Τον Αύγουστο είναι η εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, μεγάλη εορτή της Χριστιανικής μας Θρησκείας... Σήμερα, εντελώς τυχαία, μου ήρθε στο νου αυτή η εορτή. Όχι, αδικαιολόγητα.
Εξηγούμαι:
Οι περισσότεροι βλέπουν τον ιατρό ως "Σωτήρα" τους! Είναι αυτός που θα τους βγάλει από το σκοτάδι, θα τους δώσει ελπίδα, θα κάνει μερικές φορές το ακατόρθωτο, το υπεράνθρωπο. Ο ιατρός-σωτήρας, είναι κάτι διαφορετικό από τον κοινώς νοούμενο μέσο άνθρωπο της καθημερινότητάς μας.
Είναι αυτός που μπορεί να είναι άυπνος για 30 ώρες συνεχόμενα, χωρίς φαγητό μερικές φορές, για πάνω από 10 φορές το μήνα, είναι αυτός που μπορεί να μένει ψύχραιμος και διαυγής κάτω από τις πιο δύσκολες καταστάσεις όσο κουρασμένος και αν είναι, είναι αυτός που ξέρει πάντα το σωστό, είναι αυτός που οφείλει να κάνει το καθήκον του... Και αν καμιά φορά αυτό το "καθήκον" ο απλός άνθρωπος δεν το καταλαβαίνει ή δεν του αρέσει, τότε το παραλλάσσει λιγουλάκι, και το μετατρέπει σε "καθίκι" και δώσ' του μηνύσεις και καταγγελίες και κατηγορίες και δικαστήρια και εισαγγελείς...
Και ο ιατρός-σωτήρας, κάθε μέρα είναι αντιμέτωπος με αυτά τα σκηνικά, ειδικά στη χώρα μας. Κάθε μέρα, σε κάθε εφημερία, απέναντι σε κάθε ασθενικά ματάκια που τον χρήζει αυτόματα ως τον σωτήρα τους, απέναντι σε κάθε κατάσταση λιγότερο ή περισσότερο παράλογη...
Και ο ιατρός-σωτήρας, κάπου μπερδεύεται. Όσο και αν προσπαθεί να παίξει το ρόλο του σωτήρα, έρχεται αντιμέτωπος με τέρατα. Όχι, μορφώσεως φυσικά, αλλά... παραμορφώσεως! Και μπροστά σε τόση παραμόρφωση, είναι που σοκάρεται, που αποστομώνεται, που του κόβεται η μιλιά, που αποσβολώνεται...
Έτσι, κάπως, επέρχεται η σταδιακή μεταμόρφωση του Σωτήρος σε μια προσωπικότητα Σιωπητήρος... Σιωπή, όχι γιατί δεν έχει τι να πει, αλλά γιατί δεν ξέρει τι να πρωτοπεί και μάλιστα προς ποια κατεύθυνση... Όταν όλα γύρω του είναι σάπια (σήψη παντού), γυρίζει το κεφάλι του και αντικρίζει ερείπια. Ερείπια στις ψυχές, στις συνειδήσεις, ερείπια στις υποδομές και στις αναζητήσεις... Έχει χαθεί το μέτρο, η κοινή λογική, η απλή γλώσσα, η ξεκάθαρη ματιά, το γνήσιο άγγιγμα των χεριών, η ανθρώπινη επαφή... Έχει χαθεί η προσφορά... Υπάρχει μόνον η ζήτηση!
Έχει χαθεί το ολόψυχο "δόσιμο" στον συνάνθρωπο και έχει αντικατασταθεί από μια νοοτροπία να εμποδιστεί το καρφωτό "δόσιμο" μέσα από τις υπηρεσιακές διαδικασίες για κάποιον που είναι ανάξιος στη δουλειά του. Είπαμε εξάλλου: το "κάτω τα χέρια" από τους εργαζόμενους και το "καμία αξιολόγηση" είναι τα βασικά συνθήματα που πρέπει να φέρει ένας εργαζόμενος του ευρύτερου δημόσιου τομέα σήμερα για να είναι καλός στη δουλειά του... Το πραγματικό δόσιμο στη δουλειά, έχει γίνει φόβος για δόσιμο στον εργοδότη κάποιου ο οποίος δεν δουλεύει... Και επειδή όλοι φοβούνται να μην τους δώσουν, τελικά δεν δίνουν ούτε αυτοί, άρα κανείς σε αυτό το σύστημα δεν δίνει τίποτα... Πώς κατά συνέπεια να μπορέσει και αυτό το σύστημα να δώσει κάτι σε αυτούς που το έχουν ανάγκη;
Αναρωτιέμαι: πόση ακόμα κατάντια και αδιαφορία; Πόση ακόμα έλλειψη σεβασμού στον συνάνθρωπο;
Το 'χω δηλώσει ξανά: αν θα έπρεπε να με αυτοπαρουσιάσω, θα με χαρακτήριζα έναν ανθρωπολόγο που κάνει τη συμμετοχική του παρατήρηση και την επιτόπια έρευνά του στην κοινωνία των ιατρών. Όσο περνάει ο καιρός και η έρευνά μου συνεχίζεται, διαπιστώνω μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή, τι είναι αυτό που καταστρέφει τα υγιή στοιχεία ενός ιατρού, και τον μεταμορφώνουν, ή πιο σωστά τον παραμορφώνουν, ώστε και να τον κάνουν ένα αδιάφορο, ψυχρό, σχεδόν αναίσθητο, ζόμπι του συρμού...
Και επειδή αρκετά αναφερθήκαμε στη Θρησκεία μας, ας αναφέρουμε και κάτι από την Ελληνική παράδοση (διότι, ως γνωστόν, είμαστε ελληνορθόδοξη κοινωνία) που έχει διατυπωθεί αιώνες πριν:
"Το πετρωμένο, φυγείν αδύνατον!"
Και όταν λέμε πετρωμένο, εννοούμε αυτό το κατεστημένο που έχει πετρώσει, έχει σκληρύνει και δεν αλλάζει με καμία Παναγία (να πάλι η ελληνορθόδοξη πλευρά μας), το κατεστημένο που όσο και να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο, μόνο το κεφάλι σου θα πονέσει. Είναι τέτοιο το πέτρωμα και τόσο άκαμπτος ο (η)λίθ(ι)ος, που καμία βαριοπούλα δεν το σπάει.
