Ακούω χτες το πρωί, ειδησεογραφική ενημέρωση στη ΝΕΤ, που λίγο έως πολύ, στήνουν τον ΣΥΡΙΖΑ στον τοίχο και λασπολογούν εναντίον του προσάπτοντάς του έλλειμμα δημοκρατικής διάθεσης απέναντι σε νόμιμα εκλεγμένους από το λαό βουλευτές, επειδή είπε ο Τσίπρας ότι μπορεί να συνομιλήσει με όλους σε ντι-μπέιτ, πλην των καμαριών της Χρυσής Αυγής... Μια λέξη ταιριάζει καλύτερα για να περιγράψει αυτό που ένιωσα: απέχθεια για την τηλεόραση.
Λίγη ώρα αργότερα, ακούω ότι καμάρι και παλικάρι της Χρυσής Αυγής έλουσε με νερό τη Δούρου και πλάκωσε στα μπουκέτα την Κανέλλη, ζωντανά στην εκπομπή του Παπαδάκη, αποδεικνύοντας ποιος έχει έλλειμμα δημοκρατικής διάθεσης... Μια λέξη ταιριάζει καλύτερα για να περιγράψει αυτό που ένιωσα στο άκουσμα αυτής της είδησης: εμετός! και αίσθημα ότι τα πολιτικά πράγματα γύρω μου διαλύονται.
Το βράδυ, πηγαίνω στο Δημοτικό Θέατρο της Κέρκυρας, όπου τα πιτσιρίκια της 6ης δημοτικού του Μαντουκίου, είχαν αφιέρωμα στον ελληνικό κινηματογράφο, με τραγούδι, θέατρο, προβολές, χορούς... Μία λέξη ταιριάζει καλύτερα για να περιγράψει αυτό που όλοι οι παρευρισκόμενοι βιώσαμε: συγκίνηση. Κάτι που λείπει πολύ από την καθημερινότητά μας.
Και σκέφτομαι: πόσο αντιφατική πατρίδα μας γέννησε; Σε τι κόσμο ζούμε αδέρφια; Δεν είχε άδικο ο Ελύτης που μιλούσε για Όμορφη και Παράξενη Πατρίδα...
Η ημέρα μου όμως, έκλεισε με μια όμορφη βόλτα στα καντούνια της όμορφης πόλης της Κέρκυρας, κατά την οποία το δροσερό αεράκι μου υπενθύμιζε ότι έτσι κάπως είναι τα πράγματα στον κόσμο: όσο και αν θέλουμε να βάλουμε τάξη και να ομαλοποιήσουμε καταστάσεις, θα παραμένει χάος εντός και εκτός του ανθρώπινου σώματος...
Τι χρώμα θα έχει άραγε η Αυγή που ξημερώνει μπροστά μας;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου