Τα μάτια τα ανοιχτά

Τον έφεραν σήμερα το πρωί στα επείγοντα. Τυλιγμένο με ένα σεντόνι πολύχρωμο, γεμισμένο με άμμους. Είπαν ότι τον βρήκαν δίπλα σε μια αναποδογυρισμένη βάρκα με άλλους 7. Τραβάω το σεντόνι από το πρόσωπό του και βλέπω στερεοποιημένους ακόμα και τους αφρούς που έβγαλε από το στόμα του καθώς πνιγόταν... Προσπάθησα να του κλείσω τα μάτια, μα είχαν από ώρα πια παγώσει. Ρώτησα το όνομά του μα κάποιος πετάχτηκε περιπαιχτικά και είπε μια μαλακία γελώντας.

"Άλλος ένας που προσπάθησε να πιάσει το όνειρό του και να ελευθερωθεί...", ψιθύρισα. Μα κανείς δεν πρέπει να κατάλαβε τίποτα πιστεύω.

Ήταν ο πιο ήσυχος νεκρός που έχω δει ποτέ στα ΤΕΠ. Όχι γιατί θα μπορούσε να είναι αλλιώς, δηλαδή ανήσυχος, αλλά γιατί κανείς δεν τον έκλαψε, γιατί απέξω από την πόρτα των ΤΕΠ δεν ακούστηκε καμία κραυγή, κανένα ποδοβολητό, καμία λιποθυμία. Ήρθε, διαπιστώσαμε τον θάνατό του και έφυγε έτσι ήσυχα και απλά, αναζητώντας ένα όνειρο, χωρίς να τον συνοδεύει ούτε καν η μυρωδιά του θανάτου - φαίνεται ακόμα και αυτός τον είχε εγκαταλείψει από ώρα...

Ίσως να τον είχα δει κάπου κάποτε στη Μυτιλήνη, σκέφτηκα, στο πρώτο του πέρασμα στην Ελλάδα. Τα μάτια του, με καρφωμένο πάνω τους αυτό το πελώριο ερωτηματικό, κάπου μου φάνηκαν γνωστά. Τι σημασία έχει όμως πλέον; Τα μάτια αυτά έμειναν για πάντα ανοιχτά να ατενίζουν το όνειρο... Ένα όνειρο που πνίγηκε στων δυτικών τα δίχτυα.