Κέντρο του μετώπου: έτοιος εχθρός των δύσμοιρων ανθρώπων



Μερικά χρόνια πριν, δεν μπορούσα να διανοηθώ την έκτασή του και την δυναμική του. Ήταν μια διαβολική σκέψη, που θεωρούσα ότι μολύνει κάθε τι υγιές και μπολιάζει με δηλητήριο κάθε όμορφη στιγμή του συναισθηματικού ανθρώπου. Ίσως, με αυτόν τον τρόπο, να αποτελούσε και ένα όριο μεταξύ των εννοιών συναισθήματος-σάρκα.

Δεν μπορούσα όμως ποτέ να φανταστώ, ότι το ίδιο αυτό όριο, θα μπορούσε να γίνει σύμβολο και σημαία υπεράσπισης των ίδιων των κακόβουλων ανταγωνιστών μου. Η πραγματική μου ήττα, σε όλο της το μεγαλείο, κύριοι. Ή αλλιώς, η κοροϊδία κατά πρόσωπον!


Μα περί τίνος πρόκειται;


Περί τούτου:



"ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ"

Σκηνή: Ξημέρωμα στην κάμαρα της Αρετής

Πρόσωπα: ΝΕΝΑ, ΑΡΕΤΗ

ΝΕΝΑ
Μην το δαχτύλι σ’ άγγιξε;

ΑΡΕΤΗ
Όχι, ήταν άλλο πράμα
που ’νιωσα μες στη φούχτα μου μαζί μ’ εκειό το γράμμα·
φίδ’ ήτανε τό που ’πιασα κι εσκιάχτην να τ’ αφήσω,
μη με δαγκώσει τη φτωχιά και κακοθανατίσω.
Για να το πνίξω το ’σφιξα, μα εκείνο πώς θυμώθη
φούσκωσε και κοκκίνησε και στα μεριά μου χώθη.
«Ρωτόκριτέ μου,» κράζω του, «τρέξε και βούηθησέ μου·
έν’ άγριο φίδι, ένα θεριό, που δεν ειδα ποτέ μου,
γυρεύγει μέσα μου να μπει, βαθιά να με δαγκώσει!»
Κι αυτός φωνάζει μου: «Αρετή, βλέπε μη σε κομπώσει,
γιατ’ είναι φίδι πίβουλο, μόν’ σφίξε τα μεριά σου…

ΝΕΝΑ
Ωχ, μάνα μου!…

ΑΡΕΤΗ
…μην πάει πιο μπρος, και λύσε τα βυζιά σου.
Κι α’ σου τα τρίβω, δέξου το, γιατί μ’ αυτό τόν τρόπο
θε να ψοφήσει έτοιος εχτρός τω δύσμοιρων ανθρώπω.»

ΝΕΝΑ
Και τα ’λυσες; Και στα ’τριβε;

ΑΡΕΤΗ
Ήμουν σε τέτοια κρίση.
Μονάχη ξεθηλύκωσα το πράμα που είχε ορίσει
κι αυτός μου τα χεράκωσε και τσίμπαγέ μου αγάλι
τα ρωγοβύζια, και στ’ αφτί τη γλώσσα του είχε βάλει.
Το φίδι κοντοστάθηκε, λες κι ήθελε να φύγει…

ΝΕΝΑ
Αχ! Τέτοιο ανήμερο θεριό τ’ αφήνει το κυνήγι;…
Οϊμέεε…!

ΑΡΕΤΗ
…λες κι αφουγκράζουνταν πόσο η καρδιά μου χτύπα·
ξάφνου τινάχτη· το ‘νιωσα στου κώλου μου την τρύπα…

ΝΕΝΑ
Πόνεσες;

ΑΡΕΤΗ
.. .να σφηνώνεται και να γλιστρά σα χέλι,
τα πίσω-μπρος, τα πίσω-μπρος…

ΝΕΝΑ
Γλύκα δεν έχει;

ΑΡΕΤΗ
… μέλι
το κούνημα του στάλαζε στο τρυφερό κορμί μου·
κι αυτός αφήνει το βυζί κι αρπάζει το μουνί μου.
Λέγω του: «Η χέρα στ’ άμοιαστα πηγαίνει, παρατράπης.»

ΝΕΝΑ
Καλά είπες.

ΑΡΕΤΗ
Μ’ αποκρίνεται: «Μονάχα ένας αζάπης
βγάνει το φίδι τ’ άγριο που χώθη σου από πίσω.»
Λέγω του: «Σα να μέρεψε· λογιάζω να τ’ αφήσω
ακόμη λίγο, Ρώκριτε· θα φύγει μοναχό του.»
Μ’ αυτός στα χείλη του λαγού, που ’χε το δάχτυλο του
στο στόμα του το σύστρεφε και τη γλώσσα του θέλει…

ΝΕΝΑ
Ποιανού λαγού;

ΑΡΕΤΗ
Που ’ν’ εδεπά… Μου λύθηκα’ τα μέλη,
πείραξην είχα λογισμού κι έλεγα ν’ αφορμίσω,
τα λογικά μου τα ’χασα, γύρευγα να γυρίσω
να ’μπει το φίδι κι από μπρος ώς μες στα σωθικά μου,
να σκίσει με, να φάγει με, να πάρει την εξιά μου.
Το ’νιωσεν ο Ρωτόκριτος και κράζει μου: «Σηκώσου·
καιρός πουνιάλο να χαρείς κάτω απ’ τον αφαλό σου.»

ΝΕΝΑ
Ωφούουουου!!

ΑΡΕΤΗ
Γυρίζω ανάσκελα, με δάγκωσε στον ώμο,
τότες μου ’φάνη κι έσφαζε το δόλιο το λαγό μου
που σπάραζε και σπάραζε – τι ‘ταν χοντρό το φίδι
που ώς το μανίκι του ’μπηξε, κι έκοβγε σα λεπίδι.
Ωσά λαγήνι που γενεί πολλά πλατύ στον πάτο
και στο λαιμό πολλά στενό και ποθυμιά γεμάτο,
εδέτσι ηταν το πράμα μου μέσα σε τέτοια πάθη.
Η αποκοτιά τω δυο κορμιώ τόσο μεγάλη στάθη
π’ αγριέψασι σαν τα θεριά, πώς κάνουσι σα σμίγου·
τα δόντια μας τη σάρκα μας δαγκώνασι κι ετρύγου.
Λέγω του: «Αφού ξεκίνησες την όρεξή σου εις τούτο,
κούνα το το δοξάρι σου γρήγορα στο λαγούτο,
πιο γρήγορα… πιο γρήγορα… πιο γρήγορα… πιο γρήγο¬-
ρα. .. Σύντριψέ με, κάψε με, να μην μπορώ να φύγω…».
Ζιμιό τραβήχτη, αντρειεύεται, το χώνει πιο βαθιά μου·
το δάχτυλό του ανάδευε την τρύπα στα μεριά μου,
με τ’ άλλο χέρι μάλαζε τα βυζιά μου π’ ανάψα·
ήταν καμίνι η σμίξη του κι εκόρωνα στην κάψα,
ώσπου ένιωσα το κύμα του μες στου λαγού το στόμα
να σπάζει, να γεμίζει το — κι άλλο να θέλω ακόμα…

ΝΕΝΑ
Αλίμονο! Σε γάμησε!… Πώς θα μανιάσει ο Κύρης,
σα μάθει πως ο Ρώκριτος σου ’γινε νοικοκύρης
κι εμπήκε και σε τρύγησε κάτω απ’ τον αφαλό σου.
Αχ! Μαγειρεύγου βάσανα οι κοπέλες σαν καυλώσου!


Και αν απορείτε ποιό αισχρό μυαλό διακωμώδισε έτσι το μεγαλούργημα του Κορνάρου, η απάντηση είναι... Ο Γιώργος Σεφέρης, το 1961, ναι ο γνωστός, βραβευθείς με βραβείο Νομπελ Λογοτεχνίας...

Φυσικά και δεν με πειράζει προσωπικά, που το έγραψε ο Σεφέρης. Με πειράζει όμως κάτι άλλο, πολύ πιο βαθύ και πολύ πιο ανθρωπολογικό:
η ταξινόμηση, ως βασικό εργαλείο κατανόησης και συναναστροφής του ανθρώπινου μυαλού... Πόσο ευτελές και ψεύτικο όπλο του ανθρώπου απέναντι στου σύμπαντος τα μυστικά; Μου θυμίζει τα νεροπίστολα που είχαμε πιτσιρίκια...

Στο ερώτημα,
ποιός ήταν ο Σεφέρης ή ο κάθε Σεφέρης, δεν υπάρχει αντικειμενική απάντηση. Δεν υπάρχει καν, απάντηση και δεν πρέπει να υπάρχει απάντηση. Δεν έχουμε δικαίωμα για απάντηση. Διότι έτσι, ταξινομούμε, προκαταλαμβάνουμε, βάζουμε ταμπέλες σε ολόκληρους ανθρώπους και δημιουργούμε νέα δεδομένα, λανθασμένα και απεγδυμένα από την πραγματικότητά τους...

Απεγδυμένα, σαν τα ολόσαρκα υγρά κορμιά που σπαράζουν στου έρωτα τα ρίγη...

Ερωτόκριτε, πόση ζήση τάχα πόνταρα στην επίπλαστή σου εικόνα; Και πόση άραγε να κέρδισα, από της ερωτικής σου ρουλέτας το μανιασμένο παιχνίδισμα;


Το θέμα, αγαπητοί μου, είναι ότι όλα αυτά, τα πλάθει με φοβερή μαεστρία, το ανθρώπινο μυαλό
μόνο του. Μόνο του, λοιπόν, οφείλει να βρει και την άκρη σε τούτον τον σφαιρικό πλανήτη...


"Μόνο Του"
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη





Υ.Γ.: Θυμάμαι, κάποτε στην Β' Γυμνασίου, στο μάθημα των Θρησκευτικών, ένας "μαθητής του 10" όπως λέγανε τότε οι ειδήμονες, ο οποίος καθότανε μπροστά μου, ο αγαπητός Μιχάλης, (που η ζωή του έμελε να γίνει βοσκός στο χωριό του), είχε αντιγράψει σε ένα διάλειμμα την απάντηση σε μια ερώτηση που μας είχε βάλει ως εργασία η καθηγήτρια, από το δικό μου τετράδιο. Μόλις ξεκίνησε το μάθημα και ζήτησε η καθηγήτρια κάποιος να της διαβάσει την απάντησή του, ο γλυκός συμμαθητής όχι απλώς σήκωσε για πρώτη φορά χέρι στο μάθημά της, αντί να κοιμάται, αλλά έκανε και σαν τρελός για να διαβάσει την "δική" του απάντηση! Η καθηγήτρια ξαφνιάστηκε, είχε ενδοιασμούς για να μην ακουστεί καμιά βλακεία απάντηση στην τάξη, αλλά ξεπέρασε τους φόβους της και με τη βοήθεια του Θεού, επέτρεψε στον δούλο Του, να διαβάσει την απάντησή του. Αυτός, κομπιάζοντας, άρχιζε να διαβάζει τη
δική μου απάντηση... Εγώ, ξαφνιάστηκα, αλλά αμέσως κατάλαβα το ωραίο παιχνίδι του φίλου Μιχάλη, και ένοιωσα τέτοια χαρά, που έστω και λίγο, μπόρεσα με αυτόν τον τρόπο να βοηθήσω τον Μιχάλη εξ Αγίου Δημητρίου του Γκιότσαλη ορμώμενος... Το θέμα είναι ότι λογαριάζαμε όμως δίχως την ξενοδόχο-καθηγήτρια Θρησκευτικών, καθώς κάπου στη μέση της απάντησης, τον διέκοψε απότομα και του απαγόρευσε να συνεχίσει να λέει τέτοιες "βλακείες" μέσα στην τάξη και ότι "το ήξερε από την αρχή ότι θα πει βλακείες ο Μιχάλης" και πολλά άλλα τέτοια... Ε, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με πείραξε αυτή η συμπεριφορά της... Για τον απλούστατο λόγο ότι αν είχα διαβάσει εγώ την απάντησή μου, ένας "μαθητής του 20", όπως λέγανε οι ειδήμονες, θα έπλεκε το εγκώμιό μου με διθυραμβικά σχόλια, όπως εξάλλου κάθε φορά έκανε, όταν της διάβαζα τις απαντήσεις μου, ακόμα και εκείνες τις φορές που και εγώ ο ίδιος δεν πολυκαταλάβαινα τι έγραφα... Κοινώς, έβραζα μέσα μου από την προκατάληψη αυτής της καθηγήτριας... Φίλτατε Μιχάλη, δεν κατάφερα να σε βοηθήσω εκείνη την ημέρα, ίσως μάλιστα αυτός να ήταν και ο λόγος που έμεινες στην ίδια τάξη στα Θρησκευτικά, εκείνη τη χρονιά...




Γράφουμε ιστορία


Γιατί κάτι μου λέει ότι γράφουμε ιστορία και ότι συνεχίζουμε να ξαφνιάζουμε τα διεθνή όμματα;

Πανάθεμά μας, γιατί κοιμόμαστε όρθιοι;;;



Για της ζωής το πανηγύρι...




Απόψε ήταν μια πραγματική Αστροβραδιά... Παρέα με την Αστρονομική Εταιρεία Κέρκυρας, ταξίδεψα πέρα μακρυά, εκεί ψηλά στα άστρα... Και επειδή ως γνωστόν τα άστρα είναι το ίδιο το παρελθόν, ταξίδεψα στο ίδιο μου το παρελθόν, τότε που ένα παιδί ακόμα μετρούσε τα άστρα...

Μιλήσαμε για τον Λουντέμη, για τους μύθους που στολίζουν κάθε φωτεινό αντικείμενο του ουράνιου θόλου, για το πιο σταθερό σημείο του ουρανού, τον πολικό αστέρα, ο οποίος εμπνέει τους ανθρώπους να αναζητήσουν τα δικά τους σταθερά σημεία στο χάρτη...

Είδαμε φάτσα με φάτσα, σε πραγματική εικόνα, νέφη γαλαξιών σε ζευγαρωτό χορό, είδαμε διπλά και τρίδιπλα αστέρια όπως του Μιζάρ και Άλκορ στον αστερισμό της οδοδείκτριας Μεγάλης Άρκτου, είδαμε νεφελώματα αστέρων όπως αυτό στον αστερισμό του Ηρακλή που δίνουν γέννεση σε νέα φιλόδοξα αστεράκια, και εντελώς αιφνίδια για μένα, είδαμε το πιο όμορφο φωτεινό σώμα που έχει καρφιτσωθεί ποτέ στο ουράνιο πέπλο, κατά την άποψή μου: τον Κρόνο!

Απόψε κατάλαβα γιατί ο Κρόνος με συγκινεί τόσο πολύ... Γιατί έχουμε κάτι κοινό: Ψάχνει και αυτός, όπως και εγώ, απεγνωσμένα να βρει σε όλο το σύμπαν εκείνο το θηλυκό στο οποίο θα προσφέρει απλόχερα το δαχτυλίδι της ψυχής του για να το κάνει εκείνη στόλισμα στα ακροδάχτυλά της, σύμβολο αιώνιας αφοσίωσης και παντοτινής αγάπης...














Είπαμε, απόψε, είδα το παρελθόν μου, την εποχή που ο Ερωτόκριτος αλώνιζε με το μαύρο άλογό του στις αλάνες της ζωής μου...


Να 'ναι καλά τα παιδιά της Αστρονομικής Εταιρείας, μου δείξανε ότι μπορεί και να περάσω καλά τελικά σε τούτα εδώ τα -σε όλους τους τομείς- πράσινα μέρη...



"Τ' αστέρι του Βοριά"
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Ζωή Φυτούση



Ω θείες ανατριχίλες...




Σε συνέχεια των σχέσεων ισότητας, εγώ λέω...


Μία γυναίκα = Χίλιες νότες...



"Το γυμνό τραγούδι"
Στίχοι: Παλαμάς Κωστής
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Ερμηνεία: Νταγάκη Γεωργία





Εδώ τα πάντα ξέστηθα
κι αδιάντροπα λυσσάνε
αστέρι είν’ ο ξερόβραχος,
και το κορμί φωτιά.

Εδώ ειν’ ο ίσκιος όνειρο
εδώ χαράζει ακόμα
στης νύχτας το αχνό στόμα
χαμόγελο ξανθό.

Εδώ ο λεβέντης μάγεμα
η σάρκα αποθεώθη,
οι παρθενιές, Αρτέμιδες,
Ερμήδες είναι οι πόθοι.

Η κάθε ώρα ολόγυμνη,
θάμα στα υγρόζωα κήτη
πετιέται κι η Αφροδίτη
και χύνεται παντού.

Μέτωπο, μάτια, κύματα
μαλλιά γλουτοί, λαγόνες
κρυφά λαγκάδια του Έρωτα
ρόδα, μυρτιές, κρυψώνες.

Τα στρογγυλά, τα ολόισια
χνούδια, γραμμές, καμπύλες
ω θείες ανατριχίλες,
χορεύτε το χορό.

Κάτι γυμνό και ξέσκεπο
στα ολανοιγμένα πλάτια,
που ζωντανό θα το’ δειχναν
μόνο δυο φλόγες μάτια,

κάτι από τους σάτυρους
κρατιέται κι είναι αγρίμι
και είν’ η φωνή του ασήμι,
μη φύγεις, ειμ’ εγώ.




Σταλιά σταλιά με τον καιρό




Είναι πραγματικά πανέμορφο, να γυρίζεις σπίτι το βράδυ, με κρυαδάκι, και να σε καλωσορίζει το μεθυστικό άρωμα του νυχτολούλουδου που είναι δίπλα στην εξώπορτά σου. Εκείνη τη στιγμή, θαρρείς πως το σύμπαν σιωπά, μόνο και μόνο για να ακούσει πώς το άρωμα αυτού του λουλουδιού σε περιλούζει...

"Έι, με ξέχασες", σου λέει παραπονεμένο. "Δεν έχεις λίγο χρόνο για μένα; Γιατί ποτέ δεν με προσέχεις τα πρωινά που φεύγεις, έχοντας μισάνοιχτα τα κουρασμένα σου μάτια; Εγώ δεν αξίζω την προσοχή σου;"

Τι να απαντήσεις, πείτε μου, σε τέτοια λόγια...;

Αν μπορούσα να απολογηθώ, θα έλεγα μόνο τούτο:

Οι επιστήμονες λένε ότι περίπου το 80-90% των πληροφοριών που εισέρχονται στον εγκέφαλό μας, περνούν μέσα από τα μάτια μας, κοινώς είναι εικόνες. Το υπόλοιπο 10-20% όμως, έχει και αυτό τη σπουδαιότητά του, η οποία μάλιστα μερικές φορές ξεπερνά σε ένταση τα ρίγη που προκαλεί μια εικόνα. Σκεφτείται ένα άρωμα, μία γεύση, ένα άγγιγμα, ή μια νότα, τι μπορούν να προκαλέσουν...

Κάποιος έχει πει:

Μια εικόνα = Χίλιες λέξεις...
Μια νότα = Χίλιες εικόνες...


Να λέμε, ευτυχώς που οι υπάρχει και το υπόλοιπο 10-20%...



"Νυχτολούλουδο"
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική, Ερμηνεία: Σωκράτης Μάλαμας










Έξω κύον εκ τας οικίας!




Κάποιοι πρέπει να ντρέπονται. Κάποιοι δεν αξίζει να φορούν παντελόνια. Όχι μόνο ψεύδονται ασύστολα και ανερυθρίαστα, μα νομίζουν ότι μασάμε κουτόχορτο γαμώ το κερατό μου... Δεν πρόκειται περί ενός μόνο ιατρού που αρρώστησε, αλλά περί πολλών αρρωστημένων ατόμων μαζεμένων και μαντρωμένων σε ένα ίδρυμα που καλεί (αντί να καλείται): ΕΣΥ τρέχεις, ΕΣΥ πληρώνεις, ΕΣΥ ιδρώνεις, ΕΣΥ δεν απολαμβάνεις, ΕΣΥ είσαι ο μαλάκας, ΕΣΥ ξενυχτάς, ΕΣΥ δεν κοιμάσαι, ΕΣΥ τσαντίζεσαι και χάνεις την ψυχική σου ηρεμία, ΕΣΥ και μόνο ΕΣΥ ονειρεύεσαι...


Ας ελπίσουμε ότι εκείνοι οι κοιμισμένοι αθηναίοι που είναι στην πρώτη γραμμή των γεγονότων, κάτι θα κάνουν στις πλατείες Συντάγματος κατά τη διάρκεια των ραντεβού τους και θα αφυπνιστούν. Εμείς οι υπόλοιποι, εδώ στην επαρχία, θα κουτουλάμε τα κεφάλια μας στα ντουβάρια. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά μία στο δισεκατομμύριο έτσι και σπάσει κανα ντουβάρι (αντί το κεφάλι σου), άντε μετά να βρεις λεφτά να πληρώσεις τους μαστόρους για να το ξαναφτιάξεις απ' την αρχή σε τέτοιους δύσκολους καιρούς που ζούμε... Όπως καταλαβαίνετε, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα...


Ένα έχω να πω πάντως. Αν έχουν θέση, να διατηρούμε κάποιους από τους αναρίθμητους όρους κατασκευασμένης διαφοροποίησης των δυο φύλων σε τούτη την κοινωνία, είναι μόνο στην κάτωθι περιγραφή της κοινωνικής συμπεριφοράς με όρους εντιμότητας: κάποιοι συμπεριφέρονται αντρίκια, όταν κάποιοι άλλοι δρουν άνανδρα και αδελφίστικα...


Ουουστ από δω παλιοπουσταράδες! Ή και αρχαιοελληνιστί:



Ηλεκτρονική μορφή!



Χρειάστηκε μια δεκαετία πειραμάτων, συνεργασιών, προσπάθειας, πείσματος, θυσιών και γιατί όχι και αϋπνιών...

Κάποιοι μπόρεσαν και "είδαν" τη στρογγυλή μας φύση, αυτή, που ανάλογα με το πώς θα την δομήσουν τα ερεθίσματα των καιρών και των γονιδίων, μπορεί να εμφανίζεται με γωνίες, (δηλωτικό ότι υπάρχουν και αγωνίες;), με άκαμπτη συμπεριφορά και με αιχμές, με απροσάρμοστη στάση και αντικοινωνική θέση ανάμεσα στα υπόλοιπα μέλη της κοινωνικής μας σφαίρας...




Μια μελωδική καλημέρα!




Μετά από μέρες, ακούω μια τόσο όμορφη και μελωδική καλημέρα που φτάνει να αγγίξει την καρδιά μου και να την ταρακουνήσει λίγο...

Θυμήθηκα, τότε που στην Α' Λυκείου, απαντώντας σε θέματα του Πανελλήνιου Διαγωνισμού Αστρονομίας, έγγραφα συνεπαρμένος, με ποιητική διάθεση:


"...η μουσική του σύμπαντος εκτοξεύεται από κάθε αστρική γωνιά και έχει τεράστια ποικιλία. Άλλοτε, όταν οι γαλαξίες κάθονται ήσυχοι ασχολούμενοι με τα της γειτονιάς τους, προσομοιάζει με κλασσική μουσική που σε ηρεμεί και γαληνεύει τα σωθικά σου. Άλλοτε πάλι, όταν κάποια γαλαξιακά πειραχτήρια, αποφασίζουν να συγκρουστούν και να δηλώσουν την παρουσία τους τόσο ηχηρά όσο μια έκρηξη soupernova, η μουσική αυτή προσομοιάζει με ροκ συναυλία..."


Αγαπητοί μου, εγώ το έχω ξαναπεί: η μουσική είναι ανακάλυψη και όχι εφεύρεση. Υπήρχε πριν από εμάς. Θα υπάρχει και μετά από εμάς.









Με κάθε κόστος;


Κάθε μέρα που περνά, φανερώνεται μπροστά μου το ίδιο δίλημμα, με διαρκώς αυξανόμενη απαίτηση να απαντηθεί:


Αλλάζεις ή, με κάθε κόστος, διατηρείς αυτό που είσαι (ή πιο σωστά, αυτό που έχεις χτίσει να είσαι); Αλλάζεις ή παραμένεις πιστός σε ό,τι πιο σταθερό -θεωρείς- ότι έχεις, δηλαδή τις αξίες σου;


Εκείνο το "με κάθε κόστος" με πεθαίνει όσο το σκέφτομαι, μα πιότερο όσο εξακολουθώ να το πράττω... Αλήθεια, ποια είναι αυτή η εσωτερική φωνή που υπακούω σαν πιστός και καλός στρατιώτης;


Λέω: θα φύγω, θα τα παρατήσω. Δεν μου ταιριάζει αυτό το σύστημα. Γιατί να χαλάμε τις καρδιές μας και να χάνω χρόνια από τη ζωή μου, όταν αυτό που είχα στο μυαλό μου τότε που δήλωνα ιατρική, δεν το κάνω τώρα που με φωνάζουν "ιατρό"; Γιατί να κοροϊδευόμαστε και να εξαντλούμε όση από την ψυχική ηρεμία μας έχει απομείνει; Γιατί πχ να μην πάω στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, όπου υπάρχει πραγματική ανάγκη;

Λένε: μα, το να τα παρατήσεις, είναι για κακό σου. Έφτασες μέχρι εδώ και τα παρατάς; Κάνε υπομονή, κάνε τον μαλάκα, αδιαφόρησε, βάλε φίλτρα στα ερεθίσματα που δέχεσαι, γράψε τους όλους εκεί που δεν παίρνει μελάνι, σκέψου τον εαυτό σου και όλα θα φτιάξουν. Κοίτα το μετά, το μέλλον. Μετά, όλα θα είναι καλά.

Λέω: Δεν φτιάχνουν έτσι απλά τα πράγματα, νομίζεις ότι έχουν φτιάξει, γιατί πολύ απλά δεν ενδιαφέρεσαι για αυτά. Και εξάλλου ποιός σου είπε, ότι ενδιαφέρομαι για το "μετά"; Ενδιαφέρομαι για το "τώρα" και μάλιστα για την ποιότητα του "τώρα". Το "μετά" με ενδιέφερε σαν ήμουν μικρός. Από όταν πήγα πανεπιστήμιο και γνώρισα τον Μάνο Μπόγδο, με ενδιαφέρει μόνο το "τώρα".



"Για το καλό μου"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Μηλιώκας Γιάννης





Απορώ, πώς γίνεται ρε παιδιά, να δίνεις το 100% της ενέργειάς σου για τον ασθενή, και μερικές φορές ίσως και παραπάνω, και από όλη την προσπάθειά σου, να φτάνει μόλις το 10-20% πραγματικά σε αυτόν; Το άλλο 80% έχει πάει υπέρ πίστεως και πατρίδος, κοινώς υπέρ του συστήματος...
Αυτό, κύριοι, λέγεται ε-ντροπή-α, στη φυσική.

Αυτό το αδηφάγο ελληνικό σύστημα, σου τρώει τα σπλάγχνα και σε γερνάει. Ποιό το νόημα να συμμετέχει κανείς σε αυτό;

Αλλά, αν θέλω να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται και όσο πιο πιστός στη θεωρία της γαμημένης διαφορετικότητας, δύο τεινά συμβαίνουν: ή αυτοί δεν καταλαβαίνουν εμένα, ή εγώ δεν καταλαβαίνω αυτούς. Το ενδεχόμενο να ισχύει το πρώτο, με εκνευρίζει απίστευτα. Το ενδεχόμενο να ισχύει το δεύτερο, με θλίβει απύθμενα.


Καλέ φίλε, Κώστα Θωμά, μόλις έβγαινα από την πύλη του ΚΕΕΜ, ορκίστηκα, ότι θα πετάξω πίσω το δεύτερο συνθετικό του ονόματός μου (-στράτιος=στρατιώτης) και ότι πλέον θα κρατήσω μόνο το πρώτο (-ευ=καλός). Με άλλα λόγια, είπα: όχι πια μαλάκας και μαλθακός, όχι πια χωρίς αντίδραση στην παράνοια και στην αδιαφορία, όχι πια μουγκός στην αδικία, όχι πια στραβός στην καταπίεση, όχι άλλα "ναι" και "μάλιστααα"! Αρχίζω όμως, να διαπιστώνω, ότι η εκτός φυλακής ζωή, σε κρατά περισσότερο δέσμιο στις παρανοϊκές δομές της και σε υποδουλώνει πιο πολύ από τους ταξίαρχους και τις πουλάδες. Αρχίζω να διαπιστώνω ότι μέσα ήταν καλύτερα... Είμαι σίγουρος ότι δεν περίμενες να πω ποτέ κάτι τέτοιο αγαπητέ Κώστα, αλλά οι άνθρωποι αλλάζουμε! Ωπ!! Είπα..., αλλάζουμε;! Ρε μπας και αλλάζουμε και δεν το καταλαβαίνουμε; Ποιες αξίες και κουραφέξαλα;

Θα μου πει επιτέλους κάποιος τι πραγματικά συμβαίνει; Θα μου πει κάποιος έστω μια μικρή, τόσο δα, λέξη, από την οποία να πιαστώ και να εμπνευστώ για το αύριο, διότι φαίνεται ότι η κατάθλιψή μου είναι σε οξεία φάση;



"Δημοσθένους λέξις"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Διονύσης Σαββόπουλος






Υ.Γ.1: Θυμάμαι πριν καμιά 10ριά χρόνια, ο στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος σε μια τηλεοπτική εκπομπή που είχε, προσκάλεσε τον Πάνο Κατσιμίχα. Όταν ο Κατσιμίχας είπε, αναφερόμενος στην τότε κοινωνική κατάσταση, ότι κάποιες φορές δεν έτρωγε, δεν έπινε και δεν κοιμότανε από τον εκνευρισμό του για το σύστημα, ο Παπαδόπουλος ξαφνιασμένος τον ρώτησε: "σοβαρά; δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι σε επηρεάζει τόσο πολύ αυτό το σύστημα". Εγώ τότε, εντυπωσιάστηκα διπλά από το γεγονός: πρώτα, γιατί ένοιωσα ότι βρήκα άλλον ένα άνθρωπο, κοινό σαν εμένα, ο οποίος σωματοποιούσε τόσο έντονα την αγανάκτηση για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, δείγμα ότι πραγματικά δεν μπορεί να χωνέψει και κάνει εμετό αυτά που τον αναγκάζουν να καταπιεί, και δεύτερον, εντυπωσιάστηκα με την ανικανότητα κάποιων άλλων ανθρώπων, όπως ο Παπαδόπουλος, που δεν μπορούν να αντιληφθούν τη βίαιη φθορά κάποιων συνανθρώπων τους.

Υ.Γ.2: Αγαπητέ συνάδελφε, ξέχασες και μια άλλη, πολύ πιο μεγάλη και βασική έλλειψη: την έλλειψη όρεξης για αλλαγή και αντίσταση όλων όσων ανήκουν και στοιχειοθετούν το σύστημα υγείας. Όλα τα άλλα που μου λες, μού φαίνονται ότι απομακρύνονται από την αληθινή πραγματικότητα του ΕΣΥ και με κάνεις να σκέφτομαι περί της προπαγανδιστικής φυσιογνωμίας του βίντεο (η οποία δεν έχει λάθος κατεύθυνση, αλλά λάθος τρόπο έκφρασης).




Κι ας πονέσω


Σήμερα, που ένα ακόμα όνειρό μου πέθανε, είναι χρεία το μοιρολόι να θρηνήσει σπαραχτικά απέναντι στους καιρούς, για να ακουστεί στα πέραντα του σύμπαντος...

Και διπλό θρήνο να έχει, επειδή οι καιροί δεν απαντούν, στέκοντας απόμακρα, αδιάφοροι για τον κλαυθμό.



"Ριζίτικο τση γερακίνας"
Στίχοι, Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Ερμηνεία: Ψαραντώνης, Χαΐνηδες
(απ' το δίσκο "Αγροκτηνοτροφικά & Μητροπολιτικά")




Του γερακιού το πέταγμα, καλέ μου
ποτέ σου μη ζηλέψεις, ακριβέ μου
τη μαύρη μπόρα έχει συντροφιά του
και ταίρι στα φαράγγια τη σκιά του.

Στο άγριο το βλέμμα του, καλέ μου
πουλιά κι αθρώποι φεύγουν, ακριβέ μου
κι έχει τιμή του κυνηγού το χέρι
το ματωμένο του φτερό να φέρει.

Του γερακιού το πέταγμα, καλέ μου
να κάμεις κι ας πονέσω, ακριβέ μου
πουλιά που έχουν μάνα γερακίνα
τση μοίρας δεν ξεφεύγουνε κι εκείνα.



Τα παιδιά των παιδιών, ω Παίδες Ελλήνων!




Ποιόν δρόμο είπαμε λοιπόν ότι δείχνουμε στα κα(η)μένα τα παιδιά μας τη σήμερον ημέρα, που αναζητείται ενότητα, σύμπνοια, συμπόρευση και συστράτευση;



"Ο δρόμος"
Στίχοι: Κωστούλα Μητροπούλου
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Ερμηνεία: Μάνος Λοΐζος







Ξέρετε, όμως, ποιό είναι το αστείο της υπόθεσης αγαπητοί μου; Ότι τα παιδιά του πρώτου βίντεο, είναι παιδιά των παιδιών του δεύτερου βίντεο...

Περίεργη η ελληνική φύσις...



Ψόφιος Πολεμιστής = Μη Πολεμιστής



«Όταν λοιπόν παραδίνεται κανείς στην απόλαυση της μουσικής και την αφήνει να πλημμυρίσει την ψυχή του χύνοντας μέσα από τα αυτιά, σαν μέσα από ένα χωνί, εκείνες τις γλυκιές, απαλές, θρηνητικές μελωδίες, για τις οποίες τώρα δα μιλούσαμε, και περνάει όλη του τη ζωή σιγοτραγουδώντας και αναγαλλιάζοντας από το τραγούδι, ο άνθρωπος αυτός πρώτα-πρώτα, αν είχε μέσα του κάτι ψυχωμένο, το μαλακώνει, όπως η φωτιά το σίδερο, κι από αδούλευτο και σκληρό το κάνει ευκολομεταχείριστο. Κι άμα δεν σταματάει, αλλά επιμένει να εκθέτει τούτο το κομμάτι της ψυχής του στη μαγεία της μουσικής, ύστερα από λίγο το λιώνει και το νερουλιάζει, ώσπου τελικά το διαλύει και το αποκόβει, όπως τα νεύρα, από την ψυχή, κάνοντάς το έναν "πολεμιστή ψόψιο"».

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από την ‘Πολιτεία’ του Πλάτωνα, σελ. 243, εκδ.ΠΟΛΙΣ, 2002)



Εδώ κολλάει αυτό που λέγαμε στο σχολείο, με τον μαθηματικό μου, αναφερόμενοι φυσικά στους πλατωνικούς έρωτες...:

"Γαμώ τον Πλάτωνα, γαμώ..."



Υ.Γ.: Ρε παίδες, τι έχουν πει οι άνθρωποι εκείνης της εποχής;! Έχω διαβάσει μόλις 250 σελίδες από την Πολιτεία του Πλάτωνα και μέσα τους έχω διαβάσει τη διαδρομή όλης μου της ζωής, όλης μου της αναζήτησης και όλης μου της φιλοσοφίας... Κάποια πράγματα αδυνατώ να τα εξηγήσω. Ίσως, καλύτερα. Ίσως, έτσι μου δίνεται η ευκαιρία να συνεχίσω να παλεύω τους φόβους μου και να μην τους θεωρώ απάλευτους...


"Οι φόβοι του πρίγκιπα"
Onirama




"ποιός μου 'μαθε έτσι ν' αγαπώ;"



Εγώ είμαι Αυτός ο Αυτοκαταστροφικός...



Κάποιες φορές τα σκαλίζουμε από εδώ, τα πηγαίνουμε εκεί, τα φέρνουμε δώθε, τα ξαναπάμε πιο πέρα, τα γυροφέρνουμε, τα φιλοσοφούμε, τα ξεσκίζουμε στην ανάλυση... Και αναρωτιέσαι πώς λύνεται η εξίσωση


+ = ?




Ίσως όμως τα πράγματα να μην είναι τόσο σύνθετα και τόσο μαθηματικά. Ίσως είναι πιο απλά, όπως πχ η μαγειρική (λέμε τώρα...):

- Βράζεις το
γλυκό...
- Ακριβώς πάνω στης πύρρας το κόχλασμα, ρίχνεις άφοβα και αποφασιστικά το
πικρό, ακόμα και αν συνειδητοποιείς ότι δεν ακολούθησες την συνιστώμενη συνταγή, φοβούμενος ότι δεν θα σου βγει και ότι τα έκανες για άλλη μια φορά μαντάρα...
- Ανακατεύεις καλά καλά ώστε κάθε ουσία απ' το ένα υλικό να έρθει σε απόλυτη επαφή και ανάμειξη με κάθε ουσία της άλλης...
- Περιμένεις, κάνοντας υπομονή, μέχρι να κατακαθίσουν οι ουσίες από τις δίνες του ανακατέματος...
- Και μετά δοκιμά-ζεις!

Καλά πόσο ωραίο και δροσερό αφέψημα; Πώς δεν το είχα σκεφτεί τόσο καιρό; Τόσο εύκολο, απλό, γρήγορο και γευστικό... Ρε γαμώτο, αυτές οι μικρές εκπλήξεις είναι που μας κρατάνε ζωντανούς και μας δίνουν λίγη ενέργεια για να συνεχίσουμε και αύριο...


Πίνω στην υγειά σας την υπέροχη και δροσερή λεμονάδα από φρέσκα λεμόνια που έφτιαξα (ξέρω, σιγά τα λάχανα θα αναφωνήσετε κάποιοι, για μένα όμως ήταν επίτευγμα), από τη λεμονιά της κυρά-Αντωνίας, της ιδιοκτήτριάς μου...







Μετά από μέρες πάω για ύπνο με λιγότερα κύματα (και περισσότερα λεμόνια) στα σπλάγχνα μου...


Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και εορτάζουσες!



"Αυτός"
Onirama






Επείγουσα Αντιμετώπιση Παιδείας




Προκάρδια άλγη, δύσπνοιες, σφιξίματα στο στήθος, πονοκέφαλοι, μουδιάσματα... Ενοχλήματα πριν τις πανελλήνιες εξετάσεις, που δίνουν αυτήν την περίοδο κάποιοι νεαροί και νεαρές, τα οποία κάνουν τους γονείς τους εσπευσμένα να αναζητούν τα επείγοντα του νοσοκομείου. Βέβαια, αν εξετάσεις τους ίδιους τους γονείς, θα δεις ότι αυτοί μάλλον έχουν την παθολογία και όχι οι μικροί ή οι μικρές...

Όλα αυτά δεν σας κρύβω, μου φαίνονται από αστεία, έως κοροϊδία-αηδία.

Όχι, για το ενδιαφέρον των γονιών απέναντι στα παιδιά τους. Αυτό είναι πραγματικό.

Όχι, για την πραγματική αγωνία των παιδιών απέναντι στη ζωή τους. Αυτό είναι φυσιολογικό.

Αλλά για αυτήν την ανισόρροπη κοινωνία, που συνεχίζει να ψεύδεται: έχει ξεπουληθεί η χώρα, τα ιδανικά της, οι αξίες της, και εμάς μας ενιδαφέρει μόνο ο βαθμός στα Αρχαία Ελληνικά, όταν τα Νέα Ελληνικά είναι άστα να πάν στο διάολο και ο βαθμός τους κάτω από τη βάση...

Με εξοργίζει η μη ισόρροπη οπτική των πραγμάτων, η μη ισόρροπη αντιμετώπιση των γεγονότων, η μη ισόρροπη εξήγηση των σπουδαίων και των λιγότερο σπουδαίων αυτής της ζωής.

Αυτή η συνθήκη, έχω να πω στους συμπαθητικούς νεαρούς φίλους των επειγόντων, δυστυχώς θα συνεχιστεί και στην επόμενη βαθμίδα της εκπαίδευσής τους, στα πανεπιστήμια. Π.χ. στις ιατρικές σχολές, θα υπερτονίζεται το εξαιρετικά σπάνιο σύμπτωμα, αυτό που παρουσιάζεται σε ένα ποσοστό 0,005-0,0051 %, και θα υποτιμάται ένα άλλο που εμφανίζεται σε ποσοστό >80 %. Ή ακόμα, θα πρέπει να γνωρίζεις καλύτερα την αλληλουχία των βάσεων του DNA που βλάπτονται, σε μια σπάνια πάθηση που απαντά στη Μαδαγασκάρη, παρά π.χ. πώς να πλένεις σωστά τα χέρια σου ή το πόσο σημαντικό είναι το αντισηπτικό διάλυμα πριν και μετά την επίσκεψή σου στην κλίνη ενός νοσηλευόμενου ασθενούς... Για να μην μιλήσω για το μάθημα των Α'Βοηθειών που ανήκει μόνο στα επιλεγόμενα και όχι στα υποχρεωτικά...


Πόσο εύκολα χαλιναγωγούνται και χειραγωγούνται οι μάζες ρε γαμώτο;



Υ.Γ.1: Θυμάμαι όταν δίναμε εμείς εξετάσεις, μετά από κάθε μάθημα, εκείνη η ανηφοριά έξω από το σχολείο, γέμιζε σκισμένα φύλλα βιβλίων... Ένα πραγματικό φονικό... Γιατί τέτοια διαστρέβλωση; Γιατί τέτοιο μίσος; Για ένα ψέμα ίσως...;







Υ.Γ.2: Ποιόν δρόμο δείχνουμε στα παιδιά μας να περπατήσουν, τώρα που κάνουν τα πρώτα τους δειλά βήματα;



Πληρώνω και Γαμάω




Κάνεις το κέφι σου. Κοινώς, κάνεις ό,τι γουστάρεις.
Τόσο απλά. Ανερυθρίαστα, ελεύθερα, αδιάφορα, και πάνω απ' όλα, απόλυτα εξουσιαστικά.

Θες να βιάσεις; Το κάνεις, εδώ και τώρα.
Θες να διαλύσεις προσωπικότητες και ζωές; Το κάνεις, χωρίς τύψεις, ωθούμενος από βαθειές παρορμήσεις.

Τελικά τι είναι αυτό που αηδιάζει περισσότερο;
Η ίδια η σεξουαλική πράξη;
Ο βιασμένος, και πιθανότατα βιαστικός τρόπος, που αυτή επι-βάλλεται;
Τα ζωώδη ένστικτα που δια-σπείρονται στην καθημερινότητά μας;
Τα τερατόμορφα πλάσματα που γεννιούνται μέσα από αυτήν;

Δεν θα μάθουμε ποτέ.


Και ποιά είναι η απάντηση σε όλα αυτά; Ελεύθερος με εγγύηση...

Θα μου πείτε, βέβαια, με τόσα περιοριστικά μέτρα που επιβάλλονται σε αντάλλαγμα, ο όρος "ελεύθερος" ίσως φαντάζει κοροϊδευτικός και αστείος.

Ίσως όμως και όχι, αν αναλογιστούμε ότι γεννιέται μέσα από την -επίσης τερατόμορφη- διαδικασία του: "πληρώνω και γαμάω".


Άρα, πώς διάλο ορίζουμε την ελευθερία;
Απ' τον τόπο ζωής; (στης φυλακής τα σίδερα ή στον ελεύθερο αγέρα;)
Απ' τον τρόπο ζωής; (φαγητό με άλλους 50 καταδίκους ή φαγητό σε ρεστοράν;)
Απ' το αντίτιμο ζωής; (1 εκατομμύριο δολάρια ή 1 εκατομμύριο χαμόγελα;)
Απ' τα πολύτιμα της ζωής; (υλικά ή πνευματικά;)

Απ' το χρώμα του ουρανού ή απ' το σκότος του βυθού;


Δυσκολεύομαι να καταλάβω, γαμώ το κέρατό μου...


Αν καταλάβω αυτό, ίσως κατορθώσω κάποτε να περάσω και στο αμέσως επόμενο ερώτημα, (στο οποίο καταπιάνεται και ο Πλάτων, στην Πολιτεία του): πώς ορίζεται η δικαιοσύνη, μιας και σκοπός της δικαιοσύνης είναι να προστατεύει τις ελευθερίες μας, σωστά...;


Ρε παίδες, ειλικρινά... έχω χάσει τον μπούσουλα. Δεν ξέρω πού πάω.
Ρε μπας και έχω κατάθλιψη;


Δεν φτάνουν όλες αυτές οι σκέψεις, ακούω και την κωλοαπάντηση: γιατί έτσι το βρήκαμε, και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.

Και εδώ, αναδεικνύεται ένα αρχέγονο και μεγάλο (μεγάλο, ίσως γιατί ακριβώς είναι τόσο αρχαίο) ερώτημα: τι κάνεις όταν βρίσκεις μια κατάσταση (σύστημα, το λένε οι κοινωνιολόγοι) που δεν συμφωνείς όπως λειτουργεί, γιατί θεωρείς απλά ότι ΔΕΝ λειτουργεί, αλλά στη χρέωσαν να τη ζήσεις και να την υπηρετήσεις ολόψυχα; (κάθε σύστημα, ζητά ακριβώς το ίδιο πράγμα, να το υπηρετήσεις).


Βρίσκω μόνο τρεις πιθανές λύσεις (ευπρόσδεκτες και άλλες, αν βρείτε):

- Λες, γιατί έτσι το βρήκαμε, και γίνεσαι και εσύ "άλλη μια κωλοτρυπίδα, για να μοιραστεί το σπέρμα" (λόγια συναδέλφου ειδικευόμενου) και γίνεσαι ένα ακόμα καλοκουρδισμένο γρανάζι του συστήματος.
- Λες, προσπαθώ μέχρι εκεί που φτάνουν οι δυνάμεις μου με κέρδος μικρές καθημερινές νίκες, που λειτουργούν ως ενέσεις δύναμης για να συνεχίσω, (λόγια ενός άλλου συναδέλφου, που δίνει τις δικές του μάχες στο ναό του Ιπποκράτη στην Αθήνα). Κοινώς, το παίζεις ρεαλιστής για να ισορροπίσεις ανάμεσα στην ανισορροπία.
- Λες, δεν κολλάω εγώ σε αυτό το σύστημα, και φεύγεις, με τη ρετσινιά του ονειροπαρμένου (Ερωτόκριτε με βίασες αηδιαστικά...). Έτσι το σύστημα φαίνεται να σε φτύνει και να σε αποβάλλει. Δεν ξέρω όμως ποιός φτύνει ποιόν, σε αυτό το μπερδεμένο παιχνίδι υποκριτών. Οπότε, πάλι αναζητώ τον μπούσουλα.


Πάντως, δεν σας κρύβω ότι φλερτάρω πολύ έντονα τώρα τελευταία με το επάγγελμα του βοσκού ή του ελαιοπαραγωγού. Το πρώτο είναι το επάγγελμα του παππού μου, το δεύτερο, του πατέρα μου. Και οι δυό τους, είναι μόνοι. Για να δούμε, πού θα στανταριστεί το δικό μου "μόνο"... Εξάλλου, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον...



"Το ξέρω θα 'ρθεις"
Στίχοι, Μουσική: Ροζάκης Μιχάλης
Ερμηνεία: Onirama







Αν εξαρχής μας μιλούσατε όλοι σας έτσι



"Ακόμη και ένας ο οποίος μπορεί να αποδείξει ότι δεν αληθεύουν όσα έχουμε πει και ο οποίος έχει αρκούντως αντιληφθεί ότι η δικαιοσύνη είναι το πιο σπουδαίο πράγμα, θα ‘ναι πολύ συγκαταβατικός απέναντι στους άδικους ανθρώπους και δεν θα αισθάνεται διόλου οργή γι’ αυτούς, αλλά θα ξέρει ότι εκτός ίσως από κάποιους που χάρη σε μια θεϊκή προδιάθεση της φύσης τους δεν ανέχονται το άδικο ή πάλι κάποιους άλλους που έχοντας αποκτήσει στερεότερη γνώση κρατιούνται μακριά από αυτό, από τους υπόλοιπους κανένας τους δεν είναι με τη θέλησή του δίκαιος αλλά κατακρίνει την αδικία είτε από δειλία ή επειδή τον έχουν πάρει τα γεράματα ή από κάποια άλλη αδυναμία όντας ο ίδιος ανήμπορος να αδικήσει. Ότι έτσι συμβαίνει είναι πρόδηλο. Γιατί ο πρώτος από αυτούς που θα αποκτούσε δύναμη, θα ήταν και ο πρώτος που θα αδικούσε, στο βαθμό βέβαια που θα ‘χε τη δύναμη να το πράξει. Και η αιτία για όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκείνο από το οποίο ξεκινήσαμε, και ο Γλαύκων και εγώ, όλη αυτή τη συζήτηση μαζί σου, Σωκράτη, για να σου πούμε, θαυμαστέ μας φίλε ότι «Από όλους εσάς, οι οποίοι παρουσιάζεσθε ως υμνητές της δικαιοσύνης, από τους πρώτους-πρώτους κιόλας ήρωες που κάποια λόγια τους έχουν σωθεί ίσαμε τους τωρινούς ανθρώπους, ποτέ κανένας ως τώρα δεν κακολόγησε την αδικία ούτε εξύμνησε τη δικαιοσύνη διαφορετικά παρά για τη δόξα, τις τιμές και τα δωρήματα που έρχονται ως επακόλουθο καθεμιάς από αυτές. Πώς όμως επενεργεί διαμέσου της δικής της δύναμης η καθεμιά τους, όταν υπάρχει μέσα στην ψυχή εκείνου που την έχει, έστω κι αν διαφεύγει την προσοχή θεών και ανθρώπων, αυτό ποτέ κανένας ως τώρα, ούτε ποιητής ούτε απλός άνθρωπος, δεν το έχει εκθέσει με τρόπο που να ικανοποιεί, ότι δηλαδή το μεν ένα είναι το μεγαλύτερο κακό απ’ όσα έχει μέσα της η ψυχή, ενώ η δικαιοσύνη το μέγιστο αγαθό. Γιατί αν εξαρχής μας μιλούσατε όλοι σας έτσι, από τα νιάτα μας ακόμα, και μας πείθατε, δεν θα φυλαγόμαστε ο ένας από τον άλλο μη μας κάνει τίποτε άδικο, αλλά μόνος του καθένας θα ήταν ο ίδιος ο καλύτερος φύλακας του εαυτού του, επειδή θα φοβόταν μήπως με το να αδικεί θρέφει μέσα του το πιο μεγάλο κακό".

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το βιβλίο "Πολιτεία" του Πλάτωνος, εκδ. ΠΟΛΙΣ, σελ.125-127)


Κάποιες φορές δεν έχεις σχόλια. Γιατί πολύ απλά, δεν έχεις λόγια. Γιατί ακόμα πιο απλά, έχεις αποσβολωθεί από τη μαγεία των πληροφοριών...


Επιστρέφεις από έναν κόσμο που σε φθείρει. Θες να φύγεις. Ανοίγεις, ένα βιβλίο, ένα βιβλίο μάλιστα με τεράστια ιστορία, ίσως όση και τα γονίδια σου, και τότε σε ρουφά ανάμεσα στις λέξεις του, σε ταξιδεύει μεταξύ των σελίδων του, σε ραίνει με τις άχρονες σημασίες του και θέλεις να μείνεις για πάντα εκεί κλεισμένος, παρέα με τη σκόνη που κατασκηνεί σταθερά στα φυλλοκάρδια ενός πονεμένου δημιουργήματος.

Αυτό είναι το μεγαλείο ενός βιβλίου. Η αχρονία του.



"Milk-y Way" ή αλλιώς, Ο τρόπος που "το κάνει" το γάλα!



"Love Story in milk"




Φοβερό, φουλ συναισθηματικό, και σίγουρα έως ενός βαθμού, προσωπικό για τον καθένα. Όλοι μας έχουν περάσει από τέτοια περίεργα συμπαντικά μονοπάτια ("σκουληκότρυπες" νομίζω λέγονται;) και επειδή αυτά τα μονοπάτια, είναι στενά, αναγκαζόμαστε να πάμε δυο-δυο, παρεΐτσα και ίσως χεράκι-χεράκι μερικές φορές, με ανθρώπους που τυχαία βρεθήκαμε να συνοδοιπορούμε σε τούτες τις γλιστερές και απόμερες κοσμικές γωνιές...


"Σταγόνες στο γιαλό"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Αλκίνοος Ιωαννίδης






Υ.Γ.: Ευχαριστώ τον Στέλιο για την αποστολή του πρώτου βίντεο.



Ο Καραγκιόζης Έλληνας και ο Έλληνας Καραγκιόζης



Βγαίνεις και λες αυτά. Οκ, άποψή σου, να την σεβαστώ. Βέβαια, διαφωνώ ριζικά. Και μιας και αναφέρθηκες σε πληγές, άρα μπαίνεις στα δικά μας ιατρικά χωράφια, να σου υπενθυμίσω ότι σε μια ολοκληρωμένη θεραπευτική προσέγγιση παίζει κεντρικότατο ρόλο η αιτιολογική θεραπεία, και όχι μόνο η συμπτωματική.

Κοινώς: αν θες να ρίξεις τον πυρετό απ' τον οποίο ψήνεται ο άλλος, είναι το μόνο εύκολο σήμερα. Για να μην ξανανέβει όμως ο πυρετός (και μαζί και το αίμα στο κεφάλι), οφείλεις να βρεις το λόγο που ανέβηκε ο πυρετός.

Ακόμα πιο κοινώς (για περί αυτού πρόκειται, δηλ. περί ενός πολύ κοινού ανα-θέματος, που αφορά και αγγίζει όλους μας): ο πυρετός είναι ένας δείκτης, ένα σινιάλο, ένα σήμα του πολύπαθου οργανισμού ότι κάτι πάει στραβά. Εσύ, ως σοβαρός (μουσικός) θεραπευτής, οφείλεις να αντιληφθείς αυτό το σήμα τι κρύβει και να κατευθυνθείς προς την αιτία. Όλα τα άλλα είναι κομπογιανίτικα και καραγκιοζίστικα πράγματα.


Κάποτε όμως, δεν ξέρω αν θυμάσαι, είχες πει αυτά:

"Σαν τον Καραγκιόζη"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Σαββόπουλος Διονύσης


Κείνο που με τρώει
κείνο που με σώζει
είναι π' ονειρεύομαι
σαν τον καραγκιόζη

Φίλους και εχθρούς
στις φριχτές μου πλάτες
όμορφα να σήκωνα
σαν να 'ταν επιβάτες

Λευκό μου σεντονάκι
λάμπα μου τρελή
Ποια αγάπη τάχα μας φυσάει
Βάλε στη σκιά σου
τούτο το παιδί
Που δεν έχει απόψε
πού να πάει πού να πάει

Σαν κουκιά μετρώ
τα λόγια του καμπούρη
πίσω απ' το λευκό πανί
μέσα στο κιβούρι

Μα όσο κι αν μετρώ
κάτι περισσεύει
Τρύπια ειν' η αγάπη μας
και δε μας προστατεύει

Λευκό μου σεντονάκι
λάμπα μου τρελή
Κόκκινα αυγά ή καρναβάλια
μέσα από την κάλπη τη στατιστική
Μας κοιτάζει ο Χάρος
και του τρέχουνε τα σάλια

Σαν σκιές γλιστρούν
λόγια και εικόνες
Κάρα σκουπιδιάρικα,
φεύγουν οι χειμώνες
Αν δε ντρέπεσαι
να καθίσεις πίσω
Έλα Ηπείρου κι Αχαρνών
να σε γιουχαΐσω

Λευκό μου σεντονάκι
λάμπα μου τρελή
Ποια αγάπη τάχα μας φυσάει
Βάλε στη σκιά σου
τούτο το παιδί
Που δεν έχει απόψε
πού να πάει πού να πάει




Αλήθεια, Διονύση, που πήγε το
"βάλε στη σκιά σου τούτο το παιδί, που δεν έχει απόψε πού να πάει" ;


Μήπως η απάντηση στο ερώτημα:
"ποιά αγάπη τάχα μας φυσάει;"

είναι
"τρύπια είναι η αγάπη μας και δεν μας προστατεύει" ;


Να δεχτώ ότι οι άνθρωποι αλλάζουμε. Κάποιες φορές λίγο, κάποιες φορές πολύ, και κάποιες άλλες αλλάζουμε ριζικά. Όταν όμως, από την μια άκρη, πάμε στην άλλη, και οι δυο αυτές άκρες απέχουν χαοτικά, τότε κάτι περίεργο έχει συντελεστεί... Τι κάνει τους ανθρώπους να αλλάζουν τόσο; Η φύση τους; Οι συγκυρίες; Η ανάλυση των νεότερων δεδομένων με σκοπό να ταιριάζουν καλύτερα στα συμφέροντά τους; Η ανάλυση των παλαιότερων δεδομέων του πρότερου βίου, που αναδεικνύει το πόσο λάθος θεωρούσαν τα συμφέροντά τους τότε; Άγνωστο, και μαζί αβυσσαλέο το πεδίο των απαντήσεων...


Πώς γίνεται όμως, κάποτε να απλώνεις το δικό σου χέρι να βοηθήσεις, και αργότερα όχι μόνο να το μαζεύεις, αλλά και να κόβεις όλα τα χέρια που σου απλώνονται και ζητούν αυτά τώρα βοήθεια, όπως άλλοτε έκανες εσύ; Είναι μήπως το σύστημα, που σε ενσωματώνει; Και αν ναι, τότε υπήρξε ποτέ Καραγκιόζης, που αντιστάθηκε στο σύστημα και δεν ενσωματώθηκε σε αυτό; Υπάρχει αυτό το μοντέλο ζωής σαν καθημερινή πρακτική; Και αν υπάρχει τι προσφέρει; Και αν προσφέρει κάτι, πώς μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει και να προσφέρει αυτό το κάτι;

Πριν απαντήσουμε όμως αυτά τα ερωτήματα, οφείλουμε να ορίσουμε δύο έννοιες, αρχέγονες, κοσμοϊστορικές και πρωτογονοϊστορικές, ένα δίπολο που σμιλεύει την καταραμμένη ζωή του ανθρώπου από καταβολής, ακόμα, κόσμου. Ένα ταξινομικό δίπολο που, από το πρώτο-πρώτο κιόλας ταξίδι του ανθρώπου, κατά το οποίο περιδιάβαινε την λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, προερχόμενος από την Αφρική, και κατευθυνόμενος στην Ευρώπη, οράται με το ίδιο δέος μέσα από τα μεγάλα του μαύρα (=καρά) μάτια (=γκιόζ). Το δίπολο αυτό είναι το: σύστημα-Καραγκιόζης.






(Ο Έλληνας Καραγκιόζης)





(Ο Καραγκιόζης Έλληνας)




Το ανέκδοτο των Ελλήνων



Πιο ελληνικό ανέκδοτο, ειλικρινά, δεν έχω ακούσει. Σύντομο, αντιπροσωπευτικό, συμπυκνωμένο:



Ήταν δύο, ένας απαισιόδοξος και ένας αισιόδοξος, και συνομιλούσαν:


(Απαισιόδοξος) - Ρε, συ δεν πάει άλλο! Έχουμε πιάσει πάτο...

(Αισιόδοξος) - Κι όμως, πάει, πάει...


Κάθε μέρα που περνά στο νέο μου περιβάλλον, διαπιστώνω ότι πραγματικά έχω να μάθω πολλά καινούργια πράγματα! Δια βίου μάθηση, όχι αστεία... Εκπαίδευση για το πώς θα κάνεις να μην λειτουργήσει το σύστημα, για το πώς θα σπάσεις τα νεύρα του συνανθρώπου σου, για το πώς θα αφαιμάξεις τον άλλον, με το μικρότερο δυνατό κόστος, εκπαίδευση για το πώς να μην εκπαιδευτείς, αλλά για να παιδευτείς όσο δεν πάει...

Τώρα, αν θεωρήσεις, ότι προχτές για αστείο έλεγα σε μια νοσηλεύτρια πόσο χαίρομαι που διαπιστώνω ότι το σύστημα αυτό φαίνεται να μην έχει πάτο, και χτες άκουγα αυτό το ανέκδοτο, καταλαβαίνεται σε τι (τυχαία) κατάσταση βρίσκονται τα εντόσθιά μου... Και όποιος θέλει το πιστεύει και όποιος θέλει πάλι όχι.

Όπως και να έχει όμως, αδερφοί μου χριστιανοί, αισιοδοξία! Δεν έχει σημασία για τι πράγμα είσαι αισιόδοξος, αλλά απλά και μόνο ότι
είσαι! Αυτό είναι η πραγματικότητα! Η ελληνοχριστιανική πραγματικότητα, εδώ και 1700 περίπου χρόνια.


απόσπασμα από το "Τραγούδι της Γκιλοτίνας"
(από το δίσκο "Το Μεγάλο μας Τσίρκο")






Σ-Ο-Σ



Κάποιες φορές στις Σ-κιές, τούς πρέπει να σιωπούν.

Κάποιες άλλες στις Ο-μορφιές, τούς πρέπει να συγχωρεθούν.

Και κάποιες ακόμα, στις Σ-τιγμές, τους πρέπει να πονούν.



"Σκιές"
Μουσική: Ελένη Τσαλιγκοπούλου, Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου
Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Ερμηνεία: Ελένη Τσαλιγκοπούλου






Να έχουν ή να μην έχουν;



Μικρός, -αφελής ών- πίστευα ότι "κάτι είναι νόμος, επειδή είναι δίκαιο".


Μεγαλώνοντας, διαπιστώνω ότι "κάτι είναι δίκαιο επειδή είναι νόμος".


Βέβαια, διαπιστώνω ότι δεν διαπιστώνω και κάτι καινούργιο, καθώς πολλοί πριν από εμάς, είχαν πιάσει πρώτοι το μήνυμα:


"Σύνταγμα"
(απόσπασμα από το Μεγάλο μας Τσίρκο)




«Και καθεμιά εξουσία φτιάχνει τους νόμους κατά το δικό της συμφέρον, η δημοκρατία τους φτιάχνει δημοκρατικούς, η τυραννίδα τυραννικούς, το ίδιο και οι άλλες εξουσίες. Και θεσπίζοντας τους νόμους διακηρύχνουν ότι δίκαιο για όσους διατελούν υπό την εξουσία τους είναι το δικό τους, των εξουσιαστών, το συμφέρον, κι όποιον ξεστρατίζει από αυτό τον τιμωρούν, επειδή κατ’ αυτούς παραβαίνει το νόμο και διαπράττει αδικία. Αυτό λοιπόν εννοώ, καλέ μου άνθρωπε, όταν λέω ότι σε όλα τα πολιτεύματα δίκιο είναι το ίδιο πράγμα: ό,τι συμφέρει την κατεστημένη εξουσία. Αυτή έχει την ισχύ, κι έτσι για όποιον σκέπτεται σωστά δίκιο είναι παντού ένα και το αυτό: το συμφέρον του ισχυρότερου». (σελ. 59)

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το «Πολιτεία» Πλάτωνος, εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2002)



Σήμερα, φίλοι και αδέλφια, έχουμε την σπάνια συγκυριακή ευκαιρία να διαλέξουμε ποιό από τα δυο αυτά (νόμος ή δίκαιο) θέλουμε να κάνουμε το ισχυρότερο θεμέλιο της νέας μας κοινωνίας. Δυστυχώς, η ευκαιρία δίνεται με έναν κακό και βίαιο τρόπο, αλλά ας κρατήσουμε το θετικό: ότι η ευκαιρία δίνεται!

Δεν βρίσκεις κάθε μέρα συνθήκες νέας κοινωνικής αρχής. Η τελευταία που μπορώ να καταγράψω είναι επί χούντας. Τότε έγινε το αδιανόητο: η ανατροπή της ολιγαρχίας. Πώς έγινε κάτι τέτοιο; Με την ομαδική αντίσταση.


"Το μεγάλο μας τσίρκο"





Δυστυχώς όμως, δεν χρησιμοποιήθηκε αυτή η συγκυρία όπως θα έπρεπε και χάθηκε πολύτιμος χρόνος, ενέργεια και ζωές.

Λόγω λοιπόν, υποθεραπευθείσης συνταγματικής ασθένειας, η κοινωνία μας επανέρχεται σήμερα ασθμαίνοντας, σε σχεδόν κωματώδη κατάσταση, με κάκιστη πρόγνωση και με μηδενικές εφεδρείες.

Είναι λοιπόν, ώρα να δούμε εμείς τι ιατρικές υπηρεσίες μπορούμε να προσφέρουμε!

Κύριοι και κυρίες, ώρα για κοινωνικοπολιτική αναζωογόνηση.


Υ.Γ.: Θεωρώ το "Μεγάλο μας Τσίρκο", ένα από τα σπουδαιότερα και πιο ολοκληρωμένα έργα του ελληνικού πνεύματος.




Το χελιδόνι του σήμερα



Σήμερα, μια νέα μέρα άρχισε. Νέα διάθεση. Ομαδικό πνεύμα. Δυναμικότητα. Το είχαμε ρε παιδί μου, πώς το λένε;

Σήμερα, και η φύση το επιβεβαίωσε: μια νέα αρχή, που μυρίζει άνοιξη και στάζει χρυσοσταλίδες, μας έκλεισε το μάτι. Μα καθώς το έκλεισε, έσταξαν τα δάκρυά της και άγγιξαν το άυπνό μας πρόσωπο, σαν μια χαϊδεμένη υπενθύμιση ότι το χλωμό και το χρωματισμένο, το υποσχόμενο με το αναθεματισμένα υπενθυμιζόμενο, το νέο με το παλιό, το καυτό με το δροσερό, είναι τα πρωτογενή υλικά που σμιλεύουν τη φύση μας (τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική μας).

Σήμερα, όμως, η καρδιά μου χτυπούσε σταθερά και με βραδύτητα. Τίποτε δεν της τάραξε τα φυλλοκάρδια. Τίποτε δεν την συγκλόνισε. Τίποτε δεν την έκανε να εκτοξεύσει παλμούς και να φτάσει στο κόκκινο.

Για να δούμε αύριο... Ως τότε, εν αναμονή να κοπάσει η μπόρα.













"Why does my heart feel so bad"
Moby




Υ.Γ.: Ζητώ συγνώμη από το χελιδόνι που το φωτογράφισα χωρίς την άδειά του. Ίσως αν με κοιτούσε και αυτό, να έβλεπε τα ίδια χρώματα που είδα και εγώ όταν το κοιτούσα: πολύ μαύρο και λίγο άσπρο...


28 χρόνια αγαπώ... να πληγώνω!



Σήμερα που είναι τα γενέθλειά μου, κάνω δώρο στον εαυτό μου αυτήν την ερώτηση:

"Have you ever really love o woman?"
Bryan Adams






Συνειδητοποιώ, ότι η απάντηση τείνει να έχει μάλλον αρνητικό πρόσημο... Συνεπώς, δεν νομίζω να ξανακάνω εύκολα σχέση με γυναίκα. Όχι, φυσικά γιατί προτιμώ τους άνδρες, αλλά γιατί δεν αντέχω να πληγώνω για μια ακόμα φορά, γυναίκα... Δεν αντέχω να νοιώθω τα δάκρυά της... Δεν αντέχω να ξέρω ότι μου έδωσε τα πάντα από τη ζωή της -την ίδια τη ζωή της πιο σωστά- και εγώ να συρρικνώνομαι στην ασυνείδητη εγωτικότητά μου... Δεν αντέχω άλλο να μου αφιερώνουν κάποια πλάσματα αυτό το τραγούδι και εγώ να μην έχω να τους απαντήσω κάτι που θέλουν τόσο πολύ να ακούσουν...


28 χρόνια πέρασαν και έφτασα εκεί από όπου ξεκίνησα: στη μοναχική αρχή...


Τρελή πρόοδος, μιλάμε! Μπράβο μου.








Τσίρκο Medrano, έτσι για να γουστάρουμε!




Εργάζομαι σε έναν χώρο με πολλά προβλήματα. Άλλα μικρά και άλλα μεγαλύτερα. Ξέρω ότι σε όλους τους χώρους υπάρχουν προβλήματα. Όμως εδώ καταγράφω και ένα ακόμα στοιχείο, που κάνει ακόμα πιο δύσκολη την επίλυσή τους: την οκνηρή αδιαφορία που μερικές φορές αγγίζει τα όρια της εγκληματικής αδιαφορίας.

Και ας φέρω μερικά παραδείγματα, έτσι για να γουστάρουμε:


1.
Με το που σκάω μύτη στο νοσοκομείο, ήδη από την πρώτη ημέρα, μου ανέφεραν οι συνάδελφοι ειδικευόμενοι, με μερικούς από τους οποίους ήμουν και συνάδελφος φοιτητής (οπότε τους ξέρω και από την καλή και από την ανάποδη), ότι το επίδομα εφημεριών (δηλαδή ο μισθός για τις εφημερίες), είναι τσεκουρεμένο, και ότι μας κλέβουν περίπου 20 ευρώ κάθε μήνα, και ότι κάτι πρέπει να κάνουμε επιτέλους και πρέπει να πάμε σε δικηγόρους και δεν μπορεί αυτή η κατάσταση να συνεχίζει εδώ και 1 χρόνο έτσι... Με λίγα λόγια, ενώ το επίσημο επίδομα για τις 7 εφημερίες τον μήνα είναι 714 ευρώ, τα παιδιά πληρώνονταν εδώ και ένα χρόνο 694 ευρώ για τις 7 εφημερίες.

Δεν παίρνω θέση εξαρχής. Παρά μιλάω με την υπεύθυνη μισθοδοσίας, η οποία μου εξηγεί ότι πληρωνομόαστε 694 ευρώ εφημερίες, διότι οι ώρες καθημερινής εφημερίας μας είναι 16 και όχι 17 ώρες, και αυτό συνεπάγεται από το γεγονός ότι το καθημερινό μας ωράριο θεωρείται 8ωρο και όχι 7ωρο.

- Πώς αποδεικνύεται αυτό; την ρωτώ.
- Από τον ισχύοντα νόμο, μου απαντά.
- Μπορώ να τον δω; ξαναρωτώ.
- Βεβαίως, μου λέει, και μου δείχνει τον κάτωθι νόμο (νόμος 3754/2009):




Μου εξηγεί ότι επειδή στην πρώτη παράγραφο του Άρθρου 1 του συγκεκριμένου νόμου διαχωρίζονται ρητώς οι νοσοκομειακοί ιατροί (δηλαδή οι επιμελητές-ειδικευμένοι ιατροί) από τους πανεπιστημιακούς και από τους ειδικευόμενους, στην πρώτη παράγραφο του Άρθρου 2 που μιλά για το 7ωρο ωράριο, αναφέρεται μόνο στους νοσοκομειακούς ιατρούς, άρα όχι στους ειδικευόμενους. Συνεπώς το ωράριο των ειδικευόμενων είναι αυτό που ίσχυε με τον προηγούμενο νόμο, δηλαδή 8ωρο.

- Είστε σίγουρη; την ρωτάω.
- Απόλυτα, μου λέει. Είμαι διοικητικός υπάλληλος πάνω από 30 χρόνια.
- Ναι, αλλά στην αρχή της δεύτερης παραγράφου του Άρθρου 1 μιλάει ότι "ο παρών νόμος αφορά το σύνολο του ιατρικού προσωπικού του κλάδου ΕΣΥ", και το Άρθρο 1 προηγείται του Άρθρου 2, οπότε ό,τι περιγράφεται στα επόμενα του Άρθρου 1 άρθρα, υπόκειται σε αυτά που λέει το Άρθρο 1, άρα και ότι τα επόμενα γραφόμενα στον νόμο επηρρεάζονται από τα προηγούμενα γραφόμενα. (μάλλον πρέπει να την άφησα σέκο, γιατί τη είδα ότι ανοιγόκλεινε τα μάτια της για κανα δίλεπτο...).
- Δεν νομίζω κύριε Τρογκάνη, μου απαντά. Το λέει ξεκάθαρα, κοιτάξτε... και φτου και από την αρχή να μου λέει ότι άλλοι είναι οι νοσοκομειακοί ιατροί και άλλοι οι ιατροί του νοσοκομείου...

Οκ, λέω στον εαυτό μου, θα το ψάξω αλλιώς, όπως ξέρω εγώ.

Τι κάνω λοιπόν; Σκέφτομαι να ρωτήσω κατευθείαν τον συντάκτη αυτού του νόμου, δηλαδή το Υπουργείο Υγείας, για το τι εννοεί ο ποιητής, ή αλλιώς για το ποιό είναι το ωράριο των ειδικευόμενων ιατρών!

Αυτό, όπως καταλαβαίνεται στην Ελλάδα, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Οπλίστηκα όμως με υπομονή και άρχισα το ψάξιμο. Για περίπου μια εβδομάδα τηλεφωνούσα καθημερινά και επί ώρες (κυριολεκτικά...) στα παρακάτω τηλέφωνα του Υπουργείου:

2105232821
2105232822
2105232823
2105232824
2105232825
2105232826
2105232827
2105232828
2105232829
2105249011
2105249012
2105249013
2105249014
2105249015
2105249016
2105249017
2105249018
2105249019
2105231910
2105223830
2105225997
2105239328
2105235453
2105226453
2105237384

Καμιά βδομάδα μετά, κάποιος επιτέλους απάντησε (μέχρι τότε, όλες οι γραμμές μιλούσαν)! Φυσικά, άρχισε νέος κύκλος εσωτερικών τριψήφιων τηλεφώνων, συνδέσεων από γραφείο σε γραφείο και από (άσχετο) προϊστάμενο σε (ακόμα πιο άσχετο) προϊστάμενο και τανάπαλιν και τούμπα και ξανά κωλοτούμπα... Εγώ όμως εκεί, υπομονετικός όσο δεν πάει! Κάποια στιγμή, πρέπει να ήταν μετά δυο εβδομάδες, βρήκα κάποια κυρία, που δεν ήταν μεν η αρμόδια, όπως μου εξήγησε, αλλά θα προσπαθούσε να προωθήσει το θέμα μου και να μου απαντήσει κάποιος για το πιο είναι επιτλέλους το επίσημο ωράριο εργασίας των ειδικευόμενων ιατρών της χώρας...

Να μην σας τα πολυλογώ, σήμερα μου ήρθε η απάντηση από το Υπουργείο. Ιδού:



Τα συμπεράσματα δικά σας. Αύριο, θα βγάλω και εδώ τα δικά μου, όταν τρίβω αυτό το έγγραφο στα μούτρα της κυρίας που είναι υπεύθυνη για τα διοικητικά μας θέματα και για τα θέματα της μισθοδοσίας.


Αξίζει όμως να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις:

α) Αυτή η κυρία -κυράτσα- αποδείχτηκε ότι δεν μπορούσε να ερμηνεύσει το νόημα κάποιων λέξεων. Με άλλα λόγια, δεν μπορούσε να αντιληφθεί επακριβώς ένα δημόσιο κείμενο. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω, αν δεν θέλω να είμαι κακός και κακοπροαίρετος, είναι ότι αυτή η γυναίκα έδωσε πανελλήνιες με το παλιό σύστημα, τότε δηλαδή που στο μάθημα της έκθεσης έγραφες και έγραφες και έγραφες, και όσα περισσότερα έγγραφες τόσο το καλύτερο, ακόμα και αν κανείς δεν καταλάβαινε τι έγγραφες... Στη δική μου εποχή (που να πω την αλήθεια, μου φαίνεται τόσο μακρινή τώρα πια), εμείς είχαμε και έκθεση, αλλά έπιανε μόνο το 50% του βαθμού. Το υπόλοιπο έβγαινε από ερμηνεία λέξεων, από νόημα δοθέντος κειμένου, από ασκήσεις τύπου συνώνυμα-αντώνυμα, από ασκήσεις έκφρασης, απο ερμηνεία και σύνθεση νοημάτων, από κριτική και συγκριτική κειμένων... Τι να πω; Μάλλον, το παλαιότερο σύστημα δεν προσέφερε και πολλά στους μεγαλύτερούς μας όσον αφορά την αντίληψη νοήματος... Και ξέρετε, μεγαλύτερη σημασία πιστεύω ότι έχει να πιάνεις το νόημα...

Όπως και να έχει όμως κυρία μου -κυράτσα μου-, δεν μπορείς, την στιγμή που υπάρχει θέμα και αμφισβήτιση σε ένα σημείο του νόμου, σαν αρμόδια για να το επιλύσεις, να πάρεις το φάκεν υπουργείο και να κάνεις αυτό που έκανα εγώ; Δεν μπορείς να απευθυνθείς σε κάποιον πιο ειδικό και να σου λύσει την απορία αν ο ιατρός του νοσοκομείου είναι ο νοσοκομειακός ιατρός;


β) Έχω να πω όμως κάτι και για τους συναδέλφους μου, που έχω την εντύπωση ότι δεν άλλαξαν σχεδόν καθόλου από όταν ήμασταν φοιτητές. Την ίδια βλακεία, κινδυνολογία και απραξία κουβαλούν. Μεγάλα λόγια και πολλές πορδές για να βάψουν αυγά... Δικηγόρους και ψεύτικη επαναστατικότητα, μα ουσία μηδέν. Τσάμπα μαγκιά, ή αλλιώς, μαγκιά-κλανιά-και-κωλοφιλιστρίνι, που λέν και στο χωριό μου, και αποτέλεσμα μηδέν! Καλά ρε παιδιά, μιλάτε για εξωτερικές δυνάμεις ενίσχυσης, δικηγόρους και κουραφέξαλα, ενώ θα μπορούσατε κάλλιστα να ψάξετε μόνοι σας την λύση. Τι να πώ; Εξηγούνται πολλά από την δική μας την απραξία και σκουντράδα για την κατάντια μας. Ειδικά μάλιστα όταν μερικοί από τους συναδέλφους ανήκαν στα ΕΑΑΚ και οι άλλοι μισοί στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚΛΜΝΞΠΡΣΤ, αντιλαμβάνεστε ότι είχαν, έχουν και με βεβαιότητα θα εξακολουθούν να έχουν, την αδιαφορία και την ανικανότητα να πράξουν. Θα παραμείνουν ρήτορες της πορδής! Μπράβο μας, λοιπόν αγαπητοί συνάδελφοι. Καλά κάνουν και μας γαμάνε πατόκορφα όλοι τους!



2.
Κάποιες φορές, εφημερεύουμε στα ΤΕΠ χωρίς ειδικευμένο ιατρό, που στην πράξη σημαίνει χωρίς Γενικό Ιατρό (δηλαδή ιατρό με τίτλο ειδικότητας Γενικής Ιατρικής). Δηλαδή, μόνοι μας ΠΑΝΤΕΛΩΣ, και Άγιος ο Θεός, ή Άγιος ο Σπυρίδωνας, που είναι και τοπικός Άγιος και τον επικαλούνται πολύ συχνά οι ντόπιοι, λες και θα τους ακούσει, τρομάρα μας... Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την κάτωθι εγκύκλιο (αρ.πρωτ. 439 της 20/9/2006 του Υπουργείου Υγείας) που μιλά για το ρόλο και τη θέση των επιμελητών στα ΤΕΠ:



Τι κάνουμε εμείς λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις; Μάλλον, τον σταυρό μας (και αυτοί που πιστεύουν ότι θα πιάσει, και αυτοί που πιστεύουν ότι δεν θα πιάσει...) και άντε και κανά τέτοιο έγγραφο, έτσι για να δηλώνουμε παρόντες:


Αποτέλεσμα; Να πεθαίνει κόσμος έτσι για πλάκα, χωρίς να γίνεται αντιληπτό για ποιό λόγο πεθαίνει... Δεν βαριέσαι, υπάρχει και υπερπληθυσμός στον πλανήτη, μην το ξεχνάμε, κάποιος επιτέλους πρέπει να δώσει λύση.



3.
Όλες τις μέρες που είμαι στην κλινική, εμφανιζόταν πότε ο ένας και πότε ο άλλος επιμελητής, από τους δυο, όλους και όλους που έχουμε στην κλινική μας (Β' Παθολογική). Δεν τα πήγαιναν και πολύ καλά οι δυο τους. Επικοινωνούσαν με σημειώματα. Θα με ρωτήσετε, πώς γίνεται να επιβιώνει μια κλινική με συνεννόηση μέσω σημειωματαρίου... Θα σας απαντήσω πολύ απλά: δεν γίνεται!

Όμως υπάρχουν και χειρότερα, αν νομίζατε ότι είχαμε πιάσει πάτο σαν κλινική: η μια επιμελήτρια, ασθένησε προχτές, και πήρε κάποιες μέρες αναρρωτική άδεια. Ο σύζυγός της, ο οποίος είναι συνάδελφος ιατρός και εργάζεται στο ίδιο νοσοκομείο, αλλά σε άλλο τμήμα, ήρθε σήμερα να ζητήσει από τον δεύτερο επιμελητή μας, που εκτελεί χρέη διευθυντή κλινικής, ενώ δεν είναι Διευθυντής, να υπογράψει την αναρρωτική άδεια της γυναίκας του. Μάλλον ζήτησε και κάποιες μέρες παραπάνω, πχ αντί για 5, ζήτησε 10. Ο άλλος φαίνεται ότι δεν δέχτηκε αυτήν την πρόταση και αντέδρασε. Αποτέλεσμα; Μετά από φωνές στο γραφείο του, που είναι δίπλα στο δικό μας γραφείο, βγαίνουμε και βλέπουμε τον έναν (τον σύζυγο της επιμελήτριας) να φεύγει με ματωμένη γροθιά και τον άλλον (τον επιμελητή που εκτελεί χρέη διευθυντή) να βγαίνει με σπασμένα γυαλιά, με ματωμένο πρόσωπο, με μπλαβί μάτι, με 4-5 θλαστικά τραύματα στην κεφαλή, και να φωνάζει ότι θα κάνει μήνυση και κάποιος ας καλέσει επιτέλους την αστυνομία...

Σουρεάλ καταστάσεις... Ακολούθησαν, μηνύσεις, αυτόφωρο, φωνές, κακό, ασφαλιστικά μέτρα... Και φυσικά, αναρρωτική άδεια και για τον ίδιο τον επιμελητή που τις έφαγε... και η άδεια μάλλον θα είναι πάνω από 2-3 μήνες, καθότι η βλαμμένη από το συμβάν (μόνο;) ψυχική υγεία του, είνα ένα ισχυρό χαρτί τη σήμερον ημέρα, για να μην δουλεύεις!

Αποτέλεσμα; Η κλινική μας πλέον παραμένει και επίσημα ακέφαλη! Θα πεθαίνει κόσμος, αλλά θα γνωρίζει τουλάχιστον τους λόγους για τους οποίους θα πεθαίνει: επειδή δεν υπάρχουν ειδικευμένοι ιατροί.

Ουφ, κάτι είναι και αυτό, μην ζητάμε πολλά εν μέσω κρίσεως...


Εμείς, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σαν ειδικευόμενοι, είναι εκτός από τους σταυρούς (στους οποίους πλέον όλοι πιστεύουμε ότι μπορεί να πιάσουν, επί παραδείγματι όταν με ρώτησε ένας ασθενής ποιός θα του δώσει το σημερινό εξιτήριο, του απάντησα εντελώς φυσικά και ανερυθρίαστα: ο Άγιος Σπυρίδωνας!), να κυκλοφορούμε και με κάμποσες σκελίδες σκόρδα στις τσέπες και στους λαιμούς... Και άντε να συντάξουμε και κανά τέτοιο χαρτί, χωρίς φυσικά να ιδρώνει κανενός το αυτί:







Πόση ξεφτίλα ακόμη ρε παιδιά; Και κυρίως, για ποιούς; Για κάποιους κυρίους που έπρεπε, αντί παντελόνια να φορούν κιλότες;


"Αν λοιπόν κάποιος υποστηρίζει ότι δικαιοσύνη είναι να αποδίδει κανείς στον καθένα ό,τι του οφείλεται, και εννοεί με αυτό ότι ο δίκαιος οφείλει από τη μια να βλάπτει τους εχθρούς κι από την άλλη να ωφελεί τους φίλους, δεν ήταν σοφός όποιος το 'πε αυτό. Γιατί δεν έλεγε πράγματα σωστά: σε καμιά περίπτωση δεν προέκυψε ότι είναι δίκαιο να βλάπτεις - τον οποιοδήποτε." (σελ. 51, μιλάει ο Σωκράτης)

"Άκου τότε, είπε. Υποστηρίζω ότι το δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά το συμφέρον του ισχυρότερου! Μα γιατί δεν επικροτείς αυτή την απάντησ; Δεν έχεις τη διάθεση να το κάνεις." (σελ.57, μιλάει ο Θρασύμαχος)

(αποσπάσματα από το νέο βιβλίου που -επιτέλους- ξεικίνησα να διαβάζω: "Πολιτεία" του Πλάτωνα, εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2002, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)