Κάτι να μείνει πίσω μου αμόλυντο...



Για τις μέρες που ζούμε,
και δεν ξέρουμε ποιες είναι πραγματικές και ποιες όχι,

για τις εικόνες που αντικρίζουμε,
και δεν ξέρουμε ποιες είναι αληθινές και ποιες όχι,

για τους ανθρώπους που υπάρχουν γύρω μας
και δεν ξέρουμε ποιοι ζουν και ποιοι είναι πεθαμένοι,

για τα παραμύθια που μας ταΐζουν,
και άλλοτε έχουν ευτυχές τέλος και άλλοτε όχι,


ένα μήνυμα έρχεται να ευχηθεί για τα πάντα:

"κάτι να μείνει πίσω μου, αμόλυντο..."















(φωτό από τις περιηγήσεις μου τις τελευταίες του 2016 ημέρες...)



"Μήνυμα"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Δημήτρης Ζερβουδάκης





Απλώνω την περπατησιά, στο χάος του απείρου 
Όπως... ελευθερώνεται το φεγγαρόφωτο, 
στης θάλασσας το ύψος... 

Και επιτέλους 
Απομακρύνομαι από τον θόρυβο που προκαλεί, 
στο άδεια σήμερα, 
ο αχός των ανθρώπων... 

Και προσπαθώ, αλήθεια με το μέσα μου παλεύω... 
Να αλλάξω προσπαθώ 
Έστω λίγο καλλίτερος να γίνω, σαν το καθάριο αγνό φως... 
Σαν το παιχνίδισμα των αστεριών στο λυκαυγές 
Κάτι να μείνει πίσω μου, αμόλυντο μες στην απλότητά του. 
Να είναι με το σύμπαν κουρδισμένο...

Να είναι Καλό, 
σαν όρκος σε Παιδί,
Αληθινό να στέκεται σαν Τέλος...



Exit



Όταν αναζητάς μια διέξοδο και εκείνη δεν έρχεται.

Όταν συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει διέξοδος, μόνο είσοδος.

Τότε μπαίνεις πιο βαθιά στα άδυτα.

Και όσο πιο βαθιά, τόσο πιο σκοτεινά.

Και όσο πιο σκοτεινά, τόσο πιο κρύο.

Και όσο πιο κρύο, τόσο πιο πολύ η αντήχηση της ηχούς.

Μένει λοιπόν, αυτή η ηχώ να τρακάρει στο κεφάλι σου, ξανά και ξανά.

Και άλλοτε να γίνεται φωνή βροντερή, που σου ξεσκίζει τη σάρκα και τα σωθικά,

και άλλοτε γίνεται απόμακρη στριγκλιά, να σου θολώνει την ψυχή
και να ταράζει τα φυλλοκάρδια.

Και όταν κάτι παλιό τελειώνει, ένα νέο γεννιέται,
μέσα σε μια τελετουργία γιομάτη μυσταγωγία.

Και ο φόβος του νέου, όπως και τα διαπιστευτήρια του παλιού,
αγκαλιά κουρνιάζουν στα άστεγα πεζοδρόμια του μυαλού.

Και από εκεί χάμου, φωνάζουν και λαλούν:

Έξοδος και Είσοδος, ίδιο τελείωμα χτίζουν,
μην σκας λοιπόν, από ποια μεριά κάποιοι το αντικρίζουν.
Περπάτα το και διάβα το, με κάθε βήμα στέρεο και σίγουρο,
όσο στέρεο και σίγουρο είναι ένα πλάσμα που κάποτε ίσως, σήμερα γεννιέται.



Monika - "Exit"



The Sound of Silence



Οι άνθρωποι εύχονται υγεία για όλους,
     όταν υγεία στην ουσία δεν υπάρχει στη Φύση,
     καθώς, η φθορά είναι συνυφασμένη με τη ζωή.
Οι άνθρωποι εύχονται χρόνια πολλά σε όλους,
     όταν μιλάμε για υπερπληθυσμό πάνω στη γη
     και πιθανότητα καταστροφής της τα επόμενα χρόνια.
Οι άνθρωποι παροτρύνουν να ζεις κάθε στιγμή σαν να ήταν η τελευταία,
     όταν σε αναγκάζουν να κάνεις τόσες θυσίες
     και να στερείσαι τόσα πράγματα για να πετύχεις το στόχο σου
     και να χτίζεις την ψευδαίσθηση ότι θα ζεις παντοτινά.
Οι άνθρωποι εύχονται ειρήνη στον κόσμο,
     όταν κάθε μέρα όλοι μας σκοτώνουμε με τον τρόπο μας
     κάποιον γύρω μας, είτε άμεσα, είτε αδιαφορώντας για αυτόν.
Οι άνθρωποι εύχονται αγάπη για όλους,
     όταν κανείς μέχρι τώρα δεν έχει ορίσει την πραγματική Αγάπη,
     (είναι η Χριστιανική αγάπη που θέλει να αγαπάς πρώτα τον Πλησίον σου
     και μετά Εαυτόν, 
     ή είναι η Δυτική αγάπη που θέλει πρώτα να αγαπάς τον Εαυτόν σου,
     ώστε να είσαι ικανός να προσφέρεις έπειτα και στον Πλησίον σου;).
Οι άνθρωποι εύχονται ελευθερία σε όλους,
     όταν τόσοι είναι υποδουλωμένοι σε δυνάστες, καταναλωτισμό, 
     μύθους και στερεότυπα...
Οι άνθρωποι εύχονται απαγκίστρωση από τα δεσμά τους,
     όταν όλο και περισσότεροι αγκιστρώνονται με χαλκάδες
     σε μύτες, στόμα, αυτιά, μυαλά και ψυχή.
Οι άνθρωποι εύχονται να βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής, 
     όταν όλο και περισσότεροι βασίζουμε την ύπαρξή μας
     στην υλική απεικόνιση του κόσμου 
     και ενδιαφερόμαστε κυρίαρχα για το προφίλ μας 
     και την εξωτερική μας εικόνα.

Οι άνθρωποι λένε ότι αγαπούν, πονούν, ελπίζουν, προσπαθούν, 
     μέχρι το Άπειρο, 
     όταν δεν μπορεί να υπάρξει λέξη (που εξ ορισμού έχει περιορισμένα όρια) 
     που να περικλείει μια έννοια όπως το "Άπειρο"...


Πόσο αντιφατικοί μοιάζουν οι άνθρωποι...



People talking without speaking, 
People hearing without listening, 
People writing songs that voices never share 
And no one dared 
Disturb the sound of silence...




"The Sound of Silence" Disturbed




Αν εύχομαι κάτι με αφορμή αυτές τις γιορτές, είναι τούτο:

Οι άνθρωποι να είμαστε πιο καθαροί 
στις σκέψεις μας, στις εκφράσεις μας, στις αναζητήσεις μας,
πιο συνειδητοποιημένοι στους στόχους μας,
πιο αφοσιωμένοι στις αξίες μας.

Μέσα σε τόση κοσμοθύελλα που σαρώνει τα πάντα γύρω μας,
ας μπήξουμε τα πόδια μας στη γη να στερεωθούμε πάνω της,
μήπως βρούμε λίγη σταθερότητα.

Ας αφήσουμε τα φίλτρα μακριά από τις σχέσεις των ανθρώπων,
ας μην κάνουμε δεύτερες σκέψεις,
ας εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε την ώρα που το νιώθουμε,
σε πλαίσια πάντα σεβασμού της προσωπικότητας του άλλου.

Και αν τίποτε από όλα αυτά δεν βλέπουμε να γίνεται γύρω μας,
ας αντλήσουμε τουλάχιστον ευτυχία από το γεγονός ότι προσπαθήσαμε.
Ας έχουμε τη συνείδησή μας καθαρή, 
ότι δεν προδώσαμε τα όνειρα που κάναμε παιδιά,
όταν περιμέναμε κάποτε τον Άη Βασίλη να φανεί χαμογελαστός...

