Μια ακόμα παράκληση...

Μιας και έχουμε μπει σε θρησκευτικούς ρυθμούς και ακούγονται πολλές παρακλήσεις τούτες τις μέρες, δεν θα ακουστεί εκτός κλίματος και άλλη μια:

"Παράκληση"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Αλκίνοος Ιωαννίδης

Αν-(τι!)-ρήσεις

Μιλώντας με έναν παλαίμαχο του είδους, που πολύ αγαπώ και σέβομαι, όσο και αν διαφωνώ μαζί του, μου είπε ότι η Ιατρική είναι μια πολύ δύσκολη και απαιτητική γκόμενα, που δεν σου αφήνει περιθώρια για άλλα τσιλιμπουρδίσματα και λοξοκοιτάγματα. Αφιερώνεσαι, πώς το λένε ρε παιδί μου;! Ο σοφός λαός μας το έχει καταγράψει αυτό στην γνωστή του ρήση: "όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα" .

Ίσως να έχει και δίκιο. Αλλά κάτι μέσα μου αντιδρά στο μοντέλο του "ολοκληρωτικά ιατρός" και ξερό ψωμί! Έχω μαγευτεί από τους πανεπιστήμονες της παλαιάς εποχής, από τους ανθρώπους που ξέρουν πολλά και προσπαθούν για ακόμη περισσότερα. Πώς τα κατάφεραν και έκαναν τόσα πολλά; Υπάρχουν κάτι τύποι λοιπόν που παραβιάζουν την πιο πάνω ρήση του λαού μας και γράφουν δικές τους ρήσεις...

Και λες, τελικά "πού θέλω να ανήκω", (βλέπετε αυτή η αν-ίκητη αν-άγκη του "αν-ήκειν", αν-άθεμά μας), ή ακόμα πιο σωστά "που μπορώ να ανήκω"; (αυτό το δεύτερο ερώτημα είναι που μου δημιουργεί κάτι ψιλοβραχυκυκλωματάκια στον επεξεργαστή μου...). Ο λαός μας, πάλι λέει: "δεν υπάρχει δεν μπορώ, μόνο δεν θέλω", άρα σε μια αν-άστροφη αν-άγνωση της ρήσης ταύτης θα καταλήγαμε σε αυτό το συμπέρασμα: "υπάρχει μόνο το θέλω και όχι το μπορώ".


Τι να πώ; Θυμάμαι την γιαγιά μου που μου έλεγε μια άλλη ρήση του λαού μας:

"Η αυγούλα θα το δείξει"

Σκέφτομαι μόνο το βράδυ που πρέπει να διαβώ, τους εφιάλτες που θα με ζώσουν, τα μονοπάτια που πρέπει να ανακαλύψω, για να φτάσω στην αυγούλα...

"Απόψε η νύχτα"
Στίχοι, Μουσική: Θοδωρής Παυλάκος
Ερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης

Ένα βαλσάκι παρακαλώ...

Μια μικρή απάντηση στο ερώτημα που θέτει η προηγούμενη ανάρτηση περί ονείρων, που έρχεται να δέσει με την σημερινή μου ανάγκη να ήμουν στο χωριό, να φορούσα τα καλά μου ρούχα, να πήγαινα χεράκι χεράκι με την αδερφούλα μου στην εκκλησιά:

"Το βαλς των χαμένων ονείρων"
Δημιουργός: Μάνος Χατζιδάκις

Υπάρχουν άγγελοι; Υπάρχουν αληθινά όνειρα;

Εξομολογητική διάθεση σε ένα πλάσμα συμπονετικό, δίπλα στον Άγιο Ιωάννη, με την Μυτιλήνη να απλώνεται από μια οπτική που δύσκολα ανακαλύπτεις αν δεν γνωρίζεις τα λημέρια...

Ύστερα, στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης, να ακούω άγιους βυζαντινούς ύμνους, σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα που μου έφερε θύμησες από τα παιδικά χρόνια στο χωριό, όταν το "ω γλυκή μου έαρ" μου χάιδευε την καρδιά...

Στη συνέχεια, στην Αγία Παρασκευή για την θρέψη του σώματος...

Τέλος, σπίτι, μόνος, αναρωτιέμαι: γίνονται τα όνειρα πραγματικότητα;


Υ.Γ.: Σαν πολύ αγιοσύνη δεν έπεσε σήμερα;! Αφού το ξέρω, είμαι αλλεργικός στα άγια τοις αγίοις... τι θέλω και ανακατεύομαι;

"Send me an angel"
Scorpions





The wise man said just walk this way
To the dawn of the light
The wind will blow into your face
As the years pass you by
Hear this voice from deep inside
It's the call of your heart
Close your eyes and your will find
The passage out of the dark

Here I am
Will you send me an angel
Here I am
In the land of the morning star

The wise man said just find your place
In the eye of the storm
Seek the roses along the way
Just beware of the thorns

Here I am
Will you send me an angel
Here I am
In the land of the morning star

The wise man said just raise your hand
And reach out for the spell
Find the door to the promised land
Just believe in yourself
Hear this voice from deep inside
It's the call of your heart
Close your eyes and your will find
The passage out of the dark

Here I am
Will you send me an angel
Here I am
In the land of the morning star
Here I am
Will you send me an angel
Here I am
In the land of the morning star

Δάνεια Αντι-δανείων!

Σε συνέχεια του κλίματος σύγκρισης του παρελθόντος με το παρόν (το 'χει η μέρα βλέπετε), σε συνέχεια του κλίματος εθνικής ανάτασης, σε συνέχεια της ανέχειας... διάβασα τα εξής στην εφημερίδα "Το Βήμα" σήμερα:


"Σύμφωνα με πληροφορίες, το ΔΝΤ δηλώνει διατεθειμένο να δώσει 27 δισ. δολάρια (λίγο πάνω από 20 δισ. ευρώ), το ποσό θα μπορούσε να εκταμιευθεί σε περίοδο 18 μηνών και με επιτόκιο κοντά στο 2,5%. [...] Η Ελλάδα θα πρέπει να δανειστεί 20 δισ. ευρώ τους επόμενους δύο μήνες προκειμένου να χρηματοδοτήσει το δημόσιο χρέος της. Ωστόσο, στο κείμενο δεν αναφέρονται τα ποσά που θα είναι διαθέσιμα από το συνδυαστικό μηχανισμό της ευρωζώνης και του ΔΝΤ. [...] Τα δάνεια θα προσφερθούν σε τιμές αγοράς και όχι με επιδοτούμενο επιτόκιο, προσέθεσαν διπλωμάτες. [...] Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ισπανική προεδρία της ΕΕ απηύθυναν νωρίτερα έκκληση να αποφευχθεί ένα ναυάγιο με απρόβλεπτες συνέπειες, χαρακτηρίζοντας αδιανόητο να μην επιτευχθεί σήμερα στις Βρυξέλλες μία συμφωνία για ευρω-βοήθεια στην Ελλάδα."


Και είπα μέσα μου: "κάτι μου θυμίζει όλο αυτό... κάπου το έχω ξανακούσει, αλλά πού ρε παιδί μου...;". Έσπαγα το κεφάλι μου, ώσπου βρήκα όλως τυχαίως στο διαδίκτυο κάποιες σκόρπιες πληροφορίες, για την εγκυρότητα των οποίων δεν μπορώ να σας εγγυηθώ... Ορίστε οι πληροφορίες:

"Το Λονδίνο, όπου είχαν υπογραφεί το επαναστατικό δάνειο του 1824-25 και εκείνο του 1830, είχε για τους Ελληνες μια χροιά αρνητική, ενώ λειτουργούσε και ως μοχλός πίεσης ακόμη και με στρατιωτικά μέσα, προκειμένου η Ελλάδα να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής στο Ανατολικό Ζήτημα. Ο καθηγητής κ. Γ. Β. Δερτιλής άλλωστε στο δίτομο έργο του «Ιστορία του Ελληνικού Κράτους, 1830-1920» σημειώνει: «Ολες οι Δυνάμεις, ειδικότερα και περισσότερο η Μεγάλη Βρετανία, χρησιμοποίησαν έκτοτε συστηματικά το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ως μέσο πίεσης για να της επιβάλουν μια εξωτερική πολιτική εναρμονισμένη με τα συμφέροντά τους. Η τακτική αυτή των Δυνάμεων στηριζόταν στη συμβατική υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης να διαθέτει στην υπηρεσία του χρέους τις εισπράξεις των τελωνείων της.Οποτε ήθελαν να ασκήσουν πίεση στην ελληνική κυβέρνηση,οι Δυνάμεις επέσειαν τη νομική αυτήν επιχειρηματολογία, υποστηρίζοντας ότι η Συνθήκη του 1832 τούς έδινε το δικαίωμα να ελέγχουν τις υπέγγυες τελωνειακές εισπράξεις του Ελληνικού Δημοσίου και ότι αυτό το δικαίωμα μπορούσαν εν ανάγκη να το ασκήσουν ακόμη και με τη βία, καταλαμβάνοντας τα τελωνεία της χώρας»."

---------------

"Κατά τα επόμενα δυο χρόνια (1824-1825) οι Έλληνες χρειάζονταν δάνεια και η αγγλική πολιτική ηγεσία (ο G. Canning, ως πρωθυπουργός πια της Βρετανίας) προθυμοποιήθηκε να διευκολύνει τη χορήγησή τους από οικονομικούς κύκλους της χώρας του, με όρους τέτοιους ώστε:
- Οι Έλληνες χρεώθηκαν 2.800.000 λίρες χρυσές Αγγλίας .
- Από αυτό το ποσό κρατήθηκαν για προμηθευτές - μεσάζοντες - έξοδα τελετής της υπογραφής και για προκαταβολή τοκοχρεολυσίων 1.600.000 λίρες.
- Περιήλθαν στην Ελληνική Κυβέρνηση περίπου 1.200.000 λίρες.
- Για το ποσό αυτό υποθηκεύτηκαν τα Εθνικά Κτήματα (γύρω στα 6.000.000 στρέμματα γης καλλιεργήσιμης, ποτιστικής). Δηλαδή, κάθε στρέμμα υποθηκεύτηκε για 1/5 της λίρας, αν λογαριάσουμε το πόσες λίρες έφτασαν στα χέρια της Ελληνικής Κυβέρνησης. Επιπλέον η υποθήκευση είχε ως συνέπεια ότι οι Ελληνικές Κυβερνήσεις δεν μπορούσαν πια να δώσουν από τα εθνικά κτήματα κάτι στους ακτήμονες, για να γίνουν νοικοκυραίοι.
Αν λάβουμε υπόψη όλα αυτά, αναρωτιόμαστε: ήταν οι όροι
των δανείων ευνοϊκοί; επαχθείς; ληστρικοί;
Και υπήρξαν αυτά δάνεια Ανεξαρτησίας ή Εξάρτησης μακροχρόνιας;
Κατά τα άλλα τα δάνεια θεωρήθηκαν εύνοια για τον Ελληνισμό…."

---------------

"1827: Τα δάνεια που δεν έφτασαν ποτέ
Ο αγώνας του 1821 υπήρξε μια καταπληκτική ευκαιρία για τις αγγλικές τράπεζες. Ενώ δάνεισαν τους επαναστάτες με ονομαστικά δάνεια συνολικού ύψους 2.800.000 λιρών της εποχής, τελικά μόνο το 20% του ποσού έφτασε στον σκοπό του. Ετσι η πρώτη πτώχευση έρχεται νωρίτερα και από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους καθώς το 1827 δηλώνεται αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων αφού δεν είχαν καν εισπραχθεί. Η πτώχευση ίσως συνδέεται ακόμη και με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου που έγινε την ίδια χρονιά έπειτα από μυστική συμφωνία των Μεγάλων Δυνάμεων, που έτσι διέσωσαν την ελληνική επανάσταση οδηγώντας τελικά στη δημιουργία κράτους, από το οποίο και θα μπορούσαν κάποτε να εισπράξουν.

1843: Εξαγοράζοντας την Αττική με δάνειο
Και πράγματι εισέπραξαν. Εισέπραξαν μάλιστα τόσο πολύ που το 1843 οδήγησαν στη δεύτερη πτώχευση. Αφού το Λονδίνο και το Παρίσι πρώτα αρνήθηκαν να δανείσουν τον (κατ΄ αυτούς ρωσόφιλο) Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος για να κάνει το κράτος να λειτουργήσει έβαλε χρήματα από την προσωπική του περιουσία και εξέδωσε τα πρώτα ακάλυπτα ελληνικά χαρτονομίσματα, στη συνέχεια δάνεισαν τον Οθωνα με 60 εκατ. φράγκα, από τα οποία τα 33 εκατ. πήγαν αμέσως για την αποπληρωμή των «Δανείων της ανεξαρτησίας». Και τα υπόλοιπα; Οπως γράφει ο Αγγελος Αγγελόπουλος στο Δημόσιον χρέος της Ελλάδος (εκδόσεις Ζαχαρόπουλου, Αθήναι, 1937), δόθηκαν «12,5 εκατομμύρια διά την εξαγοράν από μέρους της Τουρκίας των επαρχιών Αττικής, Ευβοίας και μέρους της Φθιώτιδος και 7,5 εκατομμύρια διά την συντήρησιν των βαυαρικών στρατών». Οι Μεγάλες Δυνάμεις άλλαζαν σταδιακά τον χάρτη, η Ελλάδα αγόραζε, η Οθωμανική Αυτοκρατορία πουλούσε και οι διεθνείς τραπεζίτες ήταν ευτυχείς…"


Επίσης αξίζει να ρίξετε ένα βλέφαρο στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.hidejekyl.blogspot.com/2010/03/blog-post_25.html

Οποιαδήποτε ομοιότητα όλων αυτών των πληροφοριών με το σημερινό θέμα στο "Βήμα" θεωρείται τυχαία (ή πιο σωστά ατυχής) και δεν πρέπει να ληφθεί υπόψιν!

Κατά τα άλλα, υγειαίνετε και μην ξεχνάμε:

Ζ Η Τ Ώ
Τ Ο
Ε Θ Ν Ο Σ

(ο τόνος δεν είναι λάθος)

Κάποιοι κάπου κάποτε λέγονταν κλέφτες

Κάποτε, κάποιοι, όρθωσαν το ανάστημά τους και είπαν "Δεν πάει άλλο πια". Ήταν μικροί, ασθενικοί, κουρελήδες, βρωμούσαν... αλλά τολμούσαν.

Με τα τσιγκελωτά τους μουστάκια, τα αξύριστα μάγουλα, τις λιγδιασμένες χαίτες, τις ροζιασμένες παλάμες, τα άρματά τους παραμάσχαλα, το βλέμμα αγριεμένο... όρμησαν για να λευτερώσουν το μυαλό το αλυσοδεμένο.

(Υδατογραφία του Carl Haag στο Μουσείο Μπενάκη)

Δεν είχαν να χάσουν τίποτε άλλο, εκτός από την τιμή τους. Όμως αυτήν δεν την διαπραγματεύτηκαν και έτσι είχαν τη γαλήνη μαζί τους.

Θυσιάστηκαν, πληγιάστηκαν, αλλά με τις πράξεις τους αγιάστηκαν.

Έδωσαν τα πάντα για μια ιδέα: την ελευθερία. Πόσο βασική προϋπόθεση για να μπορεί να ζει ο άνθρωπος στην ηρεμία;

"Θούριος του Ρήγα"
Στίχοι: Ρήγας Φερραίος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

Κάποτε, κάποιοι, τράβηξαν μπροστά με τα μάτια ανοιχτά... και τα σπαθιά ηρωικά.

Πέθαναν αυτοί, αλλά μας άφησαν παρακαταθήκη τον ελεύθερο αέρα που αναπνέουμε. Και τι ζητούσαν; Το προφανές: να συνεχίσουν να έχουν την τιμή που αρμόζει σε έναν άνθρωπο...

"Βγήκα ψηλά και πλάγιασα"
Παραδοσιακό Ηπείρου
Ερμηνεία: Βιτάλη Ελένη




Αχ βγήκα ψηλά γιε μου και πλα- και πλάγιασα,
αχ σε πέτρα γιε μου σε λιθάρι.
Αχ και εκεί ήταν μνήμα γιε μου κλε- βρε κλέφτικο,
αχ θαμμένο πα- βρε παλικάρι.
Αχ και ακούω το μνήμα γιε μου να ωρε να βογκά,
αχ βαριά ν'ανα - ν' αναστενάζει.
Αχ πάρε αδερφέ μου το κορμάκι μου,
και θαψ' το στο χωριό μας.

Αυτά συνέβαιναν κάποτε. Σήμερα; Πού βρισκόμαστε; Είμαστε πιο μπροστά σαν κοινωνία ή ο ζυγός παραμένει; Αναπνέουμε ελεύθερο αέρα ή αναπνέουμε κουτό-χορτο και μάλιστα τρίφυλλο; Τα χέρια μας τα έχουμε για να αρπάζουμε σπαθιά ή για να τρομπάρουμε στο θέαμα κάθε Τσούλας, ε... συγνώμη, Τζούλιας ήθελα να πω... Είναι ώρα για επ-ανάσταση αδέρφια ή ώρα για ακόμα πιο βαθύ ύπνο;

"Μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη"
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

Ερωτική μου φ(θ)ίση

Παγκόσμια Ημέρα Φυματίωσης σήμερα.

Μου ήρθε στο νου εκείνη η εποχή που ο κόσμος ξεψυχούσε για πλάκα...







Ο Κώστας Καρυωτάκης έχει αποτυπώσει γλαφυρά την εικόνα ενός φθισικού προσωπείου στο παρακάτω ποίημά του:

ΠΟΛΥΜΝΙΑ

Ψεύτικα αισθήματα
ψεύτη του κόσμου!
Μα το παράξενο
φως του έρωτός μου
φέγγει στου σκοτεινού
δρόμου την άκρη:
Με το παράπονο
και με το δάκρυ,
κόρη χλωμόθωρη
μαυροντυμένη.
Κι είναι σαν αίνιγμα,
και περιμένει.
Λάμπει το βλέμμα της
απ' την ασθένεια.
Σάμπως να λιώνουνε
χέρια κερένια.
Στ' άσαρκα μάγουλα
πως έχει μείνει
πίκρα το νόημα
γέλιου που σβήνει!
Είναι το αξήγητο
το μικροστόμα
δίχως το μίλημα,
δίχως το χρώμα.
Κάποια μεσάνυχτα
θα σε αγαπήσω,
Μούσα. Τα μάτια σου
θαν τα φιλήσω,
να 'βρω γυρεύοντας
μες στα νερά τους
τα χρυσονείρατα
και τους θανάτους,
και τη βασίλισσα
λέξη του κόσμου,
και το παράξενο
φως του έρωτός μου.

Αλλά και ένας άλλος καλλιτέχνης, ο Μάρκος Βαμβακάρης, μίλησε κάποτε με τον δικό του τρόπο, για ένα τέτοιο προσωπείο της φθίσης, που το λιώνει ο έρωτας...

"Μαύρα μάτια μαύρα φρύδια"
Εξολοκλήρου: Μάρκος Βαμβακάρης

Απόψε το μαντολίνο μου

Ωραίο να συναναστρέφεσαι με άλλους με αφορμή την μουσική. Αντιλαμβάνεσαι τη μουσική από διάφορες οπτικές γωνίες και μειώνονται έτσι κάπως οι αγωνίες. Αντιλαμβάνεσαι τη μουσική μέσα από το άκουσμα διάφορων μουσικών οργάνων. Αντιλαμβάνεσαι τη μουσική μέσα από τα δάχτυλα διάφορων οργανοπαιχτών, ερασιτεχνών ή επαγγελματιών.

Ένα ωραίο απόγευμα. Συντροφιά με μαντολινίστικα ακούσματα.

"Απόψε την κιθάρα μου"
Παραδοσιακό Ζακύνθου

Γεύσεις Ανοιξιάτικες

Παρ' ότι με βαρύ κεφάλι, η μέρα συνεχίζει να παρέχει γεύσεις όμορφες.

Μια ζεστή φασολάδα που την γεύεσαι με μια ζεστή ιατρική παρέα.

Θες να κοιμηθείς. Είσαι κομμάτια. Όμως πώς να παραβλέψεις αυτό το αψεγάδιαστο στο γαλάζιο του ουρανού και αυτήν την ατάραχη ηρεμία της θάλασσας που σε κάνουν να γεύεσαι τη γαλήνη γύρω σου; Είναι αυτή η γαλήνη που αναζητάς και σε εκείνους τους ανθρώπους που θες να τους αποκαλείς "δικούς σου" ανθρώπους.

Ξαποστένω για λίγο στην πλάτη του Αγίου Ερμογένη. Καλά τι σχέση έχω εγώ ο έρμος με τον συγκεκριμένο Άγιο; Ίσως το πρώτο συνθετικό, το έρ(η)μο... Μια σύντομη επικοινωνία με πρόσωπο αγαπημένο που σε μια άλλη γωνιά του νησιού κυνηγά επίσης τα χρώματα της ουράνιας θάλασσας...

Μια ωραία βόλτα με τη μηχανή και ένας ξένος που σε ρωτά:
-Μπορείς να με πας στο διπλανό χωριό;
-Ναι, φίλε μου. Σάλτα. Σάλτα εσύ για να μην σαλτάρω εγώ.

(οι φωτογραφίες είναι από το google earth)

Αν όχι σήμερα τότε πότε;

Μια μέρα δύσκολη για πολλούς. Για ιατρούς, για υγιείς, για ασθενείς, για ακόμα πιο ασθενείς... Ο καθένας βυθισμένος στις σκέψεις του, υποδέχεται τη νέα εβδομάδα, ανόρεχτα κάνει ή δέχεται να του κάνουν... Επισκέπτεσαι την κάθε γωνιά. Και τότε σε ρωτούν:

-Γιατρέ, σήμερα δεν έχει μουσική;

Η ερώτηση ακούγεται σχεδόν σαν παράπονο από τα χείλη παιδιού που είναι κρυμμένο σε σώμα 33άρη οικογενειάρχη. Και η απάντηση ήταν μια δεύτερη ερώτηση:

-Αν δεν έχει σήμερα τότε πότε θα έχει;

Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν είναι "πρέπον" να βάζεις σε έναν ασθενή που βιώνει μια δύσκολη στιγμή, να ακούει μουσική. Τι ρόλο έχει η μουσική στην υγεία και τι στην παθολογία της ανθρώπινης ζήσης; Η νέα απάντηση σε αυτήν την δεύτερη ερώτηση είναι μια εικόνα από τη ζωή ενός μεγάλου επαναστάτη:

-Ο Αλέξης Ζορμπάς, στο βιβλίο του Καζαντζάκη, όταν πέθανε ο γιος του, σηκώθηκε και χόρευε ασταμάτητα και γελούσε φωναχτά... Όλοι νόμιζαν ότι τρελάθηκε, αυτός όμως πενθούσε και κανείς δεν μπορούσε να το αντιληφθεί. Πόσο αντισυμβατικός τρόπος για να δηλώσεις την θλίψη σου...

Η μουσική δεν είναι μόνο για τα μεγάλα, τα ωραία, τα εύκολα, τα ευχάριστα. Είναι και για τα δύσκολα, τα μικρά, τα βασανιστικά, τα παθολογικά. Η μουσική είναι φάρμακο και έχει θεραπευτικές ικανότητες. Και τα επίπεδα αυτού του φαρμάκου ελέγχονται πολύ απλά με μια εξέταση: το χαμόγελο.

"Ζορμπάς"

Σήμερα είναι μέρα για black (and white) jack!

Γυρίζω από μια εορτή!

21 Μαρτίου σήμερις και πολλά έχει να πει ετούτη η μέρα!

Ημέρα κατά του Ρατσισμού.

Ημέρα της Ποίησης.

Εαρινή Ισημερία.


Οργανώθηκε μια βραδιά στο Ίππειος, ένα μικρό χωριουδάκι κοντά στη Μυτιλήνη, με θέμα "Συνάντηση ενάντια στον ρατσισμό και την ξενοφοβία". Πόσο μπλέχτηκαν όλα μαζί! Γλώσσες, απόψεις, μελωδίες, κουλτούρες, βλέμματα, συναισθήματα! Μπλέχτηκαν όχι σε κουβάρι, αλλά σε μια αγκαλιά και μάλιστα ζεστή. Μπλέχτηκαν όπως μπλέκονται τα σώματα όταν ερωτοτροπούν. Μπλέχτηκαν γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους. Μπλέχτηκαν γιατί έχουν ανάγκη το ένα το άλλο. Για να αντιληφθείς το "διαφορετικό" πρέπει να ορίσεις το "ίδιον". Έλα όμως που το "ίδιον" ορίζεται σε σχέση με το "διαφορετικό"... Άρα "ίδιον" και "διαφορετικό" συνυπάρχουν σε μια προαιώνια άχρονη σχέση. Άρα "ίδιον" και "διαφορετικό" είναι συστατικά της μίας και της αυτής σούπας: της κοσμικής σούπας, παιδιά της οποίας είμαστε όλοι μας.

"Against discriminations"

Σήμερα, ας βγούμε στο μπαλκόνι μας και ας ποιήσουμε (ημέρα της ποίησης είπαμε ντε!) μια απλή σκέψη: όπως είναι ίση η μέρα με τη νύχτα (ημέρα της εαρινής ισημερίας είπαμε ντε!), το φως με το σκοτάδι, το καθαρό με το θολό, έτσι είναι ίσοι και οι άνθρωποι (ημέρα κατά του ρατσισμού είπαμε ντε!), άσπροι και μαύροι, φωτεινοί και σκοτεινοί, καθαροί και βρώμικοι, έλληνες και αφγανοί, τούρκοι και εβραίοι, ανάπηροι και αρτιμελείς, όμορφοι και καμπούρηδες, γκουασιμόδοι και ωραίες ελένες!

"Βγες στο μπαλκόνι να δεις"

Στίχοι: Μπάμπης Στόκας
Μουσική: Ηλίας Μακρίδης
Ερμηνεία: Πυξ Λαξ

Και ας ήξερα τουλάχιστον γιατί...

Πόσο προφητικά τα παρακάτω λόγια;
Πόσο μπροστά μπορούν να δουν κάποιοι άνθρωποι;
Πόσο ακόμη κιοτήδες, βολεμένοι, κοντόφθαλμοι, εξουσιασμένοι;
Πόσο κοστίζει η ελευθερία ρε παιδιά;

"Το Μεγάλο μας Τσίρκο"
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης, Τζένη Καρέζη




Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω.
Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.
Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες,
αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες
και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.

Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι.
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.
Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί.
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι
κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες πούχεις κάνει δεν φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.
Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

Ποιός ο πραγματικός εαυτός μας φίλοι μου;

"Όμορφη και Παράξενη Πατρίδα"

Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

Ποιοί είμαστε τελικά φίλοι μου εμείς οι Έλληνες; Από πού κρατά η σκούφια μας και προς τα πού πηγαίνουμε; Πόσο ανοιχτόμυαλοι ή πόσο στενοκέφαλοι είμαστε; Τι σχέση έχουμε με τους τυπάδες εκείνους που συγκροτούσαν το Αρχαίο Μεγαλείο της Σκέψης και της Πνευματικής Προόδου; Τι σχέση έχουν οι 300 τυπάδες του Λεωνίδα που εφύλατταν Θερμοπύλες, με τους 300 εκείνους τυπάδες που ονομάζονται Πνευματικοί μας Πατέρες και φυλάττουν τις πύλες του κτιρίου της Βουλής;


Μήπως η πιο μεγάλη κρίση που βιώνουμε τούτες τις μέρες σαν εθνότητα δεν είναι η οικονομική αλλά η συνειδησιακή;

Μήπως έχουμε τελικά πρόβλημα ταυτότητας κύριοι; Και αν ναι, τότε πώς αναγνωρίζουμε την ταυτότητά μας;

Με μάτια στον ορίζοντα!

Οι ναύτες στο καράβι έχουν ήδη αρχίσει τους εορτασμούς του νέου ταξιδιού... Μπροστά! φωνάζουν και χαϊδολογούνται με των κυμάτων τις γοργόνες! Όρτσα τα πανιά, με γέλιο και δάκρυ μαζί, σαλπάρουμε για να μην σαλτάρουμε...

"The contradiction"
Celtic Woman

Ταξιδευτής, παρατηρητής και στοχαστής

ή αλλιώς άφραγκος, ατάλαντος και ψύχραιμος

ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ ξεκινά από τη μέση του πουθενά

όρη, δάση και λαγκάδια με φόρα προσπερνά

τρέχει, τρέχει, μα δεν ξέρει τι ζητά

με ένα μαντολίνο χιαστί θέλει να πάει πιο μπροστά

καβάλα σε μαύρο άλογο 400 κυβικά

πόσο αλαργινό θα ‘ναι αυτό το ταξίδι πια;

ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ του κόσμου τα μάτια του ανοίγει

μικρές καθημερινές ιστορίες βρίσκει και ξετυλίγει

βλέπει, βλέπει μα δεν ξέρει αν αυτό πιο πολύ αξίζει

από το να βουτήξει στης ζωής το μετερίζι^.

κρυφά χαμογελά στην τύχη του, μα και μόνος βρίζει

μακριά από του ανθρώπου το πολύβουο μελίσσι

πότε θα πάψει τους άλλους να αντικρίζει;

Ίσως όταν ο εαυτός του πάψει να τον φοβίζει

και η καρδιά του αρχίζει με αγάπη να γεμίζει

ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ βάζει μπρος τις μηχανές του νου

για να φτάσει στα όρια του ανεξήγητου

απορεί, απορεί για την πορεία του ανθρώπου

είναι ευθεία η γραμμή ή κάνει κύκλους επί τόπου;

Υψώνει την κεφαλήν ψηλά προς τη μεριά του ήλιου

αναζητά τη γεύση που του έταξαν του απαγορευμένου μήλου

μα τα μάτια χάνει οριστικά και τυφλώνεται δια βίου

ΑΦΡΑΓΚΟΣ με τις τσέπες τρύπιες, χρωστά του καθενού

από την κοινωνία της κατανάλωσης ζητά έξοδο κινδύνου

σειρήνες απαστράπτουσες του κλονίζουνε το νου

και νέοι, μοντέρνοι του φωνάζουνε «παππού»!

Μα κανείς δεν ρώτησε πια να ΄ναι η πεθυμιά του:

μια ζεστή γωνιά με ένα κουτάβι αγκαλιά του

και ας πέφτουν οι αντοχές του όλο και πιο κάτου…

ΑΤΑΛΑΝΤΟΣ αψηφώντας της τύχης το γραφτό

ονειρώνεται παραμύθι μαγικό

όπου με τη σπάθη του σκοτώνει το κακό

και κλέβει της όμορφης κόρης το συνετό μυαλό

μα του κάκου! Τελειώνει το όνειρο αυτό

και ξυπνά λουσμένος σε ίδρωτα καυτό

με ένα ερώτημα να του πνίγει το λαιμό:

Γιατί να μην πετάω ψηλά ωσάν τον αετό;

ΨΥΧΡΑΙΜΟΣ βάζει τα πράγματα κάτω και στον εαυτό του λέγει:

τη μια η ψυχούλα του βαστά, μπορεί και επιλέγει

την άλλη τα σκούρα συναντά, παίρνει τους δρόμους φεύγει

άλγος κεφαλής η μόνη συντροφιά του μένει

και ο χρόνος ο στυγνός ολονυχτίς τις πληγές του ξένει

έτσι είναι φτιαγμένη αυτή η οικουμένη

με αίμα, δάκρυα, χαρά, ποτέ δεν ξαποστένει

δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα, μην επιμένει

ο Δον Κιχώτης ο σκυφτός με άλογο που ξεφυσαίνει.

Μα το ίδιο πρόβλημα αιώνους τώρα λύση περιμένει

Πώς γίνεται να συνταιριάξουν δυο άνθρωποι ολότελά τους ξένοι;

2/10/08 by astromonos

Εν Γυθείω

Αποχαιρετισμός

Πριν από κάθε μπάρκο, όσο μικρό ή μεγάλο και αν προμηνύεται, ρίχνεις μια κλεφτή ματιά προς τα πίσω... Το οφείλεις. Ένας τελευταίος αποχαιρετισμός, μια τελευταία εικόνα, μια τελευταία γεύση... Σε ένα τελευταίο αντίο των βασανιστικών μου σκέψεων, με τρεμάμενα χείλη, που έχουν όμως την δύναμη να τραγουδούν ακόμα, σιγοψιθυρίζω κάτι μελωδίες... Στο καλό λοιπόν σκέψεις μου, καλόν αέρα στα πανιά σας και στα πανιά μου! Σας ευχαριστώ για την συντροφιά σας.

"She moved through the fair"
Traditional song performed by Loreenna Mckennitt

"Το τέλος μας δες"
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Zeljko Joksimovic
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Πρόσω ολοταχώς!

ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ

Η χύτευση του ονείρου

υπήρξε επιτυχής.

Εχω να καμαρώνω στο βάθρο

μία νιότη.

Νιότη-μνήμα

πούχε τον πλού μακρύ

στο πέλαγο με τα ορθάνοιχτα μάτια.

Πολύκλαυστες αναιρέσεις

χάραξαν σκέψη-αστραπή

σιμά στο καρδιοχτύπι.

Πόντο τον πόντο τύλιξαν

χιλιόμετρα την πόλη.

Περικύκλωση

τα τελευταία χρόνια.

Κρατώ όμως περήφανα

όλα τ ' αγκωνάρια

π' αντάρτες άπλυτοι

ακούμπησαν μιά νύχτα στο σκαλί μου.

Υποδορίως πέρασαν

ετούτα κι όλα τ'άλλα

στα πρώτα ίχνη τ'άσβηστα.

Ο κάματος καμώνεται πως ανατέλει.

Ακάματες οι φλέβες αντιδρούν...

Ακόμα κι η διάγνωση υπήρξε επιτυχής-

Έχω το αίμα άφθονο

να καμαρώνω ακόμα!

Αντώνης Μπουντούρης

14-3-2010



Υ.Γ.: Ευχαριστώ τον Αντώνη Μπουντούρη που μου έστειλε το ποίημα αυτό.


Ορμώμενος από τα λόγια του ποιητή έχω να δηλώσω κάτι:

Η διαφορετικότητα των ανθρώπων δεν είναι σημείο κατάληξης των σκέψεων μας, αλλά σημείο αφετηρίας (ε)αυτών και της κοινωνικής μας συν-ύπαρξης.

Σπατάλησα κάμποση ενέργεια ("πολύκλαυστες αναιρέσεις", "περικύκλωση τα τελευταία χρόνια") για το προφανές... Τίποτα όμως δεν είναι προφανές αν δεν έχεις τα μάτια για να το δεις και τα αυτιά για να το ακούς...

Με νέα διάθεση λοιπόν, ξεκινάμε ξανά φίλοι μου. Και όπου βγάλει αυτό το νέο ταξίδι! Μήπως κάπως έτσι περνάμε τους σκοπέλους της ατίθασης νιότης μας και τελικά οι πληγές μας ψήνονται στην αρμύρα της ζωής; Θα δείξει... Ο καιρός, τα κύματα, οι αντοχές του σκαριού μας και τα λιμάνια που θα μας καλωσορίσουν, θα αποφανθούν...


"Το πλήθος δεν αποτελεί συντροφιά, τα πρόσωπα δεν είναι παρά συλλογή εικόνων και οι κουβέντες ενοχλητικός θόρυβος εκεί που δεν υπάρχει αγάπη..."

-Francis Bacon



Με τα μάτια ανοιχτά, τα αυτιά τεντωμένα και τα στήθια σφιχταγκαλιασμένα, πρόσω ολοταχώς για την αναζήτηση της αγάπης! Αρκετά με τους πλατωνικούς έρωτες, τις κοντόφθαλμες δακρύβρεχτες ιστοριούλες και τα ρομάντζα.

Αν ακούς...

Άλλες δυο φορές έχω ζήσει αυτό το σοκαριστικό συναίσθημα: μία διαβάζοντας τον "Κόσμο της σοφίας" και άλλη μία διαβάζοντας την "Κοινωνία της Νόησης". Προχτές όμως το ξαναγεύτηκα, αυτή τη φορά ζώντας μια μαγική εμπειρία στα πλαίσια μιας ημερίδας περί Ανθρώπινων Σχέσεων. Ένας παιδοψυχίατρος, χωρίς να το γνωρίζουμε, μας υπέβαλε σε ομαδική ψυχανάλυση. Βασικό θέμα του, το παιχνίδι ανάμεσα σε άρρενες και θήλεα. Έμεινα έκπληκτος όταν τα ερωτήματα έβρισκαν απαντήσεις τόσο απλά, σχεδόν μαθηματικά!

Γιατί και πώς ερωτευόμαστε με την πρώτη ματιά;

Ποιά τα στάδια του Έρωτα;

Ποια η διαφορά Έρωτα και Αγάπης;

Πώς να διαχειριστούμε την διαφορετικότητα;

Τι είναι συντροφικότητα;


Το μυαλό μου άνοιξε σαν πεπόνι... Αντιλήφθηκα ότι μέχρι τώρα βάδιζα σε λάθος δρόμο... Όλα λάθος αγαπητοί μου φίλοι... Μέχρι τώρα στη ζωή μου, όλα λάθος... Και όταν σου ευτελίζουν -και καλά κάνουν- τον ψεύτικο και αίολο πύργο στον οποίο έχεις εγκλωβιστεί και έχεις κρυφτεί, άντε να ξαναβρεις κουράγιο να αρχίσεις από το μηδέν...

Πίστευα ότι όλοι έχουμε ένα παιδο- κομμάτι μέσα μας. Λάθος κύριοι! Η αλήθεια είναι ότι όλοι έχουμε ένα ψυχω- κομμάτι μέσα μας.

Έμαθα κάτι συγκλονιστικό: ένας άνδρας που έχει γνωρίσει 1000 γυναίκες φτάνοντας μόνο στο πρώτο στάδιο επικοινωνίας τους, αυτό του ενθουσιασμού, δεν συγκρίνεται στο απειροελάχιστο με έναν άνδρα που έχει τολμήσει να γνωρίσει 1 γυναίκα σε βαθύτερα στάδια, σε πιο σκοτεινά επίπεδα σύγκρουσης και σε πιο βαθειά μονοπάτια επικοινωνίας.

Μία ερώτηση όμως δεν μου απαντήθηκε: πότε κρίνεις ότι δεν αντέχεις άλλο να καταδύεσαι στα άδυτα του συντρόφου σου και θες να αλλάξεις και πότε λες ότι αντέχεις ακόμα; Με άλλα λόγια, ποια τα όρια του συμβιβασμού; Διότι, το ότι θα επέλθει συμβιβασμός είναι το μόνο σίγουρο για μια συμβίωση... Πότε λοιπόν λες προχωράω και πότε σταματάω, μπροστά στις διάφορες δυσκολίες;

Από προχτές νοιώθω τόσο φτωχός, σχεδόν κουρελής και ρακένδυτος... Γυρίζω από εδώ και από εκεί άσκοπα, σαν να μου έκλεψαν τα πάντα, με μόνη συντροφιά έναν διαρκή πονοκέφαλο...


Costas Thomas, έχεις (για μια ακόμη φορά) δίκιο: η πολύ φιλοσοφία μας κάνει μη λειτουργικούς, μας αυτοεγλωβίζει, μας τρώει τα σωθικά.

Μάνθο, έχεις δίκιο: πρώτα ζούμε και μετά φιλοσοφούμε.

Μάνο, έχεις δίκιο: γεννηθήκαμε για να μην ικανοποιηθούμε ποτέ ολοκληρωτικά. Συγχώρα με που αρνιέμαι την αγάπη σου, το κάνω για να σου πω να μην την σπαταλάς σε κάποιον που δεν την αξίζει...

Τειρεσία, έχεις δίκιο: η αγάπη είναι ίσως το σημαντικότερο ανάμεσα στα ανθρώπινα.

Κύριε Προκοπίου, έχετε δίκιο: για να επικοινωνήσουμε πρέπει να κατανοήσουμε ότι το βασικό πρόβλημα ανάμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις είναι η διαφορετικότητα, που αν το λύσουμε θα επέλθει ο σεβασμός στον άλλον, και έτσι και η συμβίωση...

Σχεδόν 27 χρόνια... τόσο μου πήρε να καταλάβω ότι είναι ώρα για μια νέα αρχή.

Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόνους και τι πάθος,
πήραμε τη ζωή μας λάθος
και αλλάξαμε ζωή

"Άρνηση"
Στίχοι: Σεφέρης Γιώργος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης




"Ότι σε πάει στο Θεό"
Στίχοι: Βαγγέλης Βελώνιας
Μουσική, Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός





"Αν ακούς"

Παραδοσιακό Σουηδίας
Στίχοι: Φωτεινή Λαμπρίδη (πόσο φως...)
Ερμηνεία: Χρήστος Θηβαίος




Συλλαβίζω ακόμα το ρυθμό
αν ακούς στις μουσικές σου πετώ
φτάνουν λίγα κάρβουνα ματιές
μια ζωή να προσκυνάω δυο στιγμές

Μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε,
στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί
Τ'άλλα είναι κοράλλια που ακόμα δεν τα φτάσαμε,
είναι η αγάπη απάτητη γη

Συλλαβίζω αρώματα σκιές
αν ακούς, ακούω κι αυτά που δε λες
φτάνει ένα φιλί σου προσευχή
να 'ρθει ο ήλιος για μια βόλτα στη γη

Τσαμπούνες του Αιγαίου

Χτες ζήσαμε μια ανεπανάληπτη βραδιά με το συγκρότημα (παρέα πιο σωστά) "Τσαμπούνες στο Αιγαίο". Τρεις τυπάδες, οι δυο τους νέοι και ο τρίτος λίγο μεγαλύτερος, με τις τσαμπούνες τους, το λαούτο, τη λύρα και το τύμπανο, μας ταξίδεψαν σε δωδεκάνησα, κυκλάδες, βορειοανατολικό αιγαίο, αλλά και στερεά ελλάδα, ήπειρο, μακεδονία, πελοπόννησο.

Χορός για 5 συνεχείς ώρες. Ασταμάτητα. Αλύπητα. Σκληρά. Όπως ακριβώς το φυσικό περιβάλλον που γέννησε αυτούς τους ήχους.

Κάποια στιγμή, μετά από περίπου μισής ώρας σούστα Καρπάθου, ένοιωσα ότι ζούσα στιγμές τελετουργικής διάβασης, κάθαρσης και έκστασης... Η αποθέωση του κοπανήματος. Μονότονο; Ίσως. Αλλά και μέσα από τη μονοτονία μπορείς να βρεις νόημα. Διότι το νόημα δεν είναι να γεμίσεις, αλλά να καθαριστείς. Και μετά τόσο χορό δεν γίνεται να μην επέλθει κάθαρσις.

Bookcrossing

Πιστεύετε ότι διαδίκτυο και λογοτεχνία (στην έντυπη μορφή της), είναι δυο κόσμοι αμοιβαία αποκλειόμενοι; Κάποιοι έχουν διαφορετική άποψη! Είναι οι λεγόμενοι bookcrossers.

Τι είναι το bookcrossing; Το 2001 ο Ron Hornbaker από το Μιζούρι των ΗΠΑ είχε μια πρωτότυπη ιδέα. Σκέφτηκε να δημιουργήσει μια κοινότητα ανθρώπων που θέλουν να μοιραστούν τα διαβάσματά τους με άλλους. Με τη βοήθεια του διαδικτύου η κοινότητα έγινε πραγματικότητα και αριθμεί σήμερα περισσότερα από 830.000 μέλη από όλον τον κόσμο. Ποια η φιλοσοφία της κοινότητας; Αν θες να μοιραστείς ένα βιβλίο με άλλους ανθρώπους και να ανταλλάξεις γνώμες, δεν έχεις παρά να μπεις στο site www.bookcrossing.com και να καταχωρήσεις τον κωδικό του βιβλίου (BCID) που υπάρχει στο εσωτερικό του. Στη συνέχεια δηλώνεις το μέρος που θα το αφήσεις, εκτυπώνεις μια ειδική ετικέτα που διαμορφώνεται αυτόματα (I'm free, I'm not lost) και την κολλάς στο εξώφυλλό του. Τέλος, το αφήνεις σε ένα σημείο της πόλης που ζεις και το ταξίδι του βιβλίου ξεκινά! Κάποιος άλλος θα εντοπίσει την ύπαρξή του τυχαία ή επειδή το ανακάλυψε στο γνωστό site και θα το μαζέψει. Αφού το διαβάσει, θα το αφήσει σε κάποιο άλλο σημείο για να το βρει κάποιος άλλος και έτσι να συνεχίσει το βιβλίο το δρόμο του. Μοιάζει λίγο με κρυμμένο θησαυρό; Μα ναι, αφού τα βιβλία είναι πολύτιμα! Μπορείς μέσα από το ηλεκτρονικό ημερολόγιο του site να διαβάσεις τα σχόλια που κάποιος άλλος έχει καταχωρήσει για ένα βιβλίο, αλλά και να προσθέσεις και τα δικά σου. Το ίδιο θα γίνει και με το δικό σου βιβλίο. Επίσης, πάντα μέσω του site, μπορείς να παρακολουθήσεις την πορεία των βιβλίων σαν να επρόκειτο για σημασμένα διαβατάρικα πουλιά...

Τι γίνεται στην Ελλάδα; Ήδη υπάρχουν περισσότεροι από 4.000 bookcrossers, έχουν οργανωθεί τέσσερα συνέδρια και αρκετές συναντήσεις. Το Μάιο του 2010 γίνεται το πέμπτο συνέδριο bookcrossing στη Θεσσαλονίκη.


http://www.bookcrossing.com/

http://www.bookcrossers.gr/



Πηγή: εφημερίδα του Παν/μίου Αιγαίου "ΑΙΓΑΙΟ.edu", φύλλο Ιανουαρίου 2010.

"Μήνυμα στο μπουκάλι"
Ερμηνεία: Β.D.Foxmoor
Στίχοι: Σοφία Κολοτούρου

Εξέ-ληξη

Η κίνηση του υπουργείου:

Και η απάντηση του Πρύτανη Πανεπιστημίου Αιγαίου:

"Προς:

Καθηγητή κ. Β. Παπάζογλου

Ειδικό Γραμματέα Υπουργείου Παιδείας

Κοινοποίηση:

- Κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, Υπουργό Παιδείας

- κ.κ. Πρυτάνεις και Προέδρους Δ.Ε. Ελληνικών Πανεπιστημίων

Αριθμ. Πρωτ.: 1278

Μυτιλήνη, 04/03/2010

Αξιότιμε Κύριε Ειδικέ Γραμματεύ,

Παρά την ένταση των τελευταίων ημερών, επιτρέψατε μου να εκφράσω θετική ‘έκπληξη’ και ευαρέσκεια έναντι της αστραπιαίας παρέμβασης της Ηγεσίας του Υπουργείου σας, προς αποκατάσταση της πλήρους λειτουργίας των ακαδημαϊκών ηλεκτρονικών βιβλιοθηκών. Εσείς θα αξιολογήσετε την όποια ατομική συνεισφορά στις προσπάθειες σας, από πολλά έτη τώρα, οι οποίες –είμαι βέβαιος- ότι είναι πολύ πιο δύσκολες από την τρέχουσα θέση ευθύνης σας.

Πιθανόν γνωρίζετε ότι, κατά χρονική σύμπτωση, το πρωί της ‘δύσκολης’ Τρίτης, σε δημοσιογραφική εκπομπή του MEGA, ο Υπουργός Εργασίας, συνάδελφος κ. Λοβέρδος, αποκάλυψε και προσέφερε πολιτική κάλυψη σε υπάλληλο φαρμακοποιό νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης, η οποία με τη χρηστή διαχείριση των προμηθειών φαρμάκου, επέτυχε εξοικονόμηση 25 Μ€ (ήτοι το 50% της σχετικής δαπάνης ενός μόνο νοσοκομείου). Ο Υπουργός προειδοποίησε τα ‘πιράνχας’ (δική του έκφραση) ότι εάν πάθει κάτι η φαρμακοποιός, «εάν τη βρούμε σε κανένα χαντάκι (!)», θα τον βρούν απέναντι τους… Η απίστευτη αυτή τοποθέτηση σηματοδοτεί κρίσιμα πράγματα, κατ’ ελάχιστον ότι οι δημοκρατικώς αιρετές ηγεσίες δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο δομικά προβλήματα, αλλά και gangsters. Προφανώς, γνωρίζετε καλύτερα εμού πλειάδα σχετικών παραδειγμάτων καταλήστευσης δημόσιων πόρων, μέσα και διά της δικτατορικής γραφειοκρατίας.

Γνωρίζετε καλώς ότι τα 25 Μ€ που εξοικονομήθηκαν από τη φαρμακοποιό, ως παράδειγμα, αντιστοιχούν σε 3ετη τακτικό προϋπολογισμό του Πανεπιστημίου Αιγαίου ή υπερτερούν κατά 25% του συνόλου του ΠΔΕ μας για 4 χρόνια. Άρα, πας σώφρων αναγνωρίζει, όχι μόνο τον κυκεώνα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει το Υπουργείο σας, αλλά και την πολυπλοκότητα της δομής τους. Προβλήματα γνωστά, χιλιοειπωμένα, επαρκώς και σχολαστικώς αναλυθέντα από τα Πανεπιστήμια και τη Σύνοδο Πρυτάνεων… Υπό την έννοια αυτή, η δημόσια τοποθέτηση της κας Υπουργού περί της προτεραιότητας του φοιτητή-μαθητή, περί της ανάγκης ειδικού ρυθμιστικού πλαισίου για τα έργα υποδομών και τις διαδικασίες των ΑΕΙ, κ.λπ., αξίζει ιδιαίτερης προσοχής και κριτικής υποστήριξης. Δείτε όμως την τύχη που επεφύλαξαν έγκριτα ΜΜΕ στις προτάσεις ή θέσεις αυτές. Είναι απολύτως η ίδια με την τύχη που επιφυλάσσουν στα δημόσια ΑΕΙ και τους Πρυτάνεις, μέσα από έναν πολυετή απαξιωτικό λόγο.

Κύριε Γραμματεύ,

Η κίνηση του Υπουργείου σας σχετικά με τις ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες είναι άκρως σημαντική, αν όχι για τίποτα άλλο διότι καταδεικνύει ότι υπάρχουν κοινές ‘κόκκινες γραμμές’ (οποία αθλία έκφραση για να πούμε συλλογικά το τί δεν είναι συζητήσιμο και αποδεκτό ηθικώς…). Σε προσωπικό επίπεδο, ανεξαρτήτως της θετικής εξέλιξης που δρομολόγησε η Ηγεσία του Υπουργείου σας, οφείλω να παρουσιασθώ στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου μου και να πράξω ότι αυτή αποφασίσει. Είμαι βέβαιος ότι αντιλαμβάνεσθε ότι δε διεκδικώ την ιδιότητα του ‘πυροτεχνουργού’.

Αν μου επιτρέπετε,

Πάντα Φίλος,

Καθηγητής Ανδρέας Ι. Τρούμπης"

Υ.Γ.: Το post αυτό είναι συνέχεια του post της 1ης Μαρτίου 2010.