Ευγένεια ψυχής και λόγου

 

Θαυμασμός μόνο γεννιέται ακούγοντας τα λόγια, την ανάλυση, την επεξήγηση, τη σύνδεση, τη σύνθεση της συγκεκριμένης ψυχολόγους κυρίας Ευγενίας Σαρηγιαννίδη, που τυχαία βρήκα σήμερα στο διαδίκτυο.

Συγκρότηση. Σιγουριά. Κατάκτηση εννοιών. Γνώση εργαλείων ανάλυσης της νέας τάξης πραγμάτων. Πεποίθηση για αυτά που ξέρει αλλά και σεβασμός για αυτά που δεν ξέρει.

Σπουδαίο, να βλέπεις τέτοιους ανθρώπους. Ένα μεγάλο μπράβο στη συγκεκριμένη κυρία. 

Εκφράζει με χειμαρρώδη λόγο πολλά από αυτά που πρεσβεύω και σκέφτομαι...

Ποια είναι η πιο μεγάλη αντίσταση στις μέρες μας;

 

Και επειδή κάποιοι ίσως με κατηγορήσουν για βαθειά κατάθλιψη, διαβάζοντας την προηγούμενη ανάρτηση, σας παραθέτω δυο συνεντεύξεις του Χρόνη Μίσσιου (εδώ και εδώ) για να διαπιστώσετε μέσα από τον μειλίχιο λόγο του ή τουλάχιστον να δικαιολογήσετε, γιατί κάποιος μπορεί παρατηρώντας τη σύγχρονη ζωή, να οδηγηθεί σε απαισιόδοξα μηνύματα.

Και το ερώτημα τώρα, προς εσάς:

Ποια θεωρείτε την πιο μεγάλη πράξη αντίστασης στις μέρες μας;

Την αγάπη που μύριζε δυόσμο...;

ή

Τη Χαμένη αγάπη...;

Απο-παρασίτωση!

 

Κάποτε ήταν ο μύθος. Όλοι αυτοί οι ήρωες και θεοί, πχ Προμηθέας, Ηρακλής, Θησέας αποτυπώθηκαν σε έαν μύθο. Λέγεται Μυθοποίηση.

Μετά, ήρθε η απο-μυθοποίηση. Και πέθαναν όλοι αυτοί και το κλέος τους μαζί.

Τον μύθο αντικατέστησε ο Θεός. Πάσης φύσεως, χρώματος και δόγματος Θεός. Λέγεται Επιφοίτηση. 

Μετά, ήρθε η απο-καθήλωσή του. Και πέθανε ο Θεός, στην ουσιαστική του εκφορά.

Τον Θεό αντικατέστησε ο Νους. Λέγεται Διαφωτισμός ή Επινόηση και ο Άνθρωπος έκανε τεράστια βήματα.

Μετά, ήρθαν τα απο-νενοημένα δια-βήματα. Και πέθανε η Λογική.

Τότε ήρθε και η απο-ξένωση και η απο-ρρύθμιση. Και εκεί κάπου πεθαίνει και ο Άνθρωπος, αργά, καθημερινά, βασανιστικά.

Με τελικό αποτέλεσμα την απο-πλαισίωση. Και αυτό είναι θαρρώ το πιο συγχυτικό που έχει αντιμετωπίσει η ανθρώπινη κοινωνία διαχρονικά, καθώς παύει πλέον η οριοθέτηση. Το όριο, έχουμε ξαναπεί και παλαιότερα είναι αυτό που χωρίζει αλλά και ενώνει τις έννοιες, τις καταστάσεις, τις ιδέες, τους ανθρώπους. Διαφορετικά γίνεται ένα άμορφο "πλάσμα" (με την έννοια που χρησιμοποιείται ο όρος στη Βιολογία, τη Χημεία ή την Αστροφυσική), δηλαδή ένα συνονθύλευμα ύλης και ενέργειας. Θα μου πείτε αυτό δεν είμαστε σε τελική ανάλυση; Θα σας απαντήσω όχι. Και εδώ είναι ένα από τα μεγάλα μυστικά της Ζωής και του Σύμπαντος. Άλλο Τάξη, άλλο Αταξία και Εντροπία. Άλλο οργανωμένη ύλη και ενέργεια (όπως είναι η Ζωή), άλλο ατάκτως ειρημένα υλικά. Η πρώτη συνιστώσα, η ελάχιστη είναι η παραφωνία μέσα σε ένα Σύμπαν όπου η δεύτερη είναι η συντριπτικότερη. Και όμως, αυτή η παραφωνία είναι αυτή που μας κάνει εγώ να γράφω αυτές τις αράδες και εσείς να τις διαβάζετε...

