Μεταφορά υπολοίπου.


Υπάρχει μια πάθηση λένε οι ψυχίατροι, που λέγεται συναισθηματική μεταφορά. Κάτι σαν τη μεταφορά υπολοίπου... Ένας σύντομος ορισμός θα μπορούσε να είναι ο εξής:


"Είναι το σύνολο εκείνων των τρόπων με τους οποίους αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και αντιδρούμε σ' αυτόν έτσι όπως αναπτύσσεται κατά την παιδική μας ηλικία και που συνήθως προσιδιάζουν εξ ολοκλήρου στο περιβάλλον της παιδικής ηλικίας (συχνά είναι μάλιστα σωτήριοι), αλλά που μεταφέρονται ακατάλληλα στο περιβάλλον του ενηλίκου. Οι τρόποι που η μεταφορά εκδηλώνεται, αν και πάντοτε διεισδυτικοί και βλαβεροί, είναι συχνά δυσδιάκριτοι.


...αν θέλουμε να είναι οι χάρτες μας ακριβείς, θα χρειαστεί να τους αναθεωρούμε συνεχώς. Ο ίδιος ο κόσμος διαρκώς αλλάζει. [...] Ακόμα πιο δραματικά, η σκοπιά από όπου θεωρούμε τον κόσμο αλλάζει διαρκώς και πολύ γρήγορα. Όταν είμαστε παιδιά είμαστε εξαρτημένοι και αδύναμοι. Όταν γίνουμε ενήλικοι, μπορούμε να είμαστε δυνατοί. Ωστόσο, σε περίπτωση αρρώστιας ή γεροντικής αναπηρίας μπορεί να ξαναγίνουμε αδύναμοι και εξαρτημένοι. Όταν έχουμε παιδιά που πρέπει να φροντίσουμε, ο κόσμος φαίνεται διαφορετικός απ' όταν δεν έχουμε κανένα παιδί. Όταν ανατρέφουμε μικρά, ο κόσμος φαίνεται διαφορετικός απ' όταν ανατρέφουμε εφήβους. Όταν είμαστε φτωχοί, ο κόσμος φαίνεται διαφορετικός απ' όταν είμαστε πλούσιοι. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με νέες πληροφορίες για τη φύση της πραγματικότητας. Αν θέλουμε να αφομοιώσουμε αυτές τις πληροφορίες, πρέπει συνεχώς να αναθεωρούμε τους χάρτες μας, και μερικές φορές όταν αρκετές νέες πληροφορίες έχουν συσσωρευτεί, πρέπει να κάνουμε πολύ σημαντικές αναθεωρήσεις. Η διεργασία της αναθεώρησης, και ιδιαίτερα της σημαντικής αναθεώρησης, είναι επίμοχθη, μερικές φορές μάλιστα βασανιστική. και εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγαλύτερη πηγή πολλών από τα κακά του ανθρώπινου γένους. 


Τι συμβαίνει όταν ένας έχει μοχθήσει πολύ και για μακρόχρονο διάστημα για να σχηματίσει μιαν ικανοποιητική κοσμοαντίληψη, έναν φαινομενικά χρήσιμο και πρακτικό χάρτη, και ξαφνικά βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πληροφορία που δείχνει πως η αντίληψη αυτή είναι λαθεμένη και πως ο χάρτης χρειάζεται σε ένα μεγάλο μέρος του να ξανασχεδιαστεί; Η απαιτούμενη οδυνηρή προσπάθεια φαίνεται τρομερή, σχεδόν συντριπτική. Εκείνο που κάνουμε πιο συχνά και συνήθως ασυνείδητα, είναι να αγνοούμε το νέο στοιχείο.


Είναι λυπηρό το γεγονός ότι ένα τέτοιο άτομο μπορεί να ξοδεύει πολύ περισσότερη ενέργεια υπερασπίζοντας μια απαρχαιωμένη κοσμοθεωρία από ό,τι θα χρειαζόταν για να την αναθεωρήσει ή να την διορθώσει."



(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το έργο του Σκοτ Πεκ, "Ο Δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος", εκδ. ΚΕΔΡΟΣ 1988, σελ. 46)



Τι μας λέει αυτή η πάθηση συνεπώς; Ότι συνεχίζουμε να βλέπουμε τον κόσμο με τα παιδικά μας μάτια. Ο κόσμος του ενήλικα απαιτεί άλλα προσόντα και άλλα κριτήρια για να ζεις μέσα στον κόσμο και όχι εκείνα τα κριτήρια που απόκτησες σαν παιδί. Αυτό, δεν ξέρω αν λέγεται ωριμότητα ή προσαρμοστικότητα. Το πρόβλημα όμως ξεκινά, όταν ένα παιδί μεγαλώνει με τέτοια αξιώματα και με τέτοια κοσμοθεωρία, κατά τα οποία γαλουχείται να παραμένει συνεπής, σταθερός, αμετάβλητος και συμπαγής, ως στοιχεία μιας καθαρής, άμεμπτης, ειλικρινούς και χωρίς κρυφά σημεία, προσωπικότητας. Αντιλαμβάνεστε, αν το φυσιολογικό είναι οι άνθρωποι να αλλάζουν και να αναθεωρούν τη ζωή τους, πόσο τραγικές φιγούρες είναι εκείνοι οι φερέλπιδες νέοι που αναγκάζονται να συνειδητοποιήσουν ότι όλο το οικοδόμημα περί σταθερότητας χαρακτήρα που χρόνια έκαναν για να χτίσουν, είναι σε εντελώς λάθος κατεύθυνση: και ο Ερωτόκριτος ψεύτικος, και η Αρετούσα μόνο στη φαντασία, και ο Πλατωνικός Έρως ανύπαρκτος και ο Ιπποτισμός ουτοπικός και το φεγγαράκι χάρτινο... Πώς αλλάζεις τη ζωή σου όμως, όταν από μικρός έμαθες να αντιστέκεσαι και να παραμένεις αμετάβλητος στα όνειρά σου και τους στόχους σου, κόντρα στον καιρό και στη φθήνια των ανθρώπων και πώς γίνεται να πρέπει να αλλάξεις όταν σκληραγωγήθηκες  από μικρός στο να μην αλλάζεις παρά τα τόσα ρεύματα που προσπάθησαν να σε τραβολογήσουν από εδώ και από εκεί και που προσπάθησαν να σε αποπροσανατολίσουν από το στόχο σου; 


Το ερώτημα είναι πολύ πιο απλό: πώς γίνεται να παραδεχτείς ότι η ζωή που έχτισες σαν παιδί και έβαλες τα θεμέλιά της για την ενήλική ζωή σου, θυσιάζοντας πολλά πράγματα στο διάβα ειδικά της νεανικής σου ηλικίας, είναι μια ζωή ουτοπική, χωρίς κανένα πρακτικό νόημα όταν πια φτάσεις να είσαι ενήλικας... Πώς γίνεται να αποδεχτείς ότι το "να αλλάζει" κάποιος είναι θεραπευτικό, όταν όλη σου τη ζωή ολόκληρο το "είναι" σου χτιζόταν γύρω από την ακλόνητη πεποίθηση ότι ικανός και άξιος είναι αυτός που "δεν αλλάζει" και που αντιστέκεται στις μη-αξίες της ζωής; 


Πώς θα νοιώθατε αν σας έλεγε κάποιος πως το νερό που πίνατε από όταν γεννηθήκατε δεν είναι τίποτε άλλο από ένα δηλητήριο...; Μπορείτε να αντιληφθείτε το μέγεθος του βασανισμού της ψυχής και τη συντριβή της;





"Τι λάθος κάνω;"
Στίχοι, Μουσική: Πορτοκάλογλου Νίκος
Ερμηνεία: Χαρούλης Γιάννης





Και ο μέγας ποιητής αυτού του μικρού κόσμου, ο κύριος Σεφέρης, το έχει αποτυπώσει ανεξίτηλα αυτό το τραγικό ταξίδι της ψυχής...

Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης


διψάσαμε, μα το νερό γλυφό...
σχεδόν δηλητήριο...




Απλώνουμε τα χέρια στον ήλιο...



Ρίγη συγκίνησης ανακαλύπτοντας και ψηλαφώντας τόσο φως...


"αγαπούμε τη γη, τους ανθρώπους και τα ζώα,
τα ερπετά, τον ουρανό και τα έντομα,
είμαστε και εμείς ΟΛΑ ΜΑΖΙ..."



"Εαρινή Συμφωνία"
(1938)
Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Μαρκόπουλος, Γαργανουράκης, 
Λαβίνα, Ζερβουδάκης, Φωτίου




Έτσι, για διαφορά σήμερα που έχει ηλιόλουστο καιρό:

"ανοίχτε τα παράθυρα να μπει το Σύμπαν ανθισμένο...
[γιατί] άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε!"





Σκέψεις ασπρόμαυρες


Σκέψεις ασπρόμαυρες...


