Είχαμε αφήσει το κώνειον να σαπίζει τα σωθικά του Σωκράτη.
Σκηνή 5η
"Καθώς έλιωνε η φύσις των σωμάτων, αναδύθηκε καπνίλα των πνευμάτων, θυμίζοντας εκείνη την αποπνικτική, ανάσα θυμιαμάτων. Από τις στάχτες των μόνιμα παροδικών φούντωσε αέρας επικουρικών:
Δεν είναι δυνατόν να είσαι ευτυχισμένος χωρίς να είσαι σοφός, τίμιος και δίκαιος.
Ούτε να είσαι σοφός, τίμιος και δίκαιος χωρίς να είσαι ευτυχισμένος.
(Επίκουρος, 341-270 π.Χ.)
Και τότε οι στάχτες, κατακάθισαν πάνω στα ανθισμένα φύλλα κατάφυτου Κήπου, τα μέλη του οποίου κατόρθωναν να ζουν ηδέως, βεβαίως-βεβαίως.
Κάποια από αυτά παρήγαγαν καρπούς με φαρμακευτικές ιδιότητες. Ένας καρπός, το γνωστό τετραφάρμακο είχε τα εξής χαρακτηριστικά:
Άφοβον ο θεός, ανύποπτον ο θάνατος και ταγαθόν μεν εύκτητον, το δε δεινόν ευκαρτέρητον.
(Φιλόδημος, επικούρειος φιλόσοφος)
Δηλαδή:
ο θεός δεν είναι για φόβο (διότι η θεϊκή δύναμη δεν απειλεί εκ φύσεως), ο θάνατος δεν προκαλεί ανησυχία (διότι δεν υπάρχει μετά θάνατο ζωή) και το καλό (ό,τι πραγματικά χρειαζόμαστε) εύκολα αποκτιέται, το δε κακό αντέχεται (ό,τι μας κάνει να υποφέρουμε, μπορούμε να το υπομείνουμε)."
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου