Κοκκινόμαυρη ζωή!



Τώρα που πέφτουν οι τιμές τόσο των προϊόντων όσο και των ανθρώπων τούτης της χώρας, τώρα που τα καταναλωτικά μας κριτήρια αλλάζουν και αρχίζουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά, κοιτώ προς τα πίσω τη ζωή μου, προσπαθώντας να με δω ως καταναλωτικό ον.

Διαπιστώνω, ότι δυο φορές είναι μόνον που έχω λαχταρίσει να αγοράσω κάτι πάρα πολύ!

Μία όταν ήμουν πιτσιρικάς, γυμνάσιο ακόμα, (εποχές που μέσα μου φάνταζε το όνειρο του μπασκετμπολίστα σε θέση playmaker φυσικά), όταν είχα ορεχτεί κάτι απίστευτα κοκκινόμαυρα παπούτσια της Reebok, τα Kamikaze II. Κάθε πρωί περνούσα επί έναν ολόκληρο χρόνο έξω από το μαγαζί που τα πουλούσε και τα χάζευα. Τελικά, αφού συγκέντρωσα τα απαιτούμενα χρήματα μέσα από μπουλαμάδες, κάλαντα και λοιπές συγγενικές εισφορές, κατάφερα να τα φορέσω. Ένοιωθα πραγματικά ότι πέταγα μόλις τα φορούσα και έπαιζα μπάσκετ... Απόλαυση θεϊκή!





Και η δεύτερη ήταν πριν περίπου 1,5 χρόνο, όταν την είδα και την ερωτεύτηκα... Κοκκινόμαυρη και αυτή, δίτροχη αυτή τη φορά, πιο άγρια και περισσότερα υποσχόμενη, πιο επιταχυνόμενη από τα παπούτσια Kamikaze. Ήταν η μηχανή μου, η Yamaha xj6 Diversion.



Δυο ακόμα διαπιστώσεις, για τα γούστα μου και τις καταναλωτικές μου συμπεριφορές:

Πρώτον, λειτουργώ μάλλον με βάσει τα χρώματα του κόκκινου και του μαύρου, κοινώς, ή του πάθους και της έντασης - κόκκινο, ή του άραχνου βάθους και της αδιαφορίας - μαύρο!

Δεύτερον, πραγματικά αντιλαμβάνομαι πού έχει δαπανηθεί η περισσότερη από τη ζωή μου ως τώρα. Στα άυλα και στα άπιαστα και όχι τόσο στα υλικά και απτά τούτου του κόσμου...

Ας όψεται. Τουλάχιστον αυτές τις μικρές απολαύσεις μέχρι τώρα, τις έχω κρατήσει βαθιά μέσα στην σκέψη μου.


Αλήθεια εσείς, αγαπητοί μου, πόσες φορές έχετε ποθήσει κάτι υλικό πάρα πολύ;!



6 σχόλια:

Manito είπε...

Δεν πιστεύω να σκέφτεσαι να αγοράσεις και την Μίλαν!!
Όσο για το εάν έχω ποθήσει κάτι υλικό νομίζω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην πόθησε.Ακόμα και στην εποχή των Νεάντερταλ πιστεύω πως υπήρχε αυτός ο πόθος.Ο άνθρωπος της διπλανής σπηλιάς μόλις θα είδε το νέο όπλο, την καλολιασμένη πέτρα πάνω σε ένα ξύλο, του γείτονά του το θέλησε.Το πόθησε.Και το απέκτησε.
Η βασική διαφορά δεν είναι στο εάν θέλουμε-ποθούμε κάτι υλικό πάρα πολύ.Αλλά στο εάν πραγματικά το χρειαζόμαστε.Και όταν λέω χρειαζόμαστε δεν το λέω με την έννοια της ανάγκης, αλλά της χρήσης.Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που αποκτούν ένα υλικό και το χρησιμοποιούν μία το πολύ δύο φορές.Και υπάρχουν άνθρωποι που αποκτούν ένα υλικό και το χρησιμοποιούν εωσότου φθαρεί.

astromonos είπε...

Τη Μίλαν ε;; Γιατί όχι;!

Εγώ πάντως χρησιμοποιώ υλικά ακόμα και όταν αυτά έχουν φθαρεί! Και το βασικότερο, αρνούμαι να δεχτώ τη φθορά που αντικρίζω... Χαχα!

Unknown είπε...

Πάντως κι εμένα το αντικείμενο φετίχ που ήθελα και τελικά αγόρασα, έχει μπόλικο κόκκινο και μαύρο!
http://www.kellyindustries.com/guitars/gibson_lp_classic.html
Όσο για τα Reebok, δεν έχω να πω κουβέντα. Έκανες τρελό flash back!

astromonos είπε...

Κοκκινομαυρη κιθάρα;; Ωραίος! Να την δούμε κάποια στιγμή από κοντά.

Ρε φίλε, με τα Reebok θυμήθηκα τα χρόνια της "Μίνι" κατηγορίας μπάσκετ που παίζαμε... Θυμάσαι;!

Unknown είπε...

Αν θυμάμαι λέει;!; Δύσκολη έδρα οι Μολάοι. Ήταν και κατηφορικό το γήπεδο...

astromonos είπε...

Ήταν και ο διαιτητής Σπαρτιάτης...

Είχατε και ένα θηρίο, μια ντουλάπα 8φυλλη για center...

Αααχχ... ωραία χρόνια ρε φίλε!