Νέα ανάγνωση, Νέα διάγνωση...

"Όμως το διαγνωστικόν έργον είναι δυσχερές και πολυσύνθετον και δια την ευόδωσιν του δέον να συντρέχουν πολλά ιδιοσυστατικά και επίκτητα προσόντα του ιατρού. Εις αυτά περιλαμβάνονται η φαντασία, η παρατηρητικότης, η διαίσθησις, η μνήμη, η ήρεμος σκέψις, η υπομονή, η στερεά βασική βιολογική υποδομή, η θεωρητική κατάρτισις επί της νοσολογίας κι’ ακόμη, κατά ειδικώτερον τρόπον, η ενδελεχής γνώσις της «διαφορικής διαγνωστικής».

Η «διαφορική διαγνωστική» είναι το μεγαλύτερον και σπουδαιότερον κεφάλαιον της Κλινικής Ιατρικής. Πυρήν της ύλης της είναι το σύστημα όπερ ακολουθεί η ιατρική σκέψις δια την διακρίβωσιν της νοσολογικής οντότητος εκ της οποίας πάσχει έκαστος ασθενής, κατόπιν διαφορισμού της από άλλας οντότητας με ομοιάζουσαν κλινικήν έκφρασιν, αίτινες ευλόγως θα ηδύναντο να αγάγουν εις σφαλεράς διαγνώσεις. Κατά πάσαν προς διάγνωσιν περίπτωσιν, γίνεται αναλυτική αρχικώς και συνθετική τελικώς επεξεργασία στοιχείων, τα οποία προσφέρονται από την υποκειμενική σημειολογίαν και αντικειμενικήν εξέτασιν του ασθενούς, την αναγωγήν εις το κληρονομικόν και ατομικόν προηγούμενον και την εργαστηριακήν διερεύνησιν. Η ευρύτης και το πολυσύνθετον του περιεχομένου της διαφορικής διαγνωστικής είναι πασιφανή. Αλλά και η σημασία της πασίδηλος."

Γεώργιος Ε. Μερίκας
Καθηγητής Παθολογίας Παν/μίου Αθηνών



"Αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψης"
Αντισθένης (445 – 366 π.Χ.)



"Είναι ευνόητο ότι η λήψη κάθε μιας από τις αποφάσεις που παίρνονται καθημερινά κατά την άσκηση της Ιατρικής προϋποθέτει το συνδυασμό των προσωπικών ικανοτήτων του γιατρού -ικανοτήτων που έχουν αποκτηθεί με την εκπαίδευση και την άσκηση της Ιατρικής- με τις καλύτερες διαθέσιμες αντικειμενικές πληροφορίες (external evidence). Στις προσωπικές ικανότητες του γιατρού σημαντική θέση κατέχει η ικανότητα επικοινωνίας με τον άρρωστο. Η ικανότητα αυτή θα επιτρέψει στο γιατρό να κατανοήσει τις προτεραιότητες που δίνει ο ίδιος ο άρρωστος στα ενοχλήματά του, την αντίληψη που έχει ο ίδιος για τη νόσο του και τις προσδοκίες του απ’ την Ιατρική και τον γιατρό του. Αυτό είναι το πρότυπο λήψης αποφάσεων που έχει ως επίκεντρο τον άρρωστο, σε αντιδιαστολή με το νοσοκεντρικό ή ιατροκεντρικό πρότυπο, που δεν λαμβάνει υπόψη τη γνώμη του αρρώστου. Στο πρότυπο λήψης αποφάσεων που έχει ως επίκεντρο τον άρρωστο, ο γιατρός περνά απ’ τον πατερναλιστικό ρόλο του γιατρού που ασκεί εξουσία στο ρόλο του γιατρού που σκύβει με ενδιαφέρον πάνω στα προβλήματα του αρρώστου, γνωρίζοντας ότι για να συμβάλλει στην επίλυσή τους, πρέπει πρώτα να τα κατανοήσει."

Θεόδωρος Δ. Μουντοκαλάκης
Καθηγητής Παθολογίας Παν/μίου Αθηνών




Τα αποσπάσματα αυτά είναι από τον πρόλογο και την εισαγωγή αντίστοιχα, του βιβλίου "Διαφορική Διάγνωση" του Θ. Μουντοκαλάκη, εκδ. Παρισιάνου, Τρίτη Έκδοση, ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, που μας χορηγήθηκαν σε εκείνη την μπουρδελοσχολή που ακούει στο όνομα Ιατρική Αθηνών (τα περισσότερα από τα υπόλοιπα βιβλία, έτσι επειδή ακόμα κάνει κρύο στην Ελλάδα, είναι ό,τι πρέπει για προσάναμμα πάντως...).


Τι υπέροχη περιγραφή ενός σοβαρού ιατρικού μυαλού και μιας αξιοπρεπούς ιατρικής σκέψης στο πρώτο απόσπασμα του καθηγητή Μερίκα; Πόση ανθρωπολογική προσέγγιση κρύβεται σε αυτήν την σύντομη, αλλά πολύπλευρη, εγκεφαλική λειτουργία... Πού είσαι Claude Levi-Strauss να δεις τη συνθετότητα του μυαλού που ξεπερνά τη διπολικότητα...

Πόση Γλωσσολογία, Κοινωνιογλωσσολογία και Πραγματολογία κρύβονται στα λόγια του Αντισθένη...;

Πόση Ανθρωπολογία -και δη Ιατρική ανθρωπολογία- κρύβεται στα λόγια του καθηγητή Μουντοκαλάκη;


Πόσο υπέροχο να ξαναδιαβάζεις ένα βιβλίο από την αρχή και να συνεχίζει να σου δίνει πληροφορίες; Πόσο σπουδαία η δεύτερη και η τρίτη και η κάθε επόμενη ανάγνωση ενός άρτιου συγγράμματος το οποίο αποτυπώνει τις εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής η οποία φαίνεται (χωρίς να παίρνω και όρκο) να πέρασε μέσα από μια σοβαρότητα και μια εμμονή σε ένα αξιακό σύστημα που χτυπιέται και ξαναχτυπιέται διαχρονικά, μέσα από τα υπόλοιπα εξουσιαστικά και άνανδρα κοινωνικά συστήματα...


Τώρα, λίγο πριν ξεκινήσω την ειδικότητα, σε μια προσπάθεια ανασύνταξης δυνάμεων, παλεύω να θυμηθώ τι ιατρικό πήρα όλα εκείνα τα 6 χρόνια που βολόδερνα στην Αθήνα... Παρότι εμποδίζω τον αυθορμητισμό μου από το να εκφραστεί κακώς -και γι΄αυτό ίσως αδίκως- εξακολουθώ να καταλήγω σε τούτη την άποψη: αν εξαιρέσεις κάτι σακχαρομύκητες και θεότρελους καθηγητές που δεν ξεπερνούν σε αριθμό τους 4-5 συνολικά, καθώς και 2-3 υπέροχα συγγράμματα, ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ γεμίζει το μυαλό μου... Τρέξιμο, βαρεμάρα, υπνηλία, βασανισμός ψυχής από τον κάθε άχρηστο μεγαλοκαθηγητή (που δεν έμαθε ποτέ ούτε πώς να είναι μεγάλος ούτε πώς να είναι καθηγητής), απουσία οικοδόμηση ιατρικής σκέψης, και όχι μόνο, αλλά και γκρέμισμα κάθε είδους σκέψης, λογικής ή έστω και παράλογης βρε αδερφέ...

Και ξαναθυμάμαι τον Τσάκωνα στο "Μάθε παιδί μου γράμματα" να ρωτά: "πού πήγαν 6 χρόνια από τη ζωή μου;"