Σε εποχές δύσκολες, που μόνο καλοκαίρι δεν θυμίζουν...
Κάποιοι εξακολουθούν να περνούν από τη χαραμάδα, σαν το φως που θα βρει τρόπο να μην φυλακιστεί...
Σε εποχές μετα-νεωτερικότητος,
χωρίς κατεύθυνση ή σκοπό ξεκάθαρο, χωρίς οικουμενικότητα
ουμανιστικών πεποιθήσεων,
Σε εποχές που η ποίηση χάνεται και γίνεται μετα-ποίηση
αναμασημένη χιλιοειπωμένων ιδεών,
χωρίς καινούργιο ύφασμα, χωρίς μετάξι, χωρίς στόχευση,
Κάποιοι εξακολουθούν και χαράζουν στην πέτρα της Ιστορίας και να αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα.
Άλλοι ορθώνουν το ανάστημά τους κάτω από το φως της ημέρας, και άλλοι στρέφουν το βλέμμα τους κάτω από το φως του φεγγαριού. Οι πρώτοι ίσως είναι πιο ευνοημένοι από τους δεύτερους. Οι πρώτοι προχωρούν και απέναντί τους έχουν το φως. Οι δεύτεροι προχωρούν και απέναντί τους έχουν το σκοτάδι. Οι πρώτοι ίσως γνώρισαν μόνο αποδοχές. Οι δεύτεροι ίσως μόνο αρνήσεις. Και οι δυο κατηγορίες όμως, προτάσσουν το πνεύμα τους σθεναρά πριν την άλωση της ύλης τους. Και οι δυο κατηγορίες, έχουν τη γαλήνη του ασκητή που είτε προχωρά προς το φως είτε προς το σκοτάδι (ποιος το ξέρει άραγε προς τα πού πάνε;), διαφαίνεται η ηρεμία στο πρόσωπό τους και στη φωνή τους. Ανεπιτύδευτη. Αυτόνομη. Αυτόχειρ.
Και οι δυο κατηγορίες, σε κάθε πανδημία εμπρός, πρώτοι ρίχνουν τις μάσκες, πρώτοι ρίχνονται χωρίς αντισώματα στην απειλή της καρδιάς τους. Για την εμπειρία. Για την αναζήτηση. Για την αλήθεια. Για το γαμώτο.
