Άμα κινήσεις για ταξίδι, τον εαυτό σου θα ανα-κινήσεις...

Αν οι ανα-μνήσεις ζουν μέσα στο μυαλό μας, 

τότε οι συγ-κινήσεις καταλαμβάνουν σίγουρα την καρδιά μας, 

και αν πάρουμε λίγο από την αρχή της πρώτης κατάστασης 

και την ενώσουμε με το πέρας της δεύτερης κατάστασης, 

τότε θα έχουμε τις ανα-κινήσεις του παρελθόντος, 

που δεν είναι τίποτε άλλο από τον ίδιο μας τον εαυτό... 

Οι ανακινήσεις του παρελθόντος, λοιπόν... 

Είναι ανακινήσεις τόσο του μυαλού όσο και της καρδιάς, 

και επειδή μιλάμε για περισσότερο από δυο όργανα που προσβάλλονται ταυτόχρονα, 

τότε μιλάμε για σύνδρομο ανακινήσεων... 

Πιο σωστά, θα έλεγα ότι πρόκειται για μια παθολογική κατάσταση 

που σε ανακινεί σύγκορμο...

Τελικά, δεν είναι τίποτε άλλο αυτές οι ανακινήσεις από στιγμές... 

Στιγμές παρελθοντικές που σε καθορίζουν όμως για πάντα.

Πώς μπορεί όμως, μια παρελθοντική στιγμή που σε καθορίζει στο μέλλον

να συνεχίζει να αποκαλείται παρελθοντική...;

Το ζήτημα είναι το ίδιο αναπάντητο -και τελικά φιλοσοφικό- 

με ένα παρόμοιο που αντιμετωπίζει η Θεωρία των Μαθηματικών, 

όταν πιστεύει ότι μια γραμμή ευθεία που έχει διαστάσεις, μέτρο και κατεύθυνση,

αποτελείται από άπειρα μικρά σημεία έκαστο εκ των οποίων δεν έχει καθόλου διαστάσεις...

Αν θέλαμε με λίγα λόγια να συνοψίσουμε, θα λέγαμε ότι 

σημεία και στιγμές, 

δημιουργούν συγκινήσεις και σύνδρομα 

που σε ταρακουνούν σύγκορμα!

Και εκείνες οι γραμμές που διαγράφουμε γύρω μας

είναι χαραγμένες σε άγραφες ουσίες και νοήματα

που παραγράφουμε αδυνατώντας να κατανοήσουμε

ότι αυτά στην ουσία κινούν της ζωής μας τα νήματα...

Το τελευταίο διάστημα αποχής από αυτό το blog,

υπήρξε διάστημα έντονης συμμετοχής σε πολλά σκηνικά

απίστευτης αποκάλυψης.

Περιττό να πω ότι συγκινήσεις, στιγμές, νοήματα και δάκρυα

μου προσφέρθηκαν πλούσια όλες αυτές τις μέρες...

Ένα μικρό δείγμα παραθέτω παρακάτω...

εκεί που οι πέτρες ανθίζουν

που οι δρόμοι σε μαγνητίζουν

που η φύση σου ζητάει να περπατήσετε χέρι-χέρι

πέρα απ' τις γραμμές των οριζόντων

δίπλα σε ένα ακρογιάλι,

μέσα σε ένα γραφικό σοκάκι,

εκεί που θ-αιωρείσαι επί ξύλου κρεμάμενος,,,

Σκέψου ότι μέχρι και ο ίδιος ο Θεός δανείζεται, 

οπότε δεν υπάρχει καμία σωτηρία...

 παρά μόνο συμμετρία,

και φυσικό φως...

μαζί με παραμυθένια μαγεία,

συνθέτοντας φιγούρες θαρρείς

βγαλμένες απ' την ποίηση του Ελύτη...

εκεί που φως και σκιά αγκαλιάζονται

και ξαποστένουν πάνω στην ίδια γραμμή,

με τον ουρανό σκέπη τους

και το δείλι φανάρι τους,

και τα σύννεφα ψηφίδες 

σε καλντερίμι απάνεμου λιμανιού...

όπου κουρνιάζουν ψυχές που σε εκλιπαρούν

για μια ζεστή αγκαλιά, χωρίς να σε γνωρίζουν

και εσύ να τη δίνεις...

γιατί δεν κοστίζει τίποτα,

και αυτός είναι ο πραγματικός θησαυρός

που αναζητάς απεγνωσμένα εσύ και οι άλλοι πειρατές,

αυτός είναι ο θησαυρός που παίρνεις

όταν αγκαλιάζεις το σύμπαν,

ένα σύμπαν, με άλογη ύπαρξη,

όσο και αν ψάχνουμε να ψαρέψουμε λίγη λογική,

ένα σύμπαν δυνατό και γεμάτο γραμμώσεις...

μα τα στολίδια είναι στις καμπύλες,

και στους κύκλους

τα στολίδια είναι δυο ματάκια που ερωτεύεσαι

με μια μόνο ματιά...

τα στολίδια είναι τα ήρεμα όνειρα,

για αυτόν τον κόσμο τον μικρό, τον μέγα...

για αυτά που φαίνονται ψεύτικα

μα είναι αληθινά,

μα κυρίως, για αυτά που είναι αληθινά

και φαντάζουν ψεύτικα...

Άμα κινήσεις για τέτοιες περιπέτειες του μυαλού και της καρδιάς, 

να ξέρεις ότι τον εαυτό σου θα ανακινήσεις για τα καλά.

Και τα καλά, είναι αυτά που πρέπει να αναζητούμε σε τούτη τη ζωή...

The truth of the lizard

Κάποτε, τα τέκνα των Λακώνων, διαπαιδαγωγούνταν μέσα από κάποιες αξίες 
πολύ λυτές, 
αψεγάδιαστες 
και ακλώνητες. 
Κάποτε, τα τείχη της πόλης ήταν τα γυμνά στήθη των στρατιωτών της. 
Κάποτε, το Λακωνίζειν ήτο φιλοσοφείν...

Σήμερα, τα τέκνα των Λακώνων, διαπαιδαγωγούνται μέσα από κάποιους απραξίες 
και από κάποιες σουσουράδες άπλυτες,
σαν τα φτερά στον άνεμο κλωνιζόμενες.
Σήμερα, τα τείχη της πόλης έχουν αλωθεί από τα ξυρισμένα στήθη των μπλαλαρίνων της.
Σήμερα, το Λακωνίζειν δεν έχει ούτε Σύνταξιν ούτε Γραμματικήν, ούτε Νόημα,
μα είναι μόνο αμπελοφιλοσοφείν...


Και αν νομίζετε ότι υπάρχει διαφορά από τη μια εποχή (την προνεωτερική) στην άλλη, τη σημερινή (τη μετανεωτερική), κάνετε λάθος. Και οι δυο εποχές, αναζητούν διακαώς τη μια και μοναδική αλήθεια. Μόνο που στην πρώτη περίπτωση η μια και μοναδική αλήθεια ανερχόταν σε επίπεδο βασιλιά, ενώ στην άλλη περίπτωση, στο σήμερα, η μια και μοναδική αλήθεια κατέρχεται στο επίπεδο του καθενός μας και προβάλλεται ως η πραγματική αλήθεια.

Και οι δυο προσεγγίσεις, λαθεύουν όμως. Διότι,

"The people who bind themselves to systems are those who are unable to encompass the whole truth and try to catch it by the tail; a system is like the tail of truth, but the truth is like a lizard; it leaves its tail in your fingers and runs away knowing full well that it will grow a new one in a twinkling."

(Ivan Turgenev to Leo Tolstoi)

Δάκρυα, μόνο δάκρυα, χωρίς αίμα, χωρίς ιδρώτα...

