Του παιδιού την αφοβιά...


Τον αγαπώ! Πραγματικά! Όσο και αν ακόμα κάνει του κεφαλιού του σε μερικά πράγματα. Έτσι, εξάλλου δεν είμασταν και εμείς σαν παιδιά; Έτσι, κάπως, δεν θα είναι και τα δικά μας τα παιδιά; Εγώ όμως τον αγαπώ και τον λατρεύω! Κυρίως όμως, αγαπώ την αφοβιά του. Πηγαίνει δίπλα σε κάτι γομάρια σκυλιά που γαβγίζουν εκτοξεύοντας σάλια, που δείχνουν τα δόντια τους, που το μούτρο τους είναι σατανικό, και δεν φοβάται ο τύπος!! Τους μυρίζει, τους κουνάει την ουρά και γράφει στα @@ρια του την εκφοβιστική τους στάση... Τους λέει: "ρε παιδιά, μια καλημέρα θέλω να πω, γιατί γαβγίζετε; Τι είστε εσείς ρε γαμώτο..; Χάθηκε ακόμα και η καλημέρα από αυτόν τον σκυλίσιο κόσμο! Πού μας πάει αυτή η σκυλίσια ζωή ρε παιδί μου..." Θα μου πείτε, βέβαια, το κάνει αυτό, γιατί είναι ακόμα μωρό και δεν πολυκαταλαβαίνει... Δεν νομίζω όμως, διότι όλα τα μωρά του κόσμου και του ζωικού βασιλείου, όταν τα εκφοβίζεις, το καταλαβαίνουν και αντιδρούν... Κλαίνε, οπισθοχωρούν, βάζουν την ουρά στα σκέλια... Ο δικός μου ο μπόμπιρας, τίποτα! Εκεί, αμέριμνος, να προσπαθεί να επικοινωνήσει με τα θηρία τούτου του κόσμου... 

Α, ρε Μαρξ! Όνομα και πράμα. Ένα επαναστατημένο αστέρι ανατέλλει... Το βλέπω καθαρά στο πώς αντιμετωπίζεις τον γενετήσιο σου φόβο!




Μια κοινωνία, πάντως, λένε ότι δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο, από το πώς αντιμετωπίζει τα αδύναμά της μέλη...






 




Της χαράς μαγαζί



Πάει καιρός από την τελευταία ανάρτηση. Πολλά έχουν αλλάξει, κάποια προς το καλύτερο, κάποια προς το χειρότερο. Αυτά προς το καλύτερο, τα χαίρεσαι και τα κρατάς σαν φυλαχτό να σου επιβεβαιώνουν ότι δεν είσαι μόνος. Αυτά προς το χειρότερο, τα γεύεσαι και τα φτύνεις σαν ξερατό. Αλλά πριν τα φτύσεις, θες να τα καταγράψεις. Άραγε αξίζει η καταγραφή; Τι έχει να σου προσφέρει μια καταγραφή; Πολλά, είναι η απάντηση, καθώς όπως έλεγε και ένας καλός φίλος και καθηγητής: «έμαθα πολλά όταν χρειάστηκε να τα καταγράψω και να τα διδάξω, τότε μόνο κατάλαβα τι ξέρω και τι δεν ξέρω».


Τα (ανα)θέματα αυτής της περιόδου δεν είναι άλλα από αυτά που δυσκολεύουν την καθημερινότητά μας, σε εργασιακό αλλά και ευρύτερα κοινωνικοπολιτικό επίπεδο.


Εδώ και μια εβδομάδα, στο Γενικό Νοσοκομείο της Κέρκυρας, οι ειδικευόμενοι ιατροί έχουμε προβεί σε επίσχεση εργασίας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν πατάμε το πόδι μας ούτε στις κλινικές, ούτε στα επείγοντα, μέχρι να μας καταβληθούν δεδουλευμένα και μέχρι να αλλάξει η άποψη κάποιων ότι δεν είμαστε «αναλώσιμοι». Αυτή η μικρή προσπάθεια, έχει τόσο βαθιές πολιτικές προεκτάσεις (με την πλατωνική έννοια του πολιτικού όντος και της πολιτείας), που αναγνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να διαφανούν με την πρώτη ματιά.


Εξηγούμαι: κοντεύεις στα 30, μια ζωή στα βιβλία, στα θρανία, μια ζωή αποφεύγεις τις κραιπάλες και τις υπερβολές, απεχθάνεσαι τη λούφα και το άδικο, ακόμα ονειρεύεσαι. Απέναντί σου, κάποιοι, που σου τάξανε πολλά, σε ταΐσανε με μπόλικο ψέμα και τώρα ξαφνικά, σου λένε ότι σου τα παίρνουν όλα πίσω. Επτωχεύσαμεν, έτσι ξαφνικά, μιαν ωραίαν πρωίαν. Σου ζητούν λοιπόν, να κάνεις εκπτώσεις. Εκπτώσεις σε υλικά, μα κυρίως εκπτώσεις σε άυλα, ήτοι σε αξιοπρέπεια, σε σεβασμό, σε αξίες, σε ήθος. Και όλα αυτά, εντελώς απρόσμενα! Η εξουσία, σου λέει, «δείξε κατανόηση», δούλευε ακόμα πιο πολύ, σε ακόμα χειρότερες συνθήκες, σε εξαντλητικά ωράρια, απλήρωτος, ανάξιος, σκουπιδιασμένος, ξεφτιλισμένος… Η κεντρική εξουσία σου ζητά κατανόηση, για το καλό της πατρίδας. «Γίνε δούλος, για να σωθεί η πατρίδα…», σου διατυμπανίζει.


«Δεν έχω λεφτά», είναι το μότο της εποχής, μα το πού πήγαν τα λεφτά είναι το γαμώτο της γενιάς αυτής, που τώρα αναλαμβάνει τα ηνία. Καλείσαι αγαπητέ νέε, να πληρώσεις το λογαριασμό ενός λουκούλλειου γεύματος που άλλοι γεύτηκαν πριν από εσένα. Έμειναν στο τραπέζι (και κατ’ επέκταση στις τράπεζες), μόνο τα αποφάγια και ο μακροσκελής λογαριασμός… Ποιοι τα φάγανε; Ποιοι ήταν σε αυτό το πάρτι που άφησε εποχή; Θλίβομαι που το λέω, αλλά ήταν οι γονείς μας… Αυτοί, τώρα μας ζητούν να πληρώσουμε τα δικά τους σπασμένα. Δεν είναι όμως αυτό που με ενοχλεί τόσο, όσο ο τρόπος που σου το ζητούν αυτό αγαπητέ νέε… Στο παρουσιάζουν υποχρέωσή σου, τη στιγμή που οι ίδιοι αποποιούνται κάθε ευθύνη. Εσύ τώρα που ξεκινάς, πλήρωσε για όλα όσα εμείς φάγαμε, τώρα που τελειώνουμε την αποστολή μας.


Ξαναγυρίζω, στα περί επίσχεσης: την πρώτη μέρα της επίσχεσης, μαζί με συναδέλφους ιατρούς, συρθήκαμε στο Αυτόφωρο της Εισαγγελίας Κέρκυρας για να αποδείξουμε το αυτονόητο: ότι δεν είμαστε ελέφαντες! Ότι, οι ειδικευόμενοι ΔΕΝ νοούνται (δια νόμου και δια απλής λογικής που έχει ακόμα και ο τελευταίος τσομπάνης στο ορεινότερο χωριό της χώρας), προσωπικό ασφαλείας αυτού του φάκεν συστήματος υγείας. Συνεπώς, η οποιαδήποτε κινητοποίηση και αποχή από τα -ακαθόριστα εις τον αιώνα των αιώνων- καθήκοντά μας, δεν είναι δυνατόν να επηρεάσει την εύρυθμη λειτουργία αυτού του ευαγούς εθνικού ιδρύματος που ακούει στο όνομα ΕΣΥ! Γιατί λοιπόν, μας άγουν και μας φέρουν στον Εισαγγελέα, διατυμπανίζοντας ότι κινδυνεύει η ζωή συνανθρώπων μας καθώς και η ασφαλής εφημέρευση ενός νοσοκομείου, όταν απουσιάζουν οι μαθητευόμενοι ιατροί; Γιατί, υπογράφουν εντελώς ξαφνικά οι αγαπητοί μας επιμελητές, έγγραφα και τα αποστέλλουν στον Εισαγγελέα με τα οποία καλούν εμμέσως πλην σαφώς τους τσογλαναράδες να γυρίσουν πίσω στα πόστα τους;


Και ας πάμε στην πραγματικότητα αγαπητοί μου: ο ειδικευόμενος ιατρός αυτού του συστήματος, από ενάρξεως λειτουργίας του ΕΣΥ από τον αείμνηστο Γεννηματά, ποτέ δεν κατόρθωσε να είναι ειδικευόμενος-εκπαιδευόμενος-μαθητευόμενος-ασκούμενος ιατρός, ως όφειλε. Πάντα ήταν κάτι άλλο: λαντζιέρης, γραφιάς, κλητήρας, μεταφορέας, τηλεφωνητής, κουβαλητής, ακροατής, γέμιζε τους χώρους, γέμιζε τα κενά, κάτι σαν στόκος… Κάλυπτε κάποιους κυρίους, που άκουγαν στο όνομα «Επιμελητής» ή «Διευθυντής», οι οποίοι μπορούσαν να είναι στο σπίτι τους, στην ταβέρνα τους, στο ξενυχτάδικό τους, ή και πολύ απλά στο κρεβάτι τους, προωθώντας το σύστημα της τηλε-ιατρικής μέσα από τα ενσύρματα και εν συνεχεία μέσα από τα ασύρματα τηλέφωνά τους… Ο ειδικευόμενος, δεν μπορούσε να προτάξει τίποτα σε αυτό το σύστημα. Οι άλλοι, κινούνταν από θέση ισχύος! Έτσι, ζούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, όταν όλοι άτυπα είχαν συμφωνήσει σε αυτό το τεράτωμα του συστήματος. Όλοι βολεύονταν, όλοι έτρωγαν. Και φυσικά το σύστημα αναπαρήγαγε τον εαυτό του. Ο πρώην ειδικευόμενος, όταν γινόταν νυν επιμελητής, έκανε ακριβώς τα ίδια στους νέους ειδικευόμενούς του, καθώς τώρα ήταν αυτός σε θέση ισχύος… Και το πράγμα κυλούσε ωραία. Οι μεν από το σπίτι τους βυθίζονταν στον ύπνο και οι λογαριασμοί τους γέμιζαν από τα τάλαρα, έτσι άκοπα, ήρεμα και χωρίς άγχος, και οι δε έκαναν υπομονή, γιατί έτσι ήταν το «σύστημα», μέχρι να φτάσει η ώρα και η στιγμή που αυτοί θα γίνονταν επιμελητές και έτσι θα γαμοσταύριζαν τους ειδικευόμενους δια τηλεφώνου με τη σειρά τους… Έτσι, (σαν το ανταποδοτικό σύστημα συνταξιοδότησης ένα πράμα) θα έπαιρναν το αίμα τους -και τον χαμένο τους ύπνο- πίσω σε λίγα χρόνια…


Το αυτονόητο είχε λοιπόν χαθεί εξ αρχής: ΔΕΝ υπήρχε πουθενά η έννοια της εκπαίδευσης απέναντι στον εκπαιδευόμενο-ειδικευόμενο νέο ιατρό. Υπήρχε μόνο η αναπαραγωγή μιας κακής αντίληψης και μιας άθλιας συμπεριφοράς. Αν δεν υπάρχει εκπαίδευση, πώς θα υπάρχει η γνώση; Και χωρίς αυτήν, πώς θα χτιστεί το όνειρο; Πάντως, έτσι ή αλλιώς, ήταν όλοι ικανοποιημένοι. Αποβλακωμένοι, μα ικανοποιημένοι…


Και φτάνουμε στο σήμερα: κάποιοι νέοι, διαφορετικοί από τους προαναφερθέντες «κάποιους» που εξουσιάζουν, ζητούν το αυτονόητο: αξιοπρέπεια, σεβασμός και απόδοση ευθυνών. Ζητούν να λειτουργήσει το σύστημα όπως θα όφειλε, όπως ο φάκεν νόμος ορίζει επιτέλους. Ζητούν να κρατάμε εν ζωή τα όνειρα και να μην τα σκοτώνουμε. Τι απαντήσεις παίρνουν σε αυτά τους τα ερωτήματα; Να κάποιες γελοίες, ενδεικτικά:


-Εμείς στην ηλικία σας, κάναμε 2 και 3 ημέρες συνεχόμενη εφημερία στα επείγοντα, χωρίς να έχουμε κανέναν ειδικό πάνω από το κεφάλι μας, τη στιγμή μάλιστα που έπρεπε να καλύψουμε 5-6 κλινικές διαφορετικών ειδικοτήτων!
-Έπρεπε να φτάσω στο 65ο έτος της ηλικίας μου, λίγο πριν τη συνταξιοδότηση, για να αντικρύσω σήμερα ότι αυτό το σύστημα είναι τόσο αποσαθρωμένο.
-Ε, δεν είμαστε και χτεσινοί! 


Και εντάξει οι προφορικές απαντήσεις που παίρνεις αγαπητέ νέε ιατρέ.


Έχεις να αντιμετωπίσεις όμως αγαπητέ νέε ιατρέ, τα έγγραφα στους Εισαγγελείς, έχεις να αντιμετωπίσεις τα απαξιωτικά και αγριεμένα βλέμματα σαν να έχεις σκοτώσει τη μάνα κάποιου, έχεις να αντιμετωπίσεις το ανέκφραστο προσωπείο κάποιων… Τώρα κανείς δεν σου μιλάει. Τώρα όλοι σε στήνουν στον τοίχο, ως τον μοναδικό υπαίτιο της κατάστασης! ΕΣΥ νέε ιατρέ, που καλά καλά δεν έχεις ξεστραβωθεί, φταις για όλα! ΕΣΥ να πληρώσεις και ΕΣΥ να σταυρωθείς. ΕΣΥ ο νέος, που μόλις τώρα ήρθες!


Και τώρα οι προβληματισμοί: έχετε καταλάβει αγαπητοί επιμελητές, διοικητές, εξουσιαστές, ότι είμαστε τα παιδιά σας; Έχετε καταλάβει ότι στήνετε στον τοίχο, τα τέκνα σας; Έχετε αντιληφθεί ότι θυσιάζετε την επόμενη γενιά, όχι μόνο γιατί αδυνατείτε να αλλάξετε τον κόσμο (πλέον η μπογιά σας πέρασε και το ξέρετε – μας γαμήσατε την κοινωνία, είναι γεγονός), αλλά αδυνατείτε να το παραδεχτείτε αντρίκια; Είμαστε τα παιδιά σας, αλλά εσείς συμπεριφέρεστε σαν σκολιαρόπαιδα, που ψεύδονται, κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, κοροϊδεύουν τους άλλους, σε μια προσπάθεια να κρύψουν τις ανικανότητές τους… Πού είναι η στοργή του εκπαιδευτή; Πού είναι οι κατευθυντήριες οδηγίες; Που είναι η θέρμη αυτού που θέλει να συνεχιστεί ένα έργο ορθόδρομα; Πού είναι η αντίληψη της συνέχειας, του όλου και του συνόλου; Που είναι η έμπνευση; Που είναι το όνειρο; Που είναι η αντίσταση; Ο καθείς για την πάρτη του και για το πάρτι του, όπως είπαμε και στην αρχή…


