Ο Ήλιος πλένει τ' όνειρο της γης...



Ακούγοντας αυτό το τραγούδι, το μυαλό ταξιδεύει πίσω, εκεί στο χωριό, που κάποιες ηλιόλουστες Κυριακές του χειμώνα, σαν σήμερα, ξάπλωνα στο σαλόνι μας, έβαζα την αγαπημένη μου κασέτα με τα ανεκτίμητα εκείνα τραγούδια στο κασετόφωνο και έφευγα...


"Να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς "
Στίχοι: Βαγγέλης Γκούφας 
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος 
Ερμηνεία: Μελίνα Μερκούρη




Κάποια φορά, εκείνη η κασέτα δεν ξανάπαιξε. Το μηχάνημα μάσησε την καφέ κορδέλα και την έκανε μαλλιά κουβάρια... Την έβγαλα αναμαλλιασμένη από τα δόντια του στερεο-φωνικού συστήματος με δάκρυα στα μάτια. Μίσησα εκείνη τη στιγμή αυτό το σύστημα που μάσησε κάτι ανεκτίμητο. 

Και ακόμα το μισώ, καθώς αυτό το σύστημα, παραμένει ακόμα και σήμερα εξίσου στέρεο στον τρόπο λειτουργίας του και εξίσου φονικό στις καταστροφικές του τακτικές...


Καποδίστρια, είσαι εδώ;


Κοιτώ έξω από τη Βουλή:




Και μετά, κοιτώ και μέσα στη Βουλή:




Και μετά κλείνω τα μάτια. Δεν θέλω να βλέπω τίποτα. 

Αμέσως, όμως, θυμάμαι τον πρώτο Κυβερνήτη αυτής της διαλυμένης χώρας, τον έναν και μοναδικό Καποδίστρια με το ανυπέρβλητο ήθος του...:

"Ο γιατρός του, βλέποντας τον τόσον καταβεβλημένο από τους αδιάκοπους μόχθους και αγώνες, του συνέστησε αυστηρά ότι έπρεπε να βελτιώσει την τροφή του. Και ο Καποδίστριας απάντησε: «Ουδέποτε θα επιτρέψω στον εαυτό μου βελτίωση της τροφής, παρά μόνον τότε όταν θα είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Ελληνόπουλο που να πεινάει…». Αποστρέφομαι το να προμηθεύω εις τον εαυτόν μου τας αναπαύσεις του βίου, αι οποίαι προϋποθέτουν την ευπορίαν, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων περικυκλωμένοι από πλήθος ολόκληρον ανθρώπων βυθισμένων εις την εσχάτην αμηχανίαν…"

Με αυτά στο νου ανοίγω ξανά τα μάτια. Ανοίγω και τα στήθη μου να πάρουν καμιά γερή ανάσα. Μετά ανοίγω και το βήμα μου και βαδίζω γρήγορα, μετά πιο γρήγορα, και ακόμα πιο γρήγορα, ύστερα τρέχω, τρέχω, τρέχω... 

Μόνο η μεγάλη ταχύτητα μπορεί να σταματήσει το νου μου. Μόνο το γκάζι λειτουργεί σαν φρένο στις σκέψεις μου... Χρεώστε το και αυτό στον γενικότερο παραλογισμό της χώρας μας...



Τρανέ Κυβερνήτη,
είσαι εδώ;




Σολωμέ, είσαι εδώ;


Κάποιες φορές, αναλογίζομαι αν πραγματικά αυτή η πόρνη η Ιστορία που από τόσους πολλούς παίρνεται, μα και τόσους πολλούς μαζί της παίρνει στα άδυτά της, επαναλαμβάνεται ή πρωτοτυπεί...

Σήμερα, αυτή την ώρα που μιλάμε, κάπου γίνεται πόλεμος, κάποια παιδιά πεθαίνουν, κάποιοι φυλακισμένοι πολιορκούνται, μα μέχρι τέλους, ελπίζουν σε βοήθεια... από κάποιους. Έτσι, από τη μια βλέπεις τους αμάχους και από την άλλη... συμμάχους! Το παιχνίδι όμως, κάπου -είμαι σίγουρος- το έχω ξαναδεί...

Πόσο γλαφυρός ο Σολωμός στο εμβληματικά συγκλονιστικό ποίημά του "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", όταν περιέγραφε εκείνη τη σκηνή της ξεσκισμένης ελπίδας, της ζωσμένης με φόβο ελπίδας και της ενδεδυμένης με κουραλιασμένη τιμή ελπίδας των εγκλωβισμένων...:

"Ἕως ἐκείνη τὴ στιγμὴ οἱ πολιορκημένοι εἶχαν ὑπομείνει πολλοὺς ἀγῶνες μὲ κάποιαν ἐλπίδα νὰ φθάσῃ ὁ φιλικὸς στόλος, καὶ νὰ συντρίψῃ ἴσως τὸν σιδερένιο κύκλο ὁποῦ τοὺς περιζώνει· τώρα ὁποῦ ἔχασαν κάθε ἐλπίδα, καὶ ὁ ἐχθρὸς τοὺς τάζει νὰ τοὺς χαρίσῃ τὴ ζωὴ ἂν ἀλλαξοπιστήσουν, ἡ ὑστερινή τους ἀντίσταση τοὺς ἀποδείχνει Μάρτυρες."

Μέγα Σολωμέ, 
με τη φλογερή ματιά σου,
είσαι εδώ;





Αίσωπε, είσαι εδώ;


Κάποιες φορές, εμείς οι άνθρωποι, κυνηγάμε τα δευτερόλεπτα (σαν να λέμε, τα "δευτερεύοντα") και χάνουμε χρόνια από τη ζωή μας και μαζί χάνουμε και την πραγματική της σημασία...

Κάποιες άλλες φορές πάλι, τα δευτερόλεπτα (σαν να λέμε, τα "πτερόεντα") κυνηγούν εμάς, και εμείς που είμαστε θύμα τους δεν παίρνουμε χαμπάρι τίποτα από αυτό το κυνηγητό... το πολύ πολύ, να πάρουμε κάποιο χαπάκι από κάποιον ταλαίπωρο γιατρό...

Νομίζω, αυτά που ζούμε σήμερα, είναι το κακέκτυπο του Διαφωτισμού, ο οποίος άνοιξε τους ασκούς του πνευματικού αιόλου, ο οποίος -μα του Κάκου και μα του Διαβόλου!- με τη σειρά του παρέσυρε στο διάβα του κάθε συναισθηματική, φαντασιακή και ψυχική διάθεση... Και αντί το τόσο πνεύμα να μας δώσει το φως του, στην πραγματικότητα μας τυφλώνει... Και εμείς, πνιγόμαστε και μεθάμε από το τόσο φως, όπως ακριβώς κάθονται και αρρωσταίνουν αντί να ηλιο-θεραπεύονται τα καλοκαιρινά κορμιά κάτω από τον αλύπητο μεσημερινό ήλιο... Μόνο που μετά, αυτά τα κορμιά, ζητούν παρηγοριά για τον καρκίνο του δέρματος και για το καμένο μυαλό τους...

Πόσο μπροστά ο παππούς Αίσωπος με τον ανεπανάληπτο μύθο του:

"Μεθύων λύχνος ἐλαίῳ καὶ φέγγων ἐκαυχᾶτο ὡς ὑπὲρ ἥλιον πλέον λάμπει. Ἀνέμου δὲ πνοῆς συρισάσης, εὐθὺς ἐσβέσθη. Ἐκ δευτέρου δὲ ἅπτων τις εἶπεν αὐτῷ· Φαῖνε, λύχνε, καὶ σίγα· τῶν ἀστέρων τὸ φέγγος οὔποτε ἐκλείπει. Ὅτι οὐ δεῖ τινα ἐν ταῖς δόξαις καὶ τοῖς λαμπροῖς τοῦ βίου τυφοῦσθαι· ὅσα γὰρ ἂν κτήσηταί τις, ξένα τυγχάνει." 

"Ένα λυχνάρι μέθυσε από το λάδι που έπινε και στο μεθύσι του επάνω περηφανεύτηκε: πιο πολύ κ απο τον ήλιο λάμπω!. Ύστερα σφύριξε ένας άνεμος, κ αμέσως το λυχνάρι σβήστηκε. Ήρθε ο άνθρωπος, ο κάτοχος του λυχναριού, το ξαναάναψε κ του είπε: «λυχνάρι, φέγγε κ μη μιλάς. (Γιατί όσα λές είναι βλακείες). Των ουρανίων σωμάτων το φως ποτέ δεν σβήνεται». Δεν πρέπει κανείς να φουσκώνει από την περηφάνια, διότι όσα και αν χτίσει κανείς, ξένα είναι."


Παππού-Αίσωπε, είσαι εδώ;




Για ποιον κόσμο μου μιλάτε..;


Για αυτή που δεν έχει μάθει να μοχθεί, παρά μεγαλώνει τα παιδιά της
με σκοπό να γίνουν... μοχθηροί;




Για αυτή που δεν έχει πουθενά κανένα όριο, 
παρά μόνο ένα ατελείωτο... όργιο;




Για αυτή που δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει τη φυσικότητα 
από την... ποταπότητα, 
και την μητρότητα από την πατρότητα;



Τι κόσμος άκοσμος, άκομψος και αηδιαστικός είναι γύρω μας..;
Πού να βρεις την άκρη και ποιο να είναι το τέλος της...;


Ωδή σε μια... πορδή! Πόσο τραγικό;!



Πρωινή εικόνα βγαίνοντας έξω από το σπίτι μου:




Πόσο τραγικό να μην αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος το κακό που κάνει στη Φύση, όταν κόβει ένα δέντρο για να ικανοποιήσει μόνο την αυταρέσκειά του και την ανάγκη του να εξουσιάζει τα πάντα; 

Πόσο τραγικός αυτός που δεν αντιλαμβάνεται ότι το να κόβει ένα δέντρο, να το στολίζει για τις λίγες μέρες των εορτών θέλοντας να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των παιδιών του και μετά να το πετά στα σκουπίδια, είναι ακριβώς σαν να πετά τα ίδια του τα παιδιά και το μέλλον τους, στα σκουπίδια...; 

Πόσο τραγικό, υπακούοντας στα κελεύσματα της υπερκατανάλωσης, να ξεριζώνει ό,τι πιο Φυσικό και πιο Χρηστικό υπάρχει γύρω μας και ύστερα να το πετά στα άχρηστα;

Πόσο τραγικό και πόσο ανόητο, ο άνθρωπος -αυτό το κατασκεύασμα της φύσης με την πλουσιότερη διανοητική ανάπτυξη- να αυτοκαταστρέφεται και να αυτοπαγιδεύεται, για χάρη απλώς και μόνο μιας τζούφιας φιλοδοξίας..., τόσο τζούφιας όσο μια πανβρώμικη πορδή;!



Ντολμαδοπαρασκευαστής


Βλέποντας τον τρόπο που πολτοποιούν,
τυποποιούν και συσκευάζουν τις ζωές μας...
σαν αμπελόφυλλα σε έναν ντολμαδοπαρασκευαστή,



και ακούγοντας τις πάσης προέλευσης αμπελοφιλοσοφίες...
(που μου ακούγονται σαν τα λόγια του γαϊδάρου προς τον πετεινό
που ονομάζει ο ένας τον άλλον κεφάλα-αδερφάρα!)



αναρωτιέμαι, αν εγώ βλέπω τον κόσμο ανάποδα,
ή αν ο κόσμος όντως είναι ανάποδος...



και τότε αναρωτιέμαι ακόμα πιο έντονα και ακόμα πιο βαθιά:
ποια να είναι του κόσμου η επωδός...;


"Είναι νωρίς ακόμα"
Στίχοι: Λαμπρίδη Φωτεινή 
Μουσική, Ερμηνεία: Μάλαμας Σωκράτης


Είναι άραγε "νωρίς ακόμα" να αλλάξει ο άνθρωπος;
Τι ακόμα του πρέπει για να συνειδητοποιήσει
την τραγικότητά του;
Τι ακόμα του πρέπει να διαβεί,
ώστε σε ένα επίπεδο αξιοσύνης να φτάσει;
Ο μέγας ποιητής, το αποτύπωσε περίτρανα εξάλλου, στο "Θερινό Ηλιοστάσι":

"Μη σπαταλάς την πνοή που σου χάρισε τούτη η ανάσα"
(Γιώργος Σεφέρης)

Διότι, πρέπει,
σαν παίρνεις μια βαθιά ανάσα,
να δροσίζεται
και όχι να πνίγεται
το στήθος σου...
Μόνο τότε, η πνοή
από τούτη την ανάσα
δεν πάει χαμένη
και χωμένη
στο βαθύ Τίποτα.-