Ιστορία και Ταυτότητα


Είναι κάθε μέρα που θέλω να γράψω τόσα πολλά...


Εδώ και καιρό έχω ξεκινήσει μια προσπάθεια αναδίφησης σε θέματα Ιστορίας. 

Ελληνικής Ιστορίας συγκεκριμένα. 

Νεοελληνικής Ιστορίας πιο συγκεκριμένα. 


Αυτό το ταξίδι όμως (το οποίο είναι υπέροχο) καταλήγει σε (ή τελικά εφορμά από) την έννοια της Ταυτότητας. 

Της Ελληνικής Ταυτότητας συγκεκριμένα. 

Της Νεοελληνικής Ταυτότητας πιο συγκεκριμένα. 


Και τότε αντιλαμβάνεται κανείς αρχικά, τα πολύ γενικά. Αλλά μετά, και τα πολύ συγκεκριμένα...


Θα επανέλθω όταν κάπως κατορθώσω να οριοθετήσω όλο αυτό με το οποίο έχω καταπιαστεί, ώστε να το μοιραστώ μαζί σας γενικά. 

Μα και ως παρακαταθήκη για τα παιδιά μου, πιο συγκεκριμένα.




Έως τότε, τα κάτωθι λόγια, έτσι απλά ως εισαγωγικά... (πηγή εδώ):

"Ο άνθρωπος, λέγει ο Γιάσπερς, είναι ιστορικό ον, που χωρίς το παρελθόν του δεν μπορεί να κατανοηθεί: «Καμία πραγματικότητα», λέει ο ίδιος, «δεν είναι τόσο ουσιώδης για την αυτοσυνειδησία μας, όσο η Ιστορία μας. Ο,τι βιώνουμε στο παρόν, το κατανοούμε πολύ καθαρότερα μέσω της Ιστορίας μας». Και ο Σαρτρ συμπληρώνει: «Είμαστε το παρελθόν μας και το παρόν είναι το παρελθόν του… Χωρίς το παρελθόν μας δεν είμαστε εμείς». Επομένως το παρελθόν μας είναι ουσιώδες στοιχείο της ταυτότητάς μας. Κατά μείζονα λόγο η ιστορική συνέχεια ενός λαού είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητάς του. Γι’ αυτό και η ιστορικότητα προστατεύεται νομικά τόσο ως στοιχείο της ταυτότητας των λαών όσο και των ατόμων. [...] Οπως γράφει ο Αλισντερ Μάκινταϊρ στο βιβλίο του «After Virtue»: «Μπορώ να απαντήσω στο ερώτημα “Τι πρέπει να κάνω;” μόνο αν απαντήσω στο προγενέστερο ερώτημα: “Σε ποια ιστορία ή ιστορίες διαπιστώνω ότι ανήκω;”… Η ηθική διαβούλευση αφορά περισσότερο την ερμηνεία της ιστορίας της ζωής μου παρά την άσκηση της βούλησής μου»."






Το κοράκι, το γεράκι και ο Φρόυντ!

 

Οι (δυτικοί) καιροί μας θαρρώ πως είναι μεταβατικοί, ανάμεσα σε μια εποχή κοντά στη φύση και μια εποχή εντελώς εκτός φύσεως, βιούμενη μέσα από οθόνες κινητών και υπολογιστών. Οι νέες (δυτικές) γενεές θαρρώ πως θα χάσουν μεγάλο μέρος της βιωματικότητας για την οποία είμαστε φτιαγμένοι να ζήσουμε και να επεξεργαστούμε.


Δυο παραδείγματα και μια σκέψη (δανεισμένη από τον Φρόυντ):


Α. Πρόσφατα πήγα με τα παιδιά μου σε έναν ζωολογικό κήπο. Είμασταν στον τομέα των πουλιών, συγκεκριμένα έξω από το κλουβί που ήταν τα κοράκια, όταν ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων (αγόρι γύρω στα 25, κορίτσι γύρω στα 20) πιασμένοι χέρι-χέρι περνούσαν από δίπλα μας. Η κοπέλα είπε τότε στο αγόρι: Α, τι ωραίο γεράκι! Και το αγόρι ξαφνιασμένο γύρισε και της απάντησε: Κοράκι είναι κουκλίτσα μου, όχι γεράκι... 

(Στο χωριό μου τα ίδια πράγματα θα τα έλεγαν τα αγόρια με άλλα λόγια, πιο απλά και πιο χωριάτικα: θα έλεγαν "Μην μπερδεύεις τις βούρτσες με τις πούτσες...")


Β. Την επόμενη ημέρα από την επίσκεψη στο ζωολογικό κήπο, επιστροφή στη δουλειά. Εκεί, στο νοσοκομείο όπου εργάζομαι, έχουμε και νεαρούς φοιτητές Ιατρικής, τους οποίους εκπαιδεύουμε στην κλινική πρακτική της Καρδιολογίας. Είχα δυο νεαρούς φοιτητές, μια κοπέλα 21 ετών από τη Γαλλία και ένα αγόρι 21 ετών από την Κύπρο. Ήθελα να τους εξηγήσω ότι η ασυνεννοησία και η πολυφωνία των ιατρών πολλές φορές έχει καταστροφικές συνέπειες για τους ασθενείς μας και χρησιμοποίησα ως παράγειγμα τον Πύργο της Βαβέλ. Μόλις είπα τη φράση "The tower of Babel" με κοιτούσαν χωρίς να καταλαβαίνουν. Σταμάτησα και τους ρώτησα τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνουν. Μου είπαν ότι δεν ξέρουν ποιος είναι ο πύργος της Βαβέλ. Τους ρώτησα: "Δεν έχετε ακούσε ποτέ για τον πύργο της Βαβέλ;" Μου απάντησαν "Ποτέ!"


Ο μεγάλος Σίγκμουντ Φρόυντ είχε γράψει κάποτε: 

"Ίσως έρθει μια εποχή κατά την οποία οι πίνακες και τα γλυπτά που θαυμάζουμε σήμερα θα έχουν χαθεί, ή ίσως έρθει μια μελλοντική γενιά ανθρώπων που δε θα κατανοεί πλέον τα έργα των ποιητών και των στοχαστών μας, ή ακόμα και μια γεωλογική εποχή κατά την οποία θα έχει βουβαθεί κάθε ζωντανό ον πάνω στη Γη."

Πόσο προφητικός ήταν ο κύριος Φρόυντ!!

Στεναχωριέμαι για τις νέες γενιές. Και συνάμα οπλίζομαι με πείσμα ώστε να εξηγήσουμε σε αυτές τς νέες γενιές μια ακόμα Αλεξάνδρεια που χάνουμε και οφείλουμε να την αποχαιρετίσουμε με δάκρυα στα μάτια...

Είναι ο Πύργος της Βαβέλ όπου ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά μας;
Είναι η γυάλα της αποστείρωσης που μεγαλώνουν οι νέες γενιές;
Είναι η Φύση που βιάζεται καθημερινά;

Αν δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το κοράκι από το γεράκι, τι να πεις σε εκείνη την κουκλίτσα για το ποίημα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε "Το Κοράκι"...;



Και τι να πεις τελικά για τον Πύργο της Βαβέλ σε αυτήν την κουκλίτσα;







Χριστός και Διόνυσος, συνδαιτυμόνες στο ίδιο δείπνο;

 

Είμαστε σε ρυθμούς αναζήτησης της αλήθειας, με όχημα την Ιστορία.


Η Ιστορία όμως, έχει έντονο το αποτύπωμα της θρησκείας. Όπως και η θρησκεία έχει τη δική της Ιστορία.


Με αφορμή το σούσουρο των τελευταίων ημερών με την επίμαχη σκηνή των drug queen από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, θα ήθελα αβίαστα να παραθέσω κάποιες σκέψεις μάλλον διαχρονικές στη δική μου μικρή ζώσα Ιστορία.


Αν τη συγκεκριμένη διάταξη του σκηνικού από την εν λόγω στιγμή της τελετής έναρξης την εμπνεύστηκαν οι υπεύθυνοι από τον πίνακα του "Μυστικού Δείπνου" του Ντα Βίντσι ή του "Συμποσίου των Θεών" του Jan Hermansz Van Bijlert, δεν έχει τόση σημασία για εμένα καθώς και οι δυο αυτοί πίνακες έχουν συνάφεια θρησκευτική και ιστορική.



Αν το ερώτημα αφορά τα ύστερα του Διόνυσου, θα ήθελα να ξεκινήσω από μια άλλη αφετηρία, αυτήν της γέννεσης του Διόνυσου. Συγκεκριμένα σας καλώ να επισκεφτούμε το μωσαϊκό του Διονύσου-Βάκχου που βρίσκεται στο  "σπίτι του Διονύσου" στην Πάφο, λίγα χιλιόμετρα από το δικό μου σπίτι. 


Σε αυτήν την αναπαράσταση (που είναι screenshot από το ακόλουθο βίντεο που παραθέτω) βλέπουμε το Διόνυσο μωρό, στην αγκαλιά του Ερμή και τριγύρω του να έχει στηθεί ένα σκηνικό που θυμίζει τη σκηνή των τριών μάγων που πήγαν στη σπηλιά του Χριστού κατά τη γέννησή του. Επίσης, οι ομοιότητες στην αποτύπωση διαχρονικά μεταξύ του Διονύσου-Βάκχου και του Χριστού σε διάφορες κοινωνίες και καιρούς, είναι αρκετά έκδηλες μιας συνάφειας ή πιο σωστά, μιας συνέχειας. Αξίζει επί του θέματος να παρακολουθήσετε, το συγκλονιστικό από πλευράς σύλληψης ντοκιμαντέρ που σας παραθέτω στο πιο κάτω βίντεο (όποιος δεν ξέρει αγγλικά, αξίζει να μάθει μόνο και μόνο για να παρακολουθήσει τα νοήματα) αυτής της ανάρτησης και θα καταλάβετε. Συγκεκριμένα ανατρέξτε στο λεπτό 36:00 και εξής, για να δείτε το σχετικό απόσπασμα σχετικά με το μωσαϊκό της Πάφου. 


"Bacchus (Dionysus) Uncovered: Ancient God of "


Τι δείχνουν όλες αυτές οι ομοιότητες και αναλογίες μεταξύ Διονύσου και Χριστού; Ότι αυτά που συμβολίζει ο θεός Διόνυσος διαχρονικά και οι ανάγκες που καλύπτει στις κοινωνίες και τους ανθρώπους, είναι τα ζωώδη μας ένστικτα, η ροπή προς την απόλαυση την άκρατη, την χωρίς φρένο και περιορισμό ηδονή, τη ρήξη των δεσμών που μας βάζει η εκάστοτε κοινωνία, την άρνηση των ορίων και των περιορισμών, την αμετροέπεια, την υπερβολή, τον εκφυλισμό κάθε είδους θεσμικού ρόλου. Προερχόμαστε από το ζωικό βασίλειο, είμαστε ζώα κάπου μέσα μας, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί μέχρι το επίπεδο κάτωθεν του φλοιού με τρόπο παρόμοιο με αυτόν των ζώων, καθώς στη διάρκεια της εξέλιξης των ειδών, ο φλοιός προστέθηκε αργότερα και σε ένα επίπεδο πάνω από (δηλαδή σε ανώτερο επίπεδο) την πρωτόγονη βάση της εγκεφαλικής μας λειτουργίας, εκείνης που είναι υπεύθυνη για το θυμικό μας και τον συναισθηματικό μας κόσμο, τα αντανακλαστικά μας, το "φυτικό" με άλλα λόγια σύστημα όπως το αποκαλούμε επιστημονικά. 

Τι συμβολίζει όμως ο Χριστός και η νέα θρησκεία που εισαγάγει (και αυτό είναι μια εξήγηση γιατί διεδόθη τόσο έντονα και παγκόσμια η συγκεκριμένη θρησκεία); Συμβολίζει την εγκράτεια, τον περιορισμό στις αχαλίνωτες ανάγκες, το φρένο (ως "φρένα" που προσπαθεί να τα κάνει "σώας"), τη συνετή σκέψη, την μετρημένη αντίδραση, την λελογισμένη συμπεριφορά που εντάσσεται σε κανονιστικά πλαίσια, τη συμμόρφωση σε κοινωνικά πλαίσια, την αναγνώριση των ορίων, το μέτρο. Ο Χριστιανισμός έφερε στις πλάτες του αυτήν την τεράστια καμπή και αλλαγή στην Ιστορία του Ανθρώπου, καθώς μιλά για κάτι συντεταγμένο (σκέψη, λόγος, πράξη) το οποίο είναι απαραίτητο για τη σύνθεση, συγκρότηση και επιβίωση μιας κοινωνίας. Μιλά για κάτι "ανώτερο" υπό την έννοια ότι απαιτείται πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια από τον άνθρωπο να βαδίσει σε αυτόν τον δρόμο της συγκρότησης και όλων αυτών που συνεπάγεται η συγκροτημένη σκέψη (ηθική, επιστήμη, πολιτική... καλά, για το τελευταίο δεν είμαι σίγουρος...).


Δυο αντίθετες δυνάμεις λοιπόν; Η πρώτη, η πρωτόγονη, η αντιπροσωπευτική των ζωικών μας εσώτερων γήινων δυνάμεων, οι μη τιθασευόμενες σε πλαίσια, η χωρίς όρια δυναμική που μας εξαγριώνει και μας βγάζει από τα ρούχα μας (να το, εντέχνως αποκεκρυμένο το γυμνό διονυσιακό στοιχείο πάλι) και η άλλη, η δεύτερη, η σύγχρονη, η πολιτισμένη, η αντιπροσωπευτική των υπερ-γειων βλέψεων και στοχασμών μας, εκείνη που μας "ανεβάζει" ως είδος, που μας εξευγενίζει σε κάτι άλλο υπερβατικό, πανανθρώπινο, πνευματικό, που μας ντύνει με λευκό ολόσωμο φόρεμα ή μας λούζει με  ολοσωματικό φως (να το, εντέχνως φανερωμένο και δηλωμένο το επενδεδυμένο-προστατευμένο πατερναλιστικό στοιχείο πάλι). Το γυμνό πάει πάντα προς το χώμα και τη γη. Το ενδεδυμένο ανυψώνεται και πάει προς τον ουρανό. Τυχαίο; 

Η πρώτη δύναμη, η Διονυσιακή, είναι έκφραση της κοσμικής εντροπίας.

Η δεύτερη, η Χριστιανική, είναι έκφραση της κοσμικής ντροπής.

Και οι δυο δυνάμεις είναι υλικά που μας συνθέτουν, όλους και πάντα. 

Η αναλογία τους είναι αυτό που μας διαφοροποιεί και μας καθορίζει, που μας κάνει ξεχωριστούς. 

Είναι θέμα ποσοστών τελικώς (να την, πάλι η ποσότητα που διαμορφώνει την τελική ποιότητα...)


Δυνάμεις που Αντιτίθενται ή συντίθενται τελικά; Χρειάζονται θαρρώ και οι δυο. Αν δεν είχαμε την πρωτόγονη αγριάδα το 1821 δεν θα "τρώγαμε" Τούρκους που μας είχαν φάει τα σωθικά για κάποιες εκατοντάδες χρόνια, δεν θα βροντοφωνάζαμε το "Ελευθερία ή Θάνατος" (να το, πάλι το διονυσιακό ζητούμενο, η Ελευθερία...) και δεν θα σήκωνε τη φουστανέλα του για να δείξει τα αρχίδια του ο Διονυσιακός και αθυρόστομος μέγας Καραϊσκάκης . Όμως, παράλληλα, αν δεν υπήρχε αυτή η ανεξέλεκτη αγριάδα, δεν θα υπήρχαν τα αίσχη και η βεβήλωση στη διάρκεια των Σταυροφοριών του 1204 στο όνομα του Χριστιανισμού. Είναι η ίδια ανάγκη που κρατά ακόμα τις Απόκριες και τα Καρναβάλια και όλες εκείνες τις εκδηλώσεις "αναρχίας" ή του τύπου "όλα επιτρέπονται" κατά τις περιόδους των καρναβαλιών παγκοσμίως, με σκοπό να λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης των "συντεταγμένων" κοινωνιών! Είναι τα Μάταλα ή το Φαληράκι ή η Αγία Νάπα που λειτουργούν αποσυμφορητικά για 10ημέρες για τους τυπικούς προτεστάντες Άγγλους και λοιπούς "οργανωμένους" λαούς της εξευγενισμένης Ευρώπης, οι οποίοι έρχονται και "αποδιοργανώνονται" πλήρως σε όλα τα επίπεδα και ποικιλοτρόπως, έχοντας βιώσει όμως (365-10) ημέρες καθημερινής καταπίεσης και αποδοχής ενός κοινωνικού-εργασιακού-οικονομικού-πολιτικού πλαισίου.


Κάπως έτσι, προχώρησε η Ιστορία αγαπητοί μου, τόσους αιώνες. Μέσα από προσπάθειες και πισωγυρίσματα, άλματα και απονενοημένα διαβήματα, κατάφερε να βρει και να διεκδικήσει τις μεγάλες ελευθερίες και τα τεράστια ανθρώπινα δικαιώματα. Για να φτάσει ένα βήμα παραπέρα, στην άκρατη ελευθερία ή αλλώς ασυδοσία. Ήδη όμως, και μόνο ο όρος "άκρατη" έβαλε το σπόρο του Διονύσου στη νοηματοδότηση της ελευθερίας, καθώς η μάχη των "πρωτόγονων" και των "νεώτερων"  δυνάμεων, βλέπετε είναι διαρκής και αέναη και με την παραμικρή ευκαιρία ο Διόνυσος υπεισέρχεται στη ζωή μας, παρυσφρύει και διαμορφώνει, όπως ακριβώς ο καταραμένος όφις... (να πάλι η θρησκεία στην Ιστορία).

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Σήμερα, η παγκόσμια κοινωνία φαίνεται να στρέφεται εκ νέου στα πιο ενδόμυχα, εσώψυχα, πρωτόγονα ένστικτα μας. Ενδεικτικό απο-κοινωνικοποίησης ή αλλιώς απο-μόνωσης; Φαίνεται ότι ο Διόνυσος έχει πάλι το πάνω χέρι, ο εκφυλισμός ανεβαίνει, η αναρχία, η απόλυτη αδιαφορία για την άποψη του άλλου, η απόλυτη επίδειξη, το απόλυτο απαστράπτον σύστημα που προωθεί εκλεκτικά την αψεγάδιαστη εξωτερική εμφάνιση (ακόμα και αν είναι παραφουσκωμένη με υαλουρονικό ή πλαστικό ή botox), κυριαρχούν. Η απόλυτη υπερκατανάλωση στα-φυλιών, ψεύτικων φιλιών και υποσχέσεων, σαρκικών απολαύσεων της στιγμής (όπως οι στιγμιαίοι καφέδες ένα πράμα), είναι η πανεύκολη καθημερινότητα για την οποία πληρώνεις αντί να πληρώνεσαι (=να γεμίζεις) από αυτήν... 


Με άλλα λόγια, σήμερα πληρώνουμε διαρκώς για να μας αδειάζουν (σε ενέργεια, σε χρήμα, σε αξίες).

Ο Διόνυσος είναι παντού και συνεχώς και χορεύει στους δικούς του ξέφρενους ρυθμούς, μας κλείνει το μάτι, κρατά ένα τσαμπί από σταφύλι και ξέρει ότι πλέον είναι η εποχή του (έχει ο καιρός γυρίσματα φίλοι μου...).

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο λοιπόν, κατανοώ τις πιθανές νύξεις της γαλλικής επιτροπής περί διονυσιακού στοιχείου, καθώς "εύλογα" (κατά τη νοημοσύνη των υπεύθυνων) θέλει να αποτυπώσει το παράλογο των καιρών μας σε μια αφελή διονυσιακή συμπεριφορά χωρίς περιορισμούς, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς να αντιληφθεί ότι ίσως ενοχληθούν κάποιοι "άλλοι", πιιο εγκρατείς. Δεν μπαίνουν απλά, οι άνθρωποι στον κόπο να το σκεφτούν από πριν, να προ-νοήσουν, καθώς διακατέχονται από τη μέθη του κρασιού του Διονύσου. Τίποτε άλλο δεν μετρά όταν ο άνθρωπος μεθά! Κατανοώ όμως και τους "άλλους" που παρεξηγήθηκαν και παρεξηγούνται και θίγονται όταν βάλλεται ο Μυστικός τους Δείπνος και όταν θεωρούν με τη δική τους νοημοσύνη ότι τους επιβάλλεται να τρώνε"αποφάγια και σάπια φαγητά" της σημερινής εποχής και ότι δεν αφήνουν τίποτα να ντυθεί από ένα πέπλο μυστικότητας, όταν όλα είναι στα φώτα της δημοσιότητας (υπό το άπλετο φως του star system...).


Υπάρχει διέξοδος από αυτό το δίπολο; 

Υπάρχει. Για να δούμε όμως συνοπτικά, τι έχουμε πει έως τώρα. Είπαμε ότι η μια γνώση είναι αυτή των πρωτόγονων ενστίκτων μας που καθορίζουν τη μισή μας ύπαρξη. Η άλλη γνώση είναι αυτή των "ανώτερων" και πιο εκλεπτυσμένων σκέψεων μας που καθορίζουν την άλλη μισή μας ύπαρξη. Υπάρχει όμως και μια τρίτη γνώση, η οποία βρίσκεται πάνω από ("επί-") των δυο προηγούμενων γνώσεων και ονομάζεται γι' αυτό "Επίγνωση". Είναι ένα άλλο επίπεδο ολοκλήρωσης των γνώσεων, είναι εκείνη η γνώση (η Υπεργνώση, αν θέλετε) που μας βοηθά να αποφασίσουμε ποια γνώση να χρησιμοποιήσουμε ανάλογα της περίστασης, των συνθηκών και των καταστάσεων που ζούμε κάθε φορά, κάθε στιγμή, σε κάθε εναλλασσόμενο περιβάλλον της καθημερινότητάς μας. Με λίγα λόγια, άλλο "γνωρίζω", άλλο "κατανοώ" και "αντιλαμβάνομαι". Σήμερα η γνώση είναι άπλετη και πολλαπλασιάζεται, μα η επίγνωση (η συνειδητή κατανόηση και αντίληψη) όλο και μειώνεται, με αποτέλεσμα να ατροφεί. Και νομίζω, η επίγνωση είναι αυτή που μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα είδη έως τώρα (φυσικά ή τεχνητά). Είναι αυτή που θα μας κάνει να απελευθερωθεί το διονυσιακό στοιχείο όταν βρισκόμαστε σε ένα γλέντι ή ένα πανηγύρι και είναι η ίδια ικανότητα που θα προστατεύσει την ευγένεια, την αξιοσύνη και την σοβαρότητα όταν ανακοινώνεις τον θάνατο ενός ασθενούς στους συγγενείς τους.

Είναι εκείνη η γνώση-αντίληψη που ξέρει πότε να λέει στο Διόνυσο (τις καταβολές μας δηλαδή) ότι μας παίρνει η ζωή μας και πότε να του λέει ότι μας δίνει τη ζωή μας, κάτι που αποτυπώνεται εξαιρετικά στο σπουδαίο για τη φιλοσοφία του παρακάτω τραγούδι του Ξυλούρη που κατορθώνει και χωρά τον Διόνυσο του καλοκαιριού, τον Αρχάγγελο, την Παναγιά, τον Γαβριήλ... Τίποτε άλλο δεν έχω να πω μετά από αυτό.


"Διόνυσε καλοκαίρι μας"

Στίχοι: Κώστας Κινδύνης

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης



Πώς να τους εξηγήσεις;

 

Ιστορία και Τέχνη συμπλέκονται και αποτελούν τα δυο κομμάτια μιας καρδιάς.


Είναι σπουδαία η Ιστορία της Τέχνης, καθώς αποτυπώνει συναρπατικά τα γεγονόντα,

μα και συναρπαστική η Τέχνη της Ιστορίας, καθώς μεταλαμπαδεύει σπουδαία τα γεγονότα.


Μαζί, σπάνε τα σύνορα, ταξιδεύουν το νου.



(ακούω το τραγούδι, και βλέπω μπροστά μου το γνήσιο χειρόγραφο του Μ. Τόκα)





"Η δική μου η πατρίδα"
Στίχοι: Νεσιέ Γιασίν
Μτφ: Έλλη Παιονίδου
Μουσική: Μάριος Τόκας
Ερμηνεία: Μαζί





Εδώ ταιριάζει απόλυτα το κάτωθι απόσπασμα του Σεφέρη...


Πώς να τους εξηγήσεις στους αδαείς... τι είναι Ιστορία;




Non binary variables

 

Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει συθέμελα.


Και όταν λέω συθέμελα, το εννοώ.


Μέχρι πρόσφατα η ζωή μας (όπως και τα Μαθηματικά και κατ' επέκταση η Φυσική, η Χημεία κλπ) στηριζόταν σε αξιώματα και σε δυισμούς.

Σε αξιώματα όπως:

το "Όλον είναι μεγαλύτερο του Μερικού"


και σε δυισμούς όπως:

Ζωή - Θάνατος

Άσπρο - Μαύρο

Θετικό - Αρνητικό

Ελευθερία - Θάνατος (από την Ιστορία)

Αρσενικό - Θηλυκό

Μικρό - Μεγάλο

Λίγο - Πολύ

Παρελθόν - Μέλλον


Το μυαλό μας είναι φτιαγμένο να αντιλαμβάνεται με δυαδικό τρόπο.

Ο ψηφιακός μας κόσμος είναι φτιαγμένος να λειτουργεί με δυαδικό τρόπο και ψηφία.


Με αυτόν τον τρόπο πορεύτηκαν ιστορικά για χιλιάδες χρόνια οι Αυτοκρατορίες που ήθελαν να γίνουν μεγαλύτερες και όλο και μεγαλύτερες, μέχρι που το κατάφεραν και εξαπλώθηκαν σε όλον τον πλανήτη και δόμησαν μια Παγκοσμιοποίηση, μια τεράστια δηλαδή αυτοκρατορία όπου το Όλον ήταν πράγματι πολύ μεγαλύτερο του Μερικού, για να (κατα)λήξουν τελικά οι άνθρωποι ότι ούτε αυτός ο τρόπος εκφράζει τις σύγχρονες ανάγκες τους και τότε να αρχίσει το παραμύθι με την "αλήθεια του καθενός"... Τότε, άρχισε η τμηματοποίηση, η κατακερμάτιση, η αποδόμηση. Τότε, άρχισε ένας tik toker, ένας youtuber, ένας opinion leader, μια fashion blogger, από το τίποτα και από το πουθενά, να διαμορφώνουν το κοινωνικό περιβάλλον, να επηρεάζουν συνειδήσεις και συμπεριφορές.

Τότε ήρθε και το Nemo της Eurovision, το non-binary ουδέτερο άτομο.

Τότε ήρθαν και τα Φοιτητά στις σχολές, τα ουδέτερα άτομα.


Ποια αξιώματα λοιπόν μνημονεύουμε σήμερα, όταν έρχεται άνω κάτω ο κόσμος μας;

Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι όσο εμβαθύνει στη Φύση η ίδια η Φυσική και ανακαλύπτει τους βαθύτερους κανόνες της, τόσο ερχόμαστε ποιο κοντά σε αυτό το γκρέμισμα της διχοτόμησης και δυαδικότητας. Δυο παραδείγματα μόνο θα παραθέσω από την Επιστήμη της Φυσικής:

1. Τον δυϊσμός σωματιδίου και κύματος, που σύμφωνα με τη κβαντική θεωρία αφορά όλα τα όντα της φύσης, και με απλά λόγια προτείνει ότι τα όντα εκδηλώνουν ταυτόχρονα και ιδιότητες σωματιδίου και ιδιότητες κύματος, κάτι ανάμεικτο με απλά λόγια.

2. Το ηλεκτρόνιο, αυτό το περίεργο υποατομικό σωματίδιο, μπορεί να είναι ταυτόχρονα σε δυο περιοχές του χώρου οι οποίες δεν έχουν καμία επικοινωνία, σύνδεση ή συνοχή μεταξύ τους, θέτοντας το ερώτημα μα πώς πέρασε από τη μια περιοχή στην άλλη... και πώς μπορεί να είναι ταυτόχρονα σε δυο περιοχές άσχετες μεταξύ τους.


Θα φέρω και ένα ακόμη παράδειγμα από την Εκκλησία αυτή τη φορά:


Αναφέρει "το ανδρόγυνο" και ότι "έσονται οι δυο εις σάρκα μίαν..." Περιέργως, τα non-binary άτομα κινούνται κάπου μεταξύ του ανδρός και της γυναικός και πραγματικά φαίνονται σαν να είναι ουσιαστικά δυο φύσεις σε μια σάρκα και ένα σώμα... Η ίδια η Εκκλησία λοιπόν που πολεμά αυτή την οντότητα της μη προσδιορίσιμης σεξουαλικότητας, πρώτη εκείνη έχει περιγράψει τα χαρακτηριστικά της μέσα από τη διαχρονική αφήγησή της...


Αν λοιπόν, αυτός ο κόσμος καταρρέει, είναι γιατί αναζητούνται νέα υλικά για την κατασκευή του. Τα παλιά υλικά σιγά σιγά αποδυναμώνονται και μαζί και ο ανθρώπινος νους. Ίσως αυτό το κενό να έρθουν να αντιμετωπίσουν τα ρομπότ και η τεχνητή νοημοσύνη σύντομα...


Όσο σοκαριστικό όμως και αν είναι ότι πρέπει η ανθρωπότητα να ξαναγνωρίσει τον εαυτό της, τα εξ ων συνετέθη και να ξαναχαράξει νέους δρόμους, άλλο τόσο σοκαριστικό είναι να αντιλαμβάνεται κανείς ότι η ίδια η Φύση με την κβαντική της θεωρία, υπονοεί ότι όλες οι οντότητες που υπάρχουν τριγύρω μας ουσιαστικά διαφοροποιούνται σε ένα μόνο πράγμα: το πόση ποσότητα έχουν μέσα τους από μια συγκεκριμένη ενέργεια. Μένει να θέσουν οι άνθρωποι με την κάθε εποχής νοημοσύνη τους σε κάθε εποχής κοινωνία, εκείνο το όριο που διαχωρίζει το "λίγο" από το "πολύ" και άλλοτε να απορρίψουν έννοιες αφήνοντας τες εκτός συνόρων ή άλλοτε ενσωματώνοντας (πάντα με τη δύναμη του ισχυρού και του νικητή) όρους μέχρι πρότινος περιθωριακούς. To "πόσο" περιεχόμενο δεχόμαστε κάθε φορά στην έννοια που μελετάμε, καθορίζει και την "ταυτότητα" αυτής της οντότητας. Το γεγονός ότι στα λατινικά το "πόσο" λέγεται quantus (κβάντους), και από εκεί προέρχεται η λέξη quantum (κβάντουμ) από όπου τελικά προκύπτει η κβαντική μηχανική, δεν πρέπει να αποκαλεί έκπληξη συνεπώς... Ξανά λοιπόν, η Φύση μας μιλά με όρους non-binary δηλαδή μη διχοτόμησης, μη συνόρων. 


Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένα είναι το χωροχρονικό συνεχές, μια η ζωή, μα άπειρες οι αλήθειες που προσεγγίζουν αυτές τις συμπαντικές έννοιες.


Τελικό συμπέρασμα; Η ίδια η Απαρχή: το Χάος!





Where the truth lies? Truth lies on...


Μια παρένθεση στην ιστορική μας διαδρομή που ετοιμαζόμαστε να διαγράψουμε, είναι και η βάση αυτής της διαδρομής, που αποτυπώνεται σε λίγες σκέψεις που συνειδητοποιώ καθώς μεγαλώνω:


Η μόνη Αλήθεια τελικά, είναι

ότι η Αλήθεια είναι το μεγαλύτερο Ψέμα,

το οποίο όμως αξίζει να ζήσει κανείς

σαν να ήταν η μεγαλύτερη του Αλήθεια.


by astromonos



"I still haven't found what I'm looking for"
from Sing 2
(ταινιάρα κινουμένων σχεδίων, όπως και το Sing 1)





Where the Truth lies...?

(διαβάστε προσεκτικά ακόμη μια φορά την ανωτέρω πρόταση... 
με παύση αυτή τη φορά ανάμεσα στο truth και το lies
και θα διαπιστώσετε ότι η ίδια ακριβώς ερώτηση είναι ταυτόχρονα και απάντηση)


Ώρα Ιστορίας

 

Μεγαλώνοντας και μαθαίνοντας όλο και περισσότερα για την Ελληνική Επανάσταση του 1821, τόσο ένας κόμπος εσωτερικός μεγαλώνει και μου καίει τα σωθικά. Τόσο μεγαλώνει η συγκίνηση, το δέος, τα ερωτήματα για το πώς τελικά επιβίωσε αυτή η επανάσταση... Τόσο μεγαλώνει και το χρέος μου ως γονέας, πλέον, να μάθω στα παιδιά μου, ότι όλοι είμαστε παιδιά όλων εκείνων των ανθρώπων, επώνυμων και ανώνυμων που έζησαν πριν από εμάς και που χωρίς εκείνους δεν θα κουνιόμασταν σήμερα (μεταφορικά και κυριολεκτικά).


Θα προσπαθήσω και από αυτή τη μικρή γωνιά του blog, να καταθέσω πληροφορίες και συναισθήματα, σκέψεις και απορίες κατά την τριβή μου με τη θεματολογία-ανθολογία του '21.


Αρχικά όμως, ας ξεκινήσουμε ως πλαίσιο συζήτησης, με ένα άσμα αριστούργημα:


"Ρωτώ να μάθω την αλήθεια" 

Στίχοι: Μπέτυ Κομνηνού 
Μουσική, Ερμηνεία: Νένα Βεβετσάνου



Οι αντοχές μου μαδούν μες στα χρόνια Σκύβω, μαζεύω την ερημιά Κι όλο ρωτώ να μάθω την αλήθεια Κι όλο μου λένε παραμύθια Τα παιδιά μου κηδεύω τα βράδια Μες στους αιώνες καρτερικά Κι όλο ρωτώ να μάθω την αλήθεια Κι όλο μου λένε παραμύθια Τη ζωή μου κοιτώ και δειλιάζω Πόσο δεν άλλαξε πουθενά Κι όλο ρωτώ να μάθω την αλήθεια Κι όλο μου λένε παραμύθια Σε δουλειά, συντροφιά και αγάπη Έσκυψα, πήρα την μοναξιά Κι όλο σε σένα που με συντροφεύεις Μιλώ και δεν καταλαβαίνεις Έλα κάτσε κυρά μου εδώ πέρα Μου λέει κάποια από μακριά Κόβει η αλήθεια, κόβει και θερίζει Κι όποιος την βρει τον βασανίζει




Ακολούθως, για αρχή, προτείνω την κάτωθι σειρά του MEGA που σε 21 βίντεο κάνει αναφορά (με πολύ γλαφυρό τρόπο είναι η αλήθεια) για πολλές πτυχές της επανάστασης.


Ώρα Ψυχανάλυσης

 

Τις τελευταίες μέρες ορυμαγδός σκέψεων, εικόνων, συναισθημάτων με βομβαρδίζουν με πολλαπλά αποτελέσματα.


Κάπου εδώ όμως, πρέπει να μπει η Ψυχανάλυση, για να βάλει καπου τα πράγματα στη θέση τους.


Ξεκινάω αυτή την ανάρτηση, με τα κάτωθι λόγια του μεγάλου Φρόυντ ως βασικούς άξονες αυτής της προσέγγισης, η οποία θα ολοκληρωθεί στις επόμενες αναρτήσεις σταδιακά:

Η συμπεριφορά του ατόμου στα ερωτικά ζητήματα είναι συχνά ένα πρότυπο συμπεριφοράς για όλες τις υπόλοιπες πτυχές της ζωής του.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δε θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία περιλαμβάνει ευθύνες που οι περισσότεροι φοβούνται να αναλάβουν. 

Σε αποφάσεις δευτερευούσης σημασίας, είναι χρήσιμο να εξετάζουμε τα υπέρ και τα κατά. Σε κρίσιμα ζητήματα όμως, η απόφαση πρέπει να προέρχεται από την καρδιά. 

Από τις αδυναμίες σου θα μπορέσεις να βρεις τη δύναμή σου. 

If youth knew? Ιf age could. 

Η αγάπη και η εργασία είναι οι θεμέλιοι λίθοι της ανθρωπιάς μας. 

Οι άνθρωποι είναι δυνατοί μόνο όσο εκφράζουν μια δυνατή ιδέα. Γίνονται αδύναμοι, όταν της αντιτίθενται. 

Ο τρελός είναι ένα άτομο που ονειρεύεται, ενώ είναι ξύπνιο. 

Ο πολιτισμός δημιουργήθηκε όταν για πρώτη φορά ένας νευριασμένος άνθρωπος πέταξε μια λέξη αντί για μια πέτρα.


(Πηγή πληροφοριών από εδώ)




(Υ.Γ.: Από σήμερα, θα υπάρχει ειδική ετικέτα για τις αναρτήσεις που θα ήθελα κάποια στιγμή να διαβάσουν τα παιδιά μου, οπότε για να τα διευκολύνω θα γράφω "Για τα παιδιά μου")

Λόγια Αντρειωμένου

 

Τα τελευταία λόγια ενός αντρειωμένου... ανεπανάληπτα και συνάμα τόσο εύληπτα.


Διέβλεπε την πορεία του ανθρώπου και της νόησής του.


Μα κυρίως, η στάση του, συνεπέστατη με τα λόγια του... και συνάμα μοναχική.


Πόσο φως, πόσο Ήλιο και πόση Ελλάδα βλέπεις από εκεί ψηλά που κείτεσαι;






Ας κοιταχτούμε όλοι μες στα μάτια.

Τα μάτια τα ψιχαλιστά...



Για τα παιδιά μας

 

8 Οκτωβρίου 1838


Ο Κολοκοκτρώνης μιλάει στην Πνύκα, σε μαθητές του Βασιλικού Γυμνασίου Αθηνών.

(πηγή εδώ)


Ο λόγος του ας είναι παρακαταθήκη για όλους (όπως και για κάθε παρά-καθίκι που κυκλοφορεί γύρω μας)...


Παιδιά μου!

Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ’ αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ’ αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, δια ταύτα σας λέγουν καθ’ ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των.

Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ’ απλούς ανθρώπους, χωρικούς καί ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν. 

Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι καί τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, καί του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμερα χειρότερα· διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καί τοιουτοτρόπως κάθε ήμερα ο λαός ελίγνευε καί επτώχαινε. 

Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία. 

Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. 

Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα. Άλλά δεν εβάσταξε! 

Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους. Μα τι να κάμομε; Είχαμε και αυτουνών την ανάγκη. Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια. Και όταν έλεγες τον Κώστα να δώσει χρήματα διά τας ανάγκας του έθνους ή να υπάγει εις τον πόλεμο, τούτος επρόβαλλε τον Γιάννη. Και μ’ αυτόν τον τρόπο κανείς δεν ήθελε ούτε να συνδράμει ούτε να πολεμήσει. Και τούτο εγίνετο, επειδή δεν είχαμε ένα αρχηγό και μίαν κεφαλή. Άλλά ένας έμπαινε πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έριχνε και εκάθετο αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο και ο άλλος το άλλο. Ισως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά την γνώμη του. Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν χτίζεται ούτε τελειώνει. Ο ένας λέγει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρινό και ο άλλος εις τον Βορέα, σαν να ήτον το σπίτι εις τον αραμπά και να γυρίζει, καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτο τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι ένας αρχιτέκτων, οπού να προστάζει πως θα γενεί. Παρομοίως και ημείς εχρειαζόμεθα έναν αρχηγό και έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει και οι άλλοι να υπακούουν και να ακολουθούν. Αλλ’ επειδή είμεθα εις τέτοια κατάσταση, εξ αιτίας της διχόνοιας, μας έπεσε η Τουρκιά επάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε, και εις τους στερνούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα. 

Εις αυτή την κατάσταση έρχεται ο βασιλεύς, τα πράγματα ησυχάζουν και το εμπόριο και ή γεωργία και οι τέχνες αρχίζουν να προοδεύουν και μάλιστα ή παιδεία. Αυτή η μάθησις θα μας αυξήσει και θα μας ευτυχήσει. Αλλά διά να αυξήσομεν, χρειάζεται και η στερέωσις της πολιτείας μας, η όποία γίνεται με την καλλιέργεια και με την υποστήριξη του Θρόνου. Ο βασιλεύς μας είναι νέος και συμμορφώνεται με τον τόπο μας, δεν είναι προσωρινός, αλλ’ η βασιλεία του είναι διαδοχική και θα περάσει εις τα παιδιά των παιδιών του, και με αυτόν κι εσείς και τα παιδιά σας θα ζήσετε. Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάττουν μια Θρησκεία. Και αυτοί, οι Εβραίοι, οι όποίοι κατατρέχοντο και μισούντο και από όλα τα έθνη, μένουν σταθεροί εις την πίστη τους. 

Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ’ ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε· και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του Θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία. 

Τελειώνω το λόγο μου. Ζήτω ο Βασιλεύς μας Όθων! Ζήτω οι σοφοί διδάσκαλοι! Ζήτω η Ελληνική Νεολαία!



(ήρωες του '21, τι θα έλεγαν σήμερα αν μιλούσαν)



"Οι Κολοκοτρωναίοι"
Παραδοσιακό
Μελοποίηση: Βαγγέλης Παπαθανασίου
Ερμηνεία: Ειρήνη Παππά
Δίσκος: Ωδές

Νανουρίσματα και Νιαουρίσματα

 

Απέναντι στη γενικευμένη ά-ΜΟΡΦΗ νάρκωση που μας επιφέρουν

και στην ύπνωση του νου,

αντιπαραβάλλουμε τον ΜΟΡΦΕΑ και τα νανουρίσματά του.


Απέναντι στο ά-ΣΧΗΜΟ, 

αντιπαραβάλλουμε το ΣΧΗΜΑ.


Μόνοι μας θα κλείσουμε τα μάτια μας ΡΕ! 

Θα πέσουμε στον γκρεμό επειδή εμείς το επιλέγουμε. 

Και μάλιστα τραγουδώντας. 

Όπως οι Σουλιώτισσες. Οι μανάδες. 

Αυτές που μιλούσαν με νανουρίσματα στα μωρά τους.

Και όχι όπως οι μωροί που μιλούν με νιαουρίσματα στα μυαλά μας.

Λίγες νότες, αρκούν για να συντροφεύουν τα όνειρά μας. 

Εμάς και τα παιδιά μας.


Αθάνατο το 1821. 

Αθάνατη και η δύναμη της ηρεμίας.

Όπως και τα νανουρίσματα, που μας δίνουν μια γεύση από Αθανασία.



"Άστραψεν η Ανατολή"

νανούρισμα της Σμύρνης

από την Κατερίνα Παπαδοπούλου


"Νανούρισμα Σμύρνης"

πάλι από την Κατερίνα Παπαδοπούλου


"Νανούρισμα Καππαδοκίας"

από τη Λυδία Κονιόρδου


"Βλεφαρό μου"

του Νίκου Κυπουργού,

της Λίνας Νικολακοπούλου

και του Χρόνη Αηδονίδη


"Νανούρισμα Κύπρου"

από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη


"Αγιά Μαρίνα"

Νανούρισμα Κύπρου

από τον Ε. Καραγιώργη


"Το νανούρισμα"

του Μάνου Λοΐζου

από τη συγκλονιστική Μαρία Παπαγεωργίου



"Το νανούρισμα"

του Μάνου Χατζιδάκη

από τον Ματωμένο Γάμο


"Το νανούρισμα"

του Μίκη Θεοδωράκη

και του Κώστα Βίρβου


"Νάνι το μωρό μου"

του Διονύση Σαββόπουλου


"Τα νανουρίσματα"

του Νίκου Κηπουργού

και

της Σαββίνας Γιαννάτου


"Νανουρίσματα"

από τον Brahms,

τον Μozart,

την Τσεχία

και την Ουκρανία

με τη φωνή της Μάιρας Μηλολιδάκη


"Νανούρισμα"

από τα Ταξίδια του Τεμπέλη Δράκου

του Γιώργου Χατζηπιερή,

με τις φωνές των

Σοφία Παπάζογλου

και Λιζέτα Καλημέρη


"Άστραψεν η Ανατολή"

του Κώστα Κακογιάννη και Πάμπου Κουζάλη

με τις φωνές της Γεωργίας Νεοκλέους

και Ηρόδοτου Μιλτιάδους




Τυποποιημένα και Πλαστικοποιημένα ή αλλιώς, Λογοκριμένα και Παρακινδυνευμένα.


Πλαστικό φαγητό.
Πλαστικά μπουκάλια.
Πλαστικά παιχνίδια.
Πλαστικά βυζιά.
Πλαστικά χείλη.

Πλαστικές επεμβάσεις και παρεμβάσεις εν γένει (και εν επαναλήψει).

Πλαστικές κάρτες.
Πλαστικό χρήμα.

Πλαστικό κρίμα.


Τόσο πλαστικό και καμία πλαστικότητα της ψυχής όμως.

Αναρωτήθηκε κανείς πού πάει τόσο πλαστικό;
Ή αλλιώς, πού πάει ο άνθρωπος, αυτό το θηλαστικό;
Η απάντηση απλή: το θηλαστικό πάει να γίνει πλαστικό!


Πριν περίπου 3 χρόνια διαβάζαμε...

Πλέον, τα πρώτα επίσημα επιστημονικά δεδομένα έρχονται:




 

Σε συνοπτική μετάφραση: στη συγκεκριμένη μελέτη περίπου το 60% των εξεταζόμενων ασθενών με αθηρωματική πλάκα στις καρωτίδες τους, είχαν μικρο- και νανο- πλαστικά εντός αυτών των πλακών... Με άλλα λόγια, τα πλαστικά που γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αποσυντίθενται ελάχιστα ή και καθόλου, πλέον μας έχουν διαποτίσει, είναι και παραμένουν μέσα μας, επηρεάζουν τον μεταβολισμό μας και συμμετέχουν σε κάποιες διαδικασίες αθηρογένεσης. 