Και αν κάποιες φορές βλέπουμε τα πράγματα να είναι μαύρα γύρω μας,

και αν κάποιες φορές ψάχνουμε όνειρα κρυμμένα στα χαμένα,
καν αν αναρωτιόμαστε τελικά τα αγαθά σε τούτη τη χώρα πώς κτώνται;
κόποις ή copies ?
και αν συνεχώς μιλάμε για γκρίζες ζώνες, για έλλειψη ορίων,
για αδυναμία να βάλεις διαχωριστικές γραμμές,
και αν τα χρόνια μας περνούνε πλέον κουρασμένα,
και ψάχνουμε στα ψιλά (γράμματα) μιας άδειας τσέπης 
να βρούμε πού ξοδέψαμε τη ζωή μας,
και αν θεωρούμε ότι πέσαμε σε βαθύ πηγάδι
από όπου δεν μπορούμε να βγούμε
και από όπου φωνάζουμε αλλά κανείς δεν ακούει,
παρά μόνο επιστρέφει η ηχώ μας και αυτή τσαλακωμένη
από τις συνεχείς προσκρούσεις με το ακλώνητο τσιμέντο
που μας περιβάλλει...

Όσο και αν η ζωή γίνεται κάποιες στιγμές αβίωτη,

και όσο κι αν δεν χωρά στην μικρή καθημερινότητά της,
παραμένει το Άσπρο της φανταχτερό,
απέναντι στο Μαύρο το Θανατερό

Και αν θεωρούμε ότι στη ζωή δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο,

ας θυμόμαστε ότι
η ζωή και ο θάνατος είναι το άσπρο και το μαύρο.

Δεν υπάρχει πιο σαφής λοιπόν, διαφορά,

πιο ξεκάθαρη αντιδιαστολή, σε αυτά που ο νους χωρά,
από αυτή της Ζωής και του Θανάτου.


Ας μην μας διαφεύγει συνεπώς, ετούτη η χοντρή διάκριση

από ετούτη τη στενή μας καθημερινότητα....


by astromonos




"Σε Βαθύ Πηγάδι"
Στίχοι: Βαγγέλης Καπράλος - Μιχάλης Χανιώτης
Μουσική: Μιχάλης Χανιώτης
Ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα



"Όσο κρατήσει η ζωή"

Στίχοι: Νίκος Καρούζος
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης


και επειδή
Όσο κρατήσει η Ζωή κρατεί και ο Θάνατος...
ακριβώς για να αντιδιαστείλει την ύπαρξη από τη μη-ύπαρξη
το Είναι από το μη-Είναι...
η μόνη ασυνέχεια,
η μόνη διαχωριστική γραμμή,
το μόνο όριο,
το αξεπέραστο σύνορο...

είναι το στήθος μας...
και η πνοή που κατοικεί εντός του.

Αυτό είναι ο πλούτος μας


Ουδέν, ό,τι ούκ απώλετο...


Δυο ξεχωριστά ντοκιμαντέρ από πιτσιρικάδες του σήμερα... 

σχετικά με τις αλήθειες και τα ψέμματα του χτες.














Και αν οι παλαιότεροι
είχαν πει τούτο:

"Γινόμενα μέν καί ἀεὶ ἐσόμενα, έως άν ἡ αὐτή φύσις ἀνθρώπων" 


(Αυτά συνέβαιναν και θα συμβαίνουν 

όσο η φύση του ανθρώπου παραμένει αμετάβλητη)

-Θουκυδίδης-






Οι νεότεροι βλέπουν
να ισχύει ετούτο:

"Κόσμος πάει κι έρχεται 
κι ο κόσμος δεν αλλάζει. 
Ίδιος αν ήταν πάντοτε 
ίδιος θα είναι πάντα"

-Αλκίνοος-



"Κόσμος πάει και έρχεται"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Αλκίνοος Ιωαννίδης




Και στην μια 
και στην άλλη 
περίπτωση 
πάντως,
νομίζω, 
ισχύει
ότι

Ουδέν,
ό,τι 
ουκ
απώλετο...


Ποιος την κρατάει τη μοίρα μας;




Η δημιουργία του Ανθρώπου,

(τοιχογραφία στην Capella Sistina)


Και η κατα-στροφή του...

(τοιχογραφία από τη σημερινή Αθήνα)



"Το σκοινί"
Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου
Μουσική: Λίνος Κόκοτος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης




Όταν ρημάζεται η χώρα των ονείρων μας



Εκεί στα δύσκολα, ανασηκώνεις το κεφάλι ψηλά,
ψάχνεις κάτι να βρεις...

όχι χαμηλά, αλλά ψηλά το ψάχνεις...

είτε για να σε πάρει να φύγετε μακριά,
είτε γιατί δεν μπορείς να κοιτάς άλλο κάτω...

Εξάλλου, εκεί ψηλά, τα άστρα είναι φίλοι σου,
πάντα ήταν,
και αποτελούν αποκούμπι...
πάντα ήταν.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ποίηση από τη γέννησή της εμπνεόταν από εκεί ψηλά,
μήπως γιατί τα άστρα κρύβουν την πιο πανάρχαια ποίηση-δημιουργία;

Δεν είναι τυχαίο, ότι η πρώτη ποίηση, και μάλιστα η μελαγχολική ποίηση,
κοιτούσε εκεί ψηλά και έκρυβε το δάκρυ της σε ένα απ' όλα τ' άστρα...

Πρώτη πριν από όλους, μια Λεσβία, η Σαπφώ, δήλωσε αυτή τη σύνδεση
ποίησης-γης και ποίησης-αστρικού ουρανού της νύχτας...

Πρώτη αυτή, μίλησε τόσο δυνατά για τα άστρατον χρόνο που περνά, τη Σελήνη,
την Πούλια και τον Έρωτα...

Θα έλεγε κανείς, η Ποίηση και η Αστρονομία, δυο θηλυκά μαζί,
ερωτεύτηκαν και ήρθαν σε οργασμικό εναγκαλισμό,
όπως τα είδε μέσα από τα μάτια της μια Λεσβία...


Στον ουρανό γυρίζουμε τα μάτια λοιπόν...
από το παρελθόν ίσαμε το παρόν...
όταν ρημάζεται η χώρα των ονείρων μας...



"Στον Ουρανό" 
Στίχοι: Διονύσης Καψάλης 
Μουσική: Μιχάλης Κουμπιός 
Ερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης



Και εκείνη η έρημη η Μερόπη, η Χαμένη Πλειάδα όπως την αποκαλούν,
συνεχίζει να ψάχνει απεγνωσμένα τον εαυτό της,
αναρωτιέται από που έρχεται και πού πηγαίνει,
ψάχνει μια ελπίδα, ένα όνειρο, μια γωνιά στο σύμπαν να κουρνιάσει...
κυνηγημένη και κατατρεγμένη από τη βου(β)ή γύρω της...



Όμως, και η Πλειάδα των Ανθρώπων της σημερινής Κοινωνίας, 
φαίνεται να είν' και αυτή Χαμένη,
και κατατρεγμένη...

Να' ναι από τον ίδιο της τον άπλειστο τον εαυτό;




Ο Χίτλερ, το μόνο παράδειγμα;



Διαβάζω:

"Το πέρασμα από τον πόλεμο στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είχε προδιαγραφεί στην εθνικοσοσιαλιστική θεωρία του ζωτικού χώρου πολύ πριν συντελεσθεί στην πράξη. Η θεωρία αυτή ήταν ένα συνονθύλευμα από φυλετικές δοξασίες, συντηρητικές αντιλήψεις για την κοινωνική συγκρότηση και σύγχρονους οικονομικούς σχεδιασμούς. Στη βάση του όλου συλλογισμού βρισκόταν η εκτίμηση ότι η επιφάνεια του πλανήτη δεν επαρκούσε για όλους τους λαούς. Θα επιβίωναν οι βιολογικά ανώτεροι λαοί που θα άφηναν ελεύθερο να εκδηλωθεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησής τους. Για να εξασφαλιστεί, κατά συνέπεια, το μέλλον της γερμανικής φυλής, η Γερμανία θα έπρεπε να επεκταθεί εδαφικά εις βάρος των ανατολικών της γειτόνων, ώστε να διαμορφώσει μια επαρκή αγροτική βάση ικανή να διαθρέψει τον πληθυσμό της για τα επόμενα εκατό χρόνια. Σε αυτά τα  νέα εδάφη θα έβρισκε επίσης και τις αναγκαίες πρώτες ύλες που θα την απάλλασσαν από την εξάρτηση από τις υπερπόντιες πηγές, τις οποίες έλεγχαν οι παλιές αποικιακές δυνάμεις. Μέσα από την αγροτική παραγωγή, σε επαφή με τη γη, η γερμανική φυλή θα εξασφάλιζε τη διαιώνιση των ιδιαίτερων φυλετικών της χαρακτηριστικών. Για να μπορέσει, όμως, η Γερμανία να διεκδικήσει με πιθανότητες επιτυχίας τον ζωτικός της χώρο, θα έπρεπε προηγουμένως να εξασφαλίσει τη φυλετική καθαρότητα στο εσωτερικό της με την αποβολή 'κατώτερων φυλετικά στοιχείων', ώστε να μπορέσει να εκφρασθεί το ένστικτο αυτοσυντήρησης και ανάπτυξης του γερμανικού λαού. Κυριότερο εμπόδιο στη φυλετική καθαρότητα θεωρούνταν η ύπαρξη των Γερμανών Εβραίων, οι οποίοι θα έπρεπε να αποβληθούν από τον εθνικό χώρο. Ταυτόχρονα, έπρεπε να εξολοθρευτούν οι Γερμανοί που εμπόδιζαν την εφαρμογή του προγράμματος σωτηρίας, αρχής γενομένης από τους κομμουνιστές. Η 'φυλετική αναβάθμιση' των Γερμανών με την καθαρότητα του αίματος και το φρονηματισμό τους ήταν αναγκαία για τον επιπρόσθετο λόγο ότι θα χρειαζόταν ένας πόλεμος για να αποσπασθεί ο ζωτικός χώρος από τα κράτη που τα κατείχαν. Όταν αυτό θα είχε επιτευχθεί, οι Γερμανοί θα απαλλάσσονταν από τον υπεράριθμο ντόπιο πληθυσμό, ώστε να μπορέσουν να επωφεληθούν από τους πόρους του χώρου οι δικοί τους έποικοι. Το πρόγραμμα αυτό είχε διατυπωθεί από τον Χίτλερ ήδη από το 1925 στο βιβλίο του Μάιν Καμπφ (Ο Αγώνας μου). Είχε λοιπόν προσδιορίσει από πολύ νωρίς τόσο τα μέσα που θα χρησιμοποιούσε (πόλεμος, κατάργηση πολιτικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, απάνθρωπη μεταχείριση λαών και πληθυσμιακών ομάδων) όσο και τους αντιπάλους εναντίον των οποίων θα στρεφόταν (Εβραίοι, κομμουνιστές, Πολωνοί, Τσέχοι, Σοβιετικοί)."


(απόσπασμα χωρίς άδεια  αναδημοσίευσης από τον Γ' τόμο του "Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα - Β' Παγκόσμιος Πόλεμος 1940-1945 Κατοχή-Αντίσταση", εκδ. ΒΙΒΛΙΟΡΑΜΑ, 2007, σελ. 11)



Ενθυμούμαι:

Μια τέτοια προσέγγιση είχε διατυπώσει περίπου 150 χρόνια πριν τον Χίτλερ, ένας άλλος πολύ γνωστός, ο Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους, ο οποίος θεωρούσε ότι η ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής υστερεί συγκριτικά με την υπερανάπτυξη του πληθυσμού, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή, να επέρχονται πόλεμοι, λιμοί μα και λοιμοί, ώστε να επανέλθει σε μια αγαστή ισορροπία παραγωγής και κατανάλωσης το βαρόμετρο της ανθρώπινης ζωής, ακολουθώντας πιστά τις προσταγές της Φύσης, που θέλει (όπως εξάλλου ο Δαρβίνος είχε εξηγήσει) ο δυνατότερος να κυριαρχεί και να σπέρνει με τα γονίδιά του τη γενετική δεξαμενή της ζωής. Η Ιστορία έδειξε όμως ότι ο κύριος Μάλθους έκανε λάθος, διότι ήρθε η τεχνολογική πρόοδος που με την ταχεία ανάπτυξη πρόλαβε (και σίγουρα ξεπέρασε) τους ρυθμούς αύξησης του ανθρώπινου γένους, παρέχοντας πλούσια τα ελέη... Αλήθεια όμως, ο κύριος Μάλθους έκανε πράγματι λάθος; Αν ναι, τότε οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι και ο Δαρβίνος έχει κάνει λάθος και ότι και η απλή εμπειρία μας από τις θεραπευτικές επιλογές της Φύσης που θέλει να διορθώνει με λιμούς και λοιμούς τον πιθανό υπερπληθυσμό ενός ζωικού είδους, τότε είναι και αυτή λάθος...

