Το θέατρο είναι τα πάντα ή τα πάντα είναι θέατρο;


Λόγω παγκόσμιας ημέρας Θεάτρου που μόλις πέρασε και με αφορμή το μήνυμα του Ανατόλι Βασίλιεφ, κάποιες σκέψεις πέρασαν από τη σκηνή του μυαλού μου:


- Ο άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του αναγκαστικά μέσα από τα μάτια των υπολοίπων. Δεν μπορεί να γυρίσει τα μάτια του και να δει τον εαυτό του, οπότε η εικόνα που έχει για το Είναι του, είναι εν πολλοίς η εικόνα που έχουν οι άλλοι για αυτόν. Ακόμα και ο τρόπος που διαχειρίζεται κανείς την εικόνα που έχουν οι άλλοι για εκείνον (αν δηλαδή του αρέσει ή όχι, αν πρέπει να την αλλάξει ή όχι και πώς), του διδάσκεται μέσα από εικόνες άλλων: άλλοι του λένε τι πρέπει να κάνει και τι όχι.


- Το θέατρο δεν πρόκειται ποτέ να πάψει να υπάρχει από τότε που για πρώτη φορά ο άνθρωπος είδε το πρόσωπό του να αντικατοπτρίζεται στα νερά μιας λίμνης ή ενός ποταμού και πιθανότατα τρόμαξε, μέχρι σήμερα που βλέπει το πρόσωπό του αδερφού του που του μοιάζει να σκοτώνεται και δεν τρομάζει, αφού με βεβαιότητα αδιαφορεί.


- Το θέατρο υπάρχει γιατί κάποιος πίσω από τη σκηνή, με το Πνεύμα του, ξεκινά και γεννά κάτι, το σεναριογραφεί, το σκηνοθετεί και τελικά του δίνει σάρκα και οστά, φώτα και κοστούμια ή το θέατρο αποκρυσταλλώνει τον αχό της καθημερινότητας που παρουσιάζεται μπροστά από την σκηνή; Το θέατρο αφουγκράζεται ή αρθρώνει λόγο πρωτότυπο;


- Νομίζω το θέατρο θα ζει για πάντα διότι είναι η ίδια η ζωή: όπως στη ζωή υπάρχει αναπάντητο το ερώτημα αν πίσω από όλα είναι το Πνεύμα (κατά τους υπέρμαχους του Ιδεαλισμού) ή η Φύση (κατά τους υπέρμαχους του Υλισμού), έτσι και με το Θέατρο, ο άνθρωπος θα προσπαθεί να αντικρίσει (ή μήπως αντικρούσει) τον Εαυτό του μέσα από το Θεατρικό Δημιούργημά του, ταλαντευόμενος στο ερώτημα: ποιος δημιουργεί τι; Είναι η Ζωή που δημιουργεί Θέατρο ή το Θέατρο με τους παραγωγούς και δημιουργούς του που δημιουργεί Ζωή; Η ερώτηση είναι ταυτόσημη με το: Είναι η Φύση που δημιουργεί τη Ζωή ή το Πνεύμα του Δημιουργού που δημιουργούν τη Ζωή;


Όσο ο άνθρωπος, θα θρώσκει ψηλά να βρει τον Εαυτό του, τόσο θα προσπαθεί μέσω του Θεα-σθαι να αντιληφθεί την Εικόνα του (ή μήπως Του;)






Τρανταχτό παράδειγμα: 
η κάτωθι σκιά,



δεν θα μπορούσε να είναι κάλλιστα 
η κατοπτρική σκιά 
της κάτωθι κυρίας καθωσπρέπει, του 19ου αιώνα,
καθώς αυτή θα σύχναζε στην αυλή κάποιου βασιλιά,
μα ποτέ των π(ι)οτών σε κάποιον αχυρώνα;!




ή μήπως η σκιά
της κάτωθι παρθιενοπιπίτσας
μανταμίτσας;


ή και γιατί όχι και της κάτωθι μανταμουαζέλ
κάπου δίπλα ίσως σε ένα καρουζέλ;



Η αλήθεια όμως είναι άλλη...
καθώς η σκιά 
είναι από ένα, του σπιτιού μου, 
λατρευτό μπουκάλι!




Αυτό είναι το Θέατρο αγαπητοί μου!


Για χάρη ενός καλλωπισμού αγορασμένου



Κάποιες φορές νιώθω ότι τούτος ο τόπος ρημάζει καθημερινά...

Πού είναι οι παρέες των παιδιών;
Πού είναι οι άνθρωποι των καφενείων;
Γιατί κλείστηκαν πίσω από ένα φτιασιδωμένο facebookίστικο προφίλ;
Και γιατί εύκολα όλοι υιοθετούν ένα τραμπουκίστικο στιλ;


Πού είναι τα όνειρα που σαλπάριζαν στο απέραντο της θάλασσας
καλπάζοντας πάνω σε κύματα φαντασίας;


Τίποτα δεν φαίνεται να έχει μείνει όρθιο.
Μόνο ένας στύλος και αυτός γέρος, τυφλός, χωρίς φως... 


Και αυτή η στενοχώρια στο βλέμμα σου,
πώς να την αντέξει κανείς;



Αφιερώνω στους σύγχρονούς μου facebookιους φίλους, 
το εξαιρετικό αυτό, βαθυστόχαστο ποίημα της προ Χριστού εποχής,
σε σπουδαία μετάφραση του Γ. Κεντρωτή.

Συγκλονιστικός ο στίχος:

"Τη φυσική σου χάνεις χάρη για χάρη ενός καλλωπισμού αγορασμένου..."


Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες είναι χτεσινές, (αλλο)παρμένες από έναν Άσπρο Πύργο της Αττικής.


Γι' αφτό κοιμήσου ήσηχα...


Αυτό το post ως απάντηση σε εκείνον τον ανώνυμο που χαρακτήρισε τις παγκόσμιες ημέρες ως μαλακ... στο προ-προ-προηγούμενο post, αυτό για το "Λίγο ακόμα Φως".

Αν οι παγκόσμιες ημέρες είναι μαλακίες αγαπητέ ανώνυμε, οι εθνικές ημέρες τί ακριβώς είναι; Αν οι εθνικές ημέρες είναι ημέρες μνήμης, γιατί ακριβώς παραπέμπουν σε ιστορικά γεγονότα, σε αίμα, σε αγωνίες κάποιων ανθρώπων που υπήρξαν πριν από εμάς, τότε οι παγκόσμιες ημέρες γιατί να είναι διαφορετικές και να τις υποβιβάζουμε τόσο; Γιατί να μην μας υπενθυμίζουν και αυτές κάποια άλλα ιστορικά γεγονότα που πιθανόν έγιναν κάπου αλλού, έξω από τα στενά όρια του "έθνους" και του "νου" μας; Γιατί να μην είναι τέτοιες μέρες έστω η αφορμή για να ανασύρουμε από τη μνήμη μας κάποια γεγονότα ή γιατί να μην είναι αφορμή έστω για να εγγράψουμε στη μνήμη μας κάποια γεγονότα αν μέχρι τώρα δεν τα γνωρίζουμε;

Και σας ρωτάω ευθέως: τι σας θυμίζει η σημερινή ημέρα; Πού παραπέμπει; Τι ενθύμησες ανασύρει από το πουρεδοποιημένο σας μυαλό;





Αναρωτηθήκατε τι να κάνουν οι ψυχές όλων εκείνων των γερόντων που κάποτε σήκωσαν κεφάλι και κατάφεραν το ακατόρθωτο; Σήμερα, εμείς οι νέοι, οι πιο μάγκες, γιατί δεν κάνουμε κάτι παρόμοιο; Γιατί δεν ξεβολευόμαστε; Αλήθεια, τι μας συμβαίνει...;



"Τίποτα δέν συνβένει. Γι' αφτό κοιμήσου ήσηχα.
Γρεκοί γεφήρια τίμισαν κ' είνε φηλακισμένοι..."

(πηγή του φοβερού αυτού σκίτσου από εδώ)


Ώσμωση


Ώσμωση


Τι έχετε να πείτε:


-Για τα αλόγιστα πεπραγμένα του λογιστικά επιχειρούντος κόσμου;
-Περαίωση.

-Για την εξωθητική ανάγκη αφύπνισης του κόσμου;
-Ανανέωση.

-Για τη σχέση του παλαιού με το καινούργιο του κόσμου;
-Αναπαλαίωση.

-Για το σκοτεινό βάδισμα του φωταγωγημένου κόσμου; 
-Βεβαίωση.

-Για την μεγαλύτερη ουτοπία του κοινωνικά ανταριασμένου κόσμου;
-Δικαίωση.

-Για τα  όνειρα που κάνατε παιδιά;
-Ματαίωση. Ματαίωση. Ματαίωση.


Μα, όλα περιέχουν την -ώση στα σπλάγχνα τους, 
γιατί λοιπόν, τέτοια ματαίωση;

-Γιατί η κάθε ώση είναι ώσμωση. Και εκεί, επικρατούν άλλοι νόμοι.


by astromonos
Πρωινό 24ης/3/2016
Παραμονή εθνικής εορτής



Το ίδιο ο ποιητής και ο προλετάριος...



Δυο ποιήματα, που άκουσα χτες,
μα ταιριάζουν θαρρώ περισσότερο στο σήμερα...


"Το όνομά σου" 
Ποίηση: Νικηφόρος Βρεττάκος 
Μουσική: Τερψιχόρη Παπαστεφάνου 
Ερμηνεία: Χορωδία Τρικάλων






"Ειρήνη" 
Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος 
Μουσική: Τερψιχόρη Παπαστεφάνου 
Μουσική: Χορωδία Τρικάλων

 

"τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού 
το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος 
είναι η ειρήνη.."




Μόνο που...

"Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος. 
Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη. 
Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη. 
Σιωπή. 
Ακούστε τούτη την καμπάνα. 
Σιωπή..."

(απόσπασμα από το "Άνθρωπος με το γαρύφαλλο" του Γ. Ρίτσου, 
ή μήπως, 
ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο από το... "εκτελεστικό απόσπασμα";)


Λίγο ακόμα φως...


Σήμερα, η φύση φωνάζει:

Ισημερία!!


Σήμερα, τα ημερολόγια φωνάζουν:

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 
Παγκόσμια Ημέρα Ύπνου 
Παγκόσμια Ημέρα για το Σύνδρομο Down 
Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας 
Διεθνής Ημέρα της Γης 
Παγκόσμια Ημέρα Κουκλοθεάτρου 
Παγκόσμια Ημέρα Οικιακής Οικονομίας 
Παγκόσμια Ημέρα Μονογονεϊκών Οικογενειών




Σήμερα, όλοι οφείλουμε να φωνάξουμε: 

Ισημερία, Ισονομία, Ισοκρατία
Ίσες ευκαιρίες
Ίση ευημερία
Ίση αξία...


Κοιτώ τα δέντρα γύρω που φωνάζουν:

δεν θα βρείτε ποτέ ολόιδια φύλλα πάνω μας,
έτσι δεν θα βρείτε ποτέ ολόιδια φύλα 
πάνω σε τούτη την πλάση...
Άρα, προς τι οι φυλετικές διακρίσεις; 
Αφού το δρόμο τον δείχνει η Φύση: 
Όλοι διαφορετικοί, Όλοι ίσοι..

Από κοινού, 
όλα μαζί τα φύλα, 
συνθέτουν την μαγική εικόνα ενός δέντρου,
και όλα μαζί, 
αν τα κοιτάξεις από τη ρίζα τους, 
ορθώνουν τα χέρια τους ψηλά στον ουρανό,
παρακαλώντας τον για λίγο ακόμα φως...



Λίγο ακόμα φως...

Η Ισημερία, γιορτάζει ακριβώς αυτό:
το λίγο ακόμα φως...
Το λίγο περισσότερο φως από ό,τι το σκοτάδι,
σε αυτήν την άνιση μάχη,
αυτό που αρκεί όμως για να φέξει στο διάβα μας.