Η κοινωνία μας χαρακτηρίζεται από μια τάση να είναι -ή τουλάχιστον να φαίνεται- σούπερ μοντέρνα, δηλαδή, υπερ-μοντέρνα. Αυτή η κατάσταση στις ανθρωπιστικές επιστήμες λέγεται, μετα-μοντερνισμός ή μετα-νεωτερικότητα και είναι η εποχή που κυριολεκτικά έχει χαθεί... η μπάλα!

Είναι η εποχή που ο Σάκης Ρουβάς από το "αίμα, δάκρυα και ιδρώτας" του Καρβέλα, τραγουδά το "της αγάπης αίματα" του Θεοδωράκη στο έργο Άξιον Εστί, ξεσηκώνοντας πλήθος σχολίων ένθεν και ένθεν. Είναι συνηθισμένη καλλιτεχνική πορεία αυτή, ή είναι πραγματική απορία πώς ένας τέτοιος άνθρωπος του lifestyle τολμά και μπλέκει με τέτοια πράματα...; Η πρώτη αντανακλαστική τάση απάντησης που σου έρχεται στο νου, είναι ότι αυτοί της showbiz παίζουν με όλους και με όλα, με την ίδια ευκολία. Έλα όμως, που έχει προηγηθεί ο Χριστιανισμός, που επιτρέπει την μετάνοια ακόμα και την ύστατη στιγμή πάνω στον σταυρό; Όπως και να έχει, ο Σάκης και ο κάθε Σάκης, στη σημερινή εποχή, μπορεί να δηλώνει, να πράττει και να υποστηρίζει ό,τι μα ό,τι θέλει κάθε φορά, δίνοντας την ίδια βαρύτητα αληθοφάνειας σε κάθε -περισσότερο ή λιγότερο- καλλιτεχνική του κίνηση. Πριν πυροβολήσετε το Σάκη λοιπόν, αναλογιστείτε την αμφισημία της υπόθεσης... Δεν φταίει το ίδιο το ερέθισμα, όσο η μετα-νεωτερική εποχή μας! 

Ο Μέγας Μίκης, νομίζω απάντησε καταλλήλως...



Η σημερινή εποχή, όμως, είναι και η εποχή που το παθολογικό από το κανονικό, είναι τόσο συγκεχυμένα, που μόνο η λαϊκή ρύση "χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα" θα μπορούσε να σταθεί όρθια σε αυτό το παρανάλωμα... Και πραγματικά, όταν ακούς ειδήσεις όπως αυτές που ο πατέρας κάνει κομματάκια το 4χρονο κοριτσάκι του και μετά κάνει τα πάντα για να το εξαφανίσει, σοκάρεσαι και αναφωνείς "τι παρανοϊκό και νοσηρό μυαλό"! Θα σας παραπέμψω όμως σε μια άλλη φιγούρα που σκότωνε νεαρά κορίτσια και ακούει στο όνομα "Η Φόνισσα" του Παπαδιαμάντη. Αυτή, η διηγηματική φιγούρα, έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον πολυάριθμων κοινωνιολόγων, δικαστικών, νομικών, ψυχιάτρων και άλλων ειδικοτήτων, για να ερμηνεύσουν τη συμπεριφορά της. Τα όρια του παθολογικού και του φυσιολογικού πάλι είναι δυσδιάκριτα... Η γριά Φόνισσα, έκανε κάτι που πίστευε ότι ήταν το δίκαιο και το σωστό. Το νομικό σύστημα ενός ολόκληρου κράτους είχε αντίθετη άποψη. Και ο Χριστός όμως, αντίθετος με όλους δεν ήταν; Δεν χρησιοποίησε βία έξω από το ναό του Σολομώντα όταν την ίδια στιγμή δίδασκε τη μη-βία; Πάλι, επειδή το νομικό σύστημα ενός ολόκληρου κράτους δεν συμφωνούσε με τις ιδέες και τις πράξεις του, τον σταύρωσε. Τι είναι όμως αυτό που κάνει τον Ιησού να είναι εκτός νόμου, να σταυρώνεται και να λαμβάνει τη μορφή τελικά αγίου και τον Βούλγαρο πατέρα που χρησιμοποίησε βία, να είναι πάλι εκτός νόμου και να καταδικάζεται, λαμβάνοντας τη μορφή τέρατος στην κοινή συνείδηση; Αναλογιστείτε και τις ενδιάμεσες καταστάσεις αυτού του φάσματος: η Φόνισσα από τη μια, που τη δικαίωσε η λογοτεχνία, αν και καταδικάστηκε από τους συνανθρώπους της, και ο Βουλγαροκτόνος βασιλιάς Βασίλειος ο Β' που είναι εθνικός ήρωας της Ιστορίας μας και εθνικός αντιήρωας για την ιστορία των γειτονικών μας λαών... Ίδιο παράδειγμα ο Κεμάλ Ατατούρκ που για τους Έλληνες ήταν ο εθνικός σφαγέας μας  και για τους Τούρκους ο εθνικός ήρωάς τους... Ο κατάλογος των παραδειγμάτων δεν τελειώνει.

Δεν είναι όμως πάλι, τα ίδια τα παραδείγματα που πάσχουν, όσο η συγκεκριμένη εποχή μας, που δίδει λόγο ίσης βαρύτητας στον κάθε ένα. Αυτή η σχετικότητα των απόψεων και της αλήθειας, που είναι βασικότατο γνώρισμα της μετα-νεωτερικής εποχής, είναι που έχει κάνει όλους εμάς να μπλέξουμε τα μπούτια μας... Θα μου πείτε βέβαια, τα ίδια δεν ίσχυαν και στα βάθη των αιώνων; Οι σοφιστές πρώτοι δεν μίλησαν για τη σχετικότητα της προσέγγισης; Ο Αϊνστάιν δεν απέδειξε τη θεωρία της σχετικότητας; Όλοι εμείς, δεν ζούμε ως προς κάτι ή κάποιον σχετικά; Τα πάντα δεν είναι σχετικά και τα πάντα δεν ρει;

Αν έχει κάνει η μετανεωτερική εποχή λοιπόν εν συγκρίσει με τις υπόλοιπες εποχές, είναι όχι πάνω στις ιδέες του ανθρώπου και στα συμπλέγματα που αυτές δημιουργούν ανά τους αιώνες -αυτές ήταν, είναι και θα παραμείνουν αενάως σχετικές και συγκευμένες-, αλλά πάνω στα χαλινάρια του ανθρώπινου πνεύματος. Μέχρι πριν τη μετανεωτερική εποχή, υπήρχαν φρένα. Σήμερα, έχουν χαθεί αυτά. Δεν ξέρω αν πραγματικά όμως τα φρένα είναι αυτά που δίνουν ή παίρνουν την ευτυχία (διότι όπως είχε πει και ο κύριος Φρόυντ, "ο πολιτισμός είναι πηγή δυστυχίας"), οπότε δεν ξέρω αν εκεί κρύβεται ο πραγματικός λόγος της σημερινής μας κατάντιας. Κατά την προσωπική μου άποψη, όμως, οφείλουμε να αναδείξυμε μια άλλη διάσταση υψίστης σημασίας: αυτή της συνέπειας σε λόγο και πράξεις. Όσο αυτές οι δυο καταστάσεις απέχουν, όσο δεν υπάρχει ένα στέρεο αξιακό σύστημα, ένα σύστημα πίστης σε μια ιδεολογία, τότε μένει μόνο να βολοδέρνουμε από τα "αίματα" του Καρβέλα στα "αίματα" του Ελύτη, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε την πραγματική αξία του αίματος, το οποίο κάποιοι ελεύθεροι-πολιορκημένοι το έδωσαν χωρίς κανέναν ενδοιασμό πριν κάποια χρόνια για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι-κλεισμένοι μέσα σε ένα πλήρως αποστειρωμένο και αν-άξιο (χωρίς αξίες) περιβάλλον. Και σε ένα τέτοιο ανάξιο περιβάλλον, ολα μπορούν και αποκτούν τόσο εύκολα, αξία και αξίες. Και μάλιστα ίση αξία και ίσες αξίες.