Τέλος, τα συμπεράσματα: δεν μπορείς αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις και αν δεν αγαπάς τους συνεργάτες σου με τους οποίους μαζί κάνεις αυτό που κάνεις, να πετύχεις και να προχωρήσεις. Τώρα που πέφτουμε όλοι μαζί σαν κοινωνία, και μαζί πέφτουν και οι μάσκες και ο καθείς φανερώνει το άθλιό του πρόσωπο, τώρα είναι η μεγαλύτερη απόδειξη των επιθυμιών μας. Είναι ώρα να κατηγορήσεις και να καρφώσεις πισώπλατα, και μάλιστα αθώους; Ή είναι ώρα για περισυλλογή, για έμπνευση, για αναδιάρθρωση, για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, για αποσαφήνιση της κατεύθυνσης που θέλουμε σαν κοινωνία να πάμε; Και αν οι προκάτοχοί μας δεν τα κατάφεραν να πάνε κόντρα στα κύματα, δεν τους κρατάμε κακία. Αλλά, τουλάχιστον μην εξευτελίζονται αν δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα… Το είπε εξάλλου και ο Καβάφης στην Ιθάκη του! Αυτοί οι σπουδαγμένοι όμως, με τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά, τα διευθυντηλίκια και την «τεράστια» εμπειρία, αυτοί οι πνευματικοί άνθρωποι που μας πήραν από το χέρι και μας έριξαν στον γκρεμό, αυτοί οι άνθρωποι, φαίνεται δεν έχουν διαβάσει Καβάφη… Αυτοί οι ξερόλες, που φαίνεται δεν έχουν βρει την Ιθάκη τους, δίνουν στα παιδιά τους, σαν μόνη παρακαταθήκη για να περάσουν τη ζωή τους, ξερές φραντζόλες…




"Της χαράς μαγαζί"
Μουσική: Δ.Παπαβομβολάκης
Στίχοι: Θ.Στουπής
Ερμηνεία: Τρίφωνο




Ας ανακαινίσουμε της λαμογιάς το μαγαζί και ας το κάνουμε επιτέλους της χαράς και της αξιοπρέπειας μαγαζί... Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί για αυτό το νέο μαγαζί!


Η φύση του σωματιδίου της φύσης μας...



Επιτέλους, ανακαλύφθηκε! Και έτσι μια ακόμα απορία μου, αναλήφθηκε! Τόσο καιρό, οι επιστήμονες του κόσμου, ανέμεναν τα αποτελέσματα του μεγαλύτερου ίσως πειράματος που πραγματοποιήθηκε ποτέ από τους ανθρώπους: αυτό του CERN. Αναζητούσαν μέσα από περίεργες στροφές του μυαλού, εκεί κάπου στα όρια ορατού και αοράτου, πραγματικότητας και φαντασίας, μικρόκοσμου και μακρόκοσμου, το σωματίδιο Εκείνο, ή πιο σωστά, το σωματίδιο Εκείνου: το σωματίδιο του Θεού (ή αλλιώς το σωματίδιο Higgs).


Το σωματίδιο βρέθηκε λοιπόν! Και μαζί, βρέθηκε και η εξήγηση του πώς δημιουργείται η «μάζα». Η μάζα, είναι μια ιδιότητα της ύλης. Υπάρχει, όπου υπάρχει η ύλη. Φαίνεται και εκφράζεται, όπου υπάρχει και εκφράζεται κάτι υλικό. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει κ ο άνθρωπος φυσικά, διότι τι άλλο είναι από μια χούφτα χώματος; (χους ει και εις χουν απελεύσει…). Η μάζα όμως, είναι αυτή που δημιουργεί και την «αδράνεια», ή αλλιώς, είναι ένα μέτρο της αδράνειας… Και η αδράνεια, είναι ένα μέτρο της απραξίας, και θα μπορούσε να πει κανείς, επεκτείνοντας τη σκέψη του επικίνδυνα, και της έλλειψης αξίας…


Άρα, αν ξαναπάρουμε τον συλλογισμό από την αρχή θα δούμε ότι, το σωματίδιο Εκείνου, του Θεού, δημιουργεί τη μάζα, η οποία είναι ένας ενδείκτης της αδράνειας, η οποία είναι ένας αποδείκτης της έλλειψης αξίας, άρα συνεπώς και αποδέκτης της ανοησίας εκείνων που θα θελήσουν να επιβάλλουν τις δικές τους αξίες… 


Επιτέλους ανακαλύφθηκε, και μαζί λύθηκε και η απορία μου για το πώς δημιουργείται αυτή η έρημη μάζα… η μάζα των ουρανίων σωμάτων, των πλανητών, των απλανών, των πλανόμενων και διερχόμενων, των πλανευμένων και πλανευτών, μάζα εν τέλει των ανθρώπων… Δεν χρειάζεται μάλλον να ψάχνουμε άλλο αγαπητοί μου! Οι επιστήμονες μίλησαν: είναι στην ίδια μας τη φύση, υπάρχει παντού γύρω μας, ζούμε μέσα σε αυτό, κατευθυνόμαστε από αυτό, καθοριζόμαστε από αυτό: είναι ένα σωματίδιο από το σώμα και πνεύμα Εκείνου, που πραγματικά είναι πανταχού παρών και τα πάντα εξουσιάζων... 


Αγαπητοί μου, η επιστήμη εμίλησε: είναι στη φύση μας να γεννιόμαστε, να μεγαλώνουμε και να πεθαίνουμε με ιδιότητες μάζας… 


Και πώς μπορεί κανείς να εναντιωθεί στη φύση του και να μην παραμένει μάζα;!




"Rain"
by George Winston







Να δροσιστεί και η κλεφτουριά...



Η συγκίνηση ήταν μεγάλη και διπλή. Μεγάλη γιατί αφορούσε κάτι Μεγάλο: Το Μεγάλο μας Τσίρκο. Και διπλή γιατί, αφενός συμμετείχα (αυτή είναι η ορθότερη λέξη) στη δεύτερη έκδοση του Μεγάλου μας Τσίρκου που παίζεται το φετινό καλοκαίρι, περίπου 40 χρόνια από την πρώτη του εκτέλεση και αφετέρου γιατί ένοιωσα τόσο οικεία μέσα σε αυτό το τσίρκο και σε αυτό το θέατρο του παραλόγου. Οικείες μορφές και πρόσωπα, γνώριμες συμπεριφορές και νάζια.


Έκλαιγα στο τέλος. Φανταζόμουν τι γινόταν άραγε τότε, επί Ξυλούρη εποχή… και έκλαιγα ακόμα πιο πολύ. Αναλογιζόμουν πόσοι πέθαναν για πλάκα στο διάβα της Ιστορίας, για λόγους που ίσως ποτέ οι περισσότεροι από εμάς δεν θα καταλάβουμε... και έκλαιγα ασταμάτητα. Τόσοι άνθρωποι χαμένοι, και άλλοι τόσοι αδικημένοι. Και ένας θεατρικός συγγραφέας ευφάνταστος και οξυδερκέστατος. Και ένας μουσικοσυνθέτης δυνατός και μελετημένος, πάντα χαμηλών τόνων, αλλά πάντα τεραστίων γιγατόνων ως προς την αξία. Και ένας θίασος συγκλονισμένος και κοινωνός των βαθύτερων αναζητήσεων και απύθμενων αγωνιών των δημιουργών.


Και το αποτέλεσμα; Εκρηκτικό. Δεν υπάρχουν λόγια που μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα. Δεν υπάρχουν λέξεις που μπορούν να εσωκλείσουν τη θεατρική βιωματική δυναμική. Υπάρχει μόνο το τώρα. Και το τώρα είναι το παν. Τώρα, το ότι το τώρα είναι και επαναλαμβανόμενο, αυτό θέλει ιδιαίτερες εξηγήσεις, που μάλλον θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια σε παρεξηγήσεις. Γι’ αυτό το μόνο που μένει τώρα, είναι αυτήν την αλήθεια της στιγμής σου, να την ζήσεις. Όσο πιο αληθινά μπορείς.


