Όταν κάποτε τους έχεις όλους δίπλα σου, στο χαλαρό ή πιο αυστηρό, ταυτίζεσαι με τον "Ακροβάτη" των Χαΐνηδων και χαίρεσαι να νιώθεις ότι: "με τον καιρό να είναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς, να μένεις μόνος...". Τότε, δεν είσαι πραγματικά μόνος, απλά, δεν είσαι μαζί με τους υπόλοιπους. Είσαι σκέτο, νέος.
Όταν αργότερα, κανείς δεν είναι δίπλα σου, ούτε στο χαλαρό ούτε στο πιο αυστηρό, τότε νιώθεις πραγματικά μόνος και τα κόκκαλά σου τρίζουν από το ψύχος της μοναξιάς. Είναι τότε, που συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι νέος, αλλά ούτε είσαι μαζί με τους υπόλοιπους. Είσαι στα αρχικά στάδια του γήρατος - όχι του βιολογικού, αλλά του ψυχοκοινωνικού. Και το όποιο γήρας, δεν γίνεται χωρίς κάποια φαρμακευτική υποστήριξη. Τότε, είσαι σκέτο, μόνος,
Οι μεγάλοι καλλιτέχνες αυτής της πλάσης το έχουν ήδη πιάσει το νόημα και το δηλώνουν: η συνειδητοποίηση μόνη της δεν αντέχει τη μοναξιά της, απαιτεί χημική στήριξη ή αυτοφαγία!
"Κιφ"
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Μάριος Τόκας
Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος
...Σε πολιτεία βρέθηκα που `ψαχνα για καιρό
στου ονείρου μου τον χάρτη τον κρυμμένο
πάω να την ψηλαφίσω τρέχω να τη χαρώ
κι αυτή με προσπερνάει με βλέμμα ξένο
Στην αγορά ζωήλατα και ξωτικά πουλιά
και κράχτες που σωσίβια διαλαλούνε
αγόρασα από ένα σε δυο γυμνά παιδιά
κι εκείνα ζαρωμένα μ' απαντούνε:
"Οι δοκιμές μας γέρασαν νωρίς στον κόσμο αυτό
κι αν τόσο θες να κάνεις μια αβαρία
δώσε μας λίγο πράσινο Κιφ Μαροκινό
και θα στο ξεπληρώσει η Ιστορία"...
στου ονείρου μου τον χάρτη τον κρυμμένο
πάω να την ψηλαφίσω τρέχω να τη χαρώ
κι αυτή με προσπερνάει με βλέμμα ξένο
Στην αγορά ζωήλατα και ξωτικά πουλιά
και κράχτες που σωσίβια διαλαλούνε
αγόρασα από ένα σε δυο γυμνά παιδιά
κι εκείνα ζαρωμένα μ' απαντούνε:
"Οι δοκιμές μας γέρασαν νωρίς στον κόσμο αυτό
κι αν τόσο θες να κάνεις μια αβαρία
δώσε μας λίγο πράσινο Κιφ Μαροκινό
και θα στο ξεπληρώσει η Ιστορία"...