Ας μείνει ως πληρωμή μας, ο ήχος της σιωπής (sound of silence),
να μας συντροφεύει ως το άπειρο... 
Εκεί όπου ανήκουμε. Στο βασίλειο της σιωπής.






Αν ήσουν κάποιος άλλος...



Λαμβάνω ένα μέιλ από επικείμενη επιστημονική εκδήλωση της Αστρονομικής Εταιρείας Κέρκυρας που έλεγε:

"Πώς θα σας φαινόταν να ζούμε σε ένα κόσμο όπου οι λέξεις "σίγουρα", "βέβαια", "ακριβώς" δεν θα είχαν κανένα νόημα; Δεν θα είχαν κανένα νόημα γιατί ποτέ δεν θα μπορούσαν να έχουν υπόσταση ούτε λειτουργική σημασία! Αν και χρησιμοποιούμε αρκετά στην καθημερινότητα τις φράσεις «είναι πολύ πιθανό» ή «λιγότερο πιθανό» κάτι να συμβεί θα μπορούσαμε να δεχθούμε: 

• Ότι η θέση που καθόμαστε δεν είναι ακριβώς εκεί; 
• Ότι η ώρα που μετράμε δεν είναι ακριβώς αυτή; • Ότι μπορούμε να βρισκόμαστε ανά πάσα στιγμή παντού στο σύμπαν; 
• Ότι μπορεί να είμαστε νεκροί και ζωντανοί ταυτόχρονα; 
• Ότι την ώρα που πάμε να πούμε ένα μυστικό στην μητέρα μας, η μητέρα να αλλάζει σε πατέρα που δεν θέλαμε να ξέρει το μυστικό; 

Καλώς ήρθατε στον θαυμαστό κόσμο των κβάντων, γεμάτο από παράδοξα που αντιβαίνουν την κοινή λογική και μας ταξιδεύουν σε κόσμους που όλα είναι πιθανά!!! "



Λαμβάνω ένα ακόμα μέιλ από καλό φίλο με το εξής link που μιλάει για την "άλλη" φύση του Stephen Hawking.



Τέλος, λαμβάνω ένα τρίτο μέιλ από ενημερωτικό φορέα που με ενημερώνει με newsletter για τις τρέχουσες αντιλήψεις στα ιατρικά θέματα και μου προτείνει να διαβάσω το εξής άρθρο που διαπραγματεύεται τη σχέση Φιλοσοφίας και σύγχρονης Επιστήμης.


Μετά από αυτά τα απανωτά μέιλ, νιώθω όπως η μικρή Σοφία στο εξαιρετικό βιβλίο "Ο Κόσμος της Σοφίας", του Jostein Gaarder 





η οποία προσπαθεί μέσα από πολλαπλά μηνύματα που λαμβάνει από έναν άγνωστο, να παρακολουθήσει σε ένα ιδιόμορφο παιχνίδι μυστηρίου την ιστορία της Φιλοσοφίας και έτσι μαζί, αναπόφευκτα, και την ιστορία της Ανθρωπότητας.


Τα τρία μέιλ που έλαβα σχεδόν ταυτόχρονα, έχουν το ίδιο βαθύτερο μήνυμα, που όλο ξεχνάμε ή όλο το θάβουμε πιο βαθιά όσοι το θυμόμαστε και δεν είναι άλλο από την μεταβλητότητα που μας διακατέχει. Πολλοί εξ' ημών δυστυχώς έχουμε παρερμηνεύσει αυτή τη μεταβλητότητα της ζωής μας σε μια αναβλητικότητα της ζωής μας,  με αποτέλεσμα να μην κάνουμε πράγματα, να χάνουμε το χρόνο μας και να μένουμε αμετακίνητοι και ακλόνητοι σε θέσεις, απόψεις, ιδιότητες και ταμπέλες που η ίδια η κοινωνία επιτάσσει. Όμως, αν σκεφτούμε αυτά που μας προτρέπει το πρώτο μέιλ, αν αποδεχτούμε ότι ένας φυσικός επιστήμονας όπως ο Hawking μπορεί να αρθρώσει λόγο και άποψη για τα πολιτικά και κοινωνικά του κόσμου όπως υπονοεί το δεύτερο μέιλ και αν τέλος πάψουμε να παραγκωνίζουμε τη Φιλοσοφία από την Ιατρική, όπως μας προειδοποιεί το τρίτο μέιλ, τότε νομίζω θα μπορούσαμε να "δούμε" τον κόσμο γύρω μας με άλλα μάτια, πιο σοφά και πιο όμορφα... Ίσως, μόνο με αυτά τα μάτια να έχουμε τη δυνατότητα να ανταμώσουμε την ομορφιά που ο κόσμος γύρω μας διατείνεται ότι κρύβει και με την οποία κοσμεί και διανθίζει την κάθε του έκφανση.



"Άραγε να 'μαι κάποιος άλλος"
Στίχοι, Μουσική: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Ερμηνεία: Δ. Ζερβουδάκης - Α. Δημητρακόπουλος





Κιτρολεμονιά



Είναι συγκινητικό να γνωρίζεις άξιους καλλιτέχνες συντοπίτες σου, εκεί που δεν το περιμένεις... Και ειδικά σε συνθήκες πολέμου που ζούμε καθημερινά.

Και τότε, βλέπεις ξεκάθαρα, ότι κάποιοι, σταδιακά, με υπομονή και σύνεση, συνεχίζουν το δρόμο που χάραξαν προγενέστεροί μας... Σε αυτούς χρωστάμε τα πάντα. Αυτών είμαστε άξιοι συνεχιστές. Αυτοί μας έμαθαν να γεμίζουμε της ψυχής μας τα ρουθούνια με κιτρολεμονιά, να ρουφάμε κάθε στιγμή και να αναζητάμε την ελπίδα. Αυτοί, που δεν τους προσφέρθηκε τίποτα απλόχερα, αυτοί που πάλεψαν για τα πάντα, ακόμα και για το ίδιο το τίποτα, με τα γυμνά τους χέρια και τα λασπωμένα πόδια.

Σε αυτούς, που δεν είχαν τίποτα στη ζωή τους, χρωστάμε τα πάντα της δικής μας της ζωής.

Και κάποιοι αυτό το χρέος, το κάνουν πράξη.

Απολαύστε τι εννοώ (ανοίξτε μάτια, αυτιά και ρουθούνια, διάπλατα):

"Κιτρολεμονιά"
Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική, Ερμηνεία: Πάνος Μπούσαλης







Δια μέσου των σκοπέλων



Αν κάτι λείπει από το σημερινό δημόσιο τομέα, είναι η ανταγωνιστικότητα. Δεν χρειάζεται κανείς να προσπαθήσει για τίποτα καλύτερο, για καμία βελτίωση των υπηρεσιών, καθώς πολύ απλά, ΔΕΝ υπάρχει ανταγωνισμός! Όλοι, θα είναι και αύριο στις θέσεις τους, κάθε μήνα θα μπαίνει ο μισθός τους, είτε δουλέψουν είτε όχι, είτε παράγουν είτε όχι, οπότε κανένα κίνητρο δεν τους εμπνέει. 

Το βλέπετε εξάλλου στις φάτσες των δημοσίων υπαλλήλων, που έχουν βαρεθεί τις ζωές τους, δεν νιώθουν -και φυσικά δεν είναι- καθόλου παραγωγικοί και πλέουν ανέλπιστα αβοήθητοι σε έναν ανόητο βυθό γραφειοκρατίας. Το μόνο ίχνος ανταγωνιστικότητας είναι κυρίως μεταξύ των γυναικών δημοσίων υπαλλήλων, που ανταγωνίζονται ποια θα βάψει με πιο φανταχτερό χρώμα τα νύχια της, ποια θα αγοράσει τώρα τον χειμώνα καλύτερη μπότα για να φορέσει και ποια θα φτιάξει καλύτερα τα μαλλιά της, τα οποία ανταγωνίζονται να μην χαλάσουν εν ώρα δουλειάς. Α! Επίσης, υπάρχει έντονος ανταγωνισμός στο ποιος θα πρωτοκαθίσει στις καρέκλες, ποιος θα πρωτοκάνει διάλειμμα για καφέ και τσιγάρο και ποιος θα πρωτοχρησιμοποιήσει το τηλέφωνο για να πάρει έναν μακρινό τεταρτοξάδερφο στην νότιο Αφρική (για να ρωτήσει αν τον έφαγαν τα άγρια θηρία ή όχι ακόμα...).