Λίγο ακόμα φως...
Αρκεί για λίγο ακόμα δρόμο...



"Εγώ δεν είμαι Ποιητής"
Στίχοι: Λάζαρος Ανδρέου
Μουσική, Ερμηνεία: Νίκος Παπάζογλου





Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι

Με τραγουδάνε οι τρελοί και οι αλήτες
καταραμένη είμαι φυλή
με μιαν εξόριστη ψυχή
σ’ άλλους πλανήτες

Εγώ δεν είμαι ποιητής
είμ’ ο λυγμός του
είμαι ένας δείπνος μυστικός
δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός
κι είμ’ αδερφός του



Κουβέντες με τους ουρανούς και τους γκρεμούς...




Ο ουρανός και ο γκρεμός

Μερικές φορές στέκεσαι εκεί 
στην άκρη της ζωής



και νιώθεις ότι τόσο ο ουρανός 
όσο και ο γκρεμός 
όμοια ξεκινούν,
μα και όμοια-καταλήγουν:

Ο ουρανός και τ' αψηλά
και ο γκρεμός και τα χαμηλά,
λήγουν
στο απύθμενο
 στο απέρατο...

Και κάπου εκεί,
ανάμεσό τους,
πρέπει να χωρέσεις 
το δικό σου το πεπερασμένο,
που όσο το αναλύεις
τόσο σε κάνει πιο πεπειραμένο,
μα τόσο χτίζεις αναμφίβολα
το δικό σου πεπρωμένο...

by astromonos
17/3/2016


Το ποίημα αυτό, σκαρώθηκε στο πόδι, εμπνευσμένο από την έννοια "ωριμότητα". Αν μπορούσαμε λοιπόν, να ορίσουμε την ωριμότητα, θα λέγαμε ότι είναι η επιπρόσθετη αντοχή που αποκτά κανείς στη συνειδητοποίηση του προσπεράσματος δρόμων που χάνονται από ομπρός του...

Έτσι, ωριμότητα είναι 
το θετικό πρόσημο στην αντοχή που αποκτάς, 
για το αρνητικό πρόσημο στη ζωή που χάνεις... 

Από εκεί ίσως έχει βγει και το "κάθε χθες ή κάθε πέρσι και καλύτερα" που λέει ο λαός μας...


"Σαν εχθές"
Στίχοι, Μουσική: Αργύρης Λούλατζης
Ερμηνεία: Ζερβουδάκης Δ. & Λούλατζης Α.




Άτυχος ο Χαρταετός...


Μέρα που 'ναι...
Καταλληλότερο τραγούδι δεν θα μπορούσα να βρω...
Σχεδόν 40 χρόνια πριν...

"Ο Χαρταετός"
Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Κώστας Χατζής
Ερμηνεία: Κώστας Χατζής και Δάκης




Βάπτισμα στη λάσπη...



Για σήμερα, λόγω μέρας,
λέω να μεταμφιεστούμε σε... πρόσφυγες!



Ίσως έτσι, μέσα από τα μάτια τους,
δούμε τα πράγματα λιγάκι πιο αισιόδοξα...




Κι η αποκοτιά;


Πολύς αγέρας έξω...


"Φύσηξε βοριάς"
Στίχοι: Γιώργος Κορδέλλας
Μουσική: Βαγγέλης Φάμπας
Ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα



Φύσηξε βοριάς κι η πόλη
άλλαξε πνοή
Ήλιε, φτιάξε μου τη μέρα
μ' ένα σου φιλί
ν' ανταμώσω τ' όνειρό μου
ομορφιά μου ορφανή
να ξυπνήσω την ψυχή μου
πού 'χει ναρκωθεί

Σαν λαθραίος μετανάστης
θα ξαναγυρνώ
στης καρδιάς μου τα λημέρια
σ'έρημο χωριό
Έρωτά μου, πρωτεργάτη
κι ακριβή μου μοναξιά
τι γεννάει το σμίξιμό σας
κι η αποκοτιά;

Mεσ' στου κόσμου το αλώνι
θ' αναμετρηθώ
με το φόβο του θανάτου
και τον ουρανό
Έρωτά μου, πρωτεργάτη
κι ακριβή μου μοναξιά
τι γεννάει το σμίξιμό σας
κι η αποκοτιά;

Φύσηξε βοριάς κι η πόλη
άλλαξε πνοή
Xάρισέ μου τ' όνειρό σου
και την προσευχή



Περί ποίας ουτοπίας;



Σε συνέντευξη του μεγάλου γνωστού συνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου, διαβάζω:

"Ο Έλληνας μπορεί να επιζεί μόνο με ιδέες! Τρώει και πίνει ουτοπία. Φασισμός όμως εν τέλει είναι να μην αποδέχεσαι την ουτοπικότητα των διαυγών ιδεών. Να θες να τις εφαρμόσεις στους ατελείς ανθρώπους δια της βίας." 

Διαφωνώ απόλυτα κύριε Παπαδημητρίου! Φασισμός, είναι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή το να μην αποδέχεται κανείς την ουτοπικότητα των ιδεών και να μην επιτρέπει σε αυτές τις ιδέες να ανθίσουν..., όχι το να θέλει να τις εφαρμόσει στους ανθρώπους! Φασισμός είναι επίσης να μπαίνει κανείς στη θέση να διαχωρίζει τους ανθρώπους σε ατελείς και τέλειους...Φασισμός όμως, είναι και να αποσυνδέει κάποιος την ουτοπικότητα από την πραγματικότητα.


Εντελώς τυχαία, συνέπεσε μετά από αυτή τη συνέντευξη να διαβάσω στο blog της roadartist τα λόγια του Νίτσε για τους Έλληνες, που ψάχνοντας περισσότερο στο διαδίκτυο βρήκα σε μετάφραση να έχει πει ο μεγάλος φιλόσοφος:

"Αχ αυτοί οι Έλληνες. Ήξεραν να ζουν. Μα γι' αυτό χρειάζεται να σταματάς θαρραλέα στην επιφάνεια, στην πτυχή, στην επιδερμίδα, να λατρεύεις τη φαινομενικότητα, να πιστεύεις σε μορφές, τόνους, λέξεις, σ' ολόκληρο τον Όλυμπο της φαινομενικότητας. Αυτοί οι Έλληνες ήταν επιφανειακοί - από βάθος! Και μήπως εκεί δεν ξαναγυρίζουμε, εμείς οι παράτολμοι του πνεύματος, που σκαρφαλώσαμε στην πιο ψηλή και επικίνδυνη κορυφή της σύγχρονης σκέψης και που κοιτάξαμε ολόγυρά μας από 'κει πάνω - που κοιτάξαμε κάτω μας και από κει πάνω; Μήπως δεν είμαστε, ακριβώς απ' αυτήν την άποψη, Έλληνες; Λάτρεις των μορφών, των τόνων, των λέξεων; Και γι αυτό - καλλιτέχνες;" 

(Νίτσε, "Η Χαρούμενη Επιστήμη", εκδ. Νησίδες, μτφ. Σαρίκας, 2004)



Φασισμός τελικά, κύριε Παπαδημητρίου, είναι ένας καλλιτέχνης να μην βλέπει την καλλιτεχνικότητα του άλλου, γύρω του και να εγκλωβίζεται στο φρούριο της δικής του καλλιτεχνικότητας. Διότι, ουτοπία δεν είναι και η Πολιτεία του Πλάτωνα; Για μια ιδεώδη Πολιτεία δεν μιλάει; Ουτοπικά δεν είναι και τα μεγαλύτερα πνευματικά ρεύματα της ανθρώπινης ιστορίας; Ουτοπία δεν είναι τα πάντα γύρω μας;

Για να συμπεράνουμε: η μόνη πραγματικότητα γύρω μας είναι η απανταχού σπαρμένη και ολούθε αναβλυζομένη "ουτοπία"... Φασίστας είναι λοιπόν, αυτός που προσπαθεί να την επιβάλλει στις μάζες; Αφού οι μάζες ζουν, μόνο μέσα από την ουτοπία...