Θαυμάστε λοιπόν, τη μετανεωτερική μας εποχή: όλοι έχουν δίκαιο και όλοι έχουν ίσο δίκαιο! Η απόλυτη μορφή της ελευθερίας, δηλαδή η ασυδοσία...

Θα μου αντιτάξετε βέβαια -και δίκαια- ότι αν δεν είναι ζητούμενο το ίσο δίκαιο, τότε περνάμε σε συμπεριφορές Χρυσής Αυγής, που δικαιώνει το άνισο δίκαιο, δηλαδή το δίκαιο του δυνατού. Αυτό όμως ίσχυε στην προ-νεωτερική εποχή. Δεν λέω αυτό. Λέω, ότι η δίχως νόημα, σκοπό, προσανατολισμό, έρεισμα και όραμα, συνέπεια και εντιμότητα, ζωή, είναι μια ζωή χωρίς αξία, είναι ζωή χωρίς ζωή.

To work or not ?

To work or not, shouldn't be the question...

To work decently or not, this is the question...

To work as a human or not, this is the question...

To live as a human or not, this is the question...

To live or not, this is the question...

To be or not to be, this is the question...



Επειδή στο σύμπαν, όλα εξισώνονται σε ενέργεια, και μια από τις κυριότερες εκφράσεις της είναι εκείνο το ποσό ενέργειας το οποίο γίνεται έργο, αντιλαμβάνεται κανείς τη σπουδαιότητα της έννοιας "έργο" και "εργασία" ανάμεσα στις άλλες καθημερινές ανθρώπινες έννοιες...

Δεν είναι ανεξήγητο λοιπόν, γιατί αυτή η συμπαντική έννοια του έργου και της εργασίας, έχει απασχολήσει πολλούς φιλόσοφους, οικονομικούς και μη...

Η εργασία οφείλει να έχει κάποιους όρους εκφοράς της, επειδή ακριβώς εκφράζει το πιο σημαντικό στο σύμπαν, δηλαδή το πιο συμπαντικό, που είναι η ενέργεια. Η ενέργεια σέβεται τον άνθρωπο γιατί αυτή τον κατασκεύασε. Δεν γίνεται λοιπόν, η εργασία να μην σέβεται τον άνθρωπο, διότι τότε θα ερχόταν σε αντίθεση με την ίδια της την ουσία. 

Όταν ο άνθρωπος τελικά, δεν σέβεται την εργασία γενικά, αποδεικνύει ότι δεν σέβεται την ίδια την ενέργεια συμπαντικά, άρα ούτε και τον ίδιο τον άνθρωπο συνολικά.

Η εργασία, ο άνθρωπος και η ενέργεια, συνέχονται σε έναν όλον. Ο άνθρωπος, είναι εκείνη η εκφορά της ενέργειας -εκείνο το κομμάτι ενέργειας- που μπορεί και γίνεται έργο. Τα δυο διαστρεβλωμένα άκρα αυτής της προσέγγισης, δηλαδή ο τεμπέλης απ΄ τη μια που δεν παράγει κανένα έργο και ο καταδυνάστης απ΄ την άλλη που εμπορεύεται το έργο των άλλων και καρπώνεται την υπεραξία τους, είναι μορφώματα που ξεφεύγουν από τις εξισώσεις της φύσης... 

Η σχέση εργασίας και ανθρώπου θα ταλανίζει πάντα τη φιλοσοφία διότι η σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του θα παραμένει πάντα προβληματική, όσο η ενέργεια που μας δίδεται ως δώρο, καταναλώνεται μόνο... για κλανιές και για βρισιές, δηλαδή για αύξηση της εντροπίας και της θερμότητας του χώρου.