Ξέρετε, ο Μάλθους ξεκαθάρισε έναν νόμο της Φύσης: ότι ο άνθρωπος ακολουθώντας τη ζωώδη του σύσταση δεν μπορεί παρά να μην ακολουθήσει τους πολέμους και τις αρρώστιες ώστε να περιορίσει τον υπερπληθυσμό του. Ήρθε όμως στο προσκήνιο κάτι άλλο, πολύ δυνατό: η τεχνολογία, η οποία από μόνη της όμως, παρά τη δυναμική της, δεν μπορεί να δώσει λύσεις ως δια μαγείας. Έχουμε δει και βλέπουμε καθημερινά, ότι δεν είναι τελικά η τεχνολογία, αλλά ο τρόπος που τη χρησιμοποιούμε, αυτό το βασικό στοιχείο που καθορίζει την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Και ο τρόπος που χρησιμοποιούμε κάτι, είναι ακριβώς το βασικότερο ερώτημα που ταλανίζει τη φιλοσοφία: είναι τρόπος καθορισμένος από ένστικτο, άρα από τη βιολογία μας, άρα ο Δαρβίνος και ο Μάλθους είχαν δίκαιο και έτσι κάπως ο Χίτλερ στη φιλοσοφική βάση του Αγώνα του έχει ερείσματα δικαιολογίας, ή είναι τρόπος που μαθαίνεται, που αλλάζει, που προσαρμόζεται και διαμορφώνεται αναλόγως; Και αν ο Χίτλερ ήθελε ανατολικά κράτη για να επεκταθεί, τότε πώς βλέπετε τον (μάλλον όχι και τόσο) μελλοντικό αποικισμό της Σελήνης και του Άρη;


Και αναρωτιέμαι:

Το βασικότερο λοιπόν ερώτημα, δεν είναι αν ο άνθρωπος είναι ή όχι παμφάγο και ανάμεσα σε αυτά που τρώει είναι και ο συνάνθρωπός του, αλλά αν ο άνθρωπος το συνειδητοποιεί ότι πράττει το ίδιο από τα πολύ μικρά παραδείγματα της καθημερινότητάς του ως τα μεγαλύτερα και πιο αποτρόπαια εγκλήματα της Ιστορίας του...;









Είναι κάποια παιδιά


Ηρωικοί Μονόλογοι

Είναι κάποια παιδιά που δεν έχουν τις καλύτερες ευκαιρίες.
Που δεν βαδίζουν το δρόμο το φαρδύ με τα οχήματά τους τα φαιδρά.
Μα ξυπόλητα ανεβαίνουν τα μέσα τους βουνά,
συλλέγοντας σε σώμα και ψυχή γραντζουνιές και ερινύες.

Είναι κάποια παιδιά που κάνουν 
άτσαλα βήματα, 
άτσαλα διαβάσματα,
άτσαλα διαβήματα 
και γράφουν άτσαλα άσματα.

Είναι αυτά τα παιδιά που ονειρώνονται άτσαλα ονείρατα,
σε μια προσπάθεια να κλειδώσουν ατσάλινα τα ρίματα.

Είναι κάποια παιδιά που δεν τους έμαθε κανείς τον τρόπο
και σαν ανταμοιβή η ζωή τους προίκισε με κόπο.

Είναι κάποια παιδιά που βλέπουν παντού τη Φύση την Οικονόμα,
εκεί που όλοι οι αφύσικοι βλέπουν μόνο την κονόμα.

Είναι κάποια παιδιά που βρίσκουν δύναμη
να αντικρίζουν τον Εαυτόν τους και τον κρίνουν.
Είναι αυτά τα παιδιά που επιστρέφουν τους κρίνους που τους δίνουν.

Αυτά τα παιδιά, αφήνουν τους ηρωικούς μονολόγους
για τις μεταμεσονύχτιες ώρες της σιωπής
και υποστηρίζουν τους μοναχικούς ήρωες
απέναντι στις περσόνες της πορδής.



Αυτό το post λοιπόν, αφιερώνεται σε όλα εκείνα τα παιδιά που μοναχά τον δρόμο τους γυρεύουν, σε ένα παρόν που έχει βγει στο σφυρί και πωλείται όσο όσο προς χάριν ενός βέβαιης αβεβαιότητας μέλλοντος...




(κοντά στη γειτονιά μου...)




"Φλασάκι"
Στίχοι: Σάκης Μπουλάς
Μουσική, Ερμηνεία: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας 




Να νιώσω ελεύθερος...


Με αφορμή τη σημερινή διάβαση του γοργοπόδαρου Ερμή μπροστά από τον Ήλιο μας, 


μου ήρθαν στο νου κάποιες σκέψεις για όλα εκείνα τα μικροσκοπικά που περνούν ακαριαία από μπροστά μας, χωρίς να τα παίρνουμε χαμπάρι, μα που είναι τόσο σπουδαία και εσωστρεφή, που δεν βγαίνουν εύκολα στη φόρα, στο προσκήνιο... και αν τα βλέπαμε θα διαχωρίζαμε το καλό από το κακό, το σημαντικό από το ανούσιο...

