Όσο υπάρχει τέτοια μουσική στη Γη, τίποτα δεν χάθηκε ακόμα...
"Η αγάπη μου μύριζε δυόσμο"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Ζανέλ
...να βρει η ελπίδα σώμα...
Αφιερώνεται στην κόρη μου.
Αοίδιμος
Αν είχα ένα τζίνι μπροστά μου και μου έδινε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσω μια ευχή θα ήταν ετούτη:
Να γίνω ένας μεγάλος μουσικοθεραπευτής! Να μπορώ να χρησιμοποιώ όπου σταθώ και όπου βρεθώ τα διάφορα είδη μουσικής, να μοιραστώ νότες, προσευχές, συναισθήματα, στίχους, μελωδίες και όλα εκείνα τα συγκινητικά που κουβαλά μέσα της η μουσική, ώστε σαν φάρμακα να δίδονται σε κάθε έναν πάσχοντα που θα συναντούσα... Πόσες φορές κλαίω που δεν μπορώ να παίξω μουσικές όπως αυτές που ακολουθούν, εν μέσω μιας εφημερίας, στην καρδιά ενός τμήματος Επειγόντων, δίπλα στο κρεβάτι ενός ασθενούς που αργοπεθαίνει ή που χαροπαλεύει, στο πλάι ενός επαγγελματία υγείας που ξενυχτά βιάζοντας το βιολογικό του ρολόι... Άπειρες φορές φαντασιώνομαι να συνυφαίνω τις μικρές ιστορίες των ασθενών μου με τις μεγάλες αγωνίες της ψυχής τους, να τις ξεπλένω στα τρίσβαθα της μουσικής και να τις απλώνω στο πεντάγραμμο να στεγνώσουν από τα δάκρυα και τον ιδρώτα... Πόσο θεραπευτικές οι νότες... Πόσο επουλωτικές οι διαδρομές τους...Κλίμακες του μικρού (μινόρε), του μεγάλου (ματζόρε), του χαρμόσυνου ή λυπημένου, φάρμακα που κατευνάζουν ή ταράζουν την ανθρώπινη καρδιά, που ηρεμούν ή ξυπνούν τον ανθρώπινο εγκέφαλο... που κλείνουν πληγές ή δίνουν το τελειωτικό χτύπημα...
Λέτε, τα ρομπότ να μπορούν να το κάνουν αυτό εύκολα; Εύχομαι το τζίνι της τεχνολογίας να τους δώσει μια τέτοια ευκαιρία ταχύτατης δημιουργίας, ασύλληπτης ανάκλησης δεδομένων και αστραπιαίας σύνθεσης σε όλα τα πεδία (μουσικής, επιστήμης, ανθρωπολογίας, κοινωνιολογίας). Ίσως εκείνα τα καταφέρουν καλύτερα στα όνειρά τους, από εμάς τους φθαρτούς και πεπερασμένους...
Μέχρι τότε, ας αφεθούμε στα μέχρι τώρα πεπραγμένα και στα μέχρι τώρα χαμένα...
"Iconic Piano pieces 2024"
by James Malikey
"Iconic Piano pieces in Winter 2025"
by James Malikey
Ταξίμι στο χρόνο, με τον Σόλωνα Λέκκα
Τον είχα γνωρίσει.
Τον είχα ακούσει σε παρέες, σε μαγαζιά, αλλά και καθώς περπατούσα βράδια μόνος έξω από τα μαγαζιά αυτά, στους αγαπημένους δρόμους της αγαπημένης Μυτιλήνης, σιγοτραγουδώντας δικούς μου αμανέδες.
Ήχοι και αρώματα μιας άλλης εποχής, και δικής μου και γενικότερα του κόσμου, του ελληνικού κόσμου.
Σπουδαία παρακαταθήκη αυθεντικής δημιουργίας.
Συνεχιστής ήχων απόκοσμων που ξεπηδούν από τα έγκατα της ανθρώπινης ψυχής.
Μικρά Ασία, Μεγάλη Ελλάδα.
Συγκίνηση.
"Σόλων Λέκκας"
Ντοκιμαντέρ του Γιάννη Αδρίμη
(συμμετοχή στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης)
Ίσως γίνουμε κατοικίδια, στην καλύτερη περίπτωση
20 Νοεμβρίου 1970, ο πατέρας της τεχνητής νοημοσύνης Marvin Minsky, είχε γράψει:
"Άπαξ και οι υπολογιστές αποκτήσουν τον έλεγχο, μπορεί ποτέ να μην τον ξαναπάρουμε πίσω. Θα επιβιώναμε με την ανοχή τους. Αν είμαστε τυχεροί, ίσως αποφασίσουν να μας κρατήσουν ως κατοικίδια."
Life Magazine 20/11/1970, p.68
Νομίζω ότι αυτή η εποχή έρχεται σύντομα.
Ο λόγος είναι όχι επειδή τα ρομπότ είναι πιο έξυπνα από εμάς (δεν χωρά αμφιβολία επ' αυτού), αλλά επειδή τα ρομπότ είναι ΤΕΧΝΗΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ενώ ο άνθρωπος είναι ΑΛΗΘΙΝΟ ΖΩΟ.