Αν δεν υπάρχει ανταγωνισμός όμως, είτε ευγενής είτε αγενής, παραγωγικότητα δεν υπάρχει! Ο ανταγωνισμός είναι αυτός που σε κάνει να πας λίγο παραπέρα και σε κινητοποιεί διαρκώς να παράγεις. Τώρα, αν αυτός ο ανταγωνισμός είναι σκληρός και αμείλικτος -όπως στον ιδιωτικό τομέα- ή ευγενής -όπως θα έπρεπε να είναι σε ένα ιδεαλιστικό κράτος-, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Αρκούμαι στο να πω μόνο ότι, όταν κάποτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος "δεν περίμενε ποτέ από την μοίραν να ιδή την χώραν του προηγμένη, αλλ' έθεσεν εις την υπηρεσίαν της όλο το πυρ, που είχε μέσα του, κάθε δύναμιν, ψυχικήν και σωματικήν", και έτσι ίδρυε εκλογοδικεία για να μην αυθαιρετούν οι κυβερνώντες και εγκαθίδρυε τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων για να μην τους πετά κάθε νέα κυβέρνηση για να τους αντικαταστήσει με τους "υμέτερους" τους, σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί -όσο μακρυά και αν έβλεπε αυτός ο ηγέτης- ότι κάποια εποχή όπως η σημερινή, οι δημόσιοι υπάλληλοι θα ήταν τόσο μόνιμοι στις θέσεις τους που σχεδόν θα τους έλεγες ακίνητους... Επίσης, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι κάποιοι με ίδιο όνομα όπως το δικό του, θα έτρωγαν αχόρταγα με κάθε τους δύναμη τους πόρους αυτού του κράτους, αντί να δίνουν το ίδιο τους το αίμα για την εξυγίανσή του - ή τουλάχιστον αντί να έχουν την ευθιξία να παραιτηθούν όταν δεν μπορούν να το εξυγιάνουν. Υπάρχει μια παροιμία που λέγεται για τους χοντρούς ανθρώπους: "αν δεν χορταίνεις, τότε σταμάτα"...

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, κατά την αποχώρησή του από τον πολιτικό βίο, είχε πει:

"Ευρίσκομαι εις την ανάγκην να αποσυρθώ τελειωτικώς της κονίστρας, ευχόμενος την φοράν αυτήν, όπως αι συμφοραί, αίτινες απειλούν την χώραν, αποτραπούν και όπως η κυβέρνησις, υπό την σώφρονα και σταθερά υμών ηγεσίαν, δυνηθεί να οδηγήση την χώραν, δια μέσου των σκοπέλων, καθ' ών την ωθούν οι αδιάλλακτοι της δεξιάς και της αριστεράς, εις λιμένα σωτηρίας".

Οι συγκρίσεις δικές σας:










Το όνειρο ξεθάβει



Τα είπαν όλα.

Για το σκαρί που πότισε αρμύρα...
και έσπασε στα κύματα.
Καημένε, Γέρο! Σε έφαγε η θάλασσα...
Τώρα, μόνο σιωπή. 
Φτάνει και περισσεύει.
Σαν να λέμε,
Φεύγει και περισσεύω...


"Μόνο Ξενιτιά"
Στίχοι: Βάνα Σωτηροπούλου
Μουσική: Αργύρης Λούλατζης
Ερμηνεία: Φωτεινή Βελεσιώτου και Αργύρης Λούλατζης