Όταν η Φύση δημιουργούσε την πλαστικότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου ως ένα από τα σπουδαιότερα εξελικτικά εργαλεία του, δεν εννοούσε φαντάζομαι να γεμίσει τα κύτταρά του με πλαστικό... 

Πώς καταλήξαμε λοιπόν έως εδώ;


Καλή σας όρεξη!







Έχεις τα πινέλα, έχεις και τα χρώματα...


(δείτε πρώτα όλο το βίντεο πριν προχωρήσετε στην ανάγνωση)


Το διαρκώς επανερχόμενο ερώτημα: 


τι είναι η Φύσις; 


Μια Κατασκευή την οποία προσπαθούμε ανά τους αιώνες να διαμορφώσουμε και να αναθεωρήσουμε;

ή

Μια προαιώνια Οντολογία την οποία προσπαθούμε να προσεγγίσουμε και τελικά να αποτυπώσουμε;


Υπάρχει ή Φτιάχνεται;


Ο Καζαντζάκης λέει:

"Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα."


Η σύγχρονη Κοσμολογία συμφωνεί μαζί του.

Χρειάζεται αρκετή υπομονή όμως ώστε να κατορθώσεις να δεις την τελική εικόνα, ώστε να περάσεις όλη αυτή τη διαδρομή του ασύνδετου, όλη αυτή τη φαινομενικά ακαταλαβίστικη πορεία προς την Αλήθεια, μέχρι να καταλήξεις στο ότι αυτό που λες Αλήθεια ή αυτό που εννοείς ως Φυσικό, δεν είναι παρά μια Τυχαιότητα και κάτι Κατασκευαστικό.

Η βιωματική εμπειρία όμως, αντιδρά σε όλο αυτό. Το ανθρώπινο μυαλό αυτοεγκλωβίζεται σε αυτά που έχει κατασκευαστεί να αισθάνεται και νιώθει, και σε αυτά που φαντασιώνεται και προσπαθεί να οραματιστεί. Το μυαλό υπακούοντας στην κανονιστική τυχαιότητα του Χάους, ξέρει μόνο τους δικούς του κανόνες, τα δικά του προγράμματα και το δικό του λειτουργικό σύστημα.

Μια εποχή που το Ανθρώπινο Φύλο τείνει να αντικατασταθεί από πλάσματα χωρίς φύλο και η  ίδια η Ανθρώπινη Φυλή τείνει να αντικατασταθεί από πλάσματα μη ανθρώπινα (τα Ρομπότ), τα οποία όμως είναι κατασκευάσματα του ίδιου του Ανθρώπου, όπως και ο ίδιος Άνθρωπος είναι ένα κατασκεύασμα άλλων προηγούμενων διαδικασιών, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η συμβατική, παραδοσιακή και αναγεννησιακή έννοια του Ανθρώπου Universalis, πλέον αλλάζει. 

Ή, ίσως, η έννοια του Ανθρώπου Universalis, να βρίσκει τελικά, τα ορθά της πλαίσια, καθώς όσο προσεγγίζουμε το Universal πρότυπο της Οντολογίας, σε μια προσπάθεια Ενοποίησης των Θεωριών, να φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι:

Η μοναδική και πραγματική Αλήθεια είναι μια: όλα είναι ένα Ψέμα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, έχουμε την ευκαιρία όλοι μας να ζήσουμε και να ακολουθήσουμε τις δικές μας περιπέτειες. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο όλοι μπορούμε να χωρέσουμε:



-Δυο μικρά παιδιά, που τους κολλήσαμε την ταμπέλα "το άρρεν", "το θήλυ" και την άλλη ταμπέλα των "αδελφών",
-Ένα κουκλάκι-μωρό που δίνει την ευκαιρία στο "θήλυ" να βρει (ή να διαμορφώσει;) την ταυτότητά της ως μελλοντική μητέρα,
-Ένα κουκλάκι-πιθηκάκι απροσδιόριστου φύλου, αχώριστου όμως φίλου του "άρρενος" παιδιού,
-Δυο ζωάκια, ένας σκύλος και μια γάτα, με αδελφική όμως αγάπη και συνύπαρξη που αντιδιαστέλλεται ως προς τον κανόνα των φαινομενικά αντίθετων φύσεων,
-Μια κουκουβάγια-μαξιλάρι, εκπρόσωπος της Λογικής και της Σοφίας ως αποκούμπι στα δύσκολα της καθημερινότητας,
-Και ένας μονόκερος-μαξιλάρι, εκπρόσωπος της Φαντασίας και των Ονείρων, ως αποκούμπι στα ακατόρθωτα της διαχρονικότητας.
-Και όλα αυτά υπό τη σκιά του λιγοστού Φωτός που πλαισιώνεται από τη λάμψη του αέναου Σκότους που επισκιάζει τα πάντα ως πέπλο ανάπαυσης.


Φυσικά, κάπου εκεί, αργά-αργά, χωρίς να βιάζεται (ούτε να βια-ζεται από κανέναν και από τίποτα) η καινούργια παρέα του σπιτιού μας, ως εκπρόσωπος της Ιώβειου Υπομονής και Επιμονής, το (ουδέτερου γένους πλάσμα), το σαλιγκάρι μας. Ίσως ξέρει την Αλήθεια για αυτό δεν βιάζεται. Ή, ίσως, ξέρει τη σημασία της βραδύτητας σε μια εποχή που αναζητά την ταχύτητα του φωτός (της λάμψης, της δόξας κλπ).




Το μεγαλύτερο ερώτημα όλων, όμως, είναι άλλο: με ποιούς κανόνες μπορούμε όλοι να χωρέσουμε σε αυτό το Σύμπαν; Ποιος θα καθίσει δεξιά, ποιος αριστερά, ποιος από τη μέσα πλευρά, ποιος από την έξω, ποιος με το κεφάλι προς τα πάνω και ποιος με τα πόδια προς τα κάτω. Ξέρετε... όλα αυτά για τα οποία τσακώνονται τα μικρά παιδιά συνεχώς... ως μια φυσική, προαιώνια πεπατημένη, που δεν είναι άλλη, από μια απατημένη (και δι(α)όλου απαντημένη) πορεία από και προς το Χάος.


Υ.Γ.: Μετά από λίγη ώρα, περνάς ξανά από την ίδια γωνιά του Σύμπαντος και αντικρίζεις μια άλλη μεγάλη Αλήθεια:


"Την Εντροπίαν Φυγείν Αδύνατον!"

(ή αλλιώς, ποτέ μια στιγμή δεν μένει σταθερή σε αυτό το Σύμπαν...)