Απατηλό ας είναι...



Αφιερώνεται στον ανηψιό μου, που γεννήθηκε πριν λίγες ώρες και αποφάσισε να δοκιμαστεί σε αυτόν τον περίεργο κόσμο...

Καλό σου ταξίδι πανέμορφε ανηψιέ!




"Ο Βασιλιάς"
Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα




Έλα λευκό μου σύννεφο
και γίνε προσκεφάλι
για το παιδί το χνουδαλό
που ο ύπνος το 'χει πάρει.

Να κοιμηθεί σαν βασιλιάς
και πριν καλοξυπνήσει
μέσα απ' τα βάτα της σιωπής
στ' όνειρο να βαδίσει.

Να είναι τ' όνειρο καλό
απατηλό ας είναι
κι ύστερα γύρισε ψηλά
κι αν θες βροχούλα γίνε.




Να είναι τ' όνειρο καλό
απατηλό ας είναι...



8 σχόλια:

potoulis είπε...

Να σου ζήσει Στράτο!!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια Στράτο!
Να σου ζήσει!
Ανδρέας

astromonos είπε...

Ευχαριστώ Potouli!!! Και στα δικά σου! Και σύντομα...

Να περνάς καλά!

astromonos είπε...

Ευχαριστώ κύριε Ανδρέα! Και στα παιδιά σας εύχομαι τα καλύτερα!

Να περνάτε όμορφα!

Υ.Γ.: Ο σακχαρομύκητας πώς τα κατάφερνε με τόσα τέκνα;;; Εδώ ένα έχουμε και δεν το προλαβαίνουμε τόσοι νοματαίοι...

Ανώνυμος είπε...

Διπλά συγχαρητήρια στην ευτυχισμένη μαμά.
Τα δεύτερα γιατί από ό,τι φαίνεται αυτό που δεν κατάφεραν τόσοι αρτηριοσκληρωτικοί δάσκαλοι (να προσγειώσουν δηλ. στην «πραγματικότητα» τον ατίθασο νού του Στράτου) το κατάφερε ως φαίνεται ο νεοφερμένος μπόμπιρας!

Ανδρέας

astromonos είπε...

Ίσως τότε οι αρτηριοσκληρωτικοί αυτοί δάσκαλοι, να μην έδωσαν αυτά που μπορούσαν τότε που έπρεπε...

Ευχαριστούμε και πάλι για τις ευχές!

Ανώνυμος είπε...

Εμείς αναγνωρίζουμε τις ευθύνες μας.

Αλλά να φταίμε άραγε μόνον εμείς;

Ανδρέας

astromonos είπε...

Φυσικά και δεν φταίνε μόνο οι δάσκαλοι. Είναι και θέμα μαθητή, όσο μικρός ή ανήλικος και αν είναι. Αλλά ο μικρός, σαν μικρός, ίσως έχει μικρότερη ευθύνη, από τον μεγάλο, που υπήρξε κάποτε μικρός και ξέρει πώς είναι να είσαι μικρός, συνειδητοποιώντας εκ των υστέρων φυσικά, τα καλά και κακά αυτής της θέσης!

Τα φιλιά μου.