Δια-χρονικές απόψεις περί Χρόνου...

Και μιας και μιλάμε για το Χρόνο, ανέτρεξα στο διαδίκτυο και βρήκα την άποψη κάποιων μεγάλων της Ιστορίας μας, σχετικά με το τί είναι χρόνος:


• Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς 
Αριστοτέλης 

• Η άβυσσος του χρόνου είναι ο κοινός τάφος όλων
Ασκληπιός 

• Η θεωρία της σχετικότητας είναι η εξής: Μία ώρα κοντά σε μια ωραία γυναίκα μοιάζει να κρατάει ένα λεπτό. Ένα λεπτό κοντά σε μια άσχημη γυναίκα μοιάζει να κρατάει μία ώρα 
Αϊνστάιν 

• Ο χρόνος: κινούμενη μορφή της ακίνητης αιωνιότητας 
Ρουσσώ 

• Χρόνου φείδου (Μη σπαταλάς τον καιρό σου) 
Χίλων 

• Χρόνω πίστευε (Να έχεις εμπιστοσύνη στον χρόνο) 
Θαλής

Η πρόταση του μήνα

Μια υπέροχη προσπάθεια σε υπέροχους χώρους του κέντρου της Αθήνας, που με έκπληξή μου διαπιστώνω ότι αναμορφώνονται (παράδειγμα η πλατεία Ομονοίας όπου έχουν στηθεί καρέκλες από μια καφετέρια, τί υπέροχο θέαμα, τί διαφορετική αίσθηση της πλατείας;) είναι αυτή του Μικρού Παρισιου των Αθηνών. Μην χάσετε την ευκαιρία να επιστρέψετε στο παρελθόν...

Η πρόταση της ημέρας

Σήμερα, προτείνω να παρακολουθήσουμε τη διάλεξη του Μάνου Δανέζη στον Πολυχώρο του δήμου Παλαιού Φαλήρου...

Το Χρονικό του Χρόνου

Συνεχίζοντας από την προηγούμενη ανάρτηση, θα με ρωτήσετε εύλογα: και γιατί παρακαλώ ο νους θέλει το χορό; Τι του προσφέρει;

Η απάντηση έχει αποκαλυφθεί σε όλο της το μεγαλείο μέσα από το μύθο της "Ταραντέλα", της διαδικασίας εκείνης κατά την οποία όταν μια δηλητηριώδης αράχνη τσιμπούσε νέους και νέες στα χωράφια της Ιταλίας, έπρεπε να τρέξουν οι θεράποντες ιατροί-μουσικοί και μέσα από μια φοβερά εργώδη και συνεχή διαδικασία χορού, να "βγάλουν" μέσα από το σώμα του ασθενή το δηλητήριο, αποτινάσσοντας κατά κάποιον τρόπο μέσα από τις φοβερές δίνες του χορού, το δηλητήριο -κάτι σαν την αποτίναξη του δικού μας Σατανά-. 

Ο χορός ήταν λοιπόν, μέχρι τελικής πτώσης! Μόνο τότε είχε ολοκληρωθεί η "φαρμακευτική αγωγή"... η οποία μπορεί να κρατούσε 2 ή και 3 μέρες συνεχούς χορευτικού οργασμού. 

Τι δείχνει αυτός ο μύθος (μύθος και όχι πραγματικότητα, διότι ποτέ δεν ανακαλύφθηκε από τους επιστήμονες δηλητηριώδη αράχνη σε εκείνες τις περιοχές); Ότι το μυαλό αναζητεί την εκτόνωση, χτίζοντας μύθους και καταστάσεις, πλαστές πραγματικότητες και φαντασιώσεις, ώστε να εκτονώσει την ενέργεια των νευρωνικών του φορτίσεων και τελικά να γειωθεί - όπως γειωνόταν το κορμί του χορευτή της Ταραντέλα, όταν αποκαμωμένο γινόταν ένα με τη γη...

Να γιατί, ο νους επιλέγει το χορό για να εκτονωθεί... Να γιατί ο χορός του νοός, δηλαδή ο χρόνος, αποτελεί δημιούργημα για να εκτονωθεί η σκέψη... Να γιατί ο χρόνος προάγει τη σκέψη, καθώς την καθαρίζει από τα υπόλοιπα, και της επιτρέπει να ισορροπεί. Να γιατί ο πρώτος χρόνος, κατά τη γένεσή του, ήταν προσωπικός. Δημιουργήθηκε από το νου για προσωπική χρήση... και για προσωπική έκφραση.

Πάλι όμως, θα με προλάβετε και θα με ρωτήσετε: πώς γίνεται κάτι που γεννήθηκε για να απελευθερώνει το πνεύμα, την ίδια στιγμή να το φυλακίζει - τρανταχτό παράδειγμα η σύγχρονη εποχή, που μας εγκλωβίζει με τους ρυθμούς της, με τον αδυσώπητο χρόνο της... Ο χρόνος του καθενός τον πνίγει και δεν τον ισορροπεί. Ο προσωπικός χρόνος δεν είναι πλέον προσωπικός, και για αυτό δεν είναι πλέον πραγματικός χρόνος! Είναι πραγματική φυλακή... Φυλακή του νου, φυλακή του ανθρώπου...