Μέσα μου, σπάραξαν τα σωθικά μου, από τη μαγεία του Μεγάλου μας Τσίρκου. Νοιώθω τυχερός, που ακόμα υπάρχουν ευκαιρίες ανάτασης σε αυτήν τη χώρα. Νοιώθω τυχερός που γνωρίζω κάποια διαχρονικά έργα και θεάματα…




"Τ' Ανάπλι"
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης





Στη γης αδειάστε το κρασί...
Να δροσιστεί και η κλεφτουριά που ξάπλωσε στα χόρτα...
Χωρίς χεράκια για να πιει, πόδια για να χορέψει...



Η αλήθεια του καθένα...





Δεν γίνεται μετά από αυτή τη διαδρομή της αλήθειας, να μην ηχήσει η εξής τραγουδάρα:




"Η αλήθεια του καθένα"
Στίχοι: Φωτεινή Λαμπρίδη
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου


η αλήθεια του καθένα μετερίζι και σταθμός 
γιατί αυτό έχει θελήσει ή γιατί δε θα τολμήσει 
δεν μπορεί να κάνει αλλιώς 


 η αλήθεια του καθένα είναι η μόνη διαδρομή 
και κυλάει σαν τα τρένα σε δυο ράγες μια γραμμή 
κι εγώ μόνη μες στο πλήθος τις αλήθειες μας κοιτώ 
πως παλεύουν να βρεθούνε 
αλλά δεν το ομολογούνε 
μοναχά για ένα χορό 


 η αλήθεια του καθένα είναι η ίδια του η ζωή 
η μεγάλη μοναξιά του η καλή βασίλισσα του 
κι ό,τι του προστάζει αυτή 


 η αλήθεια του καθένα είναι η μόνη διαδρομή 
και κυλάει σαν τα τρένα σε δυο ράγες μια γραμμή 
 κι εγώ μόνη μες στο πλήθος τις αλήθειες μας κοιτώ 
πως παλεύουν να βρεθούνε 
αλλά δεν το ομολογούνε 
μοναχά για ένα χορό



Ο δρόμος της αλήθειας



Είναι το μέγα ζητούμενο: το ζητούμενο του ζητούμενου! Ή αλλιώς, για ποιό λόγο γίνονται όλα αυτά τριγύρω μας; Ποια η αλήθεια; Και για να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς: ποια η αλήθεια της αλήθειας...

Κάποιοι, δεν ενδιαφέρονται για αυτήν. Προτιμούν να ζουν στο σκοτάδι τους. Βλέπε τους πολιτικούς.

Κάποιοι, ενδιαφέρονται να την βρουν, και έτσι να βγουν από το σκοτάδι τους, αλλά όταν συνειδητοποιούν τι έχουν να χάσουν σαν την αντικρύσουν, αλλάζουν γνώμη. Βλέπε το παρακάτω απόσπασμα:

"Ο άνθρωπος περπατούσε σ' εκείνα τα σοκάκια της επαρχιακής πόλης. Είχε χρόνο, και γι' αυτό κοντοστεκόταν για λίγο μπροστά σε κάθε βιτρίνα, σε κάθε κατάστημα, σε κάθε πλατεία. Στρίβοντας σε μια γωνία βρέθηκε άξαφνα μπροστά σε ένα ταπεινό κατάστημα που η ταμπέλα του ήταν λευκή. Περίεργος, πλησίασε στη βιτρίνα και κόλλησε το πρόσωπο στο κρύσταλλο για να καταφέρει να δει μέσα στο σκοτάδι... Το μόνο που φαινόταν ήταν ένα αναλόγιο μ' ένα χειρόγραφο καρτελάκι που έγραφε: 

Το μαγαζί της αλήθειας

Ο άνθρωπος έμεινε έκπληκτος. Σκέφτηκε ότι, αν και διέθετε ανεπτυγμένη φαντασία, του ήταν αδύνατον να φανταστεί τι μπορεί να πουλούσαν.
Μπήκε.
Πλησίασε την κοπέλα που στεκόταν στον πρώτο πάγκο και τη ρώτησε:
"Συγνώμη. Είναι αυτό το μαγαζί της αλήθειας;"
"Μάλιστα κύριε. Τι λογής αλήθεια πουλάτε; Αλήθεια μερική, αλήθεια σχετική, αλήθεια στατιστική, πλήρη αλήθεια;"
Ώστε, λοιπόν, πουλούσαν αλήθεια. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο. Να πηγαίνεις σ' ένα μέρος και να παίρνεις την αλήθεια, ήταν υπέροχο.
"Θέλω πλήρη αλήθεια", αποκρίθηκε ο άνθρωπος χωρίς ταλάντευση.
"Είμαι τόσο απαυδισμένος από τα ψέμματα και τις πλαστογραφίες", σκέφτηκε. "Δε θέλω γενικεύσεις, ούτε δικαιολογίες, δεν θέλω απάτες ούτε κοροϊδίες".
"Απόλυτη αλήθεια!", διόρθωσε.
"Μάλιστα, κύριε. Ακολουθήστε με".
Η κοπέλα συνόδευσε τον πελάτη σ' ένα άλλο μέρος του καταστήματος και δείχνοντας έναν πωλητή με αυστηρό ύφος, είπε:
"Ο κύριος θα σας εξυπηρετήσει".
Ο πωλητής πλησίασε και περίμενε τον πελάτη να μιλήσει.
"Ήρθα να αγοράσω την απύλυτη αλήθεια".
"Αχά. Συγνώμη, αλλά γνωρίζετε την τιμή;"
"Όχι, πόσο κοστίζει;" αποκρίθηκε τυπικά. Στην πραγματικότητα ήξερε ότι θα πλήρωνε όσο όσο για να έχει όλη την αλήθεια.
"Για όλη την αλήθεια" είπε ο πωλητής, "το αντίτιμο είναι ότι ποτέ πια δεν θα έχετε την ησυχία σας".

Ένα ρίγος διέτρεξε τη ράχη του ανθρώπου. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι το κόστος θα ήταν τόσο υψηλό.

"Ευ-ευχαριστώ... Συγνώμη..." ψέλλισε.
Έκανε μεταβολή και βγήκε από το κατάστημα κοιτώντας το έδαφος.
Ένιωσε λίγο θλιμμένος όταν κατάλαβε ότι δεν ήταν ακόμα προετοιμασμένος για την απόλυτη αλήθεια, ότι ακόμα χρειαζόταν ορισμένα ψέμματα για να βρίσκει ανάπαυση, ορισμένους μύθους και εξιδανικεύσεις για να καταφεύγει, ότι ήθελε κάποιες δικαιολογίες για να μην αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό...
"Ίσως αργότερα", σκέφτηκε. "

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης, από το "Να σου πω μια ιστορία" του Χόρχε Μπουκάι)


Κάποιοι, τέλος, ορμούν χύμα και παθιασμένα σε αυτό το θηλυκό που λέγεται αλήθεια, με την ελπίδα ότι δεν θα πάψουν ποτέ τη φωτεινή αγκαλιά της...

"Ξεκήσωκε του μυστηρίου την πέτρα
και μη σκιαχτείς το δάγκαμα του αστρίτα
την αλήθεια πάντοτε αναζήτα
να δεις αν είναι αυτή, όπως λεν, ψυχοπονέτρα"

(απόσπασμα χωρίς άδεια, από ένα σονέτο του Λορέντζου Μαβίλη)



Τι καθορίζει ποιον δρόμο θα διαλέξει ο καθείς...; 
Την απάντηση δεν την έχει βρει, καλοί μου, ουδείς...
Τραβάμε όλοι απ' την Ανατολή εις τη Δυς,
Ελπίζοντας ότι θα αποφύγουμε το εξαμαρτάνειν δις...


Υ.Γ.: Έχουν περάσει τόσα από την τελευταία ανάρτηση. Θα προτιμήσω όμως να τα αποχαιρετίσω με ένα μειδίαμα, καθώς αυτά χάνονται στου μυαλού τη λήθη, και θάβονται βαθειά στης μνήμης τη δίνη, Οι σκέψεις και οι στιγμές ταξιδεύουν όπως το φως μέσα σε αυτό το σύμπαν...