Πρόσφατη επίσκεψη στην Ελλάδα για τις καλοκαιρινές μας διακοπές.
Στα πάτρια εδάφη αυτή τη φορά, αποκλειστικά.
Μας φάγανε οι σφήκες!
Σφήκες παντού,
δεν μπορούσες να φας ένα πρωινό,
δεν μπορούσες να φας ένα φρούτο,
ένα παγωτό, ή ένα μεσημεριανό δίπλα στο κύμα,
δεν μπορούσες να κολυμπήσεις,
δεν μπορούσες να μιλήσεις.
Κάποιοι είχαν προσπαθήσει να τις απωθήσουν,
άλλοι να τις εγκλωβίσουν,
άλλοι να τις δελεάσουν παγιδεύοντάς τες μέσα σε κάτι γλυκό.
Κανείς δεν είχε μεγάλα ποσοστά επιτυχίας.
Μια σφήκα μάλιστα κατάφερε να τσιμπήσει την κόρη μου στην παλάμη της.
Άλλες σφήκες, μας τσίμπησαν για τα καλά στην... τσέπη μας, εννοώντας ότι τα μαγαζιά που φάγαμε ήταν αρκετά ακριβά για την (απίστευτα χαμηλή) ποιότητα φαγητού που δοκιμάσαμε, και μάλιστα σε μαγαζιά που θυμάμαι τουλάχιστον παλαιότερα να διατηρούν κάποιο επίπεδο. Σήμερα, σπάνιο να φας καλό φαγητό και οικονομικό στην Ελλάδα. Ή θα φας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ή θα φας σκέτο φύκια ή θα φας ένα δείγμα από μεταξωτές κορδέλες (αν πετύχεις κάπου καλό φαγητό) και θα το πληρώσεις πανάκριβο άρα θα σου βγει ξινό...
Πώς κατάντησε αυτή η χώρα έτσι;
Γεμάτη σφήκες και κηφήνες...
Και οι σφήκες τσιμπούν, ξανατσιμπούν, με το ίδιο κεντρί, καθώς δεν είναι σαν τις μέλισσες που σε τσιμπούν μια φορά και μετά χάνουν το κεντρί τους και πεθαίνουν εξ αυτού. Οι σφήκες δεν αλλάζουν σώμα, συμπεριφορά ή τροπάριο...
Όμως, υπάρχει και κάτι ακόμα που είναι το ίδιο τοξικό στην Ελλάδα και στα μέρη μου. Το συναίσθημα της απομάκρυνσης από τα οικεία σου άτομα. Σαν να σε έχει τσιμπήσει μια σφήκα και μετά να μην θες να έρθεις σε επαφή, κρύβεσαι, φυλάγεσαι, απομονώνεσαι. Όταν σε μια πυρηνική οικογένεια μπαίνουν και άλλα άτομα με άλλες προσλαμβάνουσες, τότε οι συνθήκες γινονται πιο σύνθετες και οι ισορροπίες πιο δύσκολες. Αυτά που θεωρούσες αυτονόητα με τους δικούς σου ανθρώπους - το αίμα σου, πλέον ανακατεύονται και με άλλο αίμα. Και τότε, σαν να μην είσαι ο ίδιος συγγενής, σαν να υποβιβάζεσαι, διότι προτεραιότητα έχει κάποιος άλλος στο ευρύτερο οικογενειακό δίκτυο.
Η απομυθοποίηση των ανθρώπων είναι ένα τεράστιο θέμα που επιφέρει σοβαρό τραυματισμό στην ψυχή. Η βλάβη όμως, ίσως είναι κυρίως στο μυαλό του τραυματία. Αυτός αλλιώς νομίζει τα πράγματα και αλλιώς ίσως είναι στην πραγματικότητα.
Τελικά, κάτι παλαιό πεθαίνει μέσα σου και κάτι νέο γεννιέται.
Το ίδιο γίνεται και με τις γενεές. Αναπόφευκτα.
Το ίδιο γίνεται και στην ποίηση. Αναπόδραστα.
Το ίδιο γίνεται και τα παιδιά μας, όπως με την κόρη μου που με την ίδια παλάμη της, την τσιμπημένη από τη σφήκα, χρησιμοποίησε για να χαϊδέψει την προτομή ενός μαγάλου ποιητή της περιοχής μας του Γιάννη Ρίτσου, ο οποίος είχε πει:
"... κι ο θάνατος δεν είναι
παρά ένα φύλλο που έπεσε
για να θρέψει
ένα φύλλο που ανεβαίνει..."
Πρόσφατη επίσκεψη στα πάτρια εδάφη.
Απογοήτευση και Ψύχρα, εν μέσω κατακαλόκαιρου.
Θα μάθουμε ποτέ αδερφέ μου να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα, ήσυχα και απλά;
