Περάστε κόσμε!


Και μιας και μιλάμε για καφενεία, η σημερινή -αλλά και η σύγχρονη εν γένει- κατάσταση στο Ελλαδιστάν, θυμίζει ολίγον τι από τέτοιους χώρους... Την έχει περιγράψει εξαιρετικά ο Κ.Χ Μύρης, την έχει στολίσει περιπαιχτικά μα και συνάμα μελαγχολικά ο Μαρκόπουλος και την έχει αρθρώσει ρεαλιστικά η κρυστάλλινη και γάργαρη φωνή του Ξυλούρη. Απολαύστε:


"Το καφενείον η Ελλάς"
Στίχοι: Κ.Χ. Μύρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπολος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης




"...με φουστανέλες δανεικές..." από το ΔΝΤ!


Υ.Γ.1: Μα καλά πώς μου ξέφυγε να γράψω στην ώρα του τη φράση: "από το ΔΝΤ"; Πιθανότατα φαίνεται ότι και αυτή η μικρή πρατασούλα ακολούθησε τη μόδα των καιρών, κατά την οποία ό,τι δανείζεται εξαφανίζεται και δεν ξαναφαίνεται πουθενά... είναι μόνο στα λόγια. Ούτε στα γραφτά ούτε στα χέρια, ούτε στις τσέπες... μόνο στα λόγια!
Υ.Γ.2: Αν ξαφνικά ξαναδιαβάσετε αυτό το post στο μέλλον και δείτε να λείπει αυτή η μικρή προτασούλα από τη θέση της και το Post είναι όπως ήταν στην αρχική του μορφή, δηλαδή χωρίς την σημασιολογική στήριξη αυτής της φ(ρ)άσης, μην εκπλαγείτε, θα ξέρετε πού θα έχει πάει: "από 'κει πού 'ρθε"!!! Δηλαδή στο ΔΝΤ.
Το θέμα είναι όμως να μην πάρει μαζί της -κατά λάθος πάντα- και τίποτα άλλο από αυτή τη φ(ρ)άση, όπως πχ... "τις φουστανέλες" μας, για να μην πω τα βρακιά μας!!!





Πάω καφενέ άρα υπάρχω


Θέμα της σημερινής διάλεξης στη σχολή: το ελληνικό καφενείο. Και πώς αλλιώς θα γινόταν να εγκλιματιστούμε στο θέμα, αν όχι με την επίσκεψή μας σε ένα τέτοιο παραδοσιακό καφενείο κάπου τρυπωμένο στα σοκάκια της πόλης της Μυτιλήνης! Καθηγητής και καμιά δεκαριά φοιτητούδια παρέα να συμποσιάζονται σε έναν πρώην τεκέ (=ναός του άλλοτε ετερόδοξου ισλάμ). Μου θύμισε κάτι από ακαδημία Πλάτωνος το όλο πράγμα...

Πόσα συμβαίνουν στην μικρή -αλλά διόλου ανάξια λόγου- κοινωνία ενός καφενείου; Τι συγκρούσεις, τι μάχες, τι ανταγωνιστικές αναμετρήσεις των θαμώνων, τι κανόνες έχει αυτό το παιχνίδι, τι σύστημα αξιών χαρτογραφείται στον πάτο ενός φλιτζανιού καφέ; Πόσα τελικά μπορεί να πει ένας καφές;

Και πού φτάνει η κουβέντα; Στο ότι οι περισσότερες συμπεριφορές σε έναν καφενέ δεν είναι τίποτε άλλο από μια έκφραση της σεξουαλικότητάς μας, από μια ανάγκη επίδειξης εξουσίας, από τον διαχωρισμό σε ιδιοτελείς και ανιδιοτελείς κοσμοθεωρίες...

Ένα όμορφο μεσημεριανό, να μου ανοίγει ακόμα πιο πολύ το στενό μου το μυαλό...


"Έχω ένα καφενέ"
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

















Αφουγκράζομαι γύρω μου άρα υπάρχω!


Το πρωί έγινε η παραγγελία για την κόκκινη μηχανή μου. Ο ενθουσιασμός μου δεν περιγράφεται! Περίμενα πώς και πώς ετούτη τη στιγμή. Ω ρε γκάζια που θα 'ρθούν...

Από το μεσημέρι έχω κολλήσει με το παρακάτω τραγουδάκι:


"Κόκκινο Φανάρι"
Μαρία Λούκα



"ένα κόκκινο φανάρι στη στροφή ανάβει ξαφνικά, η ζωή πάει να φρενάρει, έχει λάδια ο δρόμος και γλιστρά..."

Από το απόγευμα όμως άρχισα (επιτέλους!) και το διάβασμα. Θέμα του βιβλίου (με ένα πολύ ωραίο κόκκινο εξώφυλλο): η πολιτισμική ετερότητα. Αφού μου ανέτρεψε την μέχρι τώρα άποψη περί φιλοξενίας, που μόνο φιλική δεν είναι για τους ξένους, άρχισα να έχω κάτι πονάκια εκεί κάπου ανάμεσα στα στήθη (μάλλον τυχαίο γεγονός, οπότε δεν του δίνω σημασία). Πόσα πράγματα αδυνατούμε να δούμε από μόνοι μας και μόλις κάποιος μας τα δείξει νοιώθουμε σαν να άναψε ένα φως μέσα στου μυαλού τα σκοτάδια;

Κλείνω το βιβλίο. Δεν αντέχω άλλη γνώση για σήμερα. Εξάλλου έχω αργήσει. Έχω πρόβα χορού. Σε ένα θέατρο. Και τι πρόβα; Πόσα περιέλαβε αυτό το βράδυ; Εκεί ήταν παλιές αγάπες, μαζί με άλλες ακόμα παλιότερες, ενώ στον αέρα αιωρούνταν κάτι υπονοούμενα λες και ήθελαν να μιλήσουν για κάποιες πιθανόν νέες... Ασφυκτιώ, αυτά τα πονάκια στο στήθος γίνονται πιο έντονα. Κάθομαι στα κόκκινα καθίσματα του θεάτρου, αλλά δεν με χωράει ο τόπος.

Βγαίνω έξω και δέχομαι τηλέφωνο από μακρυά. Ακούω μια φωνή να μου λέει ότι σκέφτεται να αυτοκτονήσει, ότι δεν έχει νόημα πλέον η ζωή, ότι δεν αντέχει τον κατατρεγμό, δεν αντέχει να κρύβεται κάτω από φορτηγά, μέσα σε υπόγεια... Ότι θέλει να αφήσει το κόκκινο αίμα του να χυθεί... Όπα! (όχι μην μπερδεύεστε με το τραγούδι του Αλκαίου). Τι απαντάς σε τέτοια λόγια; Εδώ σε θέλω κάβουρα... Δάκρυα, χαμόγελα, υποσχέσεις, αναθαρρήσεις. Και ο πόνος να γίνεται ακόμα πιο βαρύς... Ρε μπας και είναι στηθάγχη; Μπα, αφού δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν τρώω, κινούμαι, δεν έχω κληρονομικό ιστορικό, άρα με τι παράγοντες να κινδυνεύσω σε μια ζωή καθόλα εξασφαλισμένη; Εκτός και αν ανήκω στα όρια του στατιστικού σφάλματος, εκεί που δεν αναφέρονται τα πρωτόκολλα και οι κατευθυντήριες οδηγίες... Τι υπάρχει δίπλα μας ωρέ παίδες; Πόσο μάλλον παραδίπλα μας... άστα βράστα!

Πόσο πόνο έχει σπείρει ο Δημιουργός τούτου του κόσμου; Πώς απελευθερώνεται ο ανθρωπάκος από τα δεσμά της απληστίας του; Πώς αυτοπροσδιοριζόμαστε ως προς τον άλλον, τον "έτερο", τον διαφορετικό; Τι είναι ταυτότητα και τι ετερότητα; Ποιοί είμαστε και ποιοί είναι οι άλλοι; Τι σχέσεις δημιουργούνται ανάμεσά μας; Και αυτός ο κωλόπονος να βαστά ακόμα γερά...

Μπαίνω μέσα στη σκηνή. Μουσικές, χοροί, κινήσεις, χρώματα, ένταση, διαξιφισμοί, αλλά και χαμόγελα, αυτοχειροκροτήματα, ανάμεικτα συγκροτήματα, μπερδεμένα βήματα, λάθος χειραψίες που γεννούν αψιμαχίες... Όλα ανάκατα. Το μυαλό ζαλίζεται, το στήθος ζορίζεται, όλα γυρίζουν... Ίλιγγος θέσεως; Αρχίζω να μην επικοινωνώ. Αρχίζω να χάνομαι, να βγαίνω από το σώμα μου, να γίνομαι Σούφι ρε παιδί μου, πώς το λένε; Και το τύμπανο αγριεμένο να βροντά και να τραντάζει τις αχτίδες του τεχνητού κόκκινου φωτός...

Φεύγω. Έχει πια βραδιάσει για τα καλά. Καβαλάω την (δανεικιά) ποδηλατιά μου και επιστρέφω σπίτι. Επιστρέφω στο καταφύγιό μου. Ο πόνος δεν περνά. Αντιθέτως οξύνεται.

Πριν κλείσω πίσω την πόρτα μου, κοιτάω έξω και σκέφτομαι την σημερινή ημέρα. Τι να πώ; Όλα στα κόκκινα... Δεν μπορεί να χωρέσει η μέρα ετούτη μέσα στο μυαλό μου. Ίσως στην (κόκκινη) καρδιά μου, αλλά με αυτά που μου κάνει δεν νομίζω πλέον να αντέχει πολλά πολλά...

Μήπως να κλείσω ραντεβού με καρδιολόγο; Βλέπουμε...


Υ.Γ.: Το Post ετούτο αφιερώνεται στον Oliver Twist που εξακολουθεί και περιπλανιέται κάπου ανάμεσά μας, ενίοτε ίσως και μέσα μας... Είθε τα όνειρα να βρουν κάποτε καταφύγιο, να ζεσταθούν από ένα μάλλινο ρούχο, από ένα ζεστό πιάτο φαί, από μια ζεστή αγκαλιά... Είθε το διαφορετικό να γίνει αντιληπτό ωσάν να ήταν όμοιο... Είθε η μουσική να αγκαλιάσει όλους τους ανθρώπους και μαζί να χορέψουν χορούς καθαρτικούς.













Μελαγχολώ άρα υπάρχω!


Απόψε καθώς άλλαζα τις χορδές στο μαντολίνο μου, και το κοιτούσα έτσι απογυμνωμένο από τα ταλαντευτικά του μέρη, το μυαλό μου έτρεχε στο μέλλον... Και παραδόξως μελαγχόλησα! Καλά, με το παρελθόν δεν γίνεται αυτό; Γίνεται και με το μέλλον; Τι να πώ.

Σκεπτόμενος το ιατρικό μου μέλλον έβλεπα: Μυτιλήνη, Κέρκυρα, Κρήτη, Ιρλανδία... Οδηγός μου και κριτήριό μου όμως κάτι φαινομενικά μη ιατρικό, που όμως είναι τόσο ιατρικό όσο εγώ είμαι Μολαΐτης: το πού παίζεται μαντολίνο. Αυτό με προστάζει να το ακολουθήσω, να βαδίσω στους δρόμους που υμνήθηκε. Σε μια προσπάθεια να μάθω να παίζω μουσική του δρόμου, πήρα τους δρόμους... Είμαι ακόμα στην αρχή, αλλά το κάλεσμα είναι τόσο ισχυρό... Πόσο διαφορετικά έχει χρησιμοποιηθεί αυτό το οργανάκι; Το ίδιο εργαλείο στα χέρια τόσο διαφορετικών ανθρώπων, δίνει τόσο διαφορετικά αποτελέσματα. Και εγώ να προσπαθώ να αντικρύσω μέσα από τις μελωδίες, τους οργανοπαίχτες... Ουφ, μεγάλα πανιά άνοιξα, με κόντρα άνεμο. Και για κουπιά, ένα στηθοσκόπιο, κάτι δικέφαλους μυς ψωριάρηδες, ένα κατάρτι στραβό και μικρό, μάτια μυωπικά, ευπάθεια στα κρυολογήματα που αποκτάς μεσοπέλαγα...

Όταν μάθω να παίζω μαντολίνο, ίσως έχω μάθει λίγα πράγματα και για το πώς παίζουν οι άνθρωποι με τις ζωές τους. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι και τι θα γίνει τότε που θα το μάθω (αν το μάθω τελικά); Δεν ξέρω να απαντήσω... Παρακαλώ ξαναρωτήστε με τότε, στο τέλος. Τώρα είμαι στην αρχή (άσχετα αν έχω κουραστεί σαν να βρίσκομαι ήδη στο τέλος...). Τώρα βάζω πάνω τις καινούργιες χορδές και ξεκινώ για νέες περιπέτειες. Φαλτσάροντας, σαλτάροντας, σπινιάροντας, κορνάροντας, φλερτάροντας... και όπου βγει! Το πολύ πολύ να αράξει το πλοίο σε καμιά ξέρα. Δεν βαριέσαι, υπάρχουν και οι ξέρες.

Τους σταθμούς σε τούτο το ταξίδι όμως θα τους θυμάμαι για πάντα. Καμιά τρικυμία δεν θα τους ξεπλύνει από το νου μου.



"Hallelujah"
Rufus Wainwright







Κλέβω άρα υπάρχω!


Να πού πάνε τα λεφτά του πατέρα μου, του πατέρα σου, του παππού μου και του παππού σου... Και κανείς δεν παίρνει ένα ραβδί να ανοίξει κανά κεφάλι... Και όλοι καθόμαστε αποχαυνομένοι στην άλωση της αυταξίας μας.

-Λένγκω, Λένγκω, μάνα... Πότε θα αλλάξει αυτό το σύστημα;
-Ίσως μόνο όταν αλλάξεις εσύ παιδί μου, γιατί το σύστημα είσαι εσύ και ο άλλος και ο παράλος και ο παραδίπλα... Αν όμως δυσκολεύεσαι να αλλάξεις τον εαυτό σου, τότε μην περιμένω να αλλάξει το σύστημα (σου)...
-Γιατί όμως δυσκολεύομαι να αλλάξω;
-Γιατί ό,τι κάνεις και ζεις είναι προδιαγεγραμμένο από τις ρίζες σου και τα γονίδιά σου, που σε ένα γενικότερο κοινωνικό περιβάλλον αλητείας και πονηριάς, παρέχει τις απαραίτητες συνθήκες θερμοκρασίας και (ψυχικής) πίεσης για να αναπτυχθεί το (εγκεφαλικά) φυτό που βλέπουμε όλοι σήμερα μπροστά μας και το θαυμά-ζουμε!


"Λένγκω, Λένγκω"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Γιάννης Μαρκόπουλος




Στην κυρά μάνα μας μη δίνετε βοήθεια
ούτε μαγκούρα στο προσκέφαλο σιμά
γιατί θα δέρνει κάθε μέρα τα παιδιά της
κι όταν μιλάω θα με λέει αληταρά
Κι αν δέρνει κάθε που γουστάρει τα παιδιά της
θα καταντήσουνε εμπόροι δουλικοί
Τα νιάτα χάνονται στα βρώμικα σοκάκια
για να μετρήσουνε το μπόι τους στη γη
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, πάψε να με κυβερνάς
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, πάψε να με τυραννάς

Κι αν θέλω τώρα να ακούγεται η φωνή μου
με πιάνει τρόμος από ίσκιους μακρινούς
Χρυσάφι μοιάζει η συντροφιά σου στη ζωή μου
κι η ομορφιά σου μου γιατρεύει τους καημούς
Ρε μπάρμπα κάτσε να μάς πεις μια ιστορία
πώς ήταν τότες η μανούλα μας παλιά
Έπεφτε ξύλο σα γινόταν φασαρία
ή σάς νανούριζε με χάδια και φιλιά
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, μου σπαράζεις τη καρδιά
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, μου πληγώνεις τη χαρά

Κι ο μπάρμπας τότε σοβαρεύτηκε λιγάκι
την κούτρα ξύνει και παράγγειλε καφέ
Μητέρα, είπε, ήταν ένα κοριτσάκι
που ορφανό μάζευε άνθη σε μπαξέ
Τα άνθη στόλιζαν τ' αγέρωχο κεφάλι
μα όταν κοιμόταν πάλι πέφτανε στη γη
κι από τα λούλουδα που ο χάρος είχε βάλει
εμένα κράτησε να βλέπω τη ζωή
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, μου 'χεις φάει την ψυχή
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, φίλοι θα βρεθούμε όλοι μαζί

Αυτή παιδιά μου ήταν τότες η μανούλα
ο κήπος ύστερα εγέμισε ληστές
Το κοριτσάκι μας το ντύσανε γριούλα
κι απ' τα κουρέλια του φαινότανε οι πληγές
Κι αν μάς χτυπάει με μανία και φωνάζει
την βάζουν άλλοι με συμφέροντα πολλά
Το όνειρο που φεύγει την τρομάζει
ν' αναζητάει μια χαμένη ελευθεριά

Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, μάνα στο καμίνι της φωτιάς
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, μάνα πες μας πάλι τι ζητάς




Καταναλώνω άρα υπάρχω!


Μαθαίνω σήμερα το εξής απογοητευτικό: άρρεν συνάδερφος, ειδικευόμενος ΩΡΛ, έχοντας από 24ώρου ρινική συμφόρηση, κυνάγχη (πονόλαιμο) και λίγο πυρετό (γύρω στους 38οC) ξεκίνησε αντιβίωση Augmentin (να σημειωθεί ότι το εν λόγω αντιβιοτικό είναι από τα πιο ισχυρά αντιβιοτικά). Με άλλα λόγια, όταν όλα δείχνουν ότι πάσχει από μια απλή ίωση, αυτός λαμβάνει ένα βαρύ αντιβιοτικό που είναι για βακτήρια και όχι για ιούς (και συνεπώς ιώσεις!). Το μόνο που κάνει με αυτήν του την κίνηση είναι α) να αχρηστεύει το συγκεκριμένο -επαναλαμβάνω "βαρύ"- αντιβιοτικό (μιας και η άσκοπη χρήση του δημιουργεί ανθεκτικά στελέχη βακτηρίων που υπό κανονικές συνθήκες θα εξουδετερώνονταν από αυτό το φάρμακο), β) να χρεώνει το ταμείο του τσάμπα και γ) να πλουτίζουν οι φαρμακευτικές και δ) να ξεφτιλίζεται στα ιατρικά μου μάτια.

Ερώτηση: γιατί τέτοια υπερκατανάλωση αντιβιοτικών;
Απάντηση: μήπως γιατί τελικά είμαστε σε όλα μας υπερκαταναλωτικοί, μέχρι να μας ζητήσουν να πληρώσουμε -έστω και δανειζόμενοι- αυτήν μας την υπερκαταναλωτική διάθεση;

Ερώτηση: γιατί τέτοια ημιμάθεια από τους ίδιους τους ιατρούς;
Απάντηση: μήπως γιατί οι ιατρικές σχολές δεν είναι σχολές, αλλά οίκοι αν(τ)οχής
(μικροβιακής);

Ερώτηση: γιατί τέτοια αδιαφορία για το ορθολογικό, το τεκμηριωμένο και το αλγοριθμικά συνιστώμενο;
Απάντηση: μήπως γιατί δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε με κανόνες, συστάσεις, ή κατευθυντήριες οδηγίες (guidelines, όπως αναφέρονται); μήπως αυτό είναι κάτι ανάλογο με το γεγονός ότι δεν υπακούμε στον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, ή στο Σύνταγμα, ή στις διαδικασίες εκλογής από μια φοιτητική παράταξη μέχρι ένα κόμμα στη Βουλή...;

Αγαπητοί μου, πώς να πείσω εγώ αυτόν τον συνάδερφό μου να πάψει να λειτουργεί καταστροφικά αφενός για την ιατρική κοινότητα και αφετέρου για την ίδια την ελληνική κοινωνία (είτε σε επίπεδο δημόσιας υγείας, είτε δημόσιας οικονομίας, είτε δημόσιου σεβασμού); Πώς να αλλάξω νοοτροπία σε κάποιον που -αν και ΩΡΛάξ- έχει τα αυτιά του βουλωμένα...;

Πείτε μου πώς ανακόπτεται αυτή η εμμονή στην κατανάλωση; (μην μου πείτε με δανεισμό από το ΔΝΤ, γιατί θα πάρω όλα τα χάπια της κάτωθι εικόνας...).







Μολάων Λαβέ!


Βαρέθηκα να ακούω τον κάθε ειδήμονα. Ο καθείς έχει λόγο, έχει τουπέ, έχει τον αέρα του ικανού, του καταφερτζή. Ρε δεν μας παρατάτε λέω εγώ; Όλοι πάνω κάτω τα ίδια είμαστε...

Εγώ πάντως, ένα πράγμα έχω στο μυαλό μου: αν οι παππούδες μας κατάφεραν όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά και να δημιουργήσουν πολιτισμό, εν μέσω πολέμων, θανάτων, πείνας, κακουχιών, ξένων κατακτητών..., εν μέσω αβεβαιότητος όχι για τα επόμενα 10 χρόνια αλλά για την επόμενη μέρα κυριολεκτικά, τότε δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Ας πάψουμε να κλαίμε και ας χαρούμε ό,τι μπορούν οι αίσθησες μας (πόσο ωραία λέξη) να γευτούν!


"Μελέτησε καλά τη φύση της Ιδέας, και το υπερφυσικό και γεννητικό βάθος της ας πετάξει έξω από το φυσικό μέρος.
Σε βυθό πέφτει από βυθό ως που δεν ήταν άλλος,
Εκείθε εβγήκε ανίκητος.

Κοίταξε να σχηματίσης βαθμηδόν ωσάν μίαν αναβάθρα από δυσκολίες, τες οποίες θα υπερβούν εκείνοι οι Μεγάλοι, με όσα οι αίσθησες απορροφούν από τα εξωτερικά, τα οποία ή τους τραβούν με τα κάλλη τους , ή τους βιάζουν με την ανάγκη και με τον πόνο, έως εις την βεβαιότητα του θανάτου, αλλά εξαιρέτως με την ενθύμηση της περασμένης δόξας.

Μείνε σταθερός εις τούτη την υψηλή θέση. Η θλίψη τους στέκεται εις το να θυμούνται την ευτυχισμένη κατάστασή τους, όθεν έπρεπε να βλαστήσει το καλό της πατρίδας.
"

(Διονύσιος Σολωμός)





"Λήθη"
Στίχοι, Μουσική: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης, Σοφία Γεωργαντζή,
Θοδωρής Κατωνιάς





Υ.Γ.: Ξέρω ότι μέχρι τέλος του καλοκαιριού δεν θα μου έχει μείνει φράγκο. Σε τούτη την περίοδο της κρίσης, εγώ κάνω επενδύσεις. Επενδύω στην απαγκίστρωση από την ύλη. Και τι έγινε λοιπόν αν ανοίγω χαντάκια, ή κλαδεύω ελιές, ή ποτίζω πορτοκαλιές, ή συνομιλώ με το χορταράκι του βουνού; Μπορούν να μου πάρουν το πνεύμα μου; Ας τολμήσουν... ή για να το πώ όπως αρμόζει: Μολάων Λαβέ ρε ξεφτίλες!




