Και μιας και μιλάμε για καφενεία, η σημερινή -αλλά και η σύγχρονη εν γένει- κατάσταση στο Ελλαδιστάν, θυμίζει ολίγον τι από τέτοιους χώρους... Την έχει περιγράψει εξαιρετικά ο Κ.Χ Μύρης, την έχει στολίσει περιπαιχτικά μα και συνάμα μελαγχολικά ο Μαρκόπουλος και την έχει αρθρώσει ρεαλιστικά η κρυστάλλινη και γάργαρη φωνή του Ξυλούρη. Απολαύστε:
Στίχοι: Κ.Χ. Μύρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπολος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης
"...με φουστανέλες δανεικές..." από το ΔΝΤ!
Υ.Γ.1: Μα καλά πώς μου ξέφυγε να γράψω στην ώρα του τη φράση: "από το ΔΝΤ"; Πιθανότατα φαίνεται ότι και αυτή η μικρή πρατασούλα ακολούθησε τη μόδα των καιρών, κατά την οποία ό,τι δανείζεται εξαφανίζεται και δεν ξαναφαίνεται πουθενά... είναι μόνο στα λόγια. Ούτε στα γραφτά ούτε στα χέρια, ούτε στις τσέπες... μόνο στα λόγια!
Υ.Γ.2: Αν ξαφνικά ξαναδιαβάσετε αυτό το post στο μέλλον και δείτε να λείπει αυτή η μικρή προτασούλα από τη θέση της και το Post είναι όπως ήταν στην αρχική του μορφή, δηλαδή χωρίς την σημασιολογική στήριξη αυτής της φ(ρ)άσης, μην εκπλαγείτε, θα ξέρετε πού θα έχει πάει: "από 'κει πού 'ρθε"!!! Δηλαδή στο ΔΝΤ.
Το θέμα είναι όμως να μην πάρει μαζί της -κατά λάθος πάντα- και τίποτα άλλο από αυτή τη φ(ρ)άση, όπως πχ... "τις φουστανέλες" μας, για να μην πω τα βρακιά μας!!!