Λίγες γραμμές για τον Γράμμο

Ο Γράμμος είναι ένα βουνό με ιδιαίτερη ιστορία.

Όποτε βρίσκω ευκαιρία, ορμάω στη βαθιά αγκαλιά του για να μου πει πολλά από τα μυστικά του που είναι θαμμένα στα σωθικά του...

τα οροπέδιά του,

νιώθεις ότι είναι το χαλί του ουρανού,

και τα κλαδιά των δέντρων του,

νιώθεις ότι είναι τα χέρια που προσεύχονται ανοιχτά,

με το κεφάλι ψηλά, να αγναντεύει το άπειρο,

όλα σε απερίγραπτη αρμονία, 

απ' τα πιο μεγάλα, ως τα πιο μικρά,

έχουν τη θέση τους εδώ

και το αιματοβαμμένο στίγμα τους,

και εκείνες οι πλατείες των χωριών του Γράμμου,

ποτισμένες από τα κανόνια του εμφυλίου,

μέσα από ένα άδικο σύστημα δικαίου,

\

προσπαθούν να ξορκίσουν το κακό,

και με γυμνόστηθο κορμί,

όπως οι σταυραετοί,

να στήσουν φυσικά οδοφράγματα

και να στήσουν έναν ξέφρενο πολύχρωμο χορό,

που θα πλαισιώσει με τις αγνές του αγκιλώσεις,

το πένθιμο χρώμα,

του ίδιου του ήλιου που θρέφει το βουνό,

με τελικό σκοπό, να φωτιστεί,

ωσάν από φανάρι

ο σκοτεινός ο δρόμος,

της πραγματικής εξουσίας σε τούτα εδώ τα μέρη...

Πάντως, απολαύσαμε ένα θεραπευτικό spa με τον Μαρξούλη,

σε συνδυασμό με μια βραχεία λουτροθεραπεία,

και επιστρέψαμε κατάκοποι σπίτι...

απ' τις πολλές εικόνες του βουνού των βουνών!

Αυτά που πετάμε και αυτά που πετάνε...

Σε συνέχιση του προηγούμενου post, έρχονται κάποιες στιγμές, μυστικές, που φανερώνονται μόνο στα δικά σου μάτια, σαν αποκάλυψη ενός προαιώνιου μυστικού, με σκοπό να σε κάνουν να δεις την μέχρι τότε κατάσταση, με άλλα μάτια...

Όταν λοιπόν, είσαι περίπου 30 ώρες έγκλειστος μέσα σε ένα ίδρυμα, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το κλουβί με τις τρελές, και νοιώθεις ότι οι αντοχές σου τελειώνουν, ότι η ελπίδα σου χάνεται και ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον εγκλεισμό, έρχονται τα πάνω κάτω και τα μέσα έξω, για να σου αντιστρέψουν την αίσθηση του εγκλεισμού και της απελευθέρωσης, για να σου αποδείξουν ότι τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας, ότι οι έννοιες εγκλωβισμένος και απελευθερωμένος, ορίζονται... από τους ορίζοντες που διαγράφονται εμπρός σου!

Πρώτη αποκάλυψη, χτες το μεσημέρι, στο χώρο του νοσοκομείου, κάπου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας... 

Η διάθεση αμέσως άλλαξε, η ελπίδα ήρθε, η κούραση ως δια μαγείας έφυγε, λες και αυτό που έβλεπα μπροστά μου ήταν ένας μάγος, με ημίψηλο και κοστούμι...

Κοίτα συμπτώσεις είπα και με νέα ενέργεια, καβαλώ την μπασίκλα μου και ξεκινώ το δρόμο του γυρισμού.

Κάπου στα μισά, πέτυχα γυμναστικές επιδείξεις εν μέσω της λίμνης και αναθάρρησα για την τύχη μου!

Ήταν η ομάδα ensemble της λίμνης της Καστοριάς...

που μου έδειχνε πώς γίνεται ταυτόχρονα να μιλάμε για το πάνω και το κάτω,

για το πέρα και το δώθε,

για το φυσικό πλαίσιο,

και την όμορφη φυσική κορνίζα...

Έφτασα σπίτι και κατάκοπος, αλλά ξεκούραστος, κοιμήθηκα! Ξυπνώντας, κάποιος με περίμενε με παράπονο που του είχα στερήσει τη μεσημεριανή του έξοδο, οπότε δεν άργησα να ντυθώ και να βγούμε με τον κύριο Μαρξ. Περιττό να σας πω ότι είχε ήδη νυχτώσει (τέτοια κούραση - δεν είχε άδικο ο συντάκτης του αναδημοσιευμένου κειμένου του προηγούμενου post που λέει ότι η μέρα της εφημερίας θέλει την προηγούμενη μέρα να είσαι ξεκούραστος και την επόμενη να ξεκουράζεσαι...)

Ξεκινώντας τη βόλτα μας, πέσαμε -μα τί τύχη είναι αυτή!- σε μια σπουδαία συναυλία που διαδραματιζόταν κάτω από το σπίτι μου, με έναν διεθνούς φήμη τενόρο. Αν και απρόσκλητοι, καθίσαμε και οι δυο αποσβολωμένοι και απολαμβάναμε το τόσο φως να διαχέεται στο τόσο σκοτάδι... Όσο και αν απαγορευόταν η βιντεοσκόπηση από τους διοργανωτές, εγώ, για χάρη του φανατικού και πολυπληθούς κοινού αυτού το blog παρανόμησα! Έτσι σας προσφέρω εδώ, κατ' αποκλειστικότητα ένα απόσπασμα της χτεσινής συναυλίας! Σας ενημερώνω όμως, η πραγματικότητα δεν συγκρίνεται με τίποτα με αυτό που θα ακούσετε... Ήταν μακράν ανώτερη! Όπως και η συγκίνηση εξάλλου...

Κάποια πράγματα τα πετάμε δίπλα μας σαν να μην έχουν καθόλου αξία, σαν να είναι το κατακάθι ενός τελειωμένου χυμού. 

Κάποια πράγματα πετάνε δίπλα μας και μας υπενθυμίζουν συνεχώς την καθολική αξία ετούτης της πλάσης, με την οποία μεθάς από τους ατέλειωτους χυμούς της...

Και αν πει κάποιος "έπεα πτερόεντα", για αυτό κάθισα και εγώ απόψε να τα γράψω, για να μην συνεχίζετε και εσείς να γράφετε στα παλιά σας τα παπούτσια κάποιους μάγους, καλλιτέχνες ή τενόρους της φύσης που μας δείχνουν το δρόμο της ευτυχίας...

Αναδημοσίευση

Αναδημοσίευση του κάτωθι κειμένου χωρίς άδεια, μα με γεμάτα... με γεμάτα δάκρυα μάτια και γεμάτα συναισθήματα ξενύχτια... 

Μόνο όποιος περνά κάτι παρόμοιο, αντιλαμβάνεται και αναγνωρίζει τον άλλον, ανατριχιάζει και σιχτιρίζει...

Είναι κομμάτι απ' αυτά και το δικό μου σώμα...

Είναι συν-κινητικό να ακούς τη σκέψη σου μέσα από τα λόγια και τα έργα άλλων. Αυτό νομίζω είναι η πραγματική επικοινωνία που γεφυρώνει την τόση διαφορετικότητα στο σύμπαν. Και αν κάτι είναι κοινό βιολογικό χαρακτηριστικό, πηγαίο, ατόφιο και αμόλυντο ανάμεσα στους ανθρώπους όλων των εποχών και όλων των ηπείρων, είναι νομίζω αυτή η ασίγαστη προσπάθεια για επικοινωνία. Βοηθήστε να μην εξαλειφθεί αυτό το πανανθρώπινο, βιολογικό χαρακτηριστικό...

Αυτό το μήνυμα μου υπενθύμισαν κάποιοι φίλοι χτες...

Ο πρώτος μου είπε:

"Πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη, συμπεριφορά. Η οικολογία ούτε φέρει ούτε εδραιώνει καμία εξουσία, αντίθετα την καθιστά άχρηστη. Είναι μια επανάσταση αυτογνωσίας, μια επανάσταση ανθρώπινης συνείδησης. Δεν είναι μια «πίστη» σε μια ιδεολογία αλλά μια καθημερινή πρακτική για να επανασυνδέσουμε τη λογική με τις αισθήσεις, να απελευθερώσουμε τη συμπαντική μας ιδιαιτερότητα. Να αναγνωρίσουμε τη διαφορετικότητα, την αυταξία και την αναγκαιότητα του συνόλου της ζωής… Είναι ένας δρόμος επαναπροσέγγισης του κόσμου που μας περιβάλλει, ένας δρόμος στην αναζήτηση της χαράς αντί της αγωνίας. Έχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας."

"Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα. Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε «άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα». Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο."

"Η κρίση που περνάμε, είναι πολυεπίπεδη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Oυσιαστικά είναι κρίση αξιών και χρεοκοπίας του λογοκρατούμενου και τεχνοκρατικού πολιτισμού μας. Τους κινδύνους για την οικολογική κρίση, πια, του πλανήτη, δεν τους αμφισβητεί κανείς, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν την ανάγκη να στρατευτούν σε τέτοιου είδους προσπάθειες για να σώσουν ή να βελτιώσουν το περιβάλλον. Αυτό, όμως, είναι το ένα μέρος: Ο περιβαλλοντολογικός ακτιβισμός. Διότι στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο περιβάλλοντα: Το ένα είναι το φυσικό περιβάλλον και το άλλο είναι το κοινωνικό περιβάλλον, το ανθρώπινο περιβάλλον. Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός, ότι το ανθρώπινο περιβάλλον είναι οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο και δρα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον. Συνεπώς για να διατυπώσουμε ένα οικολογικό αίτημα, που θα σημαίνει την σωτηρία του πλανήτη και συνεπώς της ζωής πάνω σε αυτόν, πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε πως θα ανατρέψουμε τις πρακτικές που οδηγούν στην καταστροφή του και πως θα οδηγηθούμε σ’ έναν βαθύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό, ο οποίος θα αποκαταστήσει τη φυσική σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Αυτό σημαίνει, μια εξανάσταση της ανθρώπινης συνείδησης, σημαίνει μια καθημερινή απόκρουση της βαρβαρότητας του συστήματος και μιας διαφορετικής τοποθέτησης στη συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι σε αυτά τα προβλήματα. Και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Γιατί αυτή τη κουλτούρα, ότι ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος του πλανήτη, και ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο και τον διόρισε κυρίαρχο του πλανήτη και του είπε ότι: «όλα αυτά είναι δικά σου», την κουβαλάμε από τα γεννοφάσκια μας!"


Χρόνης Μίσσιος




Ο δεύτερος, ερωτηθείς:

"- Ποιος είναι αυτός ο γκρεμός;

Απάντησε:

- Στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο προβλήματα. Το ένα είναι η περιβαλλοντική καταστροφή που επίκειται και δεν έχουμε πολύ χρόνο για να την αντιμετωπίσουμε. Το δεύτερο είναι η απειλή του πυρηνικού πολέμου που μας κυνηγάει εδώ και 70 χρόνια και στην πραγματικότητα αυξάνεται. Αν κοιτάξετε την ιστορία μας, είναι θαύμα που έχουμε επιβιώσει."


Νόαμ Τσόμσκι




Ο τρίτος, μου έψαλλε:

Ένας ανθός της άνοιξης...

Και του χειμώνα χιόνι...

Δείχνουνε πως η ομορφιά

της Φύσης δεν τελειώνει...

(φωτό από χτεσινή παραλίμνια βόλτα)

"Η Φύση"

Στίχοι: Δέσποινα Σπαντιδάκη

Ερμηνεία: Νίκος Στρατάκης

Βουνά και κάμπους αγαπώ 
γιατί `ναι από χώμα 
και είναι κομμάτι απ’ αυτά 
και το δικό μου σώμα...

Καλημέρα

Καλημέρα, με μια εικόνα πρωινή, μια σκέψη από βραδύς και ένα τραγουδάκι της ψυχής...

Της εξοχής τα πρωινά 

θα τα βρούμε ξανά

αγκαλιά στο κρεββάτι

χωρίς να γυρεύουμε κάτι...

"Η σωτηρία της ψυχής"

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Μέσα από τα μάτια του σκύλου μου του Μαρξ

Θα ήθελα να προσθέσω πολλά κάτω από κάθε φωτογραφία που τράβηξα. Κάθε στιγμή, αφήνει τα σημάδια της όχι απλά ως ψηφία σε έναν δυαδικό κόσμο (τον κόσμο του εγώ-εμείς), αλλά ως ψηφίδες σε έναν πανάρχαιο μωσαϊκό - αυτό της ψυχής μας.

Τα λόγια όμως, κάποιες φορές είναι περιττά. Ας δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του σκύλου μου του Μαρξ...