάζεται μια ημέρα την εβδομάδα να είστε από το πρωί στη σχολή...; Και τους απαντώ: εκείνη την ημέρα, θα προσπαθώ να παίρνω το μοναδικό ρεπό της εβδομάδος που δικαιούμαι, αλλά δεν μπορώ να διαβεβαιώσω ότι θα τα καταφέρνω κάθε βδομάδα... διότι μπορεί να μην γίνεται να πάρω ρεπό... Με κοιτούν και κάτι βαθμολογούν στα κιτάπια τους... Και λέω από μέσα μου: συγνώμη δηλαδή, εγώ φταίω που έχω πρωινή δουλειά και δεν μπορώ εύκολα να φύγω; Έτσι και αλλιώς σε ιατρούς απευθύνεστε κυρίως, δεν ξέρετε πότε δουλεύουν οι ιατροί...; Τέλος πάντων. Αναφέρω το παράδειγμα αυτό, για να αντιπαραβάλω με την δυτικού τρόπου παιδεία της τύπου-Στεφανίδη δομημένης προσωπικότητας, την ελληνικού ψυχοτρόπου παραπαιδεία της τύπου γαμημένης πραγματικότητας που κυβερνά τα πανεπιστήμια και τις σχολές ετούτης της χώρας που στην συντριπτική τους πλειοψηφία κυμαίνονται κάπου γύρω από το μηδέν ως προς το παρε(ρ)χόμενο έργο τους... Πείτε με μηδενιστή. Δεν μου καίγεται καρφί, διότι μου έχει καεί το κεφάλι τόσα χρόνια από δαύτους που το παίζουν καθηγητές ενώ στην ουσία παίζουν κάτι άλλο...)
Συνεχίζω την περιπλάνησή μου στον κόσμο των multimedia...
Κλείνω την τηλεόραση γιατί δεν άντεχα άλλο τις παπαριές και ανοίγω υπολογιστή.
Συνειδητοποιώ ότι τα ίδια σκατά συμβαίνουν και παγκοσμίως, τόσο σχετικά με τους ιατρούς, όσο σχετικά και με την παγκόσμια πολιτική κατάσταση... Από πού να φύγεις και προς τα πού να κρυφτείς, όταν στην έχουν στημένη από παντού...;
Κλείνω υπολογιστή. Ανοίγω ραδιόφωνο. Το μόνο που έχει απομείνει νομίζω... Ακούω την κομματάρα του Παύλου Παυλίδη, "Ο Κηπουρός" δια στόματος Μαρίας Παπαγεωργίου:
...Μέσα στους τοίχους της μικρής μου φυλακής
κάποιος διαβάζει της παλάμης μου το χάρτη,
βλέπει τους δρόμους της χαμένης μου ζωής...
Αναρωτιέμαι: πώς έγινε έτσι, ο κόσμος μας, γαμώτο..;