Ποιά Νεο-ελληνική γλώσσα μου μιλάνε;


Το θέμα των πανελληνίων εξετάσεων στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας, προχτές:

"Με τον όρο αυτομόρφωση περιγράφουμε μία σύνθετη εκπαιδευτική διαδικασία της οποίας θεμελιώδης κινητήρια δύναμη είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, ο οποίος, έχοντας επίγνωση των αναγκών και των επιθυμιών του, καλείται να συμβάλει αποφασιστικά στην πορεία της εκπαιδευτικής και επαγγελματικής του κατάρτισης. Σε αυτή την ατομική, και πολλές φορές εξαιρετικά δύσκολη, πορεία κατάκτησης νέων γνώσεων, δεν ενεργεί μόνος του, όπως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε με βάση το πρώτο συνθετικό της λέξης αυτο-μόρφωση. Ο άνθρωπος δεν δραστηριοποιείται μέσα σε ένα κοινωνικό κενό, αλλά μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον. Βρίσκεται δηλαδή σε συνεχή επικοινωνία με τους άλλους, σε επαφή και ανταλλαγή με τους επίσημους ή ανεπίσημους εκπαιδευτικούς θεσμούς, με ποικίλους οργανισμούς και κέντρα κατάρτισης, ακόμη και όταν οι νέες τεχνολογίες του επιτρέπουν να μαθαίνει και να εργάζεται σε φυσική απόσταση από τους άλλους.
Με αυτή την έννοια, οι διαδικασίες και οι πρακτικές αυτομόρφωσης στη σημερινή εποχή δεν σημαίνουν την απουσία των άλλων, θεσμών και ατόμων, ούτε την κοινωνική απομόνωση του καθενός ατόμου, αλλά την ενεργητική στάση του, αφού το ίδιο αποφασίζει, άλλοτε αυτοβούλως και άλλοτε κάτω από την πίεση συγκεκριμένων αναγκών, να εκπαιδευθεί. Η ενεργητική στάση συνίσταται στο ότι ο άνθρωπος καλείται να διαμορφώσει μαζί με τους άλλους συμμετέχοντες (οργανισμούς, εκπαιδευτές, εκπαιδευόμενους) το περιεχόμενο, τη διαδικασία και τους τρόπους της εκπαίδευσής του.

Όμως οι πρωταρχικοί παράγοντες που καθιστούν την αυτομόρφωση αναγκαία για τα άτομα των σύγχρονων κοινωνιών είναι οι νέες επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις και οι συνεπακόλουθες μεταμορφώσεις της αγοράς εργασίας. Μία από τις συνέπειες αυτών των αλλαγών είναι ότι πολλά επαγγέλματα χάνουν γρήγορα την αξία και τη χρησιμότητά τους, ενώ οι γνώσεις και οι δεξιότητες που τα άτομα κατέκτησαν στα πρώτα στάδια της ζωής τους καθίστανται ανεπαρκείς για το παρόν και το μέλλον. Η συνολική τεχνολογική αναδιάρθρωση της εργασιακής δραστηριότητας στερεί όλο και περισσότερο στα άτομα τη δυνατότητα να διατηρούν μία και μοναδική επαγγελματική ταυτότητα σε όλη τη διάρκεια της ενεργού ζωής τους. Κατά συνέπεια, ανεξάρτητα από τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες αυτής της κατάστασης για τα άτομα, οι νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών καλούνται να αλλάξουν δύο ή τρία επαγγέλματα στην επαγγελματική πορεία τους. Το γεγονός αυτό επιβάλλει στα άτομα να κατακτούν διαρκώς γνώσεις, να ανανεώνουν τις δεξιότητές τους, να αποκτούν γρήγορα νέες ειδικεύσεις, δηλαδή, να εκπαιδεύονται συνεχώς.


Η εκπαίδευση δεν νοείται πια ως η απλή, κανονιστική μετάδοση γνώσεων από τις μεγαλύτερες γενιές στις νεότερες, όπως την όριζε ο E. Durkheim κατά τον 19ο αιώνα. Και τούτο επειδή, τόσο το περιεχόμενο της εκάστοτε εκπαιδευτικής πράξης όσο και ο χρόνος που αφιερώνεται σε αυτήν, αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές, τα δύο φύλα και τις διαφορετικές κουλτούρες των ανθρώπων, γεγονός που παρατηρείται σε όλες τις σύγχρονες πρακτικές της καθημερινής ζωής. Η εκπαιδευτική πράξη καθίσταται επομένως μια διαδικασία που δεν περιορίζεται στο χώρο (το σχολείο) και το χρόνο (περίοδος της νεότητας), αλλά επεκτείνεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής και πέραν των σχολικών τειχών.


Αλεξάνδρα Κορωναίου, Εκπαιδεύοντας Εκτός Σχολείου, 2002 (Διασκευή)"


Πολύ ωραίο θέμα και πολύ αποκαλυπτικό για τη σημερινή πραγματικότητα. Για να δούμε όμως πιο αναλυτικά κάποια σημεία:

-
έχοντας επίγνωση των αναγκών και των επιθυμιών του: δεν γεννιέται κανείς έχοντας επίγνωση αυτών των πραγμάτων, αλλά μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία ίσως τα βρει. Τίθεται λοιπόν το (ανά)θεμα που λέγεται "εκπαιδευτική διαδικασία" και ο ρόλος της στην επίγνωση των πραγματικών αναγκών και επιθυμιών του καθενός. Εγώ ρωτάω όμως, ένοιωσε κανείς να υπάρχει στοιχειώδης επαγγελματικός προσανατολισμός στο σχολείο; Ένοιωσε κανείς να υπάρχει κάποια διαδικασία που να αξιολογεί το χαρακτήρα μας, να σκιαγραφεί τις πεποιθήσεις μας και τις ανάγκες μας; Θυμήστε μου πότε, πού και πώς σας παρακαλώ.

-
Βρίσκεται δηλαδή σε συνεχή επικοινωνία με τους άλλους, σε επαφή και ανταλλαγή: σωστό, αλλά το ερώτημα είναι υπό ποίους όρους λαμβάνει χώρα αυτή η επικοινωνία, η επαφή και η ανταλλαγή. Μήπως δεν είναι ισότιμη ανταλλαγή, μήπως δεν είναι επιλογή αλλά επιβολή; Επιβολή γνώσης, μασημένη τροφή, καταιγισμός πληροφοριών που μετατρέπουν τον αυτο-μορφούμενο σε απλό ακροατή ακατάσχετων μπαμπαλισμών σε σχολεία, φροντιστήρια, σπίτι και τηλεόραση; Η επικοινωνία προϋποθέτει μια βασική έννοια, αυτήν της ικανότητας κρίσης των ατόμων που επικοινωνούν, αλλιώς το θέμα υποβιβάζεται σε απλή διάλεξη, όπου ο ακροατής δεν μπορεί καν να διαλέξει την άχρηστη από την πιο άχρηστη πληροφορία.

-
οι διαδικασίες και οι πρακτικές αυτομόρφωσης στη σημερινή εποχή δεν σημαίνουν την απουσία των άλλων, θεσμών και ατόμων, ούτε την κοινωνική απομόνωση του καθενός ατόμου, αλλά την ενεργητική στάση του, αφού το ίδιο αποφασίζει, άλλοτε αυτοβούλως και άλλοτε κάτω από την πίεση συγκεκριμένων αναγκών, να εκπαιδευθεί: καλέ τι μας λέτε; Πού τη βλέπετε εσείς την παρουσία των θεσμών, μήπως ας πούμε στην Ενισχυτική Διδασκαλία που θα έπρεπε να λειτουργεί στα σχολεία, αποτρέποντας τα πιτσιρίκια από τα φροντιστήρια; Πού βλέπετε την έλλειψη της κοινωνικής απομόνωσης, μήπως στο MSN και το Skype ή το Facebook που τα πιτσιρίκια είναι σε διπλανές πολυκατοικίες και συνομιλούν, αντί να βγουν να παίξουν, να ματώσουν τα γόνατά τους από τα σπρωξίματα και να λιώσουν τα παπούτσια τους από τις βόλτες σε πλατείες και τα πάρκα; Πού βλέπετε την ενεργητική στάση των ατόμων, μήπως ας πούμε στο γεγονός ότι μπορεί να επιλέξει να μην πάει φροντιστήριο όταν ο γονέας του επιβάλλει να πάει; Για ποιά αυτόβουλη απόφαση να εκπαιδευτεί μιλάτε όταν ένα παιδί 15-16 χρονών ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙ, θέλει να παίξει και την μόνη αυτόβουλη απόφαση που θέλει να πάρει είναι το ποιό παιχνίδι γουστάρει να παίξει τώρα! Σε αυτό το σημείο ίσως εγερθούν αντιδράσεις και ίσως μου παρατάξετε σαν αντίλογο κάτι που μου είχε πει μια καθηγήτρια Θεολογίας, ότι "τα παιδιά τα βαφτίζουμε χριστιανούς χωρίς να τα ρωτήσουμε, όπως ακριβώς τα εμβολιάζουμε για να τα προστατέψουμε όταν είναι ακόμα μικρά". Δεν μιλάω όμως για αυτό, αλλά για την υπερβολή που συνοδεύει μια τέτοια "καλή" πράξη από μέρους των γονέων. Δεν λέω να μην προσφερθούν επιλογές εκπαίδευσης στα πιτσιρίκια, αλλά λέω ΜΕ ΡΕΓΟΥΛΑ ΡΕΕΕΕΕΕΕ! Βρείτε ένα παιδί στην οικογένειά σας, ανιψάκι, ξαδερφάκι... και δείτε το καθημερινό του πρόγραμμα: σχολείο κανά 6-7ωρο, φροντιστήριο κανά 2-3ωρο, αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, μουσική, καράτε, βαράτε, γυμναστήριο, μπαλέτο, χορός κα. Ήμαρτον! Κυνηγάμε το μέλλον και χάνουμε το παρόν. Πώς γίνεται ένα παιδί όμως να σκέφτεται το μέλλον και όχι το τώρα; Από μόνο του αποτελεί παραφύσει κατάσταση! Αυτήν την κατάσταση έχετε δημιουργήσει εσείς που μπουκώνεται τα παιδιά σας τόση γνώση. Η γνώση δεν είναι παστίτσιο που όσο περισσότερο φάει ο κανακάρης σας τόσο περισσότερο θα ψηλώσει, αλλά πρέπει να επεξεργαστεί από τον λαμβάνοντα, αλλιώς θα του πέσει βαριά και θα βαρυστομαχιάσει και μετά θα αρχίσει να ξερνοβολά δώθε και κείθε...

-
Η ενεργητική στάση συνίσταται στο ότι ο άνθρωπος καλείται να διαμορφώσει μαζί με τους άλλους συμμετέχοντες (οργανισμούς, εκπαιδευτές, εκπαιδευόμενους) το περιεχόμενο, τη διαδικασία και τους τρόπους της εκπαίδευσής του: Σοβαρά; Πότε ρωτήσατε τα παιδιά σας κύριοι γονείς και πότε εσείς κύριοι καθηγητάδες τι τους αρέσει και τι δεν τους αρέσει στον τρόπο που εκπαιδεύονται; Πότε δώσατε και κυρίως πώς, λόγο στα παιδιά αυτά που βλέπεις να έχουν μια σάκα ώμου πιο μεγάλη ακόμα και από το ανάστημά τους;

-
Κατά συνέπεια, ανεξάρτητα από τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες αυτής της κατάστασης για τα άτομα, οι νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών καλούνται να αλλάξουν δύο ή τρία επαγγέλματα στην επαγγελματική πορεία τους. Το γεγονός αυτό επιβάλλει στα άτομα να κατακτούν διαρκώς γνώσεις, να ανανεώνουν τις δεξιότητές τους, να αποκτούν γρήγορα νέες ειδικεύσεις, δηλαδή, να εκπαιδεύονται συνεχώς: Κάτι ωραίο που είχε πει κάποτε ένας γιατρός: όσο πάμε εξειδικευόμαστε και περισσότερο, μαθαίνουμε πιο πολλά για λιγότερα θέματα, και ακόμα πιο πολλά για ακόμα και πιο λίγα θέματα, μέχρι που τελικά θα ξέρουμε τα πάντα για το... τίποτα! Μπράβο μας και μπράβο σας που ωθείτε την κοινωνία προς αυτήν την κατεύθυνση, προς το τίποτα. Και εξάλλου δεν κατάλαβα γιατί "Η συνολική τεχνολογική αναδιάρθρωση της εργασιακής δραστηριότητας στερεί όλο και περισσότερο στα άτομα τη δυνατότητα να διατηρούν μία και μοναδική επαγγελματική ταυτότητα σε όλη τη διάρκεια της ενεργού ζωής τους" παρακαλώ; Από μόνη της η τεχνολογία δεν προδικάζει για τίποτα, δεν ωθεί πουθενά. Εμείς χρησιμοποιούμε την τεχνολογία και ανάλογα πώς θα την αξιοποιήσουμε θα ωφεληθούμε ή όχι. Εμείς ξημεροβραδιάζουμε στο Facebook χωρίς να ξέρουμε να δουλέψουμε ένα φύλλο Excel ή να βρούμε μια πληροφορία στο διαδίκτυο. Βέβαια δεν είναι πολύ παράδοξο αυτό μιας και οι Πνευματικοί Πατέρες μας φαίνεται να κινούνται στο ίδιο πνευματικό σκοτάδι!

-
Το γεγονός αυτό επιβάλλει στα άτομα να κατακτούν διαρκώς γνώσεις, να ανανεώνουν τις δεξιότητές τους, να αποκτούν γρήγορα νέες ειδικεύσεις, δηλαδή, να εκπαιδεύονται συνεχώς: θα συμφωνήσω απόλυτα, το σωστό ρήμα είναι "επιβάλλει", άρα για πια επιλογή μιλάμε;

-
Η εκπαίδευση δεν νοείται πια ως η απλή, κανονιστική μετάδοση γνώσεων από τις μεγαλύτερες γενιές στις νεότερες, όπως την όριζε ο E. Durkheim κατά τον 19ο αιώνα: ακριβώς, δεν νοείται πλέον ως μια απλή μετάδοση γνώσεων, αλλά ως ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ πληροφοριών και όποιον πάρει ο χάρος... Διότι η εκπαίδευση αντί να μαθαίνει στον εκπαιδευόμενο το "μανθάνειν", τον μαθαίνει το "πεθάνειν" από την κούραση και τη βαρεμάρα... Αντί να μάθει στον εκπαιδευόμενο τα εργαλεία για να μπορεί μόνος του να μαθαίνει οποιαδήποτε ώρα και στιγμή και για οποιαδήποτε αναζήτησή του, του μαθαίνει ξερές γνώσεις που οφείλει να αποστηθίσει και μάλιστα να εξεταστεί πάνω σε αυτές.

-
Η εκπαιδευτική πράξη καθίσταται επομένως μια διαδικασία που δεν περιορίζεται στο χώρο (το σχολείο) και το χρόνο (περίοδος της νεότητας), αλλά επεκτείνεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής και πέραν των σχολικών τειχών: ναι, μόνο που αυτή η πράξη καταντά βιασμός που δεν περιορίζεται στο χώρο και το χρόνο, αλλά επεκτείνεται σε όλη τη διάρκεια ζωής και πέραν των σχολικών τειχών... Ρωτήστε έναν περαστικό αν συμφωνεί με την δια βι(ασμ)ου εκπαίδευση. Και πώς να του αρέσει αν κάνει κάτι από ανάγκη και όχι από επιλογή; Πώς να αρέσει κάτι που είναι από επιβολή και όχι από επιλογή;


Κύριοι, η δια βίου εκπαίδευση όπως την έχετε κάνει δεν αυτομορφώνει αλλά παραμορφώνει τον άνθρωπο. Δεν τον γεμίζει με ικανότητες, αλλά τον αδειάζει από ζωή, τον σμπαραλιάζει από αντοχές και τον κατακερματίζει σαν προσωπικότητα. Και όλα αυτά γιατί πολύ απλά οφείλει να τα ακολουθήσει ασθμαίνοντας, γιατί ορθώνεται ένα γιγάντιο πρέπει κάθε μέρα στη ζωή του και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Τόσες ώρες χαμένες σε τόσα έδρανα... Τόσες ώρες μπλα μπλα μπλα, τόσα χρόνια κύρηγμα... Η μόρφωση ναι περνάει μέσα από το κοινωνικό μας περιβάλλον, αλλά όταν αυτό είναι ένα κοινωνικό κενό, τότε το πράγμα καταντά ένας φαύλος κύκλος. Ποιός να βοηθήσει τα παιδιά; Οι γονείς που με τη σοφία τους μας έφεραν στην σχεδόν πτώχευση του κράτους μας; Οι δάσκαλοι που έχουν καταντήσει ίσως οι πιο βολεμένοι δημόσιοι υπλαλληλοι, (να είναι καλά τα ιδιαίτερα ρε παιδί μου!), ή ο κύριος Χρόνος που έχει μόνο 24 ώρες κάθε ημέρα και τι να προωτοχωρέσει, μαθήματα, φροντιστήρια, αγωνίες;

Αλήθεια μπορεί κάτι να αλλάξει; Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι ναι μπορεί!

Ποντάρω πολλά στους εκπαιδευτικούς. Αν επέλθει αλλαγή στην παιδεία μας σαν λαός, πιστεύω θα έρθει από την εκπαίδευσή μας σε σχολείο και πανεπιστήμιο. Γιαυτό μορφώστε καλύτερα τους καθηγητές, επιμορφώστε τους με σεμινάρια, ελέγξτε τους όχι μόνο μέσα από το ξερό βιβλίο ύλης και τις αντίστοιχες ημερομηνίες που πρέπει (άντε πάλι το "πρέπει") να έχουν βγάλει την απαιτούμενη ύλη, αλλά μέσα από πραγματικές διαδικασίες αξιολόγησης, δώστε τους κίνητρα να παλέψουν μέσα στην τάξη, αφήστε τους να συνθέσουν και μην τους περιορίζετε σε ψυχρές αίθουσες.


Κύριοι! Γιατί πρέπει να ακολουθήσουμε αυτό το μοντέλο της αυτο-μόρφωσης και να μην ακολουθήσουμε ένα άλλο, αυτό της αυτο-διόρθωσης του στραβού δρόμου που ακολουθούμε σαν πιστά προβατάκια; Η απάντηση είναι απλή: γιατί η αυτο-διόρθωση προϋποθέτει να παραδεχτούμε ένα πράγμα: ότι έχουμε κάνει λάθος! Και για να το κάνουμε αυτό καλό θα ήταν να αφήσουμε στην άκρη τον εγωισμό μας και να δούμε λίγο και τις ανάγκες του άλλου, εκείνου του συνανθρώπου που πονά και δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να πάει σε κανένα σχολείο ή να αυτο-μορφωθεί... Φτάνουν πια οι πανεπιστήμονες και οι ειδικοί σε τούτη την κοινωνία. Αυτό που έχουμε έλλειψη, είναι από μη ειδικούς τρόπους βοήθειας, δηλαδή βοήθειας προς όλους χωρίς διαχωρισμούς και περιορισμούς, χωρίς ρατσισμούς ή εγωισμούς. Δεν χρειαζόμαστε ειδικούς ανθρώπους, αλλά μη ειδικούς, που δεν θα θέλουν να διαφοροποιθούν από τους γύρω τους, αλλά να ενωθούν με αυτούς και από κοινού να πορευτούν στο χρόνο.

Όσο αυτοί φωνάζουν να ανοίξουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας καλύτερα για να μην χάσουμε τα συμβαίνοντα της εποχής μας και έτσι να αυτο-παρα-μορφωθούμε καλύτερα, πριν ο φόβος του θανάτου μας νικήσει και δεν πάρουμε πρέφα για ποιό λόγο ήρθαμε σε τούτον το μικρό πλανήτη, εγώ λέω να κλείσουμε πρώτα την τηλεόραση, μετά τα μάτια, ύστερα τα αυτιά και τέλος, με όλη μας την ενέργεια που μας έχει απομείνει, να ονειρευτούμε!



"Κλείσ' τα μάτια σου και κοίτα"
Στίχοι: Μάριος Μήτσιου
Μουσική: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης





"...ξέχασε την αλφαβήτα..."


Και αν θέλουμε να πάρουμε μυρωδιά από έναν μεγάλο δάσκαλο που μας προτείνει (ως οφείλει) τα δικά του όνειρα για το πώς θα έπρεπε να είναι η δια βίου φιλοσοφική και πνευματική δίαιτα(=με την πραγματική έννοια του όρου) και κατ' επέκταση η δια βίου εκμάθηση του εαυτού μας, τότε ιδού! Κύριοι, τέτοιες αυτομορφώσεις θέλουμε.

Και στην τελική, ας μην τα μάθουμε και όλα. Ας αφήσουμε κάτι και για τις επόμενες γενιές βρε αδερφέ!




Τα μεταξωτά βρακιά


Το κράτος είναι (;) στα πρόθυρα πτώχευσης. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Μονόδρομος οι περικοπές μισθών. Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Πώς έγινε ξαφνικά μια ωραία πρωία το ΠΑΣΟΚ να μας πει ότι το κράτος κινδυνεύει να διαλυθεί, όταν προεκλογικά το ίδιο κόμμα διασφάλιζε ότι θα βρεθεί το χρήμα που χρειάζεται για την εύρυθμη λειτουργία του (παρα)κράτους;

Χτες μεταξύ καρασοκατάνυξης και ποικίλων θαλάσσιων οψωνινών, συζητούσα με άτομο ηλικίας γύρω στα 45έτη, για την κατάσταση της κοινωνίας μας. Ο εν λόγω συνδαιτημών υποστήριζε και συμφωνώ απόλυτα, ότι δεν ξημέρωσε ξαφνικά μια άλλη μέρα για όλους μας, αλλά όλα αυτά που τώρα καλούμαστε να αντικρύσουμε είναι το αποτέλεσμα μιας στραβής κατάστασης αρκετών ετών.

Σήμερα το πρωί εντελώς τυχαία, σαν φυσική συνέχιση της χτεσινοβραδινής συζήτησς, ακούω το κάτωθι άσμα, το οποίο κυκλοφόρησε εν έτει 1995, δηλαδή πριν 15 χρονάκια. Αν αυτά διέβλεπαν οι συνθέτες του τραγουδιού για 5 χρόνια μετά, σκεφτείτε για 15 χρόνια μετά, δηλαδή για την Ελλάδα του 2010.


"Στην Ελλάς του 2000"
Στίχοι: Σαράντης Αλιβιζάτος
Μουσική: Αντώνης Βαρδής
Ερμηνεία: Αντώνης Βαρδής, Στέλιος Καζαντζίδης, Κατσιμίχα





Κύριοι! Γιατί μας κακοφαίνονται όλα αυτά; Μήπως γιατί από τα 5 ζευγάρια παπούτσια τώρα πρέπει να έχουμε μόνο 2; Μήπως γιατί ο καθημερινός (και για πολλούς ολοήμερος) καφές πρέπει να περιοριστεί και να γίνει 2-3 φορές την εβδομάδα; Καλομαθημένοι μου συνάνθρωποι, μήπως σας κακοφαίνεται που θα πρέπει να δηλώνεται όλα σας τα έσοδα στη φορολογική σας δήλωση ή μήπως σας τρομάζει η πιθανότητα ότι δεν θα μπορείτε να χτίσετε το εξοχικό σας στο βουνό που ονειρευτήκατε;

Ξέρω τι σκέφτεστε: γιατί να πληρώσουν τα πολλά οι λίγοι, αφού είναι άδικο! Ναι, αλλά αυτό δεν γίνεται σε όλη την ανθρώπινη ιστορία; Πάντα οι πολλοί δεν την πληρώνουν; Ή αν θέλετε: μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά (μόνο που πλέον τα ξερά έχουν μεταλλαχτεί σε πυροανθεκτικά φυτά... και έτσι καίγονται μόνο τα χλωρά). Κύριοι! Μην μας φταίνε πάντα οι άλλοι, οι μεγάλοι, οι έχοντες και οι κατέχοντες. Ας πάψουμε να στρουθοκαμηλίζουμε. ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΕΡΙΔΙΟ ΕΥΘΥΝΗΣ. Είτε δια της παρουσίας μας, είτε -κυρίως- δια της απουσίας μας. Θέλετε αποδείξεις; Πάρτε να έχετε:

-Γιατί από τη χούντα και μετά ψηφίζουμε μόνο 2 κόμματα;
-Πώς γίνεται μια ολόκληρη χώρα (συμπεριλαμβανομένης και της κουτσής Μαρίας) να πλουτίζει ξαφνικά ένα καλοκαίρι στο χρηματιστήριο και μετά από λίγο, πάλι έτσι ξαφνικά, να χάνει και να αναρωτιέται πού πήγαν τα λεφτά; Και σαν απάντηση να ακούει: "δανείσου από τις τράπεζες, θα σε ξελασπώσουν αυτές";
-Πώς γίνεται να μην υπάρχει έρευνα επιστημονική και εκπαίδευση σε τούτη τη χώρα που καταρακώνει τα παιδιά της σε ψεύτικα όνειρα, σε ανύπαρκτους επαγγελματικούς προσανατολισμούς, σε ατελείωτες ώρες φροντιστηρίων, σε επίπλαστες παρελθοντολογίες, σε μελλοντικές παπαρολογίες;
-Πώς γίνεται να θεωρείται ο μη κατέχων πανεπιστημιακό τίτλο ως "άχρηστος", και ακόμη χειρότερα, ο κατέχων πανεπιστημιακό τίτλο ως "ανεπαρκής" στην κοινωνία μας;
-Πόσα στρέμματα γης και δάσους έχουν καεί για πάντα;
-Πόσα θέματα ηθικής και σεβασμού έχουν χαθεί για πάντα;


Έχω να πώ μόνο ένα πράγμα αγαπητοί μου, και ας φανεί ανόητο:



ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ
ή αλλιώς
ΤΑ ΜΕΤΑΞΩΤΑ ΒΡΑΚΙΑ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΙΔΕΞΙΟΥΣ ΚΩΛΟΥΣ



Αν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα ας δούμε τη συνολική εικόνα και όχι μόνο ένα κομμάτι του παζλ. Η κοινωνία μας τόσα χρόνια έτρεφε ένα απόστημα που δεν ήθελε καν να συζητά για αυτό. Μας αρκούσε η μαγκιά, η κλανιά και το κωλοφιλιστρίνι, η αμαξάρα η κωλοφτιαγμένη με τη διπλή εξάτμιση, τα σφηνάκια που αβέρτα κουβέρτα κερνούσαμε δώθε και κείθε, τα ξύδια και τα τζόνια που λουζόμασταν στις Μυκόνους και στις νάουσες της Πάρου, τα αρώματα τα γαλλικά, τα βύσματα (στρατιωτικά, πολιτικά, θρησκευτικά ή πάσης άλλης φίς-εως), τα μπιτάκια με τα οποία ξεβιδωνόμασταν, τα λούσα και τα ξενύχτια, τα δυο αμάξια γιατί ο ΗΣΑΠ βρωμάει (βλέπεις ήταν πιο εύκολο να αγοράσεις αμάξι παρά να βρωντοφωνάξεις να καθαρίσουν και να βελτιώσουν τα δημόσια μεταφορικά μεσα...), η αναρχία, η παρανομία, η ασέβεια, η έλλειψη δημοκρατίας, ο φανατισμός, η ξενοφοβία, ο ωχαδελφισμος, ο αδελφισμός σκέτο, τα σκάνδαλα. Αυτά θέλαμε; Αυτά τρώμε τώρα στη μάπα. Γιαυτό θερμή παράκληση σε όλους: ΣΚΑΣΤΕ ΚΑΙ ΣΚΑΨΤΕ.


Νεοέλληνες, με γειά σας το νέο κουστούμι!
(αξίζει να δείτε ολόκληρη την εκπομπή).

Και εγώ απαντώ σε όλα αυτά:


"Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον"
Στίχοι, Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Ερμηνεία: Αφοί Κατσιμίχα



Όπως και να' χει όμως υπάρχουν και θετικά στοιχεία από αυτήν την κρίση που διανύουμε. Παραθέτω 12 από αυτά όπως μου ήρθαν με ένα mail:

1. Θα αναβιώσει το συσσίτιο της γειτονιάς και έτσι θα αναθερμανθούν και πάλι οι σχέσεις στις γειτονιές, όπου κανείς πλέον δε λέει καλημέρα στον άλλον.

2. Τα παιδιά δε θα φεύγουν ούτε στα 40 από το πατρικό τους και θα μπορούν έτσι να φροντίζουν τους γονείς τους, χωρίς να ξοδεύουν σε γηροκομεία και αποκλειστικές.

3. Θα ξαναζωντανέψει το ταβερνάκι της γειτονιάς, που με ελάχιστα ή και βερεσέ θα καλύπτει τη βραδινή έξοδο.

4. Θα λανσαριστεί νέα μόδα διατροφής, όπως ρεβίθια αλάδωτα με ρίγανη, ρύζι με μαραθόσπορο και ραδίκια ποσέ.

5. Θα γνωρίσει νέες δόξες ο Καραγκιόζης με παραστάσεις όπως Ο Καραγκιόζης στο Βατοπέδι, Ο Καραγκιόζης Υπουργός, Ο Καραγκιόζης τραπεζίτης, Ο Καραγκιόζης χρηματιστής...

6. Δεν θα χρειασθεί να ολοκληρωθεί το πείραμα CERN, μιας και οι επιστήμονες θα έχουν μπροστά τους ολοζώντανο το μεγάλο «ΜΠΑΜ».

7. Ο ρατσισμός θα δεχθεί ένα ισχυρό χτύπημα, γιατί οι αλλοδαποί ξέρουν περισσότερα από φτώχεια και πείνα, και μπορούν να μας διδάξουν τα «μυστικά» της επιβίωσης.

8. Θα εκτιναχθεί στα ύψη ο δημογραφικός δείκτης - κάτι πρέπει να κάνεις για να σκοτώσεις την ώρα σου όταν δεν έχεις δουλειά.

9. Θα ανέβει το μορφωτικό επίπεδο, αφού οι μαθητές θα το ρίξουν στο διάβασμα λόγω αφραγκιάς.

10. Θα αναβιώσει η φιλική εταιρία, η γιάφκα, το κρυφό σχολείο, οι αντιστασιακές ομάδες ενάντια στο ανάλγητο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις παραφυάδες αυτού.

11.Θα αυξηθούν οι συνδέσεις adsl γιατί το internet είναι φτηνό μέσο "διασκέδασης". Που λεφτά για έξω ...

12. Τέλος στην παχυσαρκία, η οποία κάνει θραύση στην Ελλάδα! Θα τρώμε λιγότερο (οι τιμές έχουν κορυφωθεί ενώ οι μισθοί έχουν πατώσει), θα κάνουμε περισσότερη γυμναστική (για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας εκεί που πήγε το πετρέλαιο), θα περπατάμε περισσότερο (εκεί που πήγε η βενζίνη). Θα γίνουμε ένας λαός κομψός και «φιτ».


Υ.Γ.1: Εγώ πάντως τη μηχανή που ονειρευόμουν θα την αγοράσω και φούρνος να μην καπνίσει που λέγαν και οι παλαιοί... Ας την έχω να κάθεται έξω από την πόρτα μου και ας μην έχω να της βάλω βενζίνα! Αϊ σιχτίρ πια! Μας μαύρισαν πρώτα ψυχολογικά ετούτοι εδώ πριν μας πεθάνουν οικονομικά...
Y.Γ.2: Αν δεν επαναστατήσουμε πρώτα μέσα μας, αν δεν σεβαστούμε πρώτα τον εαυτό μας, αν δεν θελήσουμε να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας, τότε ας μην ψάχνουμε λύσεις αλλού. Δεν θα τις βρούμε. Και έτσι η κοινωνία μας το δρόμο της αλληλεγγύης δεν θα τον βρει.


"Νεοέλληνας"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Τζίμης Πανούσης








Άγριο τριαντάφυλλο


Μου πήρε 27 συναπτά έτη για να την συναντήσω. Χρειάστηκαν 27 συναπτά έτη για να μου φανερωθεί και να τρακάρουμε κατακούτελα, και νομίζω ότι μου έκανε και ένα μικρό καρούμπαλο...

Λέγεται: δυναμική ισορροπία. Είναι η κατάσταση που περιγράφει καλύτερα τον άνθρωπο. Τον ζωντανό άνθρωπο. Τον άνθρωπο που αναζητά την εξέλιξή του. Τον όχι στάσιμο άνθρωπο. Και για να το πούμε και αλλιώς: το σύστημα έχει δυο τρύπες: μια είσοδο και μια έξοδο. Αν αφήσεις μόνο μια τρύπα, την είσοδο, ώστε να μπουν οι πληροφορίες και έτσι να τις παγιδεύσεις και να τις κρατήσεις για πάντα σε μια αλλαζονική προσπάθεια να τιθασεύσεις το χάος, τότε πολύ απλά και μαθηματικά, χάνεις την άλλη τρύπα, δηλαδή χάνεις την δι-έξοδο σου... Και άνθρωπος χωρίς διέξοδο, είναι απόστημα που συνεχώς διογκώνεται και ίσως χρειαστεί χειρουργική παρέμβαση.

Για να δούμε τι μπορεί να κάνει ένα νυστέρι. Πάντως ένας αστρολάβος σημάδεψε λίγο φως ακόμα ψες βράδυ.

Προβλήματα παλαιά λύνονται για να δώσουν τη θέση τους σε νέα προβλήματα. Αυτό που μένει είναι όμως η ισορροπία, η δυναμική πάντα ισορροπία, που συνθέτει αυτό που είσαι, που σου παρέχει τη δυνατότητα να γνωρίσεις νέα προβλήματα, νέες δυσκολίες. Διότι τελικά το να γεννηθείς από το χάος και την αταξία και να οργανωθείς σε τάξη δεν είναι τίποτε άλλο από μια διαρκή μάχη με το περιβάλλον σου. Και το περιβάλλον θα φέρνει πάντα προβληματισμούς. Όσο για το ανικανοποίητο, μπορείς μόνο να το περιορίσεις, αν τα καταφέρεις. Αλλιώς, το αποδέχεσαι σαν κανονισμό του παιχνιδιού και συνεχίζεις να παίζεις.

Και αν σε φοβίζουν τα αγκάθια, και αν σε πονούν τα τρυπήματά τους, κοίτα λίγο πιο ψηλά. Κάπου εκεί στην άκρη, υπάρχει το κόκκινο, μελένιο, πεταλωτό, τριαντάφυλλο. Αυτό που δίνει το αίμα του για τη δική σου ισορροπία.


"Το αγκάθι"
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Ερμηνεία: Σωκράτης Μάλαμας



Πρωινά λαχανιασμένα
ραντεβού ματαιωμένα
δρόμο παίρνεις δρόμο αφήνω
κόμπο δένεις κόμπο λύνω
στην ηλιοφεγγιά σε φτάνω
στην αστροφεγγιά σε χάνω

Όποιος φοράει τη θλίψη στέμμα
ίσως ποτέ του δεν θα μάθει
τι δρόμο ανοίγει ένα ψέμα
τι μέλι κρύβει το αγκάθι

Στου Απρίλη τις ταράτσες
ονειροπαρμένες φάτσες
σκάβουν στη σιωπή λαγούμι
με τσιγάρο και με ρούμι
σαν φαντάροι απολυμένοι
που κανείς δε περιμένει

Όποιος φοράει τη θλίψη στέμμα
ίσως ποτέ του δεν θα μάθει
τι δρόμο ανοίγει ένα βλέμμα
τι μέλι κρύβει το αγκάθι

Μόρτισσα καραμελάτη
τσακιστή και μυρωδάτη
με κερνάει σαν νυχτώνει
του έρωτά της το αφιόνι
κρύβει η νύχτα το μαχαίρι
και μας παίρνει απ' το χέρι









Παγωτομανία


Πίστεψες ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. Πίστεψες ότι μπορείς να φτάσεις το τέλειο. Έκανες λάθος. Τι λέω; Λάθη. Τα κατάλαβες; Άλλα ναι, άλλα όχι.

Τώρα που ο καιρός ζεσταίνει, ζητάς κάτι να σε δροσίσει. Τι πιο ωραίο από ένα παγωτό. Ποιό όμως;


Ο δημιουργός, σου λέει ότι μπορείς να γευτείς με ένα μικρό κουταλάκι κάθε γεύση, έτσι για δοκιμή. Και το κάνεις. Και το ξανακάνεις. Και μετά άλλο, και μετά το επόμενο...

Κάποια στιγμή όμως πρέπει να αποφασίσεις τι θα πάρεις. Εδώ όμως είναι το πραγματικά δύσκολο. Τα θες όλα! Αδύνατον, για να μην πω ασύμβατον! Καμιά άλλη ιδέα;

Το μέρος μπορεί να αντιληφθεί το όλον; Το μέρος μπορεί να αλλάξει το όλον; Μάλλον ούτε το δικό του "όλον", δεν μπορεί να αλλάξει το "μέρος". Ακόμα και αυτό, δυσνόητο.

Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν αφήνεις μέρος για κανέναν να είναι δίπλα σου. Γυρίζεις και βρίσκεις μόνο το κενό και μια φωνή μέσα από ένα κινητό τηλέφωνο, που λέει ότι "ίσως δεν είσαι σε φάση να ακούσεις". Μα, πού έκανα το λάθος ξανά;

Ατσάλινα παραπετάσματα ορθώνονται. Μπλόκα πίσω από το λιμάνι και το καράβι δεν μπορεί να προσαράξει. Πόση διαφορετικότητα; Πόση ανοχή και πόση αντοχή στη διαφορετικότητα; Πόσο ακόμα για τη γαλήνη;

Και το παραμυθάκι που τυχαία (;) έπεσε στα χέρια μου, να μου τα χώνει φόρα παρτίδα!

Ποιό παγωτό να διαλέξεις; Έχεις μόνο μια επιλο-γή για να ζήσεις. Και αυτό σε εγκλωβίζει. Και όμως όλοι τριγύρω, σου φωνάζουν πως όλα είναι απλά! Τι διάλο έχω πάθει και δεν τα βλέπω έτσι;

Δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο.
Δεν μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου.

Άραγε, μπορείς να αλλάξεις εσύ τον εαυτό μου και εγώ τον κόσμο σου;

Ή θα πρέπει να περιμένω εγώ την επόμενη και εσύ τον επόμενο;



"Όλα είναι απλά"
Ανοιχτή Θάλασσα






Το καλυτερότερο


Γαλλικά και πιάνο, Les Choristes και σκύλος ξαπλωτός, Kymco και Shongun, Σφακιανός και Μαρία, αλητεία και σωματο-φυλακί-α, χρήμα και πρέζα, πεταμένα ευρώ για μη πληρωμένη ασφάλεια ή πιο σωστά για την διαβεβαίωση της ανασφάλειας του μέλλοντος, Κυριάκος, Ειρήνη και Δημήτρης, ζωές φυλακισμένες μα που αντιστέκονται, όνειρα χωρίς δικαιώματα, πληρωμένη ορχήστρα, τραγούδια κατά παραγγελία, χοροί που κόβονται και ράβονται κατά τον πληρούντα, γαρουφαλιές, μυρμήγκια και ψαλλίδες, μυγάκια να φέρνουν βόλτες κάτω από την λάμπα της ΔΕΗ, conflict των conflict με προσδοκία την αυτοαναίρεση, χειραψίες, παραμέρισμα και απότομες συμπεριφορές.

Και με το κεφάλι βαρύ να μην μπορώ να ξεφύγω από τα εξ' ων συνετέθην.

Άντε τώρα εσύ να πείσεις και να προσκαλέσεις τους άλλους να δουν τα πράγματα μέσα από τα μάτια σου.

Πώς να δεχτείς ότι δεν μπορείς να αλλάξεις όχι μόνο τον κόσμο, αλλά ούτε καν τον εαυτό σου;

Ας όψεται η ταυρική σου συμπεριφορά...

Κάνω επίκληση στον Μορφέα, μήπως με πάρει μαζί του και ξεχαστώ.

Άλλη μια ήττα.

Για να δούμε αν το αύριο φέρει κάτι καλύτερο. Μα τι λέω; Δεν φτάνει αυτό. Θέλω το καλυτερότερο.




Αερικό


Κάποιοι τις περίεργες τούτες μέρες, δίνουν τη δική τους μάχη. Είναι οι ακρίτες, αυτοί που έχουν αγγίξει τα ανθρώπινα σύνορα, αυτοί που βρίσκονται στην παρα-μεθόριο της κοινωνίας, αυτοί που στο lim των υπάρξεών τους, συνεχίζουν να δημιουργούν και να εξ-υψώνουν το πνεύμα. Φτάνουν άραγε να μας βγάλουν από το βάλτο της ψυχής μας;

Τέτοιους δασκάλους θέλουμε. Εύγε!




Διαμαρτ(υρ)ίες


Ώρα περίπου 02.00 μετά τα μεσάνυχτα. Γυρίζω από μια καθιστική διαμαρτυρία (θα μπορούσε να θεωρηθει σχεδόν αντιστασιακή πράξη) της εδώ τοπικής κοινωνίας της Μυτιλήνης. Η διαμαρτυρία είχε απαρτία. Ήταν σχεδόν όλοι εκεί. Είχε και παλμό, ρυθμό, ένταση. Και το φως λιγοστό, να βγαίνει από λιγοστά κεράκια, σαν από πένθος!

Καθισμένοι στους δερμάτινους καναπέδες των ξενυχτάδικων, στα σκαμπουδάκια των μπαρ, στις καρέκλες των καφέ, στις 1000άρες μηχανές τους, όλοι απόψε διαμαρτύρονταν. Καιρός (καλός) ήταν! Έκαναν την επανάστασή τους, βρε (ωχ)αδερφέ!

Λίγο πριν μπω σπίτι, 15 μέτρα από την πόρτα μου, τρεις άνθρωποι έκαναν κυριολεκτικά επίθεση σε δυο μεγάλους κάδους σκουπιδιών. Ό,τι θεωρούσαν ότι θα τους φανεί χρήσιμο το έπαιρναν. Έκαναν την δική τους επανάσταση. Αρχικά σκέφτηκα ότι θα ήταν τσιγγάνοι. Σταμάτησα απέναντί τους, άκουσα τη γλώσσα τους: ήταν Έλληνες. Προχώρησα. Έφτασα στο σπίτι. Έκλεισα την πόρτα και την κλείδωσα. Αναρωτήθηκα: πού θα βγει όλο αυτό; Σίγουρα είναι θέμα χρόνου να αρχίσουμε τις δολοφονίες για ένα πιάτο φαΐ, να αρχίσουμε τα πλιάτσικα, να επιστρέψουμε στον αρχέγονο -σχεδόν φυσικό- νόμο: "οφθαλμός αντί οφθαλμού"...

Κύριοι, πώς φτάσαμε ως εδώ; Πόσος παραλογισμός;

Κύριοι, πώς φεύγουμε από εδώ; Πόσος ξεπεσμός;

Κύριοι, πουλήσαμε, καθώς φαίνεται, όλο το αρχαίο πνεύμα. Δεν κρατήσαμε τίποτα. Όλα στη μαύρη αγορά. Όλα τα μεγάλα νοήματα-επιτεύγματα των παλαιότερων τα κ(λ)άψαμε στο βωμό της καγκελωτής βλεφαρίδας, της ατσαλάκωτης φούστας, της κορδωτής πούτσας. Όλα στην κοινωνία μας είναι εικόνα. Μόνο που η εικόνα ξεφτίζει στην πρώτη μπόρα, γιατί είναι σοβατισμένη από φτηνό υλικό.

Και αν με ρωτήσετε τι έκανα εγώ και πού ήμουν απόψε, θα σας έλεγα: ναι, ήμουν και εγώ εκεί, στα πλαίσια συμμετοχικής παρατήρησης.

Καλή σας νύχτα. Καλή συμμετοχική παρατήρηση στα όνειρά σας!











Προσφυγιάς Αφηγήσεις


Σε μια συγκινιτική βραδιά στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης με θέμα "Προσφυγιάς Αφηγήσεις", κάποια παιδιά μετανάστες προσπάθησαν πολύ σύντομα να πουν δυο λόγια για το πώς έφτασαν μέχρι εδώ, ξεκινώντας από πολύ μακρυά. Από άλλους τόπους, άλλες ιδέες, άλλες αντιλήψεις, άλλες συνήθειες... Σίγουρα ό,τι ακούστηκε απέχει πολύ από αυτά που πραγματικά έχουν υποστεί...

Παιδιά. Που ο φόβος για το θάνατο και το πείσμα για ζωή έχουν σμιλευτεί στα δυο τους μάτια, σε άλλους μάλιστα ίσως μόνο στο ένα μάτι, γιατί το άλλο χάθηκε κάπου στην διαδρομή... Κάθονταν εκεί, ήσυχα, ήρεμα. Φαίνονταν τόσο συνειδητοποιημένα. Τα περισσότερα όμως δεν ξέρουν ούτε να γράφουν ούτε να διαβάζουν (και εμείς μιλάμε για τους μισθούς μας που κόβονται, όταν τόσα χρόνια με την απουσία μας από τα πολιτικά δρώμενα αφήναμε χώρο στην απληστία μας να γιγαντωθεί... χα, πόσο στενόμυαλοι είμαστε; πόσο αποσπασματικά και μονομερώς βλέπουμε την συνολική ανθρώπινη εικόνα; φώναξε ποτέ κανείς για όλους εκείνους που πεθαίνουν επειδή δεν έχουν να πιουν καθαρό νερό ή επειδή δεν έχουν να φάνε σήμερα το μεσημέρι που όλοι εμείς θα πάμε στο εστιατόριο...;). Ξέρουν όμως αυτά τα παιδιά να ονειρεύονται. Αρκεί αυτό; Ποιός ξέρει, ειδικά τη σήμερον ημέρα...

Διαφορετικότητα. Φοβί-ζει; Περιορί-ζει; Εμποδί-ζει; Το σίγουρο είναι ότι ζει μέσα μας και γύρω μας. Πώς υπερσκελίζεται; Πώς προσεγγίζεται;

Πόσοι από εμάς τολμάμε να αγκαλιάσουμε την διαφορετικότητα του άλλου και να την δεχτούμε; Πόσοι από εμάς είμαστε ικανοί να χτίσουμε μια νέα κοινωνία χωρίς σύνορα, χωρίς περιορισμούς, που θα σέβεται τη διαφορετικότητα, που θα προασπίζει αυτό που λέγαμε στο σχολείο "Ανθρώπινη Αυταξία"...


"Αυτές οι ξένες αγκαλιές"
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσικη: Ηλίας Ανδριόπουλος
Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη




Αυτές οι ξένες αγκαλιές
ήταν κάποτε φωλιές
κι είχαν μάτια είχαν στόμα
κι όλο σου μιλούν ακόμα
σου μιλούν και σου φωνάζουν
κι είναι σαν ν 'αναστενάζουν

Αυτά τα δέντρα στη βροχή
ήταν ανθρώποι μοναχοί
ήταν άνθρωποι δικοί μας
που αγαπήσανε μαζί μας
ποιος τους έπιασε στα δίχτυα
κι ορφανέψαν τόσα σπίτια








Ε, όχι!


Ε, όχι πια! Δεν ανέχομαι τέτοια προσβολή! Προχτές, σε ένα μπαρ, μια γυναίκα ισχυριζόταν ότι το ποτό Baileys που πίνω είναι γυναικείο ποτό! Δεν μπορώ να καταλάβω τα κριτήρια κάποιων ανθρώπων και την ευκολία τους να κρίνουν!

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να δηλώσεις το φύλο σου και κατ' επέκταση το είναι σου, μέσα από τη γεύση του ποτού σου; Γιατί δηλαδή η αρρενωπότητά σου πρέπει να περάσει για να δηλωθεί μέσα από τους πικρούς και σιχαμένους δρόμους ενός ουίσκι ή μιας άλλης πικρόχολης πόσιμης μαλακίας; Και γιατί αντιθέτως η θηλυκότητα πρέπει να περνά μέσα από πιο γλυκούς δηλωτικούς δρόμους;

Μήπως γιατί ο άντρας θέλει να εκφράσει ότι αντέχει στα σκληρά, πικρά και άγευστα, μέσα από μια επιδειξιομανιακή ερωτική διάθεση του τύπου: "κατεβάζω δυο μπουκάλες ουίσκι και πηδώ και δέρνω γιατί είμαι άνδρας και το κέφι μου θα κάνω και όταν καπνίζει ο Λουλάς εσύ δεν πρέπει να μιλάς!" και άλλα τέτοια ωραία, ενώ η γυναίκα υφαίνει σαν άμυνά της ένα γλυκό πέπλο με το οποίο προσπαθεί όχι μόνο να ευχαριστηθεί αλλά και να μαγνητίσει; Μήπως γιατί έχουμε συνδυάσει την φυσική ρώμη του άνδρα και την συνακόλουθη αντοχή του σε κακουχίες, με ανάλογες κοινωνικές συνήθειες που θα δηλώνουν -για να μην πω, θα επιβεβαιώνουν- ότι όντως είναι άνδρας και αντέχει στα σκληρά; Και αντίθετα, μήπως γιατί έχουμε συνδυάσει την φυσική αμυντική στάση της γυναίκας με μια πιο γλυκιά, βελούδινη και ντελικάτη αίσθηση;

Ο άντρας λοιπόν ο σκηρός και η γυναίκα η γλυκιά; Ο άντρας αυτός που αντέχει στα άσχημα και στα πικρά, ενώ η γυναίκα αυτή που συνυφαίνεται με τα ωραία της ζωής;

Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω! Όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο, παρά προσπάθειες να δηλωθεί το φύλο μας, μέσα από μια ανασφάλεια μήπως ο άλλος δεν πιάσει το μήνυμα... Για αυτό αντιδρώ και εξίσταμαι, γιατί τα θεωρώ γελοιότητες, δηλώσεις αδυναμίας και όχι δηλώσεις δύναμης. Και σε αυτό πατούν όλοι οι "μάγκες" μαγαζάτορες και αγνώστου υποστάθμης (όπως έλεγε και μια μορφή) μπαράκηδες που σου πουλούν ξύδια, πετρέλαια και ένας θεός ξέρει τι άλλα χημικά, που εσύ τους πληρώνεις αδρά την ευκαιρία που σου παρέχουν να αυτοεπιβεβαιωθείς σαν ύπαρξη! Αν κάποιος θέλει να στείλει ένα μήνυμα στο έτερο φύλο, ας μην το περάσει μέσα από το σερβιτόρο, αλλά ας βρει το σθένος να πάει κατευθείαν και να πει: "μου αρέσεις", κρατώντας αφενός ο "αρσενικός" τη σκληράδα του για τα πραγματικά δύσκολα και πικρόχολα αυτής της ζωής και αφετέρου η "θηλυκιά" την γλυκάδα της για τις στιγμές που ακολουθούν μετά μια έντονη διαφωνία... Τα πράγματα είναι απλά: και οι δυο αποζητούν την ζεύξη. Γιατί να μην προκύψει όμως μέσα από πραγματικά ποιοτικούς, εύγευστους και ευχάριστα απλούς τρόπους;

Κύριοι και κυρίες μου: σπάστε τα κοινωνικά σας δεσμά γιατί αλλιώς θα σας σπάσουν αυτά και θα σκοτωθείτε!


"Εκείνη"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Δεληβοριάς Φοίβος





Μέσα από αυτό το παράδειγμα αρχίζω να καταλαβαίνω την βασική ιδέα ενός μαθήματος στη σχολή, που ισχυρίζεται ότι το φύλο δεν ακολουθεί τα βιολογικά χαρακτηριστικά μας, αλλά είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα. Δεν υπάρχει από μόνο του το φύλο, αλλά δημιουργείται μέσα σε συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτισμικό έδαφος. Η διαφοροποίηση άρρεν και θήλυ σε βιολογικό επίπεδο, δεν έχει καμία μα καμία σχέση με την κοινωνική διαφοροποίηση άρρενος και θήλεως ή αν θέλετε, με αυτό που ονομάζουμε άνδρας και γυναίκα, όροι δηλαδή που αποκτούν σημασία μόνο μέσα σε κοινωνικό πλαίσιο. Πρόκειται απλά για μια σύμπτωση, αποτέλεσμα της ευκολίας -για να μην πω της ευτέλειας- με την οποία δημιουργεί συμπεράσματα και βάζει ταμπέλες ο ανθρώπινος νους.


Αρκετά όμως! Ώρα για ένα παγωμένο Baileys...





Με τις υγείες σας! Χικ...


Υ.Γ.: Και όπως λέει και ένα κρητικό άσμα: "...άντρας λογάται όποιος μπορεί να σκύφτει το κεφάλι όντε πουλούν παλικαριές και εγωισμούς οι άλλοι..."




Εγώ και εσύ και η μάνα σου μαζί...


Σε μια προσπάθεια ανάτασης και ανάκτησης της λαβωμένης αυτοπεποίθησης έρχεται και κάθεται σαν πούπουλο πάνω σε κλωνάρι, τούτο το συμπαθητικό γαλλικό τραγουδάκι, που λέει τόσα πολλά και τόσο απλά! Πολύ καλημέρα σε όλους μας!


"Toi plus moi"
Gregoire




(που σε αγγλική μετάφραση είναι κάπως έτσι...)

You Plus Me

You plus me plus them plus all those who want
Plus him plus her plus all those who are alone
Go, come and enter the dance
Go, come and leave to be carefree

At one, at one thousand, I know that we are capable
All is possible, all is doable
We can run higher than our dreams
We can go farther than the shore

You plus me plus them plus all those who want
Plus him plus her plus all those who are alone
Go, come and enter the dance
Go, come, it's our lucky day

With the desire, the strength and the courage
The cold, the fear are only illusioons
Forget the misery for once
Go, come, take back with me

You plus me plus them plus all those who want
Plus him plus her plus all those who are alone
Go, come and enter the dance
Go, come and leave to be carefree

I know, it's true, my song is naive
Even a little stupid, but quite harmless
And even if it doesn't change the world
It invites you to enter the circle

You plus me plus them plus all those who want
Plus him plus her plus all those who are alone
Go, come and enter the dance
Go, come, it's our lucky day

The hope, the strength are all that you need
My arms, my heart, my shoulders and my back
I want you to see the stars in my eyes
I want us to see smiles and happiness

Oh, you plus me plus all those who want
Plus him plus her plus all those who are alone
Go, come and enter the dance
Go, come here to be carefree
Go, come, it's our lucky day
Go, come and enter the dance


BALKAN EXPRESS back to reality!


Έφτασε η ώρα της επιστροφής. Μαγευτικό το ταξίδι μέχρι εδώ. Πρόσωπα, ονόματα, ιστορίες, απόψεις, όλα σε ένα δίκτυο που προσπαθεί να περάσει τα σύνορά του (bordercrossing), τα όποια σύνορα και τα όποια όρια χωρίζουν τους ανθρώπους. Μια παρέα που τολμά και εκφράζεται, που τολμά και παρατηρεί, που τολμά και μπαίνει ενεργητικά στην κονίστρα. Χωρίς να ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα. Ας μην υπάρχει αποτέλεσμα. Γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει αποτέλεσμα;

Φυσική ομορφιά. Είναι εκεί. Τόσα χρόνια. Αμίλητη, ακλώνητη ωσαν βράχος, υπομονετική. Πώς μπορεί να δεθεί σε σύνορα; Πώς μπορεί να ανήκει σε λίγους μόνο ανθρώπους και όχι σε όλους; Ποιά σύνορα; Αφού προϋπήρχε των συνόρων. Αν δεν είναι αυτό bordercrossing τότε τι είναι;











Πνευματική ομορφιά. Είναι εκεί. Υπενθυμίζει μια προσπάθεια ανθρώπινη. Σιωπηρή, εργατική, σκυφτή στο έργο της αναζήτησης, ίσως και μοναχική. Που ζητάει όμως απεγνωσμένα μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά για να ενώσει, για να ξεπεράσε τα σύνορά που μας χωρίζουν. Αν δεν είναι η αγκαλιά των πνευμάτων bordercrossing τότε τι είναι;




Καλλιτεχνική ομορφιά. Δεν παύει να εκφράζεται. Αεικίνητα, δημιουργικά, δίνοντας άλλο χρώμα στους τοίχους που μας χωρίζουν. Σπάζοντας και ελευθερώνοντας το πνεύμα, εκεί που μπαίνουν κάγκελα και φυλακίζουν το νου. Αν δεν είναι αυτό bordercrossing τότε τι είναι;











Σήμερα όλοι προσπαθούν να βάλουν σύνορα ανάμεσά τους. Προσπαθούν να προστατευτούν, ίσως από φόβο, ίσως από ανασφάλεια. Προσπαθούν να οριοθετήσουν την ζωτική τους περιοχή, ίσως επειδή απλοποιείται έτσι η καθημερινότητά τους. Ίσως γιατί η αβεβαιότητα τρομάζει. Ίσως πάλι γιατί όταν δεν έχεις όρια, να μην σου κάνει κέφι να προσπαθήσεις να τα ξεπεράσεις... Ποιός ξέρει;

Οι άνθρωποι προσπαθούν να διαφοροποιηθούν. Μπορούν; Γιατί να θεωρούμε ότι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές ανάγκες από τις δικές μας; Ίσως είναι διαφορετικά εκφρασμένες, μιας και διυλίζονται μέσα από κοινωνικοπολιτισμικά πρότυπα και μοντέλα με τα οποία γαλουχήθηκαν, αλλά είναι πραγματικά διαφορετικές;
Βέβαια εδώ υπάρχει ο αντίλογος: δεν υπάρχει μόνο το what σε μια πληροφορία αλλά και το how που από μόνο του είναι μια νέα ολόκληρη πληροφορία.

Όταν όλοι εμείς σήμερα δημιουργούμε όλο και περισσότερα σύνορα ανάμεσά μας, κάποτε κάποιοι προσπαθούσαν να ενώσουν τους ανθρώπους σε μια ενιαία αυτοκρατορία. Ίσως με τη βία, ναι. Σταθείτε όμως στο όραμα, σαν μια προοπτική δυνητικά εφικτή από το πνεύμα του ανθρώπου. Το ταξίδι μου τελείωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όταν στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης αντίκρυσα αυτό:







Αν λοιπόν ζούσε ο Μέγας Αλέξανδρος και έβλεπε ότι οι απόγονοί του, λαοί των Βαλκανίων, τρώγονται για το τι ορίζουν Μακεδονία ίσως ένοιωθε βαθειά θλίψη, καθώς το νόημά των πράξεών του δεν ήταν να χωρίσει και να δημιουργήσει σύνορα, αλλά να ενώσει και να σπάσει σύνορα. Αυτός ο άνθρωπος θέλησε να δείξει στην ανθρωπότητα ότι όλοι μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά. Η ανθρωπότητα όμως είχε άλλες ανησυχίες...

Η ανθρωπότητα ρωτά τον εγωτικό της εαυτό: - Θες-άλλο-νίκη;
και αυτή η αιμοδιψής απαντά: - Ναι, ναι, κι άλλο, κι άλλο...




"Η μοναξιά του συγγραφέα"
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Φωτό: Γέφυρα που ενώνει παλιά και νέα πόλη στο Zadar






Μέχρι το επόμενο ταξίδι λοιπόν, ώρα να προλάβω κάτι αιμοδιψείς εφημερίες που με περιμένουν...






BALKAN EXPRESS 4ος σταθμός Ζανταρ Κροατίας


Νέα σύνορα. Νέος αέρας. Νέο τοπίο. Κροατία. Μια χώρα με ατελείωτο ισάδι. Μετά από περίπου 4-5 ώρες δρόμου νοιώθεις ότι είσαι εκεί από όπου ξεκίνησες.













Ρε μήπως κάνουμε κύκλους; Αδύνατον, αφού τρέχουμε πάνω σε μια ευθεία συνέχεια! Μα ούτε μια στροφή αυτός ο δρόμος; Το δάσος, το χορταράκι, τα ποταμάκια, τα σπιτάκια, όλα μας καλωσορίζουν.





Τα χωριουδάκια εδώ, (που το καθένα με έναν ανεξήγητο τρόπο βρίσκεται ένθεν και ένθεν της τεράστιας εθνικής οδού και ενώνονται με γέφυρα τα δυο τμήματά του, και μιλάμε για λιγοστά σπιτάκια το κάθε χωριουδάκι), θεωρείς ότι είναι ατάκτως σκορπισμένα μέσα σε αυτή την απέραντη πεδιάδα. Αναρωτιέμαι: πλατεία δεν έχουν αυτά τα χωριά; Κέντρο δεν έχουν; Φαίνονται σαν να είναι χύμα το ένα σπιτάκι δίπλα στο άλλο, χωρίς να υπάρχει σαφής προσανατολισμός. Μπροστά στην αφθονία χώρου τι προσανατολισμό χρειάζεσαι; Μόνο κάποια χωριουδάκια ακολουθούν την πορεία κάποιων ποταμών και χτίζονται στις όχθες του, επεκτεινόμενα σε μάκρος σαν να στοιχιζόμενοι φαντάροι... Τι περίεργη αρχιτεκτονική, σκέφτηκα. Και μετά διόρθωσα τον εαυτό μου: τι διαφορετική αρχιτεκτονική, σκέφτηκα.

Οι κοινωνίες εδώ φαίνεται ότι ήταν εκτεθειμένες στα στοιχεία της φύσης. Φαίνεται ότι δεν είχαν προφανή τρόπο να προφυλαχτούν, αλλά όπως επίσης φαίνεται επιβίωσαν! Σίγουρα δίπλα στα έλλογα όντα στάθηκαν αρωγοί και τα παρ-άλογα όντα, διότι δεν γίνεται να επιβιώσεις εκεί που όλα σου λένε ότι δεν μπορείς να επιβιώσεις και να μην θεωρηθεί αυτό παράλογο!





Και όταν κάποτε βλέπεις να τελειώνει αυτή η κουραστική απεραντοσύνη και να αρχίζουν λοφάκια και βουνά, και μάλιστα χιονισμένα, λες επιτέλους κάτι άλλαξε!







Και πράγματι κάτι άλλαξε, καθώς πίσω από τα βουνά αυτά κρύβονται οι Δαλματικές ακτές!












Θάλασσα, αχ... πάντα προκαλούσε το ανθρώπινο είδος να την κολυμπήσει, να την δαμάσει, να την καλοπιάσει... Και μιλάμε για κάθε είδους θάλασσα και κάθε είδους ωκεανό. Ωκεανός γνώσης, ωκεανός συναισθημάτων, ωκεανός ανθρώπων... Μην ξεχνάμε, ο άνθρωπος προήλθε βιολογικά από την θάλασσα, είναι η μάνα μας. Ο άνθρωπος έχει τη θάλασσα μέσα του ('τα σπλάγχνα μου και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν' έχει γράψει ο αγαπημένος μου Διονύσιος Σολωμός).

Όπως στο συνέδριο! Πόση γνώση, πόσες οπτικές, πόσα θέματα, πόσοι προβληματισμοί, πόση διαφορετικότητα κινούμενη όμως στην ίδια βάση: αυτήν της προσπάθειας για επικοινωνία. Η ανθρωπότητα θα μπορούσε ίσως να παρομοιαστεί με όλα εκείνα τα διαφορετικά σημεία του ίδιου όμως κύκλου... Και ενώ το κάθε σημείο είναι απείρως μικρό και αδιάστατο (έτσι δεν μας λέγανε στα μαθηματικά;) και δεν ξέρεις (ούτε και το ίδιο ξέρει φυσικά όσο και αν δεν θέλει να το πιστέψει) πού βρίσκεται ακριβώς, όλα μαζί είναι τόσο σημαντικά, καθώς χωρίς αυτά δεν θα υπήρχε η έννοια του κύκλου. Άρα η έννοια της κοινωνίας, η δύναμή της και η δυναμικής της σαν επακόλουθο, κρύβεται στην έννοια του άλλου, της 'ετερότητας' όπως μου αρέσει να λέω. Υπάρχουμε γιατί υπάρχει ο άλλος. Πόσο δύσκολο να το κατανοήσουμε αυτό!

Αν δυσκολεύεστε κάντε μια βόλτα στην κοντινότερη παραλία. Αυτό έκανα και εγώ και η τύχη μου επεφύλασσε μια καταπληκτική έκπληξη! Είχα καιρό να νοιώσω τέτοια εσωτερική ταραχή! Στην άκρη του λιμανιού της παλιάς πόλης του Zadar, υπήρχαν δυο έργα τέχνης, πραγματικά στολίδια όμως, του ανθρώπινου νου:

1. Το ένα ήταν η προσπάθεια αποτύπωσης του ηλιακού συστήματος στο δάπεδο, μέσα από ένα σύστημα φακών και κρυστάλλων που την ημέρα συλλέγουν το φως και όταν αρχίζει να πέφτει το σκοτάδι φωτίζουν προς τον ουρανό σε μια πανδαισία χρωμάτων, σε μια προσπάθεια να επιστραφεί το φως στην πηγή του: στον κύριο Ήλιο! Σε μια προσπάθεια χαιρετισμού του Ηλίου λοιπόν, όταν αυτός σβήνει και πάει να αποκοιμηθεί, η ανθρωπότητα δεν τον ξεχνά... Πώς να ξεχάσεις τον πατέρα σου;













2. Δίπλα στην αυτοκρατορία του φωτός, κατασκηνεί ένας αλήτης, ο κύριος Ήχος. Δεν φαίνεται, νοιώθεται. Ακολουθεί άλλους δρόμους, πιο μουσικούς για να δηλώσει την παρουσία του. Ένας άνθρωπος σκέφτηκε να καλωσορίσει τον Ήχο δημιουργώντας δίπλα στα κύματα της θάλασσας υπόγειες κρύπτες. Ακουλουθώντας μια πορεία παράλληλη με αυτήν του οριζοντίου επιπέδου τελικά ο ήχος αναδύεται από τρύπες που βρίσκονται πάνω στο λιμάνι. Με άλλα λόγια ο τύπος έφτιαξε ένα εκκλησιαστικό όργανο από τσιμέντο και σοβά και μετά έδωσε το λόγο στον Ήχο να πει τα μυστικά του. Εκπληκτική σύλληψη (η σύλληψη του ήχου)! Αν ο ήχος εκφράζεται μέσα από κυματομορφές και αν οι κυματομορφές είναι οι μορφές των κυμάτων, τότε ο ήχος σε τούτο το σημείο της γης είναι το αποτύπωμα των κυμάτων της θάλασσας πάνω στα ανθρώπινα. Είναι η ομιλία της μάνας μας, είναι ο πόνος της μάνας θάλασσας, που παρακαλεί τα παιδιά της να της δώσουν λίγο προσοχή. Είναι η αγωνία της μάνας για το μέλλον των παιδιών της. Αν λοιπόν αυτά τα λόγια μπορούσαν να αποδοθούν θα ήταν κάπως έτσι:

"The tune of the sea"





"The tune of the sea"

Ποιός ο μαέστρος; Μήπως ο μαΐστρος;
Ποιοί οι εκτελεστές; Μήπως του Minsky οι τελεστές;
Ποιές οι χορδές; Μήπως των αισθημάτων οι ορδές;
Ποιοί οι ερμηνευτές; Μήπως οι ονειρευτές;
Ποιό το κοινό; Μήπως το κενό;
Ποιοί οι κριτές; Μήπως οι υποκριτές;



by astromonos 25-04-2010




Και αν κάποτε τα γειτονάκια θελήσουν να ενωθούν, Ήλιος και Ήχος να κάνουν παρέα και αγκαλιαστούν, τότε το αποτέλεσμα είναι καθαρά γήινο με εξωγήινες επιρροές... Κοίτα όμως να μην χαθείς σε τόση ομορφιά! Η ζωή είναι πιο σκληρή και σε θέλει άντρα. Μην σε αποπλανήσουν οι Ήλιοι και οι Ήχοι...





"Κοίτα να μην χαθείς"
Στίχοι: Σούλης Λιάκος
Μουσική, Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Δίσκος: Το μέσα μου βουνό