Αφιερωμένο λοιπόν σήμερα το post, σε όλα εκείνα που μας προσπερνούν ραγδαία και δεν τα παίρνουμε χαμπάρι...



Διαβάζω δυο ποιήματα ενός ποιητή σπουδαίου της Καστοριάς, που στη συλλογή του, τα βάζει δίπλα-δίπλα (δεν ξέρω από τύχη ή από ατυχία) να αγναντεύονται:

Το πρώτο είναι τούτο:

Πάντοτε αναζητούσα,

στα μάτια της γυναίκας πιότερο,
στις εκφράσεις του προσώπου,
τις κινήσεις του κοριού
κι όχι τόσο στα λόγια της...
κρυφά νοήματα, αλήθειες που φανερώνουν
της καρδιάς τα μονοπάτια
κι αποκαλύπτουν
αθέατες / σκοτεινές πτυχές του εαυτού...
Επειδή,
η γυναίκα αποτελεί για τον άντρα,
την ισορροπία που χρειάζεται, 
μα πιο πολύ μια σπίθα,
για να διοχετεύσει την φλόγα του,
σε μυστικές ατραπούς,
εξακοντίζοντας
σε ύψιστη εξωτερίκευση
την εσωτερικότητά του...

Και το δεύτερο ποίημά του, είναι τούτο:

Είναι ώρες
που σφίγγουν τα πράγματα...
Έρχεται
σαν σύννεφο προς τα πάνω σου,
σαν αέρας... ομίχλη...
μια θολούρα που σε πλακώνει,
σε τρομάζει...
η βαριά μελαγχολία.
Είναι λοιπόν,
            τότε,
που θέλω να εξαφανιστώ,
να φύγω μακριά,
να μην ξέρω κανέναν,
να μην με ξέρει κανείς,
            μόνος.
Να σκεφτά,
να περπατήσω ατέλειωτα χιλιόμετρα,
να γευτώ,
να μυρίσω,
να δω,
να νοιώσω ελεύθερος...

(Και τα δυο αντικριστά ποιήματα είναι του Νικόλα Μερτζανίδη, από την εξαιρετική του ποιητική συλλογή "Λευκό σε Μαύρο φόντο ή αλλιώς σελίδες μιας ψυχής ανειρήνευτης", Αθήνα 2012, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)


Συνεχίζοντας, διαβάζω απόσπασμα από τη συλλογή "Μαρία Νεφέλη" ενός από τους μεγαλύτερους ποιητές μας, του Οδυσσέα Ελύτη:

Α τι ωραία να ‘σαι νεφεληγερέτης
να γράφεις σαν τον Όμηρο εποποιίες στα παλιά παπούτσια σου
να μη σε νοιάζει αν αρέσεις ή όχι
τίποτε

Απερίσπαστος νέμεσαι την αντιδημοτικότητα

έτσι «με γενναιοδωρία» σαν να διαθέτεις
νομισματοκοπείο και να το κλείνεις
ν’ απολύεις όλο το προσωπικό
να κρατάς μια φτώχεια που δεν την έχει άλλος κανείς
εντελώς δική σου.
Την ώρα που μες στα γραφεία τους απεγνωσμένα
κρεμασμένοι απ’ τα τηλέφωνά τους
παλεύουν για’ να τίποτα οι χοντράνθρωποι
ανεβαίνεις εσύ μέσα στον Έρωτα
καταμουντζουρωμένος αλλ’ ευκίνητος
σαν καπνοδοχοκαθαριστής
κατεβαίνεις απ’ τον Έρωτα έτοιμος να ιδρύσεις
μια δική σου λευκή παραλία

χωρίς λεφτά


γδύνεσαι όπως γδύνονται όσοι νογούν τ’ αστέρια

και μ’ οργιές μεγάλες ανοίγεσαι να κλάψεις ελεύθερα…

Είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι.




Και τέλος, θυμάμαι από τον πρόλογο του "Ζορμπά" τον Καζαντζάκη να δηλώνει:

"Στη ζωή μου, οι πιο μεγάλοι μου ευεργέτες στάθηκαν τα ταξίδια και τα ονείρατα· 
από τους ανθρώπους, ζωντανούς και πεθαμένους, πολύ λίγοι βοήθησαν τον αγώνα μου".



Πώς να μην αναφωνήσω τότε και εγώ:


Ερμή!
Γοργοπετάς και μας αφήνεις έρμαια στην τυραννία της αναζήτησης...