Ο λόγος είναι επειδή ο άνθρωπος είχε στη διάθεσή του χιλιάδες χρόνια να ξεφύγει από την κατάσταση του ζώου, χωρίς επιτυχία, καθώς συνεχίζει να σκοτώνει, να βάφει τα χέρια του με αίμα, να αδιαφορεί για τον αδύναμο, να εποφθαλμιά τον συνάνθρωπό του, ενώ τα ρομπότ έχουν την ικανότητα αυτοδιόρθωσης και αυτοεκμάθησης σε δευτερόλεπτα...
Μήπως είναι ο καιρός να αρχίσετε να σκέφτεστε ποιο κολλάρο σκύλου σας ταιριάζει για τις καθημερινές σας βόλτες...;
(link από εδώ)
Εκ βαθέων
Σήμερα θα σας μιλήσω εκ βαθέων!
Στην περιοχή που ζω (Λεμεσός, Κύπρος), σχεδόν καθημερινά βιώνω τα κάτωθι συναισθήματα που χαρακτηρίζουν την κοινωνία γύρω μου:
Εκ-χυδαϊσμός σκέψεων
Εκ-πόρνευση ψυχών
Εκ-μετάλλευση σωμάτων
Εκ-μαυλισμός συναισθημάτων
Εκ-ποίηση συνειδήσεων
Εκ-δούλευση άχρηστων
Εκ-παραθύρωση αισθητικής
Εκ-πεσμός ηθικής
Εκ-ρίζωση λογικής
Εκ-δίωξη ονείρου
Με απλά λόγια...
Εκ-κωφαντική ανυπαρξία
Τι απαντούμε σε όλα αυτά;
Εκ-μάθηση Ιστορίας και Μουσικής.
Αυτά τα δυο εργαλεία αρκούν για την Εκ νέου Εκ-κίνηση της κοινωνίας μας...
Ας ξεκινήσει από τα κάτωθι η πορεία για τα άνωθι:
"Ροδοδάχτυλος Αυγή"
Παραδοσιακό Αρτάκης Κυζίκου (Μικράς Ασίας)
Όλος ο δίσκος είναι εξαιρετικός
Τραγούδι: Μπαλτσαβιά Ράνια
Piano:
James Malikey
Απρόοπτα
Ξέρετε ποιο είναι το πιο ωραίο συναίσθημα;
Το απρόοπτο συναίσθημα.
Αυτό που γεννιέται ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις.
Ειδικά, αν προέρχεται από ένα μικρό παιδί, καθώς έχει τη δύναμη να σε συμπαρασύρει σε κόσμους μαγικούς.
Μια τέτοια στιγμή (ανάμεσα σε πολλές άλλες που νιώθω με τα παιδιά μου), τη μοιράζομαι εδώ. Είναι με το γιο μου, με τον οποίο είχαμε μια εντελώς τυχαία συζήτηση. Δείτε τι απάντησε ο μπόμπιρας και τα λέμε μετά, αφού ακούσετε όλο το ηχητικό ντοκουμέντο...
Τα είπε όλα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα!!
Απάντησε λες και ήξερε για το υπέροχο βιβλίο του κου Λεμπέση "Η Τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω" που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1941 με κοινωνιολογικό περιεχόμενο...
Απάντησε λες και ήξερε τη Χριστιανική Ηθική και για το λόγο που ο χριστιανικός Θεός επιτρέπει την ύπαρξη του Κακού...
Απάντησε λες και ήξερε τη δική μου Φιλοσοφική Ματιά, λέγοντας ότι το καλό είναι μια ΕΥΚΑΙΡΙΑ, (ευ-καιρία, καλός καιρός δηλαδή) ανάμεσα στους χαλεπούς καιρούς και στη κακο-καιρία που ζούμε καθημερινά. Το καλό αντιλαμβάνεται το κακό και προσπαθεί να το αλλάξει. Το κακό δεν αντιλαμβάνεται τίποτα και δεν προσπαθεί να αλλάξει τίποτα... Για αυτό το καλό, είναι ένας βαρύς τίτλος τιμής, γιατί είναι τίτλος αντιληπτικής ικανότητας, αξιακού συστήματος, ματιάς προς τον κόσμο που μας περιβάλει. Τι ωραία προσέγγιση ο μπόμπιρας πάντως... Η λέξη "ευκαιρία" που χρησιμοποίησε από το μυαλουδάκι του αυθόρμητα και αυτόματα, είναι νομίζω η πιο ταιριαστή να περιγράψει τη μάχη καλού και κακού... Για αυτό και όταν γυρίσαμε σπίτι (γιατί η ηχογράφηση έγινε στο αυτοκίνητο την ώρα που οδηγούσα), του έδειξα το σήμα του γιν και του γιανγκ και του ζήτησα να το ζωγραφίσει (μάλιστα το ζωγράφισε με το "λιγότερο καλό" -βλέπετε δε λέω κακό- χέρι, καθώς το καλό χέρι το έσπασε πριν λίγες μέρες ο αθεόφοβος...).
Έκανε και τη ρίμα του στο τέλος: [όλοι καλοί] και [σας αγαπώ πολύ], άρα είχε και ποιητική ματιά στα γεγονότα...
Τι να πω; Κοινωνιολογία, Ηθική, Φιλοσοφία, Ποίηση... Όλα αυτά τα οποία προσπαθώ να συνδυάσω εγώ δεκαετίες τώρα, τα συνέδεσε μόνος του μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο μπαγάσας!!!
Για κάτι τέτοιες στιγμές χαίρεσαι να είσαι πατέρας!