Άνθρωπος χωρίς πλαίσιο, είναι κάτι άλλο από Άνθρωπος. Θα μου πείτε, ίσως είναι ένας Meta-Άνθρωπος, να το δεχτώ. Αλλά αυτός ο Μετα-Άνθρωπος φαίνεται να έχει νικηθεί από την Εντροπία και την άτακτη και ανοργάνωτη ύλη και ενέργεια. Καμία τάξη, κανένας προσανατολισμός. Απλά, επαναφορά στις εργοστασιακές ρυθμίσεις θα έλεγε κάποιος της τεχνολογίας, που με απλά λόγια αυτές οι ρυθμίσεις μας είναι μια νεκρή και σιωπηλή αστερόσκονη από την οποία τίποτα δεν θυμίζει την κραυγαλέα στιγμή της ύπαρξης μιας άλλοτε ακμάζουσας οργανωμένης τάξης που γέννησε το Μύθο, το Θεό, τη Λογική, την Τέχνη, την Επιστήμη...

Διαβάστε την ενδιαφέρουσα άποψη που κείτεται στον σύνδεσμο που σας παραπέμπω εδώ και θα αντιληφθείτε τι εννοώ περί πλαισίου, (το οποίο εννόησα και εγώ κάποτε σε εκείνη τη σχολή του Παν/μίου Αιγαίου που είχα την τύχη και τη χαρά να διαβώ τις πύλες της και θα είμαι πάντα ευγνώμων για αυτό).

Συμπερασματικά, αν θέλαμε να κάνουμε μια συνοπτικότατη διαδρομή της Ιστορίας σε λίγες γραμμές, θα ήταν η εξής:

Κάποτε εμφανίστηκαν οι Άνρωποι.

Αρχικά ήταν χωρίς δεδομένα.

Μετά ήρθαν τα δεδομένα.

Μαζί ήρθε και η Αλήθεια.

Και Meta δολοφονήθηκε η Αλήθεια από τους ίδιους τους Meta-Ανθρώπους.

Έτσι, χάθηκε και η Αλήθεια και οι Άνθρωποι.

Και δεν έχει Meta. Έχει μόνο Τέλος.

Υ.Γ.: Μην μου ζητήσετε μόνο να δηλώσω απο-ποίηση ευθυνών για όσα λέω ανωτέρω. Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη, καθώς κάποτε θα έχω γίνει αστερόσκονη, οπότε ποιος θα με βρει για να μου ζητάει ευθύνες και τέτοια ανόητα πράγματα...;

Η χώρα των σφηκών

 

Πρόσφατη επίσκεψη στην Ελλάδα για τις καλοκαιρινές μας διακοπές.

Στα πάτρια εδάφη αυτή τη φορά, αποκλειστικά.

Μας φάγανε οι σφήκες! 

Σφήκες παντού, 

δεν μπορούσες να φας ένα πρωινό, 

δεν μπορούσες να φας ένα φρούτο,

ένα παγωτό, ή ένα μεσημεριανό δίπλα στο κύμα,

δεν μπορούσες να κολυμπήσεις,

δεν μπορούσες να μιλήσεις.

Κάποιοι είχαν προσπαθήσει να τις απωθήσουν,

άλλοι να τις εγκλωβίσουν,

άλλοι να τις δελεάσουν παγιδεύοντάς τες μέσα σε κάτι γλυκό.

Κανείς δεν είχε μεγάλα ποσοστά επιτυχίας.

Μια σφήκα μάλιστα κατάφερε να τσιμπήσει την κόρη μου στην παλάμη της.

Άλλες σφήκες, μας τσίμπησαν για τα καλά στην... τσέπη μας, εννοώντας ότι τα μαγαζιά που φάγαμε ήταν αρκετά ακριβά για την (απίστευτα χαμηλή) ποιότητα φαγητού που δοκιμάσαμε, και μάλιστα σε μαγαζιά που θυμάμαι τουλάχιστον παλαιότερα να διατηρούν κάποιο επίπεδο. Σήμερα, σπάνιο να φας καλό φαγητό και οικονομικό στην Ελλάδα. Ή θα φας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ή θα φας σκέτο φύκια ή θα φας ένα δείγμα από μεταξωτές κορδέλες (αν πετύχεις κάπου καλό φαγητό) και θα το πληρώσεις πανάκριβο άρα θα σου βγει ξινό...

Πώς κατάντησε αυτή η χώρα έτσι;

Γεμάτη σφήκες και κηφήνες...

Και οι σφήκες τσιμπούν, ξανατσιμπούν, με το ίδιο κεντρί, καθώς δεν είναι σαν τις μέλισσες που σε τσιμπούν μια φορά και μετά χάνουν το κεντρί τους και πεθαίνουν εξ αυτού. Οι σφήκες δεν αλλάζουν σώμα, συμπεριφορά ή τροπάριο...

Όμως, υπάρχει και κάτι ακόμα που είναι το ίδιο τοξικό στην Ελλάδα και στα μέρη μου. Το συναίσθημα της απομάκρυνσης από τα οικεία σου άτομα. Σαν να σε έχει τσιμπήσει μια σφήκα και μετά να μην θες να έρθεις σε επαφή, κρύβεσαι, φυλάγεσαι, απομονώνεσαι. Όταν σε μια πυρηνική οικογένεια μπαίνουν και άλλα άτομα με άλλες προσλαμβάνουσες, τότε οι συνθήκες γινονται πιο σύνθετες και οι ισορροπίες πιο δύσκολες. Αυτά που θεωρούσες αυτονόητα με τους δικούς σου ανθρώπους - το αίμα σου, πλέον ανακατεύονται και με άλλο αίμα. Και τότε, σαν να μην είσαι ο ίδιος συγγενής, σαν να υποβιβάζεσαι, διότι προτεραιότητα έχει κάποιος άλλος στο ευρύτερο οικογενειακό δίκτυο.

Η απομυθοποίηση των ανθρώπων είναι ένα τεράστιο θέμα που επιφέρει σοβαρό τραυματισμό στην ψυχή. Η βλάβη όμως, ίσως είναι κυρίως στο μυαλό του τραυματία. Αυτός αλλιώς νομίζει τα πράγματα και αλλιώς ίσως είναι στην πραγματικότητα.

Τελικά, κάτι παλαιό πεθαίνει μέσα σου και κάτι νέο γεννιέται.

Το ίδιο γίνεται και με τις γενεές. Αναπόφευκτα.

Το ίδιο γίνεται και στην ποίηση. Αναπόδραστα.

Το ίδιο γίνεται και τα παιδιά μας, όπως με την κόρη μου που με την ίδια παλάμη της, την τσιμπημένη από τη σφήκα, χρησιμοποίησε για να χαϊδέψει την προτομή ενός μαγάλου ποιητή της περιοχής μας του Γιάννη Ρίτσου, ο οποίος είχε πει:

"... κι ο θάνατος δεν είναι

παρά ένα φύλλο που έπεσε

για να θρέψει

ένα φύλλο που ανεβαίνει..."

Πρόσφατη επίσκεψη στα πάτρια εδάφη. 

Απογοήτευση και Ψύχρα, εν μέσω κατακαλόκαιρου.

Θα μάθουμε ποτέ αδερφέ μου να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα, ήσυχα και απλά;