Κρίση επί της κρίσεως...



Η πιο ακριβής περιγραφή για την κρίση που βιώνουμε, είναι αυτή που άκουσα σε μια διάλεξη του Θάνου Ασκητή σχετικά με την επίδραση της κρίσης στη σεξουαλική υγεία των ανθρώπων και ήταν η εξής: κρίση είναι να ζουν οι άνθρωποι μέρα με τη μέρα (day by day) χωρίς δυνατότητα ονείρων, προγραμματισμών, σχεδιασμών... Να μην ξέρουν τι θα τους προκύψει την επόμενη ημέρα και να ενσαρκώνουν αυτή την αγωνία του τί θα φέρει το πέρας της τρέχουσας ημέρας...

Ξέρετε, αυτή η πραγματικότητα, ήταν, είναι και θα είναι η ανθρώπινη πραγματικότητα, ήταν, είναι και θα παραμείνει η ζωώδης, βιολογική πραγματικότητα. Έτσι ζουν και επιβιώνουν όλα τα είδη πάνω σε τούτον τον πλανήτη, μόνο ο άνθρωπος χτίζει τέτοιες συνθήκες αυτοεξαπάτησης, ώστε να πλανάται πάνω στον ίδιο του τον πλανήτη... οποία πλάνη!


Αυτή η συνειδητοποίηση ότι δεν ξέρουμε αν αύριο υπάρχουμε, είναι η ίδια μας η φύση. Αυτήν προσπαθεί η ανθρώπινη κοινωνία από κατασκευής της να αντιπαλέψει και να μην αντικρύζει, διότι απλά, απλούστατα αυτή η πραγματικότητα φοβίζει, όπως φοβάται ένας λαγός τα βράδια που πάει να κουρνιάσει ή ένα σπουργίτι το σούρουπο σαν κουλουριάζεται. Και αν το ανθρώπινο μυαλό λειτουργεί έτσι ώστε να παράγει ζεστασιά από το πουθενά, σίγουρα είναι μεγαλειώδες, αλλά ταυτόχρονα είναι και παιδαριώδες αν προσδοκά να αλλάξει τη φύση...

Σοφοί άνθρωποι, έχουν αποφανθεί διαχρονικά για αυτήν την κατάσταση...:



Δεν υπάρχει χρόνος που να μην υπήρξε: Το τέλος και η αρχή είναι όνειρα 

Αναξίμανδρος

Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς 

Αριστοτέλης

Η άβυσσος του χρόνου είναι ο κοινός τάφος όλων 
Ασκληπιός

Η θεωρία της σχετικότητας είναι η εξής: Μία ώρα κοντά σε μια ωραία γυναίκα μοιάζει να κρατάει ένα λεπτό. Ένα λεπτό κοντά σε μια άσχημη γυναίκα μοιάζει να κρατάει μία ώρα 
Αϊνστάιν

Ο αιώνας μας είναι ο αιώνας των μεγάλων μέσων και των συγκεχυμένων σκοπών 

Αϊνστάιν

Η πρόωρη είτε η αργοπορημένη αλήθεια είναι σαν ψέμα 
Γερμανική παροιμία

Ο ανθρώπινος πόνος προέρχεται από την άρνηση του γεγονότος ότι όλα στον κόσμο έχουν ημερομηνία λήξεως: οι έρωτες, οι φιλίες, η ευτυχία, ακόμη και η ίδια η ζωή 
Χορόσκελης Δ.

Ο χρόνος: κινούμενη μορφή της ακίνητης αιωνιότητας 
Ρουσσώ

Όποιος χάνει μια μέρα, χάνει ζωή
Έμερσον

Τι το σοφώτερο; Ο χρόνος, διότι τα βρίσκει όλα 
Θαλής

Χρόνος είναι το ακαριαίο διάστημα ανάμεσα σε δυο γεγονότα. Αν δεν είναι ακαριαίο, απλά συνέβησαν κι άλλα γεγονότα ενδιάμεσα. Κι αν μου πεις πως άπειρα ακαριαία γεγονότα, πάλι μηδενικό χρόνο διαρκούν, τότε θα σε μυήσω στην έννοια της πιθανοτικής κατάρρευσης και την σχετικότητα αυτής. Η πιθανοτικότητα είναι η ραχοκοκαλιά των πάντων 
Νανόπουλος Δημήτρης


Αν νομίζετε ότι έπεσε πολύ σκοτάδι στην ψυχή μας, αναλογιστείτε μιαν αυγή για να φτιάξουν λίγο τα πράγματα...


"The Dawn"
The Cinematic Orchestra