17 Νοέμβρη σήμερα

Ξύπνησα το πρωί και άνοιξα μηχανικά το ραδιόφωνο. Άκουσα μαρτυρίες ατόμων που ήταν μέσα, έξω, δίπλα στο Πολυτεχνείο. Τα μάτια μου δάκρυσαν, η καρδιά μου σκίρτησε, ένας κόμπος ανέβηκε ίσαμε το λαιμό. Πόσα πολυτεχνεία ακόμα για να λευτερωθεί τούτος ο λαός και να αποτιναχτεί από κάθε αλυσίδα που τον κρατά εγκλωβισμένο στα έγκατα της παράνοιας, της αδιαφορίας και της κακοβουλίας! Πόσα κορμιά πρέπει να πέσουν για να υψωθεί η δημοκρατία; Πόσους νεκρούς χιλιάδες θέλει να 'ναι στους τροχούς και πόσους ήρωες θέλει να μοχθούν και να περπατούν στα σκοτεινά μέχρι να φωτιστεί πλέον τούτος ο τόπος και να ανθίσει η ευημερία; Πόλεμος, αγώνας, αντίσταση, ιδεολογία, αίμα, ηθική, σύγκρουση, αδέρφια, εχθροί, μάζα, ατομικότητα, φοιτητές... Όλα εδώ εξαργυρώνονται και μετά εξαϋλώνονται. Η δύναμη της στιγμής και η αξιοπρέπεια που μπορεί να περικλύει μια τέτοια στιγμή είναι ανεκτίμητα ανθρώπινα αγαθά, που λίγοι γεύονται στη στιγμιαία ζωή τους.