Το ερώτημα μου θυμίζει εκείνο του Καμπανέλλη στο "Μεγάλο μας Τσίρκο" κατά το οποίο ο αφελής αφηγητής αναρωτιέται πώς η γκιλοτίνα, ένα εργαλείο που γεννήθηκε από τους επαναστάτες για να σκοτώνει τους εχθρούς, κατέληξε εν συνεχεία να σκοτώνει τους ίδιους τους επαναστάτες... Αλλά και μέσα από ένα άλλο παράδειγμα της τέχνης, αυτή τη φορά δια χειρός του παλαβού Σαλβαδόρ Νταλί, αποτυπώθηκε η τραγική έκπτωση του χρόνου από την πρωταρχική του λειτουργία, προλαβαίνοντας κάθε επιστημονική προσέγγιση επί του θέματος... αποδεικνύοντας ότι η Τέχνη, πρώτη από όλους, εκφράζει το νου - εξάλλου και ο ίδιος ο χορός που επιλέγη από το νου είναι τέχνη... και μάλιστα είναι η τέχνη της εκτόνωσης!

Μετά από αυτό το σύντομο χρονικό του χρόνου, θα με ρωτήσετε το πιο δύσκολο ερώτημα: πού πάει η νόηση; Σε ποιους ρυθμούς επιλέγει να χορεύει; Ποια βήματα επιλέγει για να εκφραστεί; Και ποιες φιγούρες μαθαίνει για να ισορροπήσει;

Θα σας απογοητεύσω, αλλά αυτά είναι ερωτήματα, που μόνο επί σκηνής, απαντώνται... 

Χρόνος, Χορός, Νοός...

Σήμερα, λύθηκε ένα μεγάλο μυστήριο που με βασάνιζε χρόνια τώρα...
Η συγκίνησή μου απερίγραπτη...

Σήμερα, απαντήθηκε το ερώτημα τι είναι "χρόνος";

Ετυμολογικά επι-σκεπτόμενος τη λέξη, με τη βοήθεια του καθηγητή Στράτου Θεοδοσίου,

ο χρόνος είναι ο χορός του νοός

δηλαδή, ο χορός του μυαλού...

Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς...; 

Το μπρος, το πίσω, 

το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον,

το πάνω και το κάτω, το σκαμπανέβασμα,

το επιπόλαιο και το εκ βαθαίων,

το ύψος και το βάθος,

η ανάταση και το κάθισμα...

Όλα συστατικά του χρόνου

και όλα στοιχεία του χορού...

Μόνο που αυτός ο χορός,

είναι χορός του μυαλού

και της σκέψης...

Και το βασικότερο στοιχείο ενός χορού ποιο είναι;

ότι σε ένα κύκλο χορευτικό

("στου κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνουν...")

υπάρχει και άλλος χορευτής δίπλα μας,

και ο κύκλος στηρίζεται με αγκαλιασμένα χέρια...

Χορός και σκέψη...

Δυο καταστάσεις που έχουν βασανίσει

το σώμα και το μυαλό μου ασταμάτητα...

τώρα, συνδυασμένα με φθείρουν...

Τώρα όμως, ξέρω ποιος επιτέλους είναι αυτός ο χρόνος...

Τώρα ξέρω ποιος είμαι εγώ...

Τώρα πια κύριε Χρόνε,

δεν σε φοβάμαι.

Το Όλον μου,

-κορμί και σκέψη-,

ψωμί και θρέψη
ας γίνει

και Τίποτα, για το δικό σου Όλον...

"Κρατήσου από μένα"
στίχοι: Ρουμάνη Λήδα
μουσική: Θέμις Καραμουρατίδης
Ερμηνεία: Β.Παπακωνσταντίνου - Ε.Αρβανιτάκη

"ίσως μας ράγισε ο χρόνος..."

Κύκλος Ομιλιών Θεοδοσίου-Δανέζη !

Be there!

Στην Ελλάδα βλέπετε τίποτα σήμερα, κύριε Αξελέ;

Μίλησε για όλα.

Και τα είπε όλα.

Όλα για όλα,

μα και όλα κι' όλα...

Το όμορφο πρόσωπο της πρωτευούσης...

Είναι αυτή η πόλη όμως, που έχει κάτι ξεχωριστό από τις άλλες... Είναι το απρόσμενο της καθημερινότητάς της, που ναι, συνυπάρχει με τη ρουτίνα της καθημερινότητας, αλλά επειδή ακριβώς συνυπάρχει μαζί της, την κάνει και λιγότερο βασανιστική. Είναι κάποιες γωνιές της δηλαδή, ανεξερεύνητες, που δεν περιμένεις να υπάρχουν. Αυτές οι γωνιές, αμβλύνουν της α-γωνίες που σε συνοδεύουν και λειτουργούν ως ενέσεις αναζωογόνησης σε καιρούς δύσκολους. 

Τα φυσικά, τα ανθρώπινα, 

τα επίγεια και τα επουράνια...

Χώμα, πέτρα, ουρανός, 

φύλλα και φίλοι κάθε φύλου, 

σύννεφα, φεγγάρια, 

δάκρυα και αναμνήσεις, 

ρίζωμα και πέταγμα,

χθες και σήμερα,

παλαιό και νέο,

ταπεινό και ωραίο,

ασπρόμαυρο, πολύχρωμο,

μικρό ή και τρανό...

Όλα μπορούν να συνυπάρξουν σε αυτή την πόλη!

Όλα μπορείς να τα δεις να αγκαλιάζονται!

Το ένα να καθρεφτί-ζει το άλλο!

Μα και το  άλλο (και το όλο), να καθρεφτί-ζει το ένα!

Ερωτευμένα ψάρια να κολυμπάνε στον ουρανό...

Υ.Γ.: Φωτογραφίες 10 λεπτά (με το μηχανάκι πάντα!) από το κέντρο της Αθήνας...

Το τραγικό πρόσωπο της πρωτευούσης...

Αν είναι για κάτι τραγική η Αθήνα, είναι γιατί οι κάτοικοί της, στην πλειοψηφία και όχι στο σύνολό τους, είναι σκυλάκια με λουράκι, κατευθυνόμενα από τις διεθνείς δυνάμεις... Και αν μερικοί γαβγίζουν, στην πραγματικότητα, δεν δαγκώνουν καθόλου, διότι απλούστατα έχουν γίνει "λουλούδες" (και μάλιστα και κάποιοι από δαύτους και λουλουδούδες...), αραχτοί στην ψευδαίσθηση της επιφανειακής αντίστασής τους στα γεγονότα και επαναπαυμένοι στην ηρωoποίησή τους μέσα από τα ανούσια likes και τα αδιάφορα tweets...

Αν είναι για κάτι τραγική η Αθήνα (όπως και πολλές άλλες "μεγαλουπόλεις της Δύσης"), είναι γιατί στα σπλάγχνα της, διαδραματίζονται τα μεγαλύτερα πειράματα του σημερινού διεθνούς καπιταλισμού και του σημερινού αχαλίνωτου εμπορίου... Μόνο που, τα απομεινάρια αυτών των πειραματισμών, είναι στην πραγματικότητα τα απομεινάρια των ανθρώπων των φτωχών, που κάποτε ξεκίνησαν με το όραμα ενός διορισμού, ενώ τώρα κείτονται κάτω από τις πολυάριθμες ρεκλάμες και τα φώτα φθορισμού, κάπου μεταξύ ύπαρξης και αφανισμού... Τα ίχνη του φονικού που αφήνει πίσω του το αδάμαστο και αχόρταγο εμπόριο (στο βωμό του οποίου όλα αγοράζονται και πωλούνται), είναι στην ουσία τα ίχνη της ανθρώπινης σάρκας, η οποία σαπίζει στις σκοτεινές γωνιές που αθέατου κόσμου που μας περιβάλλει...Αυτές είναι οι "μεγαλουπόλεις της Δύσης" (σαν να λέμε, οι "Μάνες της άδειας αγκαλιάς"!): είναι οι μεγαλουπόλεις που Δύουν επειδή οι άνθρωποι τους, εξαφανίζονται και ποδοπατώνται από τον αδίσταχτο καπιταλισμό και το εμπόριο των πάντων...

Υ.Γ.: Φωτό, από μια μικρή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας...

Θέλω μια χώρα

Πολυφωνία μα και πολύ σιγή.
Πολυσυλλεκτικότητα μα και ομογενοποίηση.
Άκρατος καπιταλισμός μα και βαθύτατη φυλακή.
Μανχάταν + Μαουτχάουζεν = Μανχάουζεν.
Πολλές κρίσεις με φόντο τη σημερινή πολύ κρίση.
Διαφορετικότητα μα και ταύτιση - από το ταυτότητα μήπως;
Σχέση με το παρελθόν με φόντο τη σχέση με το μέλλον.
Σχέση με το μέσα και το έξω - το εντόπιο και το εξωτερικό
Ιστορία - μυθολογία - πραγματικότητα.
Φόβος-ελπίδα-αγωνία-αδιαφορία-ένστικτο.
Δημοκρατία ή Δημογεροντία;
Ποιος έχει τη δύναμη; Οι νέοι ή οι γέροι;
Ποιος έχει δίκαιο; Τι είναι δίκαιο;
Τί, τί και εγώ δεν ξέρω τί... Μακάρι να 'ξερα!

Το κεφάλι μου βράζει.
Η ψυχή μου βράζει.
Η σκέψη μου βράζει.
Να σκεφτούμε διαφορετικά! Ναι, αυτό είναι!
Πόσο διαφορετικά, όμως;
Και διαφορετικά από τί;
Τί, τί και εγώ δεν ξέρω τί...

Απίστευτη πρεμιέρα - παράσταση από το θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν με τίτλο: "Θέλω μια χώρα". Μην τη χάσετε. 

Υ.Γ.: Ξέρουμε όμως τί χώρα θέλουμε;