Βαρέθηκα να ακούω ειδήσεις. Σκέφτομαι να αρχίσω να ακούω καφεντζούδες... και να τους ρωτάω κάποιες βασανιστικές απορίες σχετικά με το πού πάει αυτή η Χώρα...
Ακούγοντας τον Έλληνα Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τον Αγώνα υπέρ της Δημοκρατίας με αφορμή τη σημερινή επέτειο, θα ήθελα να τον ρωτήσω: δεν βαρέθηκε συνέχεια βαρύγδουπα λόγια στη ζωή του, με ουσία μηδέν και αγωνιστική διάθεση ακόμα πιο μηδέν;! Για να το πω πιο απλά: αν αύριο γινόταν πραξικόπημα στην Ελλάδα θα έβγαινε να σταθεί αγωνιστικά μπροστά σε τανκ;
Βλέποντας χιλιάδες Τούρκων να διαδηλώνουν υπέρ της Δημοκρατίας, αλλά παράλληλα σκεπτόμενος τί θα γίνει με τη θανατική ποινή που θέλει να επαναφέρει ο Ερντογάν για τους άλλους χιλιάδες που μάζεψε ως εκκαθάριση αυτές τις μέρες, θα ήθελα να ρωτήσω: αν λέμε να επαναφέρουμε την θανατική ποινή για όποιον απειλεί το Κράτος, γιατί να μην την επαναφέρουμε και για όποιον συνάνθρωπό μας απειλεί έναν άλλον συνάνθρωπό μας, όπως ας πούμε αυτοί που βγαίνουν και σκοτώνουν αβέρτα-κουβέρτα αθώους ή αυτούς που σκοτώνουν ζωές μικρών παιδιών ή ακόμα-ακόμα και όλους αυτούς που εμμέσως σκοτώνοντας άλλες μικρές ζωές, σκοτώνοντας όμως ουσιαστικά και μεγάλες ζωές; Νόμιζα ότι το "Κράτος" είναι όλοι οι "πολίτες", μάλιστα ότι πιο πάνω από το Κράτος είναι οι πολίτες, επειδή ακριβώς οι πολίτες είναι τα συστατικά στοιχεία του Κράτους... Άρα, αν θέλουμε να σκοτώσουμε όσους απειλούν το κράτος, γιατί να μην σκοτώσουμε πρώτα, αντί να τους νουθετήσουμε ή να τους δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία, όλους αυτούς γύρω μας; Μήπως για να μην γυρίσουμε στο παμπάλαιο "οφθαλμόν αντί οφθαλμού..."; Και αν όχι, τότε τι είναι αυτά περί επανεμφάνισης της θανατικής ποινής που μας τσαμπουνά ο μεσιέ Ερντογάν; Μήπως δεν είναι τίποτε άλλο από την επιβεβαίωση της γνωστής, ανάμεσα στους κοινωνιο-ανθρωπολογικούς κύκλους, ρήσης του Μαξ Βέμπερ ότι το Κράτος έχει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας...;
Θαυμάζοντας τις κυνηγετικές ικανότητες των νεολαίων της πατρίδας μας σήμερα, που αψηφούν την επικίνδυνη νύχτα της Αθήνας και έχουν πάθει αμόκ με τα πόκεμον, ήθελα να τους ρωτήσω: αν τους έλεγαν ότι έξω εκεί υπάρχουν αντί για πόκεμον, θέσεις εργασίας που τους περιμένουν, θα έτρεχαν έτσι παθιασμένα -σχεδόν αποχαυνωμένα- να τις αρπάξουν και να μειώσουν τα ποσοστά α(ν)εργίας στη χώρα μας; Επίσης, θα ήθελα να τα ρωτήσω τα κακόμοιρα: αλήθεια όλο αυτό το παιχνιδάκι, τα παρακινεί ή τα καθηλώνει, τα ξεκουνάει από τη θέση τους ή τα ξεκουτιαίνει;
Παράλληλα όμως, βλέποντας όλα εκείνα τα παιδιά της Συρίας που αποτελούν αντικείμενο κυνηγιού από τους επίδοξους ανασυγκροτητές του κράτος τους, ήθελα να ρωτήσω: τελικά η κρίση μας (ως κριτική ματιά στα πράγματα) δεν φτάνει καν πέρα από τη μύτη μας;
Αγαπητοί μου αναρίθμητοι αναγνώστες αυτού του blog, σήμερα που γιορτάζουμε τη Δημοκρατία -σε μια στιγμή μάλιστα που ο Τσίπρας χαίρεται για το ιστορικό κατόρθωμά του να ψηφιστεί η απλή αναλογική σαν το ύψιστο στοιχείο δημοκρατικής αντιπροσώπευσης άρα έκφρασης των πολιτών αυτού του Κράτους (για του Παρακράτους δεν ξέρουμε)- εγώ βλέπω ελάχιστα δείγματα Δημοκρατίας, Ελευθερίας, Σεβασμού (και κυρίως Αυτοσεβασμού), Αξιοπρέπειας, Προσφοράς, Αυταπάρνησης και Ταπεινότητας γύρω μου... Πείτε μου ότι δεν μου αρέσουν οι επέτειοι, πείτε μου ότι δεν μου αρέσουν οι γιορτές ή ότι είμαι μύωπας, εγώ πάντως αυτά βλέπω γύρω μου... Τι βλέπει το φλιτζάνι δεν ξέρω. Ρωτήστε αλλού!
