Τοπογραφίες - 2

Είναι ένα νησάκι, βόρεια της Κέρκυρας, κάπου στα 50’ με καραβάκι από το Σιδάρι, που λέγεται Ερείκουσα. Μαζί με τους Οθωνούς και το Μαθράκι, ανήκουν στο σύμπλεγμα των λεγόμενων Διαποντίων Νήσων. 

Είναι ένα μέρος, πραγματικό ησυχαστήριο, όχι μόνο γιατί λόγω της ησυχίας του ως νησί σε ηρεμεί, αλλά και γιατί η συνειδητοποίηση ότι υπάρχουν ακόμα τόσο όμορφα μέρη στην ελληνική επικράτεια σε καθ-ησυχάζει, σε βαθμό που αγγίζεις τα όρια της γαλήνης. 

Το όνομά του προέρχεται από τα ρείκια, ή αρμυρείκια που είχε και έχει ακόμα, η περιοχή. Με έναν βασικό οικισμό και διάσπαρτα σπιτάκια, δεν νοιώθεις την εισβολή του ανθρώπου στο καταπράσινο περιβάλλον, αλλά νοιώθεις ότι τον άνθρωπο τον περιβάλλουν οάσεις ευτυχίας. 

Από πολύ παλιά, όσοι θαρραλέοι ετόλμησαν να αναμετρηθούν με την τόση ευτυχία αυτού του τόπου, βίωσαν στιγμές ευλογίας. Έσμιξαν τις ζωές τους με τους άλλους ανθρώπους όπως τις έσμιξαν με το ίδιο το τοπίο. 

Παρά την απομόνωσή τους, ήξεραν ότι είναι στον παράδεισο. 

Στηριγμένοι στο τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, κατόρθωσαν να αντικρούσουν κάθε κύμα της μανιασμένης θάλασσας της ζωής που έσκαβε το πρόσωπό τους. 

Προσπάθησαν να δαμάσουν τον μανιασμένο αγέρα και να μονιάσουν με τις πιο δυνατές του δίνες. 

Έκαναν τον σταυρό τους που ξυπνούσαν κάθε μέρα ζωντανοί και ορμούσαν στα βαθειά, βγάζοντας από την πηγή της ζωής, ολόδροσο ύδωρ ξεδιψαστικό και αναζωογονητικό. Θεωρούσαν -και έτσι πρέπει να είναι- ότι αν πιεις από αυτό το ύδωρ, θα ξεπροβάλλει η γοργόνα των ονείρων σου...

Η Ερείκουσα του σήμερα, μέσα από τα μάτια του χτες, ήταν, είναι, και με την σιγουριά ότι οι λιγοστοί κάτοικοί του επιθυμούν να το διατηρήσουν όμορφο, θα είναι, ένας μικρός παράδεισος στην κορυφή του Ιονίου πελάγους, από όπου θα μας ανοίγεται ένα παράθυρο αισθητικής, ηθικής και νοητικής για την ατίθασή μας φύση.

Τοπογραφίες - 1

Ήμουν κάπου στα 9, όταν μπήκα σε μια βάρκα και έπλευσα λίγο πάνω από ένα ολόκληρο χωριό! Δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μου, ούτε ποιητική έκφραση αυτό που περιγράφω... Είναι πραγματικότητα.

Είχα βρεθεί στο Παυλοπέτρι, κοντά στην παραλία Βιγκλάφια, στη Νεάπολη Λακωνίας, σε μια εκπαιδευτική εκδρομή. 

Τα συναισθήματα ήταν πολύ περίεργα, στην 9χρονη ψυχή μου, τότε. Προσπαθούσα να καταλάβω πώς μπορεί να ήταν αυτό το μέρος, χιλιάδες χρόνια πίσω, ποιοι άνθρωποι κατοικούσαν εκεί, πώς και γιατί βυθίστηκε, τι μυστικά κρύβουν οι αλμυρισμένες πέτρες και τα ίχνη από τους γκρεμισμένους τοίχους.

Το θέμα αυτό, σύντομα βυθίστηκε σε κάποια γωνιά της μνήμης μου, χωρίς να έχω βρει πολλές πληροφορίες και χωρίς να τύχει έκτοτε ξανά να το βρω μπροστά μου.

Προχτές, είδα ένα βίντεο από το BBC, που κάνει εκτενή αναφορά στο κεφάλαιο της αρχαιολογίας που λέγεται "Παυλοπέτρι". Τα πράγματα που λέγονται, και πολύ περισσότερο, τα πράγματα που υπονοούνται και εικάζονται, σε αυτή την έρευνα, είναι απλά... θαυμαστά!

Α, ρε Λακωνική Γη! Κρύβεις μεγάλα έργα, μεγάλων ανθρώπων...

Και όταν ευτυχείς, αναπαύεσαι στους ουρανούς!

Χτες, απεβίωσε ο Neil Armstrong, ο επικεφαλής της αποστολής Apollo 11, που στις 20 Ιουλίου του 1969, μαζί με τον Buzz Aldrin, άφηναν το εντύπωμα τους στην επιφάνεια της κυρά-Σελήνης.

Ίσως, περισσότερους από όλους τους επικήδειους λόγους, να αξίζει να ακουστεί, αυτός του φίλου του, συνεργάτη του και συνταξιδευτή του, Buzz Aldrin.

"I am deeply saddened by the passing of my good friend, and space exploration companion, Neil Armstrong today. As Neil, Mike Collins and I trained together for our historic Apollo 11 Mission, we understood the many technical challenges we faced, as well as the importance and profound implications of this historic journey. We will now always be connected as the crew of the Apollo 11 mission to the moon, yet for the many millions who witnessed that remarkable achievement for humankind, we were not alone. Whenever I look at the moon I am reminded of that precious moment, over four decades ago, when Neil and I stood on the desolate, barren, yet beautiful, Sea of Tranquility, looking back at our brilliant blue planet Earth suspended in the darkness of space, I realized that even though we were farther away from earth than two humans had ever been, we were not alone. Virtually the entire world took that memorable journey with us. I know I am joined by many millions of others from around the world in mourning the passing of a true American hero and the best pilot I ever knew. My friend Neil took the small step but giant leap that changed the world and will forever be remembered as a historic moment in human history. I had truly hoped that on July 20th, 2019, Neil, Mike and I would be standing together to commemorate the 50th Anniversary of our moon landing, as we also anticipated the continued expansion of humanity into space, that our small mission helped make possible. Regrettably, this is not to be. Neil will most certainly be there with us in spirit. On behalf of the Aldrin family, we extend our deepest condolences to Carol and the entire Armstrong family. I will miss my friend Neil as I know our fellow citizens and people around world will miss this foremost aviation and space pioneer. May he Rest in Peace, and may his vision for our human destiny in space be his legacy."

BUZZ ALDRIN

Ο Neil Armstrong είχε πει: 

"I put up my thumb and shut one eye, and my thumb blotted out the planet Earth. I didn't feel like a giant. I felt very, very small."

Πλέον, για πάντα, θα μας βλέπει από εκεί ψηλά.

Αιωνία του η μνήμη!

Και αν ζεις... τότε μόνο ευτυχείς!

Η νύχτα στο νησί

'Ολη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου 

κοντά στη θάλασσα, στο νησί. 

'Ησουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο 

ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό. 

'Ισως πολύ αργά 

ενώθηκαν τα όνειρά μας, 

στα ψηλά ή στα βαθιά, 

στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος, 

τα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται. 

'Ισως το όνειρό σου 

χωρίστηκε από το δικό μου 

και στη σκοτεινή θάλασσα 

με έψαχνε 

όπως πρώτα 

όταν δεν υπήρχες ακόμα, 

όταν χωρίς να σε διακρίνω 

έπλεα στο πλάι σου, 

και τα μάτια σου έψαχναν 

αυτό που τώρα 

- ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό - 

σου δίνω με γεμάτα χέρια, 

γιατί εσύ είσαι το κύπελλο 

που περίμενε τα δώρα της ζωής μου. 

Κοιμήθηκα μαζί σου 

όλη τη νύχτα, ενώ 

η σκοτεινή γη γυρίζει 

με ζωντανούς και νεκρούς, 

και σαν ξύπνησα ξάφνου 

καταμεσής στη σκιά 

το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου. 

Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος 

μπόρεσαν να μας χωρίσουν. 

Κοιμήθηκα μαζί σου 

και ξύπνησα με το στόμα σου 

βγαλμένο από τον ύπνο 

να μου δίνει τη γεύση από τη γη, 

από τη θάλασσα, από τα φύκια, 

από το βάθος της ζωής σου, 

και δέχτηκα το φιλί σου 

μουσκεμένο από την αυγή 

σαν να έφθανε 

από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.

(ποίημα του Pablo Neruda - φωτό από την Ερείκουσα)

Καν αν νοείσαι και εργάζεσαι... τότε μόνο ζεις!

"Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει. 

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα. 

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές. 

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. 

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή. 

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. 

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. 

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας." 

Pablo Neruda

Μα τελικά δια της ποίησης... νοείσαι και εργάζεσαι!

Κάποτε ρωτήθηκε ο Οδυσσέας Ελύτης για την άποψή για τη "δουλοπρέπεια": 

Ιδού η απάντησή του:

"Δέν μ᾿ ἐνδιαφέρει ὁ ἐπίσημος ὅρος τῆς δουλοπρέπειας. Μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία. Κι ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτά καί μ' αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω «ψευδοφάνεια». Ἔχουμε, δηλαδή, τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ' ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας. Τό κακό πάει πολύ μακριά. Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς. 

Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά «προγονοπληξία». Τά λέω, ἄλλωστε, αὐτά ἐγώ πού, σ᾿ ἕναν τομέα ὅπως ὁ δικός μου, κήρυξα μέ φανατισμό τήν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τό διεθνές πνεῦμα, καί πού σήμερα μέ ἐμπιστοσύνη ἀποβλέπω στή διαμόρφωση ἑνός ἑνιαίου εύρωπαϊκοῦ σχήματος, ὅπου νά ἔχει τή θέση της ἡ Ἑλλάδα. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία. Ἐνῶ σ' ἐμᾶς, ὄχι μόνον δέν λειτουργεῖ σωστά, ἀλλά δέν ὑπάρχει κἄν ὁ μηχανισμός αὐτός γιά νά λειτουργήσει! Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα! Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή. Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας! Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά; Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο! 

Θά μοῦ πεῖτε: εἶσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, καί βλέπεις τά πράγματα ἀπό τή μεριά πού σέ πονᾶνε. Ὄχι, καθόλου! Καί νά μοῦ έπιτρέψετε νά ἐπιμείνω. Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω –ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική– εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας! Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι μόνον αυτή μπορεῖ νά προικίσει ἕναν ἡγέτη μέ τήν ἀπαραίτητη εὐαισθησία πού χρειάζεται γιά νά ἐνστερνιστεῖ, καί ἀντιστοίχως νά ἀποδώσει, τό ἦθος τοῦ λαοῦ. Γιατί αὐτός ὁ λαός, πού τήν ἔννοιά του τήν ἔχουμε παραμορφώσει σέ σημεῖο νά μήν τήν ἀναγνωρίζουμε, αὐτός ἔχει φτιάξει ὅ,τι καλό ὑπάρχει – ἄν ὑπάρχει κάτι καλό σ᾿ αὐτόν τόν τόπο! Καί αὐτός, στίς ὧρες τοῦ κινδύνου, καί στό πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπαθείας τῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ᾿ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στά ὕψη πού ἀπαιτεῖ τό θαῦμα! 

Ὅσο, λοιπόν, καί ἄν εἶναι λυπηρό, πρέπει νά τό πῶ: ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος! Καί παρακαλῶ νύχτα μέρα τόν Θεό, καί τό μέλλον, νά μέ διαψεύσουν."


Είναι ο ίδιος ποιητής που είπε ότι: 

"Μια φωτογραφική μηχανή κρυμμένη μέσα στην κακή ποίηση μας καταδικάζει να ξαναβλέπουμε αυτά που πολλές φορές είδαμε – και να μη βλέπουμε αυτά που δεν είδαμε ποτέ. Σίγουρα η παρατηρητικότητα είναι μεγάλο ελάττωμα για τον ποιητή· που καταντά, στο τέλος, τα σύννεφα να τα παίρνει για σύννεφα. 

Τη μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της μαγείας, πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της μαγείας. Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις. Δε λες: αυτό που κάνω είναι κελαηδητό. Αλίμονο. Αν νογούσανε τα πουλιά, θα μας έπαιρναν με τις πέτρες – συγγνώμην, με τις κουτσουλιές ήθελα να πω.

Νέε, θυμήσου: δε γίνεσαι δούλος όταν σε υποτάσσει μόνον αυτός που έχει την εξουσία – αλλά κι εκείνος που την πολεμάει. 

Προσοχή στη συγκίνηση. Αν είναι γόησσα, δεν παύει να ’ναι και ρουφιάνα. 

Η απόσταση από το “τίποτε” στο “ελάχιστο” είναι πολύ μεγαλύτερη παρ’ ό,τι από το “ελάχιστο” στο “πολύ”. 

(από τα "ΜΙΚΡΑ ΕΨΙΛΟΝ")


καθώς και ότι:


"Η Ποίηση έγινε για να διορθώνει τα λάθη του Θεού· ή εάν όχι, τότε, 
για να δείχνει πόσο λανθασμένα εμείς συλλάβαμε την δωρεά του. 

(από το "ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟ")

Πώς να μην νοηθείς και να μην θες να εργασθείς αδιάκοπα μετά από κάτι τέτοια;

Και δια της εργασίας, καίγεσαι...

Σε ένα άρθρο μεγάλου και έγκυρου περιοδικού των φίλων μας των Αμερικάνων, προσπάθησαν κάποιοι να μετρήσουν το ισοζύγιο (προσοχή! όχι το υποζύγιο...) του τί παίρνουν και του τί δίνουν οι ιατροί του συστήματος υγείας των ΗΠΑ, αναφερόμενοι στην καταναλισκόμενη και ανταποδιδόμενη ενέργεια ενός ιατρού εργαζόμενου. Ελπίζω βέβαια, να μην θεωρηθεί από κάποιους (στον Τειρεσία απευθύνομαι), ότι αυτό είναι εξ ορισμού παθολογικό και μεμπτό ως προσέγγιση, καθώς, όσο και αν η Ιατρική ορίζεται στις συνειδήσεις των ιατρών, από εποχής Ιπποκράτους ακόμη, ως η κορωνίδα της προσφοράς έναντι της οποίας δεν νοείται καμία ανταπόδοση αλλιώς χάνει το νόημα της προσφοράς, εδώ δεν μιλάμε για τη σχέση ιατρού και ασθενούς, μαι για κάτι άλλο: μιλάμε για τη σχέση του ιατρού με την Ιατρική. Και επειδή η Ιατρική είναι τελικά Ζωή, μιλάμε για τη σχέση ιατρού με την ίδια τη Ζωή.

Τα αποτελέσματα της μελέτης αυτής λοιπόν, (εθνικής εμβέλειας παρακαλώ!) μπορούν να ερμηνευτούν από δυο όψεις:

Η μια, η απογοητευτική: στην Αμερική, 1 στους 2 ιατρούς βιώνει αυτό που περιγράφει η έρευνα ως burnout, κοινώς, "κάψιμο"! Και μιλάμε για κάψιμο εγκεφαλικών κυττάρων... Αυτά τα άτομα, έχουν προβλήματα στην προσωπική τους ζωή, στον προσωπικό τους χρόνο, στην προσωπική τους ισορροπία, και αυτό επειδή ο χρόνος εργασίας είναι απάνθρωπος, με μέτρο σύγκρισης τον ορισμό ενός υγιούς εργαζόμενου ανθρώπου. Με άλλα λόγια, 1 στους 2 ιατρούς, στην προσπάθεια να βοηθήσει τον συνάνθρωπο, χάνει τον εαυτό. Πιο απλά, θυσιάζεται ο ένας για να βοηθηθεί ο άλλος. Αυτό, στα δικά μου γαϊδουρινά αυτιά, ακούγεται έως και ρομαντικό...

Η άλλη, η ακόμα πιο απογοητευτική: στην Ελλάδα, 1 στους 2 ιατρούς, δεν βιώνει απλώς το burnout, κοινώς "κάψιμο", αλλά βιώνει και το σκόρπισμα της στάχτης του στον μανιασμένο αέρα. Αυτά τα άτομα, έχουν προβλήματα στην προσωπική τους αλλά και στη γενική τους ζωή, στον προσωπικό τους αλλά και κοινωνικό τους χρόνο, στην προσωπική αλλά και εν γένει ισορροπία, και αυτό επειδή ο χρόνος, οι συνθήκες, το χρήμα και η νοοτροπία (που εκπορεύεται από την εντροπία... του συστήματος), είναι απάνθρωπα ελληνικά, με μέτρο σύγκρισης τον ορισμό ενός παθολογικού βαριεστημένου Έλληνα, που ούτε αυτός που δεν έχει μάθει ποτέ του να εργάζεται και να οργανώνεται, δεν αντέχει τέτοια πλέον ανοργανωσιά! Με άλλα λόγια, 1 στους 2 ιατρούς, στην προσπάθεια να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του, χάνει και τον εαυτό του, αλλά και δεν βοηθιέται ο συνάνθρωπος. Πιο απλά, θυσιάζεται ο ένας, για να μην βοηθηθεί κανένας. Αυτό, στα δικά μου γαϊδουρινά αυτιά, ακούγεται έως και εγκληματικό...


Βέβαια, υπάρχει και μια τρίτη ερμηνεία των αποτελεσμάτων: αν στα (so-called) "ευρύθμως λειτουργούντα" κράτη, αποτυγχάνει κατά 50% το σύστημα να πετύχει το στόχο του, τι ψάχνουμε τελικά εμείς εδώ στην Ψωροκώσταινα;

Δια της Νόησης (αποσταθερο)ποιείσαι...

Αντιγράφω, χωρίς σχόλια, μα με ανοιχτό το στόμα: 


"Η ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Δεν σταματάω να κάνω πειράματα, το ένα μετά το άλλο, και να αντιδρώ σε μια σκέψη που με βασανίζει, που δε θέλω να πιστέψω σ' αυτή, αν και είναι γεγονός. Δεν μπορώ να πιστέψω πώς, στους περισσότερους ανθρώπους λείπει η διανοητική συνείδηση. Και πολλές φορές μάλιστα μου φάνηκε πως, όταν την έχει κάποιος είναι σαν να βρίσκεται μόνος στην έρημο, παρ' όλο που βρίσκεται μαζί με κόσμο, μέσα σε μια πολυάνθρωπη πόλη.

Σε βλέπουν όλοι σαν ξένο και συνεχίζουν να βάζουν σε λειτουργία τη ζυγαριά τους και αποκαλούν το ένα κακό και το άλλο καλό. Και κανείς δεν κοκκινίζει από ντροπή όταν τους δίνει να καταλάβουν πως τα ζύγια τους είναι αδειανά. Κανένας δεν αγανακτεί μαζί σου και ίσως, είναι πολύ πιθανόν, να γελούν με τις αμφιβολίες σου. Για να με καταλάβετε, εννοώ -πιο απλά- το εξής: οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν το βρίσκουν αξιοκαταφρόνητο να πιστεύουν το ένα ή το άλλο και να ενεργούν ανάλογα ΧΩΡΙΣ να ζυγίζουν τα υπέρ και τα κατά, χωρίς να έχουν αποκτήσει ασφαλή συνείδηση για τους υπέρτατους λόγους όπου ενεργούν, και χωρίς ούτε να έχουν κάνει τον κόσμο να πληροφορηθούν τους λόγους αυτούς.

Ακόμα σ' αυτή τη μεγάλη κατηγορία ανήκουν και οι πιο προικισμένοι άντρες και οι πιο ευγενικές γυναίκες. 

Τι με ενδιαφέρει εμένα για την καλοσύνη, την ομορφιά και τη μεγαλοφυΐα, όταν ο άνθρωπος που έχει αυτές τις αρετές -καλοσύνη, ομορφιά, μεγαλοφυΐα- ανέχεται να έχει μέσα στην καρδιά του ολιγοπιστία, ολιγοκρισία και αν δεν είναι η ανάγκη για σιγουριά η πιο βαθειά του ανάγκη, η πλέον απώτερη ανάγκη! Όταν δεν βλέπει σ' αυτήν εκείνο που ξεχωρίζει τα ανώτερα πνεύματα από τ' άλλα! Ψάχνοντας λοιπόν τους ανθρώπους, έχω βρει σε πολλούς ευλαβικούς ανθρώπους το μίσος της λογικής και τους είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Σ' αυτούς τουλάχιστον, το μίσος αυτό μαρτυρούσε την κακή τους διανοητική συνείδηση. Αλλά να στέκεσαι στη μέση αυτής της rerum concondia discors, αυτής της θαυμαστής αβεβαιότητας, αυτής της πολλαπλότητας της ζωής και να ΜΗ ΡΩΤΑΣ, να μη σκιρτάς από την επιθυμία και από την ηδονή να μάθεις, και μάλιστα ούτε να μισείς αυτόν που κάνει αυτό, και ίσως μάλιστα να κοροϊδεύεις τόσο που να να πέφτεις άρρωστος, αυτό είναι που βρίσκω ΑΞΙΟΚΑΤΑΦΡΟΝΗΤΟ, και αυτή την περιφρόνηση αναζητώ πρώτα-πρώτα μέσα στον καθένα μας: Δεν ξέρω ποια τρέλα με πείθει πάντα πως κάθε άνθρωπος την κατέχει, αφού είναι άνθρωπος.

Με τον τρόπο αυτό, εγώ, είμαι άδικος."

(από το βιβλίο "Η Θεωρία του Σκοπού της Ζωής", του Φρ. Νίτσε, εκδ. Νέος Σταθμός, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης, παρά μόνο με... γεμάτα τα μυαλά μου από πνεύμα!)


Είναι στην πρώτη σελίδα αυτού του βιβλίου, που αναγράφοντα τα εξής συγκλονιστικά και πέρα από τα ανθρώπινα, λόγια:

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΟΥ

Από τότε που κουράστηκα να γυρεύω

έμαθα να βρίσκω.

Από τότε που κάποιος άνεμος μου εναντιώθηκε,

ταξιδεύω με όλους τους ανέμους.

Φρ. Νίτσε

Να πω την αλήθεια αγαπητέ Νίτσε, με μπέρδεψες. Αυτά που εσύ ονοματίζεις ως ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, εγώ μέχρι χτες τα έλεγα, ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΥΣΤΕΡΗΣΗ. Τώρα, ή έχω καταλάβει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λες, ή τελικά η ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΥΣΤΕΡΗΣΗ, και έτσι είμαστε και οι δυο χαρούμενοι ότι έχουμε δίκιο... Αν όμως, και εσύ, όπως και εγώ, θεωρούμε τους εαυτούς μας, ως "άδικους", τότε πώς γίνεται να έχουμε δίκιο; Μήπως, απλώς και μόνο από την συνταύτιση των απόψεων, δυο διαφωνούντων, ότι απλώς και μόνο διαφωνούν (τόσο με τους άλλους όσο και μεταξύ τους), μπορεί να γεννηθεί το δίκαιο; Τότε, αυτό γεννά πολλές ελπίδες για να συνταυτιστούν πολλοί άνθρωποι σε τούτη την πλάση...

Καληνύχτα κύριε Νίτσε. Μπερδεύτηκε τόσο το μυαλό μου απόψε, που μάλλον το έφτασες σε ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΠΑΡΈΚΚΛΙΣΗ... Καληνύχτα. Αύριο, πάλι με περιμένει ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ, γιαυτό πρέπει να πάω για ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΑΠΟΣΥΜΦΟΡΗΣΗ!

Ο τσιγγάνος και το ποτάμι

Μια συγκινητική σκηνή κατέγραψα στα στενά της Κέρκυρας απόψε.

Περνώντας από την κρυμμένη (α)γωνία της πλατείας της Αγίας Ελένης στο Καμπιέλο, άκουσα τα πορτόφυλλα να σφυρίζουν τα λόγια του ποιητή, ο οποίος κρυφά, με κάποιον συνομιλούσε:

Σ' ένα νεκρό ποτάμι

Η ιστορία κατάντησε μια υπόθεση διαβλητή" 

έλεγε περπατώντας σ` ένα νεκρό ποτάμι. 

"Αν δοκιμάσεις έναν ύπνο βαθύ ύστερα δεν θα 'χεις μνήμη. 

Αν δοκιμάσεις τη μνήμη ατέλειωτη ύστερα δε θα 'χεις ύπνο". 

Έλεγε και ξαναέλεγε σ` ένα νεκρό ποτάμι.

(Θεοτόκης Ζερβός, 2011)

Λίγο πιο πέρα, είδα και τον ποιητή, αυτό το προαιώνιο σύμβολο, να έχει ένα ξεραμένο χόρτο στο στόμα, τα χέρια στην τρύπια τσέπη, και να σιγοτραγουδά:

"Τρελέ τσιγγάνε"

Στίχοι, Μουσική: Αβέβαιου ετύμου...

Ερμηνεία: Ιωάννα Γεωργακοπούλου & Στελλάκης Περπινιάδης

Μα παρακάτω, είδα και το ποτάμι. Αυτό το αέναα κινούμενο, ποτάμι των ανθρώπων, που στερεύει μπροστά στο κοίταγμα της Ιστορίας. Αυτή, με τη σειρά της, λουσμένη από τόσο μελωδικό φως, αντίκριζε στο διάβα της, τα νεκρωμένα σώματα των σκλάβων.

Και η σκηνή, ολοκληρώνεται και μου αποκαλύπτεται εν συνόλω: ο τσιγγάνος, μιλά σε ένα νεκρό ποτάμι, κάτω από το μουσικό βλέμμα της Ιστορίας.

Μα εγώ, δεν φοβάμαι την εικόνα. Έχω ζεστό χέρι να χαϊδεύει την καρδιά και να υπόσχεται ορκιζόμενο, ότι θα με αγαπά για πάντα... Αυτό το χέρι, μπορεί να ζωγραφίσει και να ξαναγράψει την Ιστορία μου από την αρχή!

Πώς φεύγουν οι Scott-ούρες;

Τα λαμόγια υπάρχουν παντού. Αυτό που δεν υπάρχει παντού, είναι το θάρρος και η ικανότητα να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν, κοινώς δεν υπάρχει παντού, η διάθεση εξυγίανσης. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, το θέμα μας απόψε, αφορά θέμα υγείας...

Στην Αμερική, υπάρχει ένα μαγαζάκι το HCA (Hospital Chain Inquiry ή -με αρκετή φαντασία- φωνημικά  εκπεφρασμένο ως HCA= /ΙΚΑ/ !), το οποίο καταγράφει τις πιθανές λαμογιές στο χώρο των νοσοκομείων. Μια μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα δημοσίευσε ένα μεγάλο άρθρο, σχετικά με το πώς δουλεύει αυτός ο οργανισμός, μα και κατ' επέκταση πώς δουλεύει ή όχι το σύστημα υγείας σε κάποια νοσοκομεία της ηπείρου που ανακάλυψε ο Αμέρικο Βεσπούτσι.

Αντιγράφω:

"In a follow-up interview, the nurse said a doctor at the Lawnwood Regional Medical Center, in the small coastal city of Fort Pierce, had been performing heart procedures on patients who did not need them, putting their lives at risk. “It bothered me,” the nurse, C. T. Tomlinson, said in a telephone interview. “I’m a registered nurse. I care about my patients.” In less than two months, an internal investigation by HCA concluded the nurse was right."

Βέβαια, ο καταγγέλων, είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τη δουλειά του, αλλά τουλάχιστον, όχι αμαχητί. Έπεσε, θαρραλέα... και με το κεφάλι ψηλά.

Πώς γίνεται, σε δυο μήνες μια έγγραφη καταγγελία, να παίρνει το δρόμο της δημοσιότητος και να υπάρχει ένας θεσμός που είναι υπεύθυνος για τον έλεγχο τέτοιου είδους αναφορών; Πού στηρίζεται η βιωσιμότητα, ενός τέτοιου "αντικειμενικού" μαγαζιού;

Αντιπαραβάλλοντας αυτό το γεγονός, με ένα ελληνικό γεγονός, ίσως βρούμε μεγάλες διαφορές, τόσες μάλιστα, όσος και ο Ατλαντικός και η Μεσόγειος μαζί, που χωρίζουν τα δυο μέρη του χάρτη! Στην Κέρκυρα, και στο Νοσοκομείο της, υπάρχουν νόμιμα διορισμένοι συνολικά 11 Ειδικευμένοι Παθολόγοι. Από αυτούς,  2 είναι Διευθυντές των 2 αντίστοιχων κλινικών Α' και Β', 3 είναι Επιμελητές της Α' και 2 Επιμελητές της Β' και οι υπόλοιποι 4 είναι διασκορπισμένοι ως εξής: 1 στη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού, 1 υπεύθυνος για τη Μονάδα Μεσογειακής Αναιμίας και μαζί του η σχετικά πρόσφατα αποκτηθείσα 1 Επικουρική Παθολόγος, και τέλος 1 που κατέχει τη θέση ιατρού Παθολόγου για το προσωπικό του Νοσοκομείου. Για να μιλήσουμε πιο απλά: 2 Διευθυντές, 5 Επιμελητές εντός των κλινικών, εκ των οποίων οι 4 μάχιμοι που κάνουν εφημερίες, καθότι ο 1 τελεί υπό συναισθηματική αδράνεια άρα ανικανότητα, και οι υπόλοιποι 4 σε θέσεις εκτός παθολογικών κλινικών και συνεπώς εκτός εφημεριών... Και ακόμα πιο απλά: 2 Διευθυντές, 4 μάχιμοι παλαιστές και 5 απάλευτοι καταχραστές...  Γιατί τώρα το σύστημα υγείας, διαλέγει αυτό το (ποδοσφαιρικό) σύστημα και αυτή την (απο)σύνθεση για να παίξει μπάλα, είναι ένα ερώτημα που δεν μπορώ εύκολα να κατανοήσω, πόσο μάλλον να απαντήσω. Το καλύτερο όμως δεν σας το είπα ακόμα: αυτά τα "νούμερα" (κυριολεκτικά και μεταφορικά...) τα γνωρίζει εγγράφως η 6η ΔΥΠΕ, το όργανο εκείνο στο οποίο Διοικητικά ανήκει το Γ.Ν.Κέρκυρας (όπως και τα νοσοκομεία του Ιονίου και της Δυτικής Ελλάδος), αλλά αδιαφορεί έως αδρανεί για την επίλυση του προβλήματος... Κοινώς, τα γράφει όλα αυτά στο... Βεσπούτσι της!

Και ερωτώ: πώς γίνεται πέρα από τον Ατλαντικό, μια καταγγελία να φτάνει στα αυτιά κάποιων και αυτοί άφοβα να ξεκινούν έρευνα και να καταλήγουν σε συμπέρασμα, όταν στην έρημη πατρίδα μας, όσο θέλεις γκάριξε, κανείς δεν θα σε ακούσει;! Ρε, μήπως να γίνω τελικά ΩΡΛάς; Θα έχω να ξεβουλώνω πολλά αυτιά από βουλοκέρι...

Συνεχίζοντας το άρθρο των NY Times, δείχνει ότι και εκεί υπάρχουν βέβαια οι ακαθαρσίες, και μάλιστα που κανείς δεν τις αγγίζει: 

"The accusations, which primarily involved overbilling, occurred when Rick Scott, now the governor of Florida, was the company’s chief executive. He was removed from the post by the board but was never personally accused of wrongdoing."

Άρα, υπάρχει τελικά διαφ(θ)ορά στα δυο συστήματα υγείας που συγκρίνουμε; Η γενική αίσθηση που έχει κανείς, ολοκληρώνοντας το άρθρο σχετικά με την εξυγίανση του συστήματος υγείας στην Αμερική, είναι ότι σε εκείνη τη χώρα, όσο έρμαιο του καπιταλισμού και αν είναι, υπάρχει και κάτι ακόμα: υπάρχει κάποια συνείδηση απέναντι στο νόμο και κατ' επέκταση μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο νόμο και στον παράνομο... Σε τούτη τη χώρα απεναντίας, που τόσο χρόνια ήταν έρμαιο του πασοκικού σοσιαλισμού, όχι απλώς δεν υπάρχει τέτοια διαχωριστική γραμμή, αλλά δεν βλέπω και πολλούς που να θέλουν να την χαράξουν... Έτσι, λοιπόν, πώς (και άραγε ποιος;) καινούργια μέρα σε τούτη τη χώρα να χαράξει;

Βλακώδεις συνειδήσεις

Σήμερα, έληξε η επίσχεση ειδικευόμενων ιατρών του Γ.Ν.Κέρκυρας, δίνοντας (σε μια βάση συναίνεσης και καλής διάθεσης) μια προσπάθεια στη Διοίκηση του νοσοκομείου να κάνει πράξη αυτά που υποσχέθηκε, δηλαδή να πληρωθούμε όλους τους απλήρωτους μήνες του 2012 και του 2011.


Πάμε λοιπόν, στο Διοικητή, για να αποσύρουμε τις αιτήσεις για επίσχεση (γιατί μόνο έτσι λήγει η επίσχεση). Και κουβέντα στην κουβέντα, όταν του λέμε να δημοσιοποιηθεί ο υγειονομικός χάρτης του νησιού, ήτοι πόσες και ποιες ανάγκες υγείας έχουμε, αλλά και το σημαντικότερο, πόσους, ποιους και με τι προσόντα από την πλευρά των παρόχων υγείας έχουμε, αυτός ο κύριος, τί μας απαντά με περισσή αναίδεια;


Ότι έχουν διοριστεί κάποιοι παλαιοί νοσηλευτές της κατηγορίας ΥΕ (=Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης, κοινώς μόνο Λύκειο), που μέσα από κάποιες -περίεργες- διαδικασίες έγιναν ΔΕ (=Διετούς Εκπαίδευσης, δηλαδή σαν αυτούς που έχουν ένα πτυχίο στα χέρια τους) και μετά όλως περιέργως, πάλι μέσα από περίεργες διαδικασίες αυτοί οι υπάλληλοι έγιναν διοικητικοί υπάλληλοι! Και τώρα, κανείς δεν μπορεί να τους ταρακουνήσει. Μα πώς γίνεται, τον ρωτούμε, και δεν μπορείτε εσείς ως Διοικητής να τους ταρακουνήσετε; Παιδιά μου, μας απαντά πατερναλιστικά, αφού αυτά τα ξέρουν και στο Υπουργείο και ούτε εκεί έχουν τη διάθεση να τα αλλάξουν.


Τι καταλαβαίνω; Ότι κανείς δεν θέλει να μετακινήσει τα βύσματα.


Έχει και συνέχεια ο τραγέλαφος. Τον ρωτούμε γιατί δεν μπαίνει ένα άτομο από το διοικητικό προσωπικό, ως υπεύθυνο για να συνεννοείται με τις ασφαλιστικές εταιρείες των ξένων ασθενών, που είναι πάμπολλοι εδώ στο νησί, ειδικά καλοκαίρι, ώστε το νοσοκομείο να έχει επιπλέον έσοδα και τις μας απαντά; Παιδιά μου, πάλι με πατερναλιστικό ύφος, δυστυχώς κανένας από τους διοικητικούς υπαλλήλους, δεν γνωρίζει μια ξένη γλώσσα, ούτε καν αγγλικά!! Συνεπώς, δεν μπορώ να κάνω τίποτα παραπάνω...


Τι καταλαβαίνω; Πόση σαπίλα υπάρχει γύρω μας;;


Ρωτήσαμε τελικά τον Διοικητή: Μα μας λέτε ότι δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα; Πώς είναι δυνατόν να ανέχεστε τέτοιες συμπεριφορές, που μας έφτασαν ως εδώ, τη στιγμή που η χώρα χρειάζεται αλλαγή για να ορθοποδήσει; Πώς δέχεστε σαν άτομο να συγκαλύπτετε ένα ολόκληρο σύστημα διορισμένων βυσματούχων, όταν αντιλαμβάνεστε ότι αυτές οι καταστάσεις είναι που διέλυσαν το κράτος μας; Και μας απαντά: Παιδιά μου, (δεν θα το ξαναπώ με πατερναλιστικό ύφος, γιατί στο τέλος θα χάσει η φράση το νόημά της...), έχω συνείδηση για το αν κάνω καλά τη δουλειά μου ή όχι. Και σας διαβεβαιώ ότι κάνω ό,τι μπορώ και περνάει από το χέρι μου...


Συμπερασματικά τι καταλαβαίνω; Γενιά που απέρχεσαι, όσο και αν μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, έχω να σου πω, ένα πράγμα: είσαι και πολύ ξεφτιλισμένη!




Υ.Γ.: Και η οργή που πηγάζει από τα παραπάνω συμπεράσματα μπορεί να εκφραστεί με δυο τρόπους:


Είτε με λέξεις που εκφράζουν το παραμορφωμένο σήμερα...

"Έχω πολύ θυμό"

Μπλε

Είτε με λέξεις που σκιαγραφούν την καλλιτεχνική αθωότητα του χτες...

Άκου ανθρωπάκο...

Κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολο να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας... 


Φαίνεται ότι μιλάς σε ανθρώπους με τους οποίους δεν μπορείς καν να ομονοήσεις για το πρόβλημα, δηλαδή δεν μπορείς ούτε να συμφωνήσεις για το θέμα της συζήτησης... Πώς λοιπόν, να προχωρήσεις στο δύσκολο κομμάτι της συζήτησης όταν δεν μπορείς καν να την ξεκινήσεις; Ο καθείς ερμηνεύει μια κατάσταση με τους δικούς του όρους, με τα δικά του δεδομένα. 


Τι γίνεται μάλιστα όταν αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να λέγονται εκπαιδευτές σου, αλλά καταντούν μόνο παιδευτές σου; Πολύ απλά, αναρωτιέσαι "τι είπαμε ότι περιλαμβάνει αυτή η εκπαίδευση" και "ποιος είπαμε ότι τους (δι)όρισε αυτούς εκπαιδευτές μας";


Τι γίνεται όταν αυτοί οι άνθρωποι, κατέχουν πτυχία και μεταπτυχιακά και διδακτορικά και πολύχρονη εμπειρία μέσα σε χώρους και έχουν λάβει τόσα ερεθίσματα και είχαν τόσες ευκαιρίες να αναρωτηθούν για τα μεγάλα αυτού του κόσμου και να ακονίσουν το πνεύμα τους; Πολύ απλά αναρωτιέσαι "μάλλον η παροιμία 'άνθρωπος αγράμματος ξύλο απελέκητο' δεν ισχύει πια και πρέπει να αναθεωρηθεί, καθώς οι πλέον απελέκητοι, αποδεικνύονται οι εγγράμματοι τούτης της χώρας..."


Τι γίνεται όταν αυτοί οι άνθρωποι, κατέχουν τη θέση της απερχόμενης γενιάς, που διέλυσε τα πάντα, και δεν δέχονται καμία  κριτική, θεωρούν τους εαυτούς τους στο απυρόβλητο και δεν τολμούν καν να ζητήσουν μια συγνώμη για τις λάθος επιλογές τους; Πολύ απλά αναρωτιέσαι "πόσο βαθύ δημοκρατικό έλλειμμα αυτή η γενιά προκάλεσε, που δεν αφήνει καν να δουν στον καθρέφτη το γελοίο τους πρόσωπο, όλοι αυτοί που διατυμπανίζουν ότι είναι δημοκράτες; Επίσης, πόσο άνανδροι είναι αυτοί που είναι τόσο αδιάλλακτοι απέναντι στα τέκνα τους"; Εδώ, να σημειωθεί παρακαλώ, και κάτι ακόμα. Διαφαίνεται η σύγκρουση μεταξύ των γενεών που η μια παραδίδει τη σκυτάλη στην άλλη στον κοινωνικό στίβο, η οποία είναι γνωστή και καταγεγραμμένη στην ιστορία μας. Αυτή τη φορά όμως, υπάρχει κάτι νέο: Αυτοί που μας παραδίδουν τη σκυτάλη, μας παραδίδουν μαζί και σαθρότητα. Αυτοί που παραλαμβάνουν, ζητούν εξηγήσεις. Αυτοί που παραδίδουν, εξηγήσεις δεν δίδουν. Αυτοί που παραλαμβάνουν, σηκώνουν κεφάλι. Αυτοί που παραδίδουν, κόβουν κεφάλι. Και αυτοί που παραλαμβάνουν, ακέφαλοι πλέον, μέσα στη σαπίλα επιπλέουν... Ποιο είναι το νόημα; Ότι, αυτή η γενιά ακόμα και την ύστατη στιγμή, που μας παραδίδει τη σκυτάλη με το ένα χέρι, με το άλλο μας μπήγει το μαχαίρι ύπουλα κάτω από τη μέση. Άνανδρο και βαθιά αντιδημοκρατικό.


Κάποιες φορές, είναι δύσκολο να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Και αν η διαφορά ενός ανθρώπου με έναν ελέφαντα είναι τόσο εμφανής και αγανακτείτε που δεν μπορείτε να το αποδείξετε, τι πρέπει να πούμε για τη λεπτή διαφορά ενός Ανθρώπου με έναν ανθρωπάκο...




Άκου λοιπόν, ανθρωπάκο την κάτωθι τραγουδάρα! Στην αφιερώνω:

"Ένα παλικάρι είκοσι χρονών"

Παραδοσιακό

Εκτέλεση: Νεάρχου Παράπλους

Βαρέθηκα όλο τσιφ και chief !

Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ένα κακό χούι. Ευτυχώς που δεν έκανα προσπάθεια να του το κόψω... Μετά κατάλαβα ότι είναι μια αδήριτη ανάγκη. 


Ο λόγος για τον φιλαράκο μου τον Μαρξ, που εδώ και κάμποσες μέρες, δεν κατουράει σε κάθε μας βόλτα μια και έξω, όπως έκανε πάντα, αλλά κατουράει πολλές φορές, σε πολλά σημεία και από λίγο. Μου σπάει τα νεύρα κάθε τόσο τσιφ και τσιφ... Γενικά η λέξη τσιφ δεν μου αρέσει. Με παραπέμπει σε κάτι άλλο (το "chief" ίσως;).


Σήμερα το πρωί όμως κατάλαβα γιατί το κάνει: 
Ενηλικιώνεται σιγά σιγά και προσπαθεί να ενταχθεί στην κοινωνία των σκύλων. Προσπαθεί να οριοθετήσει το χώρο του, προσπαθεί να δηλώσει την παρουσία του, προσπαθεί να εισχωρήσει σε αυτό το σύστημα επικοινωνίας των θηρίων... Αφήνει το στίγμα του σε κάθε γωνιά για να δηλώσει και αυτός παρών! "Είμαι και εγώ εδώ, μάγκες!" λέει σε κάθε σταγονίτσα που αφήνει... "Αυτός ο χώρος ανήκει και σε μένα, γιαυτό μαζέψτε λίγο τους κώλους σας και αφήστε και κανέναν νέο να μπει στο παιχνίδι".


Κάπως έτσι δεν γίνεται και με τους νέους ιατρούς σήμερα; Δεν προσπαθούν να αρθρώσουν τον δικό τους λόγο ανάμεσα σε τόσα θηρία που έχουν κατασπαράξει αυτό το σύστημα υγείας; Δεν προσπαθούν να οριοθετήσουν -και έτσι να ορίσουν- το δικό τους χώρο, τις δικές τους αρμοδιότητες, τη δική τους παρουσία και προσωπικότητα, με ένα ηχηρό παρόν μέσα στα πράγματα; Πώς τους απαντά βέβαια το ίδιο το σύστημα; Με το να καλεί τον εισαγγελέα... Σαφής προσπάθεια επίδειξης δύναμης και εξουσίας του παλαιότερου, του ιεραρχικά ανώτερου, του chief (=τσιφ)... Από την άλλη βέβαια, και σαφής επίδειξη της σύγχυσης και της κοντοφθαλμίας τους. Πάντως στην κοινωνία των σκύλων δεν είδα ποτέ ένα μπουλντόγκ να ζητά τη βοήθεια κάποιου εισαγγελέα για να αντιμετωπίσει ένα κόκκερ. Αν τολμά και θέλει, ορμά καταπάνω του, και παλεύει ένας προς έναν, χωρίς μεσολαβητές και χωρίς υπεκφυγές. Και ο πιο μάγκας ας επικρατήσει...