Τελευταία σκηνή
Η σκέψη λοιπόν, ταξίδεψε στο χρόνο και στο χώρο, στο λογικό και στο παράλογο. Δεν ξέρω αν η διαδρομή της σκέψης είναι κυκλική ή ευθεία, ξέρω όμως ότι σου μένει στο τέλος ένα γιατί και μια απορία...
Πιασμένος σε παγίδα;
Μήπως κορόιδο του Εαυτού σου;
(φωτό λίγο παραπάνω από το Ποντικονήσι...)
Ή κεκαθαρμένος; Νικητής που πάλεψε τους φόβους;
Εκτεθειμένος σε κάθε ξεροβόρι;
Αγκομαχώντας μα χαμογελώντας σε κάθε ανηφόρι;
Σκαμμένος από της ζωής τη βρόχα;
Η οδός που προσπάθησα να σας δείξω μέσα από τα κάγκελα αυτού του κλουβιού με τις τρελές, είναι μια οδός ονείρων. Των δικών μου ονείρων. Των παιδικών ονείρων, που ζητούν πραγματοποίηση, τώρα που αρχίζουμε να αποδεχόμαστε ότι σιγά σιγά σαν να μεγαλώνουμε λιγουλάκι... Των παιδικών ονείρων, που πάντα θα μείνουν εκεί, να μας γνέφουν και να μας θυμίζουν ότι όσο και αν μεγαλώσουμε, αυτά θα είναι στο πλάι μας και θα αναζητούν ευκαιρία να ξεπηδήσουν από τις κόρες των ματιών μας ή τελικά από τις κόρες των παιδιών μας στο απώτερο μέλλον...
"Οδός ονείρων"
Μάνος Χατζιδάκις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου