Η φύση γύρω μας, γελά...

Η φύση γύρω μας, γελά με τα καμώματα του ανθρώπου

και το μυαλό μας, φτιάχνει σενάρια,

όχι επιστημονικής φαντασίας,

αλλά σενάρια της πραγματικότητάς μας...

Μέσα σε αυτά τα σενάρια ζούμε,

αναπνέουμε, οδηγούμε, τυραννιόμαστε,

είτε αυτό γίνεται αντιληπτό, είτε όχι...

Παραθέτω κάποιες εικόνες που μου τράβηξαν τη σκέψη,

και με έκαναν να γελάσω μα και ταυτόχρονα να κλάψω...

Πόση πληροφορία γύρω μας κρυμμένη,

που με ένα χάδι μας απλό,

σαν ξεσκόνισμα επιφανειακό,

να αποκαλυφθεί προσμένει,

από ένα βλέμμα μανιακό...;

όταν κάποιος ζορίζεται, 

γύρω του τα βλέπει όλα αγγούρια όρθια...

να πέφτουν βροχή από τον ουρανό

και να τον περιπαίζουν

όταν κάποιος δεν βλέπει την τραγικότητα της αυτοπροβολής του,

κομπάζει για το "θηριώδες" τζιπ του,

παραβλέποντας τα "ζώα"-οδηγούς... 

(σε τι ακριβώς να αναφέρεται λοιπόν, η πινακίδα;)

και τέλος, όταν κάποιος βλέπει το στρίμωγμα της φύσης

και την υπερτροφία της παρα-φύσης...

το χώμα που στέκει εκεί καρτερικά

και το τσιμέντο που υψώνεται ψηλά,

αναπνέει από τη χαραμάδα του οξυγόνου

που του αφήνουν οι εξουσιάζοντες να ζήσει...

Αυτή η χαραμάδα όμως, αρκεί για να μην χαθεί το κύριο:

η ψυχή !

"Κοίτα να μην χαθείς"
Στίχοι, Μουσική: Σούλης Λιάκος
Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης

 

"κοίτα να μην χαθείς, ψυχή μου..."