Ανοίξτε τα μάτια και τα αυτιά και μετά ίσως ανοίξει και το μυαλό μας.
Ο Άγιος της Πολιτικής.
Ο Μέγιστος των Σύγχρονων Ελλήνων.
Το αηδόνι το λέει πάντα καλά!
Υπάρχει κάποιος που νομίζει ότι η Παραδοσιακή μουσική δεν είναι Ροκ;
Για να δείτε ότι αυτό το πέρασμα από την παράδοση στη σύγχρονη μουσική, όπως αντίστοιχα και το πέρασμα από το παρελθόν στο παρόν, λέγεται με μια λέξη: Ιστορία.
Για μια όμορφη Καλημέρα, με ίσκιο ή χωρίς, απολαύστε αυτό το τραγούδι:
"Τι καλά το λέει τ΄αηδόνι"
Μουσικό σχήμα Ρόμβος
Όταν η Ιστορία γίνεται Παράδοση
Αυτές οι φωνές που αντηχούν από το παρελθόν...
Κελαρύζουν πάνω στο γάργαρο νερό που όλα τα παρασύρει
Και φτάνουν σαν Ερινύες στο Παρόν.
Για να μας υποδείξουν το μέλλον.
"Στης Νάουσας το κάστρο"
ή
"Μακρυνίτσα"
Παραδοσιακό
Τι είναι η Ιστορία;
Ένα υπέροχο σύντομο φιλμ που με εξαιρετικό τρόπο δείχνει ότι ο κόσμος γύρω μας φέρει τα σπαράγματα άλλων, προγενέστερων ανθρώπων των οποίων οι μικροϊστορίες, συνθέτουν όλες μαζί, την Μία, Μεγάλη, Αγία, Αποστολική και Μαζική Ιστορία!!
Και μαζί, δείχνει επίσης με τι είδους σεβασμό οφείλουμε εμείς οι νέοι να προσεγγίζουμε αυτήν την Ιστορία. Για να μάθει ο νέος Ιστορία όμως, και μαζί να μάθει και Σεβασμό, πρέπει να φτάσει το ερέθισμα κοντά του. Αλλιώς, θα σπάει μάρμαρα ναών, θα γράφει με σπρέι και θα κάνει γκράφιτι πάνω σε ερείπια, στύλους ή σε Παρθενώνες...
Μπράβο στους συντελεστές της ταινίας και ιδίως στον κύριο Βασίλη Τσικάρα (του οποίου οι άλλες δυο ταινίες με ιστορικό περιεχόμενο "Έξοδος 1826" και "Πολιορκία"είναι εξίσου εξαιρετικές)!
Αθάνατο 21 - 1
Ιστορία του 21. Κομβικό σημείο της πορείας της Ελλάδος.
Πόσα μας έχουν κρύψει;
200 χρόνια μετά, καιρός να καταλάβουμε τα γεννοφάσκια μας...
μπας και εξηγήσουμε την κατάντια μας...
Για (μια νέα) αρχή ας ξεκινήσουμε από εδώ:
Μα βαριά η δική μου καρδιά
Η διάθεση μου για σήμερα, Πάσχα, αποτυπωμένη αρκετά χρόνια πριν, σχεδόν την εποχή που γεννιόμουν...
Όλα γυρίζουν γύρω από θέματα καρδιάς.
Και ο Χριστός για αυτά μιλούσε...
Οδυσσέας Ελύτης
"Το Πάσχα ενός αθέατου Απριλίου"
Εντυπωσίασε στο Καραϊσκάκη ή Εντυπωσίασε τον Καραϊσκάκη;
Επειδή η λεπτομέρεια όπως γνωρίζετε κάνει τη διαφορά, παρακολουθώ στη σύγχρονη Ελλάδα τον μεγάλο ενθουσιασμό του φίλαθλου κοινού για το νέο αστέρι του ποδοσφαίρου με το όνομα Κωνσταντίνος Καρέτσας, ο οποίος στα 17 του χρόνια έγινε ο νεώτερος ποδοσφαιριστής που σκοράρει σε αγώνα της Εθνικής Ελλάδος. Φυσικά, το γεγονός ότι παρότι είναι 3ης γενεάς Έλληνας του εξωτερικού και είχε μεγάλη προσφορά να εκπροσωπήσει τη Εθνική Βελγίου όπου ζει και αναπνέει, εκείνος επέλεξε την Εθνική Ελλάδος να αγωνιστεί, σίγουρα προσθέτει κάτι ακόμα στις δάφνες που του προσφέρει πλουσιοπάροχα το φίλαθλον κοινό, όπως επίσης και στην εθνική μας υπερηφάνεια. Το γεγονός βέβαια ότι το ίδιο φίλαθλον κοινό μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να αρχίσει τα γαμοσταυρίδια για τη μάνα και τον πατέρα του Καρέτσα και μέχρι τις 3 γενεές πίσω, αν ο ίδιος απογοητεύσει το κοινόν αίσθημα και τις προσδοκίες, είναι άλλο θέμα.
Τα ΜΜΕ γράφουν για εκείνον, με θαυμασμό, πηγή από εδώ:
"Ποιος είναι ο 17χρονος Κωνσταντίνος Καρέτσας που εντυπωσίασε στο «Καραϊσκάκη»".
Θέλω όμως να πάμε κάποια χρόνια πίσω και να παρακολουθήσουμε τη ζωή ενός άλλου νέου, του Γιάννη Νοταρά, ο οποίος είχε βρεθεί κάπου εκεί κοντά στα ίδια χώματα που πάτησε και ο Καρέτσας και έδινε τις δικές του μάχες, πάλι για κάποια Εθνική Ελλάδος.
Αντιγράφω από εδώ:
Η σύγχρονη Ελλάδα λοιπόν μιλάει για τον νεώτερο γκολτζή που πάτησε στο Φάληρο και εντυπωσίασε στο "Καραϊσκάκη", ενώ η Ελλάδα για την οποία θέλω να σας δείξω, μιλάει για τον νεώτερο στρατηγό της Επανάστασης που πάτησε στο Φάληρο και εντυπωσίασε τον Καραϊσκάκη.
Εσείς, ποιο αφήγημα διαλέγετε από τα δυο να πείτε στα παιδιά σας;
Πώς να σε κράζω Διάκο μου;
Πριν μερικούς μήνες ξεκίνησα να πάω να πατήσω από κοντά στα χώματα που πάλεψε και σκοτώθηκε ο Αθανάσιος Διάκος. Το μνημείο του στη γέφυρα της Αλαμάνας ήταν απροσπέλαστο, μέσα σε ασπάλαθους και λάθος δρόμους. Καμία πρόσβαση να φτάσεις να προσκυνήσεις, δίπλα ακριβώς στην Εθνική Οδό, πίσω όμως από κιγκλιδώματα... Έτσι είναι η σύγχρονη Ελλάδα. Σου βάζει εμπόδια.
Συνέχισα λίγο παραδίπλα, να πάω μέσα στο Χάνι της Γραβιάς, εκεί που ο Οδυσσέας Ανδρούτσος έκανε τη δική του έξοδο προς την ελευθερία κάποτε. Το Χάνι-Μουσείο ήταν κλειστό, χωρίς να υπάρχει κάπου ανακοίνωση ή ειδοποίηση ότι θα είναι κλειστό. Και όταν μετά από αρκετή ώρα κάποιος υπάλληλος απάντησε σε ένα σταθερό τηλέφωνο που αναγραφόταν στην πόρτα, το οποίο νούμερο μάλλον είχαν προγραμματίσει να κάνει εκτροπή σε κινητό τηλέφωνο μου είπε έτσι απλά να περάσω άλλη μέρα και ότι έπρεπε να έχω πάρει πρώτα τηλέφωνο για να τους ενημερώσω ότι θα περάσω, λες και ότι έπρεπε να δώσω ραντεβού με την Ιστορία να με περιμένει... Έτσι απαντά η σύγχρονη Ελλάδα. Σου λέει "είμαστε κλειστά, περάστε άλλη μέρα"!
Εγώ όμως θέλω να σας μιλήσω για μια άλλη Ελλάδα, για εκείνη την Πατρίδα, την οποία κάποιοι απλόχερα αγκάλιασαν και αγάλιασαν. Μια Πατρίδα για την οποία άνοιξαν τα στήθη τους για να χυθεί όλο το αίμα της καρδιάς τους. Για μια τέτοια Πατρίδα αξίζει να σιγοτραγουδιέται ένα τραγούδι σαν αυτό που ακολουθεί... Έτσι αρμόζει να τραγουδά η σύγχρονη Ελλάδα... Η Ελλάδα του Διάκου, του Ανδρούτσου, του Λεωνίδα και του Γοργοποτάμου, που συναντιώνται σε μια σπιθαμή Γης σαν τα 4 σημεία του ορίζοντα που οριοθετούν το επίκεντρο των Αξιών μας...
"Το τραγούδι του Διάκου"
Στίχοι-Μουσική: Ανωνύμου Μοναχού
Ενορχήστρωση: Ευάγγελος Φάμπας
Τραγούδι: Αικατερίνα Τάκου
"Ημείς, ωστόσω, θέλωμεν απολαύσει τα δυο μεγαλύτερα καλά:
Τον Παράδεισον
και
την Αιώνιον Μνήμη των μεταγενεστέρων"
Στη σκιά που έχει αεράκι παιδιά...
Δυο τραγούδια συγκλονιστικά από τους Frikadela.
Χωρίς λόγια.
"Σαν Αεράκι"
Ποίηση: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Μουσική: Μανώλης Πάππος
"Τι καλά το λέει το αηδόνι"
Στίχοι: Παραδοσιακό
Αθάνατοι του 21
Αν κάτι μας λένε ακόμα τα παρακάτω...
Μόνο συγκίνηση, σεβασμός κα υπερηφάνεια για όλους εκείνους, τους γνωστούς και άγνωστους, που τα χώματα που πατούμε πότισαν με το αίμα τους. Που οι ζωές τους θυστιάστηκαν για να ελευθερώσουν τον τόπο. Που οι ζωές μας μένει να στολίσουν τους τόπους που εκείνοι ελευθέρωσαν...
