Σταχυολογώντας...

Τις τελευταίες μέρες, νομίζω βιώνουμε έναν παραλογισμό..., αποδεικτικό της βαθιάς ύπνωσης που μας αγκυροβολεί.

Σταχυολογώντας μερικές από τις ειδήσεις...

Κάποιοι, όταν λένε ότι δεν είναι Charlie, εννοούν ότι ποτέ δεν θα θελήσουν να γίνουν. Είναι αρνητές της.

Κάποιοι άλλοι, όταν λένε ότι δεν είναι Charlie, εννοούν ότι ποτέ, όσο και αν θελήσουν, δεν θα κατορθώσουν να φτάσουν να γίνουν. Είναι θαυμαστές της.

Τι γίνεται όμως, όταν έστω και σαν υπόθεση εργασίας, αλλάζαμε τη θέση του θύματος και του θύτη; Για παράδειγμα, αντί να είχαμε τους σάτυρους του γαλλικού περιοδικού να ξεγυμνώνουν τον προφήτη των μουσουλμάνων , να είχαμε αριστερούς να προσβάλλουν τα χριστιανικά θεία; Τι λέτε ότι θα έκανε η ορθόδοξη εκκλησία μας; Εδώ κάποτε, μια ταυτότητα είπαμε να αλλάξουμε και να μην αναγράφεται το θρήσκευμα και ξεσηκώθηκε η μισή Ελλάδα (η άλλη μισή, ως συνήθως, παρέμεινε κοιμισμένη!), λέτε με μια τέτοια κίνηση να μην γινόταν χαμός;

Και πράγματι, με την άρνηση του Τσίπρα να ορκιστεί με θρησκευτικό όρκο, ξεσηκώθηκαν οι πρώτες θύελλες αντιδράσεων...

Κάποιοι, όπως η κυρία Σπυράκη εκ μέρους της ΝΔ θα αναφωνήσουν ότι "Παράδοση αιώνων του ελληνικού έθνους αγνοείται" για να τονίσουν ξανά την άρρηκτη σχέση ελληνισμού και οθροδοξίας. Είναι η εκπρόσωπος της ΝΔ θαυμαστής της ορθοδοξίας;

Κάποιοι άλλοι όμως, θα αναρωτηθούν μήπως πραγματικά αγνοείται η άποψη της ορθόδοξης παράδοσης και δεν τη ρωτά κανείς ποια είναι η θέση της; Είναι ο εκπρόσωπος της Εκκλησίας, αρνητής της ορθοδοξίας;

Μήπως τελικά, ο καθένας ερμηνεύει τα πράγματα κατά πώς τον βολεύουν;

Και για να φέρουμε και άλλα παραδείγματα αντίφασης φαινομενολογίας και ουσίας: ο κύριος Σαμαράς μια μέρα πριν τις εκλογές έλεγε ότι θα γίνουμε Κορέα αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και ότι η νεολαία της ΝΔ είναι η καλύτερη όλων, αποδεικνύοντας ποιος είναι ο ρατσιστής και ποιος όχι σε τούτη τη χώρα, ποιος είναι ο χαρτογιακάς και συστημικός και ποιος ο ελπιδοφόρος και αντισυστημικός. Με άλλα λόγια ποιος είναι ο πολιτικός και ποιος ο πολιτισμός του;

Ξέρετε, η έννοια του συστήματος και του αντισυστήματος, ορίζεται αμιγώς από εκείνους που είτε διατείνονται ότι είναι μέσα σε ή ότι είναι έξω από αυτό το πλαίσιο που συμβατικά ονομάζουμε σύστημα. Ποιος είναι όμως, ο συστημικός και ποιος ο αντισυστημικός (κατ' επέκταση, ποιος είναι ο σημιτικός και ποιος ο αντισημιτικός...; για να αναφερθούμε τόσο στον πρώην πρωθυπουργό Σημίτη, όσο και στους διαχρονικά εχθρούς μας σημίτες...), ποιος είναι ο αληθινός και ποιος ο ψεύτικος; Ποιος ο έντιμος και ποιος ο ανέντιμος;

Πρέπει να προσφύγει κανείς σε ακραίες συμπεριφορές για να αποδείξει την αθωότητά του ή με αυτές τις ακραίες συμπεριφορές απλά δημιουργεί και κατασκευάζει την εικόνα ενός αθώου; Και ό,τι και απ' τα δυο συμβεί, τελικά μήπως μένει στη μνήμη μας αυτή η ακραία συμπεριφορά και τίποτε άλλο, χάνοντας την ουσία και το νόημά της αν την κοιτάξουμε από το μέλλον;

Και τελικά: η ελπίδα έχει νόημα για το παρόν ή για το μέλλον μας; Έχει νόημα για μας ή για τα παιδιά μας; Η ελπίδα έχει νόημα γενικά; Και αν ναι, πού ζει; Στα όνειρά μας ή στην καθημερινότητά μας;

Όπως είχε γράψει ο Ντοστογιέφσκι στο "Όνειρο ενός γελοίου": 

Βγήκαν οι άνθρωποι και άρχισαν να ερευνούν για να αναδιοργανώσουν την κοινωνία κατά τέτοιο τρόπο, ώστε χωρίς να πάψει ο καθένας να αγαπάει τον εαυτό του περισσότερο από τους άλλους να μην είναι πρόσκομμα στους άλλους. 

Και πιο απλά συνεχίζει:

Αν όλος ο κόσμος ήθελε να θέλει, όλα θα είχαν γίνει κιόλας...


Συμπερασματικά: ο κόσμος μας είναι τόσο μπουρδουκλωμένος μέσα σε αντιφάσεις που ριζώνουν σε ασάφειες της ιστορίας και σε σκοτάδια του παρελθόντος. Παρ' όλ' αυτά, έστω και από σπόντα, έστω και δια της απόγνωσης και απογοήτευσης, νομίζω με αυτές τις εκλογές, έγινε ένα πρώτο σημαντικό βήμα για εμάς τους γελοίους, όπως μας θεωρούν οι Ευρωπαίες εταίρες...χώρες: τουλάχιστον αρχίσαμε να ονειρευόμαστε πάλι... 

Και τα όνειρα ενός γελοίου είναι πιο σημαντικά από τους ρεαλισμούς ενός σοβαρού!

Βοηθήστε όλοι, τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα...