Απαγωγές ψυχών


Το Ηλεκτροκαρδιογράφημα εμφανίστηκε στη ζωή της ιατρικής κοινότητας κάπου στα 1893. Θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες εφευρέσεις όλων των εποχών. Θα συμφωνήσω ως καρδιολόγος. Μόνο, που δεν νομίζω ότι είναι εφεύρεση, αλλά μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις... Και ο λόγος είναι ότι μας υπενθυμίζει (εξ'ου και ανακάλυψη και όχι εφεύρεση) τη σπουδαιότητα των πολλαπλών οπτικών γωνιών και προσεγγίσεων απέναντι στη μια και μοναδική αλήθεια.

Το Ηλεκτροκαρδιογράφημα 12 απαγωγών, όπως πλέον λέγεται και χρησιμοποιείται σήμερα, είναι μια προσπάθεια να αντιληφθούμε τα σκιρτήματα της καρδιάς από 12 διαφορετικές απόψεις της (για αυτό και τόσα καλώδια, για όποιον έχει υποβληθεί σε ηλεκτροκαρδιογράφημα). Και η σύνθεση των πληροφοριών από κάθε οπτική γωνία, είναι που μας οδηγεί στην ορθή διάγνωση.

Ανακάλυψη λοιπόν, διότι η σπουδαιότητα κρύβεται στην ποικίλλη θέαση, του ίδιου όμως φαινομένου. Και αν η θέαση πάντα θα είναι "μερική" ως προς την προσέγγισή της και ποτέ "ολική", η καταρτισμένη νοηματοδότηση της θα αρκεί για να της προσδώσει ερμηνεία "ολοκληρωμένη".

Αυτά, ήταν εισαγωγικά, για να σας μιλήσω σήμερα για ένα φαινόμενο μέσα από 12 απαγωγές:


1. Απαγωγές = το να κλέβουν κάποιοι τις ζωές μας


2. Το χρήμα είναι το μέσον που χρησιμοποιεί η εξουσία για να καθορίζει τις ζωές μας. Άλλοτε ήταν ράβδοι χρυσού ή διαμάντια, μετά ήρθε το χάρτινο χρήμα, σήμερα κυριαρχεί το πλαστικό και πλέον περνάμε στα "yellows", στα "bitcoins " και εν γένει στο ηλεκτρονικό χρήμα...



3. Κάποιοι αντιλαμβάνονται τι τους συμβαίνει και απλά ακολουθούν τη μάζα σαν πρόβατα στη σφαγή.



4. Κάποιοι αντιλαμβάνονται τι τους συμβαίνει και εις γνώση τους αφήνουν τη ζωή τους να καεί και να σαρωθεί από όλα εκείνα τα πολυμηχανήματα - printers - σαρωτές, ως ένδειξη σταθερότητας των επιλογών τους.



5. Κάποιοι που γίνονται μπροστάρηδες και ινδάλματα, με διαχυτικό ενθουσιασμό και περισσή βαθυστόχαστη ερμηνεία των φαινομένων, στην πράξη, όταν παίρνουν την εξουσία στα χέρια τους, κρίνονται για το αν εφάρμοσαν τα λεγόμενα και γραφόμενά τους.



6. Μου λέει μια χτες στη δουλειά:
     - Εσύ είσαι ευρωπαίος πολίτης, τι κάθεσαι και δεν φεύγεις έξω;
    Και της απαντώ:
     - Ευρωπαίος πολίτης ναι, μόνο που μας πήραν τα "ευρώ-" και μας άφησαν το "-πέος"...


7. "Όταν άρχισε να διεγείρεται η επιστημονική περιέργεια στην Αρχαία Ελλάδα, δεν συνδέθηκε με κανενός είδους θρησκεία. Δεν ήταν υποχρεωμένη να συμμορφωθεί με τις επιταγές κάποιας εδραιωμένης και περιχαρακωμένης θεολογίας, ούτε και είχε κανένα κίνητρο για υψιπετείς περιπλανήσεις σε κάποιες μεταφυσικές νεφελοκοκκυγίες. Ήταν εντελώς ελεύθερυ, περιοριζόμενη μόνον από τη λογική και από τη ρεαλιστική πραγματικότητα του κόσμου, με τον οποίο όφειλε να αναμετρηθεί" (απόσπασμα από το βιβλίο "Το όνειρο του Μεντελέγιεφ", εκδ. ΤΡΑΥΛΟΣ, σελ. 21, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)


8. Πλέον τα πάντα εκτυπώνονται τρισδιάστατα. Σε λίγο, σίγουρα και οι άνθρωποι. Δεν ξέρω αν καταφέρουν τελικά, να εκτυπώσουν και τις ψυχές μας σε πολλά αντίτυπα. Κοινώς, η ζωή μας σε αναρίθμητες κόπιες, οπότε πάει περίπατο η ποικιλότητα που ανάδειξε η φύση επί δισεκατομύρια έτη...




9. "Η έννοια του πολλαπλού, απελευθέρωσε μονομιάς την επιστημονική σκέψη από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του ενιαίου" (απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το υπέροχο βιβλίο "Το όνειρο του Μεντελέγιεφ", εκδ. ΤΡΑΥΛΟΣ, σελ. 29)


10. Τα ακριβώς προηγούμενα, κάποιοι που μπορούσαν να προβλέψουν τα επόμενα, τα έχουν περιγράψει με νομοθετική ακρίβεια, συνταγματική βεβαιότητα και καλλιτεχνική ευφυία, εδώ και αρκετά χρόνια, αφήνοντας τους υπόλοιπους να κοιμούνται τον άδικο ύπνο του δικαίου...




11. "Για το Δυτικό κόσμο, το πιο σημαντικό ήταν, αναμφισβήτητα, η εξέλιξη που αποδίδεται στον Θαλή τον Μιλήσιο, τον πρώτο φιλόσοφο-επιστήμονα. Η θεωρία του ότι ο κόσμος εξελίχθηκε από ένα στοιχείο (το νερό) ήταν μόνο η αρχή. Αυτή η ιδέα, αμέσως μόλις τη συνέλαβε, άρχισε να αναπτύσσεται γοργά από τους μαθητές του Θαλή στη Μίλητο, τους φιλοσόφους που έγιναν γνωστοί ως οι Ίωνες Φιλόσοφοι και θέσπισαν ολόκληρη φιλοσοφική σχολή. Έας από αυτούς, ο Αναξιμένης, παρατήρηση ένα ασθενές σημείο στα επιχειρήματα του Θαλή. Αν όλα ήταν αρχικά νερό, πώς εξηγείται η ποικιλομορφία του σύγχρονου κόσμου; Πώς από το νερό προέκυψαν όλα; Ο Αναξιμένης προέβαλε το επιχείρημα πως το θεμελιώδες στοιχείο δεν ήταν το νερό αλλά ο αέρας. Ο κόσμος περιβαλλόταν από αέρα, ο οποίος συμπιέσθηκε προς το κέντρο του. Με τη συμπίεση, μετατράπηκε σε νερό, και όταν το νερό συμπιέσθηκε, έγινε χώμα. Ακόμη περισσότερη συμπίεση δημιούργησε την πέτρα. Όλα ήταν αέρας, σε μεγαλύτερη ή μικρότερη συμπύκνωση. Επρόκειτο για μια ουσιαστική ανάπτυξη της ιδέας του Θαλή. Ήταν η πρώτη προσπάθεια να δοθεί εξήγηση στην ποικιλομορφία του κόσμου, η πρώτη απόπειρα να εξηγηθεί μια ποιοτική διαφορά βάσει μιας ποσοτικής." (απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το υπέροχο βιβλίο "Το όνειρο του Μεντελέγιεφ", εκδ. ΤΡΑΥΛΟΣ, σελ. 25)


12. Προς τους αυστηρά χορτοφάγους: πόσο εύκολα παγιδεύονται στη βλακεία του μυαλού τους, όταν διαχωρίζουν τις ζωικές από τις φυσικές τροφές: τα ζώα σαν να μας λένε δηλαδή είναι "ζωή", ενώ τα φυτά όχι... πόσο άσχετοι με την βιολογική πραγματικότητα είναι... 



Μετά από αυτήν την 12-κάναλη καταγραφή όλων εκείνων που απαγάγουν τις ζωές μας, θέτω λοιπόν, την εξής διάγνωση σχετικά με τη νοσηρή καθημερινότητά μας: επειδή ακριβώς όλα γύρω μας είναι "αέρας" που μας πουλάνε καθημερινά, με αντίκρυσμα τον δικό μας ζωτικό αέρα ο οποίος συμπυκνώνεται και συμπιέζεται όλο και περισσότερο, χρειαζόμαστε έναν άλλον "αέρα" ύπαρξης, μια άλλη "πνοή" λειτουργίας. 

Χρειαζόμαστε εκείνη ητ βασική παγκόσμια ουσία, που υπάρχει σε όλα τα όντα γύρω μας, (από ένα μυρμύγκι του δάσους ως την μεγαλύτερη φάλαινα που κουτσομπολεύει στη γειτονιά μας) και τα βοηθά να ανασαίνουν τον αέρα της ζωής. Είναι εκείνη η ουσία που όσο και συμπυκνώνεται από τους κρατούντες και συμπιέζεται με σκοπό να σκληρύνει και να πετρώσει αποφλοιώνοντας από πάνω της κάθε μορφή ζώσας αίσθησης, που όσο και αν πλέει σε πελάγη ψεύτικης ευτυχίας και νοσηρής εξουσιαστικής αυτοπραγμάτωσης της κορυφής, που όσο και αν αντιγράφεται σε αναρίθμητες πανομοιότυπες κόπιες ή όσο και αν εκτυπώνεται σε δυο, τρεις ή περισσότερες διαστάσεις, δεν παύει τελικά να θυμίζει τη μοναδική διάσταση της μοναδικότητας της ζωής η οποία εγκιβωτίζεται στην ποικιλότροπη έκφρασή της ανά την πλάση: 


καλύτερα λίγος αέρας καθαρός και λεύτερος, 
παρά απαγωγές ψυχών και σκοτωμός 
για το ποιος θα εκτυπωθεί δεύτερος...


Υ.Γ.1: Με το καλό να σας μπει η νέα χρονιά!
Υ.Γ.2: Πριν βγάλετε διάγνωση για τον πλησίον σας από αύριο, προσπαθήστε σαν να είχατε μπροστά σας ένα ΗΚΓ 12 απαγωγών, να προσεγγίσετε την αλήθειά του από πολλές οπτικές... ίσως το συμπέρασμα σας βοηθήσει να επικοινωνήσετε καλύτερα μαζί του.


Possibility and probability


Και μια όμορφη ευχή, ακόμα...



"Possibility is not the same as probability, 
but when you’re bearing the weight of another person’s life, 
the distinction often feels meaningless."

(πηγή εδώ)



Art-ω!-ποιήματα



Ευχές να νιώθουμε κάθε μας στιγμή, με όλη μας την ύπαρξη...
Ευχές να δημιουργούμε κάθε μας στιγμή, με όλο μας το είναι...
Ευχές να χρησιμοποιούμε την τέχνη και τα ποιήματά της για βοηθούς...

Χρόνια αισθαντικά σε όλους!







Τα τρία κακά της μοίρας μας


Στην νεανική ηλικία σου διδάσκουν στο σχολείο το "σκέφτομαι και γράφω".

Στην ενήλικη στου διδάσκουν στη δουλειά, το (σκέτο) "γράφω".

Και τέλος στην ώριμη σου ηλικία, περνάς σαν μήνυμα στα παιδιά σου και στα εγγόνια σου, το "τα γράφω" (εκεί που δεν παίρνει μελάνι...).

Και έτσι ολοκληρώνεται η μακραίωνη προσπάθεια νέκρωσης όποιου ίχνους υγιούς πνεύματος διαβιεί εντός του κρανίου των νέων ανθρώπων...


Πίσω από αυτά τα βήματα όμως, αξίζει να αναζητήσουμε την παθολογική εκείνη διαδικασία που ωθεί τη λογική σταδιακά στον γκρεμό της και την αυτοκτονία της:

Στο πρώτο βήμα, μιλάμε για "σκέφτομαι και γράφω", μα είναι κατ' επίφαση - είναι ανύπαρκτο σχεδόν το σύστημα διδασκαλίας, εκπαίδευσης και εκμάθησης εδώ και χρόνια. Και δυστυχώς, δεν βλέπω να αλλάζει.

Στο δεύτερο βήμα, υπάρχει μόνο το ψυχρό και αέναο "γράφω" - χωρίς σκέψη, χωρίς σκοπό ή περιεχόμενο να το στηρίζουν, μα με κάτι άλλο πιο ισχυρό που του επιτρέπει να είναι ακλώνητο: το αυστηρό 8ωρο που όμως είναι συνήθως 7ωρο ή σε πολλές περιπτώσεις και 6ωρο (εκτός των διαλλειμμάτων για καφέ, για τσιγάρο, για τουαλέτα, πάλι για τουαλέτα και τελικά πάλι για τσιγάρο! α, ξέχασα και τα μικρά μεν, αλλά αναρίθμητα διαλλείμματα για κοινωνικό σχολιασμό περί μοδός ή περί ποδός, αναλόγως τι φύλο δηλώνεις ότι είσαι, που τελικά όλα αυτά ίσως ρυθμίζουν το ωράριο σε 5ωρο και ούτε! και για να σου πω: και αύριο μέρα είναι, ας αφήσουμε και λίγη δουλειά να πάρουμε μια ανάσα ενός διώρου σήμερα!). Πίσω από το κενό νοηματοδοτικά "γράφω", δεν αναφέρομαι όμως, απλά σε μια (απρόσωπη μεν, προσωποποιημένη δε) αδίστακτη και απάλευτη γραφειοκρατία, αλλά κυρίως αναφέρομαι στο ασύλληπτο και αέναο έργο της εσκεμμένης λοβεκτομής που επιβάλλεται από λοβεκτομηθέντες σε οσονούπω λοβεκτομηθέντες νέους χρήστες του συστήματος!

Και τέλος, φτάνουμε στο γνωστό καθημερινό φαινόμενο "τα γράφω" (που η συνηθέστερη συνέχισή του είναι: "όλα στα παπάρια μου"). 

Ξέρετε, ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα όμως; Ότι αυτή η από ετών προδιαγεγραμμένη πορεία εγκεφαλικής υπανάπτυξης (όπως επιβάλλεται από τα Μέσα και τα Όξω αυτού του τόπου), δημιουργεί αφενός εξουσιαστές που πραγματικά "τα γράφουν" όλα στα παπάρια τους, όπως αξίες, ηθική, σεβασμό, προσφορά, ενδιαφέρον, ενώ ταυτόχρονα διατηρούν αμέριμνοι την προνομιακή τους θέση να περνούν τη συμπεριφορά τους και το τρόπο σκέψης τους στα "γραφτά" της νομικής μας παρακαταθήκης, και αφετέρου εξουσιαζόμενους που πραγματικά δεν έχουν πού να "τα γράφουν" όλα εκείνα που τους συμβαίνουν, καθώς η διαδικασία ωρίμανσης από την οποία έχουν περάσει παιδιόθεν, έχει ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα τι; Μα αυτό που η κάθε διαδικασία ωρίμανσης στη Φύση επιφέρει: την Από-πτωση, κοινώς την απουσία παπαριών για να "τα γράφουν" αφού τους έχουν πέσει ανεπιστρεπτί, μαζί με μαλλιά, δόντια, ηθικό! Για του λόγου το ασφαλές, κοιτάξτε γύρω σας και αναρωτηθείτε ποιοι από τους περαστικούς θα ποντάρατε ότι μέσα από τα παντελόνια τους (ή κολλάν ή φούστες-μπλούζες και ασορτί βρακάκια), θα μπορούσαν να έχουν όρχεις για να "γράψουν" πάνω σε αυτά τα όργανα, τους εξουσιαστές!

Το σύστημα λοιπόν, είναι καλά στερεωμένο: αρχικά, στηρίζεται σε ανάξιους ορχειοκράτες (κάτι σαν το "κρατούν τον πάπα από τα αρχίδια" - οι λαϊκές παροιμίες περικλύουν τεράστια σοφία όπως ξέρετε όλοι σας), οι οποίοι τυχαίνει να είναι ταυτόχρονα και οι αρχειοκράτες του κράτους (προσοχή δεν είναι βερμπαλισμός, η διατύπωση είναι ορθή και βαθειά μελετημένη: κρατούν-τα-αρχεία του κράτους, άρα στην ουσία κρατούν το ίδιο το κράτος και την ουσία του, αφού όση Διαύγεια ή Διαφάνεια και αν προφασίζονται κάποιοι, υπάρχουν πάντα εκείνοι οι νόμοι και τα ΦΕΚ που λίγοι τα γνωρίζουν, αφού αυτοί οι λίγοι τα εκδίδουν μέχρι να προσληφθούν κάποιοι και μετά αναστέλλονται κλπ κλπ...). Δευτερευόντως, έχει όλους εκείνους του αν-όρχεους (και ακριβώς για αυτό, ανόρεχτους, διότι ως γνωστόν η απουσία λίμπιντο σε κάνει φυτό) βρυ-κόλακες που σπρώχνουν τα γρανάζια του συστήματος -που όταν κολλάει βάζουν λίγο από το σάλιο τους για να ξεκολλήσει- σε ατέρμονη κλίση προς την εντορπία και τελικά την ξεδιαντροπία (ναι, ξεδιαντροπία, διότι αν υπάρχει κάποιος σκοπός του πνεύματος -και ειδικά του ανθρώπινου πνεύματος- είναι ακριβώς αυτή η αντίσταση στην συμπαντικώς αναβλύζουσα και προς όλας τας κατευθύνσεις εκπέμπουσα, εντροπία του κόσμου!). 


Άρα, για να τα μαζέψουμε όλα τα προηγούμενα μαζί, σε ένα νοηματικό νήμα: υπάρχουν ανάξιοι σε θέση που θα έπρεπε να υπάρχουν άξιοι, και υπάρχουν άξιοι εκεί που δεν έπρεπε να υπάρχει κανένας άνθρωπος, άξιος ή μη (αν και προσωπικά δεν πιστεύω ότι εγγενώς υπάρχει μη-άξιος άνθρωπος, αλλά το αντίθετο, πιστεύω ότι κατασκευάζεται μέσα από τον μηχανισμό των 3 βημάτων κάμψης οποιασδήποτα έννοιας αντίσταης που σας περιέγραψα στην αρχή).

Αυτά ως πρώτα και συγκε-χυμένα! Τα υπόλοιπα έρχονται ως βροχή τις επόμενες ημέρες...





Γιατί σε πίστεψα, γιατί;


Προς το παρόν, ετούτο μόνο, έτσι σαν σύνοψη...


"Καημός"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Χρήστος Νινιός




Τα υποδέλοιπα, σε καμιά βδομάδα, σαν τελέψουν όλα τούτα του παραλόγου τα "χαΐρια"...


Μια έξοδος κινδύνου


Για εκείνο το ρυακάκι, που μας διαποτίζει, που μας ξεπλένει, που κουβαλά μαζί του κάθε μας σκέψη ή αμαρτία, που κυλά μέσα μας αενάως και που τον κόσμο γυρεύει να πλημμυρίσει...

Για εκείνο το ρυακάκι θέλω να μιλήσω απόψε, αλλά δεν ξέρω πώς...

Με λόγια; Με πράξεις; Με μουσική; 
Ζωγραφίζοντας ένα χαμόγελο στα χείλη ενός παιδιού;

Μήπως, αφήνοντάς το να περάσει έτσι απλά, επιτρέποντας στον λευκό θόρυβο των τρεχούμενων νερών του, να δροσίσει τις όχθες των ονείρων και να αποκοιμίσει τις ανεκπλήρωτες επιταγές του χρόνου...;

Πόσο θα ήθελα να χαθώ για πάντα στο ρηχό βυθό σου, 
απαλό ρυακάκι μου,
εσύ, μια έξοδος κινδύνου, 
απέναντι στη βαθειά ρηχότητα της εποχής μας...;





"River Flows in You"
by Yiruma