Πειθώ

Ωραία, σκίζεσαι να κατακτήσεις την πολυπόθητη γνώση, μετά από ξενύχτια, θυσίες, υπαρξιακά κωλύματα και μετά… την ώρα της κρίσεως, αποτέλεσμα μηδέν! Γιατί άραγε; Φταίει ο τρόπος (και όχι ο κόπος); Φταίει η έλλειψη ψυχραιμίας την κατάλληλη στιγμή; Φταίει ότι μια άλλη γνώση – αυτή του «πώς χρησιμοποιώ την γνώση» – δεν έχει κατακτηθεί ακόμα γιατί πολύ απλά δεν έχει ποτέ διδαχθεί; Φταίει ότι θεωρία και πράξη είναι διαφορετικά; Μα και η πράξη τότε δεν πρέπει να έχει κάποια θεωρία, την θεωρία του πράττειν; Αυτή η θεωρία γιατί δεν διδάσκεται στα πανεπιστήμιά μας, παρά αποκτάται μόνο μετά από επανειλημμένους κόλαφους στην επαγγελματική κονίστρα; Αλήθεια αυτό συμβαίνει σε όλες τις χώρες;!

Γιατί όλη αυτή η κουβέντα; Διότι καθημερινά παρατηρώ άτομα που δεν έχουν ιδέα από τη θεωρία, όμως είναι άπιαστοι στην πράξη, ή αλλιώς έχουν τον αέρα του πράττειν, και άτομα που κατέχουν τη θεωρία αλλά τελικά μένουν… άπρακτοι! Επίσης σημειώνω το εξής παράδοξο: γιατί κάποιοι πρέπει να σηκώσουν τον τόνο της φωνής τους σε τέτοια ύψη ώστε να χαρακτηριστούν ως ‘παράφωνη νότα’ σε ένα κοινωνικό σύνολο που θέλει να έχει στα αυτιά του βουλοκέρι, όταν κάποιοι με ευφράδεια λόγου μπορούν να μπουρδολογούν και έτσι να μπουρδουκλώνουν τη σκέψη πολλών; Παράδειγμα 300 μπουρδοπαλίκαρα που αγκυροβολούν κάπου στην π(ε)λατεία Συντάγματος… την ίδια ώρα που κάποια άλλα 300 παλικάρια σκουντουφλούν στο σκοτάδι της ιστορικής λήθης!

Και έρχεται πάλι στο νου μου εκείνη η γελοιογραφία στην οποία ένας ερευνητής αφού παρατηρεί τα γονίδιά του στο μικροσκόπιο, έντρομος σηκώνει το κεφάλι και αναφωνεί: «Πατέρα! Ανακάλυψα ότι έχω γονίδια επιστήμονα αλλά όχι γονίδια επιχειρηματία! Τι θα απογίνω σε αυτή την κοινωνία;».

Κατά τα άλλα… υγιαίνετε!