"Δυο πόρτες έχει η ζωή"
Στίχοι: Ευγενία Παπαγιαννοπούλου
Μουσική: Στέλιος Καζαντζίδης
Ερμηνεία: Σωτηρία Μπέλλου



Όλα είναι ένα ψέμα λοιπόν...





Ρέκβιεμ για ένα όνειρο...


Ως απάντηση σε ένα mail που έλαβα το οποίο μου ανακίνησε πολλές αναμνήσεις:



"Κάποτε, θυμάμαι τέτοια έγγραφα με αριθμό πρωτοκόλλου να κινούνται σωρηδόν μεταξύ B' Π/Θ και γραφείου Διοικητή... Για διάφορα θέματα, όλα τους σοβαρά, που αντιμετωπίζονταν όμως όλα χωρίς σοβαρότητα από τους ιθύνοντες... Και όσο πιο πολύ αγωνιούσαμε να φτάσουν τα έγγραφα σε ευήκοα ώτα, τόσο διαπιστώναμε πόσα "κουφά" πράγματα συνθέτουν το σύστημα γύρω μας! 

Ξέρω, ότι τα γραπτά είναι αυτά που μένουν. Όμως, ξέρω επίσης, ότι πολλά πράγματα και καταστάσεις μετρούνται σε πράξεις και αποτελέσματα.  

Αν κάτι έζησα στην Κέρκυρα, είναι το όνειρο στο σύνολό του: 

από τη σύλληψή του (που στην πορεία λίγο έλειψε να οδηγήσει σε πραγματική σύλληψή μου ), 
τη θεμελίωσή και τη στέγασή του (το χτίσιμο, το βάψιμό του...), 
τη θαλπωρή του οικογενειακού του περιβάλλοντος εντός αυτής της στέγης, 
την ιντεγκρινική του σύνδεση που προσέφερε αφειδώς στα εξ ων συνετέθη μέλη του, καθώς τους παρείχε πλαίσιο για να "ανήκειν" κάπου,  

τη "ζεν" steady phase που προκαλεί αυτή η ισορροπία, η οποία για μια ασταθή προσωπικότητα όπως εγώ ίσως προκαλεί λίγο βαρεμάρα,  

μέχρι τον κατήφορ, την επαναληψιμότητα των ίδιων προβλημάτων, τη μη δυναμική επίλυση αυτών, την υπαναχώρηση, την ελαστικότητα, την μη πυγμή, την κόπωση... 

Πάντα όμως, ακόμα και στα δύσκολα, ακόμα και στην εξασθένιση του ονείρου της πρώτης νιότης, η διάθεση ήταν νεανική και "ίδια από όλους", γιατί "όλοι ήμασταν το ίδιο"... 

Αρκούσε άραγε αυτό; 

Για κάποιους από μας μάλλον δεν αρκούσε, γιατί θέλαμε να δούμε και αποτελέσματα... Βλέπετε, το χαρακτηριστικό της νιότης είναι ότι θέλει γρήγορα αποτελέσματα και αλλαγές... Δεν ικανοποιείται με τίποτα! Και τις μικρές αλλαγές σίγουρα δεν τις αξιολογεί ορθά. Όμως, η νιότη, από την ιδιοσυγκρασία της "μικρομέγαλη" (μικρή σε διάρκεια, μα μεγάλη σε όρεξη), τα έχει αυτά... Και είναι νιότη, επειδή ακριβώς τα έχει αυτά. Όταν της τα πάρουν, δεν θα τα έχει, άρα δεν θα είναι νιότη... Να γιατί η νιότη διψά για αποτελέσματα, γιατί νοιώθει να απειλείται από το ρόγχο του θανάτου της και τον επερχόμενο αφανισμό της... Να γιατί η νιότη δεν συμβιβάζεται με πρωτοκολλημένα γραπτά κείμενα, γιατί ενώ η ιστορία λέει ότι αυτά μένουν, η νιότη ξέρει ότι σύντομα φεύγει και γίνεται ιστορία... 

Θα μου πείτε βέβαια ότι υπάρχει και η άλλη άποψη, αυτή της χριστιανικής επιμονής ή της Γκαντι-νικής στωικότητας, που σκύβει το κεφάλι και παλεύει με τον ήρεμο τρόπο. Θέλει γερό στομάχι και πολύ αντοχή. Και πάλι, το... αποτέλεσμα είναι αμφίβολο, διότι μιλάμε για... αποτελέσματα, που πολλές φορές δεν έρχονται! Αλήθεια, τι ακριβώς είναι αυτό που περιμένουμε;  

Τελικά, το όνειρο εξατμίστηκε, το πήρε ο άνεμος, τα σωματίδιά του αιωρούνται ξανά στον αέρα, αλλά κάτι έχει αλλάξει. Τα σωματίδια δεν είναι ίδια. Είναι θραύσματα εκείνου του αρχέγονου συγκυτίου, που έχουν ακόμα την ανάμνηση εκείνης της θαλπωρής. Όσο τα σωματίδια προχωρούν και γνωρίζουν νέα περιβάλλοντα συσσωμάτωσης, πιο πληθωρικά και αστικοποιημένα, τόσο μεγαλώνει η διαφορά της αξίας εκείνης της θαλπωρής με την μη-αξία της παγωνιάς της νέας πραγματικότητας. Και επειδή η κάθε κρίση είναι σύγκριση, οι διαφορές δεν χρειάζεται να καταγραφούν, τις νοιώθουμε όλοι που σκορπίσαμε στους πέντε ανέμους, στο πετσί μας, στις νέες καθημερινότητές μας.

Τι έχει μείνει λοιπόν, από την Β' Π/θ της Κέρκυρας, που από ό,τι φαίνεται δίνει την σκυτάλη σε νέες περιπέτειες; 

Έχει μείνει -και έχει εγγραφεί βαθιά μέσα μας ως πλέον ιδιοσυστασιακό κομμάτι- το άγγιγμα του ονείρου και η αξίωση ότι το γευτήκαμε, δείχνοντάς μας το δρόμο να βαδίσουμε. Αν η νιότη έχει δύναμη και τα γηρατειά εμπειρία, η μετάβαση από τη νιότη στα γηρατειά είναι ουσιαστικά μια μετάβαση από τη δύναμη στην εμπειρία. Ο δρόμος που συνδέει αυτές τις δυο έννοιες όμως δεν είναι ξεκάθαρος και για τον καθένα ξεχωριστά καθορίζεται από τις προσωπικές συγκυρίες, εμπειρίες, αναμνήσεις, βιώματα, γεύσεις και αγγίγματα... Αν λοιπόν κάτι έμεινε από μια παθολογική που κλείνει, είναι οι πόρτες από μια διαδρομή υγιή, που μπόρεσε να ανοίξει... Και αν το όνειρο διαλύθηκε, σίγουρα κατανάλωσε πολύ ενέργεια κατά την τριβή του με το σύστημα, για να επιβιώσει... Και αυτή η ενέργεια έγινε θερμότητα και εξαπλώθηκε ολούθε. Είναι αυτή η θέρμη που υπάρχει γύρω μας -ναι υπάρχει και δεν θα πάψει να υπάρχει-, που ας είναι στόχος ζωής μας να την αναζητήσουμε και να την αναθερμάνουμε... 

Ο καθείς που διετέλεσε δομικό στοιχείο αυτής της Β' παθολογικής κλινικής, ας διαλέξει το δρόμο αναθέρμανσης των θραυσμάτων εκείνης της θαλπωρής: άλλοτε καιόμενος και γενόμενος ο ίδιος στάχτη, άλλοτε επιμένοντας στην τριβή με το σύστημα, άλλοτε χτυπώντας το κεφάλι του στον τοίχο, άλλοτε χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, άλλοτε χτυπώντας γροθιά στο μαχαίρι, άλλοτε πάλι γυρνώντας το άλλο μάγουλο για να τον χτυπήσει το αιμοβόρο σύστημα. Αρκεί, να μην χαθεί ο στόχος που είναι η ζεστασιά.-"