Είναι μια νέα προσπάθεια συνάντησης των πνευμάτων κάτω από το φως του έναστρου βραδινού ουρανού, τις ώρες που βγαίνουν οι νεράιδες και τα παραμύθια φαίνονται αληθινά...
Για τη νέα χρονιά να σας ευχηθώ με μια (αντι)παραβολή (όπως τα αντιδάνεια ένα πράμα):
"Στην κόλαση υπάρχει ένα μεγάλο τραπέζι γεμάτο φαγητά, κρασιά και κεριά, αλλά κυριαρχεί μια παγωμάρα. Οι άνθρωποι που κάθονται γύρω από το τραπέζι είναι χλωμοί και κάτισχνοι, και πανοτύ ακούγεται μια κακοφωνία από θρήνους και φωνές. Αντί για χέρια έχουν πολύ μακριά ραβδιά, τα οποία τους εμποδίζουν να φέρουν το φαγητό στο στόμα τους. Όσο κι αν προσπαθούν, είναι μάταιο. Έτσι, μένουν όλοι πεινασμένοι, παρά την ποσότητα των φαγητών που είναι απλωμένα μπροστά τους.
Στον παράδεισο, το σκηνικό είναι παρόμοιο. Υπάρχει πάλι το μεγάλο τραπέζι με τα φαγητά και τα κεριά, αλλά εδώ γύρω από το τραπέζι κάθονται χαρούμενοι άνθρωποι και γελούν. Τραγουδούν και τρώνες. Η ατμόσφαιρα είναι ζεστή και γεμάτη ζωντάνια, και όλοι απολαμβάνουν το φαγητό, το κρασί και την παρέα. Η ειρωνεία είναι ότι και εκείνοι έχουν πολύ μακριά ραβδιά αντί για χέρια, αλλά αντί να προσπαθούν να βάλουν το φαγητό στο δικό τους στόμα, ταΐζουν ο ένας τον άλλον. Σε αυτή την απλή μεταφορά, μια αλλαγή στην οπτική γωνία -η αντικατάσταση του "εγώ" με το "εμείς" μετέτρεψε την κόλαση σε παράδεισο."
(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το εξαιρετικό για νέους γονείς βιβλίο "Γιατί οι Δανοί μεγαλώνουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο" των Jessica Joelle Alexander και Iben Dissing Sandahl, σελ 148, εκδ Διόπτρα, 2017)
Τα σχόλια δικά σας (και τα σχολιανά, δικά μου).
Υγιαίνετε και Ομορφαίνετε (τον κόσμο και τον εαυτό σας).
Η αγγλική γλώσσα έχει πιστεύω κάποιες φορές μια οικονομία και μια συμπύκωνση στα νοήματά της σπουδαία. Οφείλουμε να το παραδεχτούμε και να το αναγνωρίσουμε.
Βρήκα τις παρακάτω σκέψεις (αμφιβόλου πατρότητος προς το παρόν, άλλοι λένε του Σαίξπηρ, άλλοι του Πικάσο, άλλοι του ψυχίατρου David Viscot), ως μια φοβερή συμπύκνωση νοημάτων της ανθρωπότητος. Κάτι σαν έναν αστέρα νετρονίων, ένα φιλοσοφικό πάλσαρ, που εκτοξεύει ενέργεια διάχυτα και παλλόμενα, σχεδόν καρδιακά θα λέγαμε (όπως ένας φίλος καρδιακός):
"The meaning of life is to discover your gift.
The work of life is to develop it.
The purpose of life is to give your gift away."
Σε ελεύθερη (δική μου) μετάφραση θα λέγαμε:
"Το νόημα της ζωής σου είναι να ανακαλύψεις το δώρο σου.
Το έργο της ζωής σου είναι να το αναπτύξεις.
Ο σκοπός της ζωής σου είναι να το χαρίσεις στους υπόλοιπους."
Και για αυτούς που δυσκολεύονται ειδικά σήμερα με τη δεύτερη πρόταση, αυτή της δουλειάς και του έργου (για τους Έλληνες μιλώ, με ιδιαίτερες επιδόσεις στην α-εργία), θα τους πρότεινα κάτι άλλο, πιο απλό, δια στόματος ενός μεγάλου Έλληνα ποιητή με τεράστιο έργο στα ψυχογραφήματα και δη του ελληνισμού, ο οποίος πριν από 110 χρόνια, το 1913 έγραφε ετούτους εδώ τους στίχους, τους οποίους αξίζει να βλέπουμε, για να μην τους ξεχνούμε, ζωγραφισμένους σε όλους τους τοίχους της ζωής μας (ορατούς και αόρατους...):
Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
Για να μην χάσουμε όμως και τη γήινη πραγματικότητα, πέρα από τη συμπαντική (βέβαια, η γήινη είναι τμήμα της συμπαντικής), δείτε και το δεύτερο επεισόδιο της σειράς COSMOS:
Και μετά από από όλα αυτά, επίσης αναφωνώ μια κρητική μαντινάδα:
"Μόνο τη φύση ζηλεψα που με εντυπωσιαζει,
ό,τι στον κόσμο γεννηθεί, το ένα τ' άλλου δεν μοιάζει..."
Αυτό, σαν απάντηση στη συστηματική ομογενοποίηση των καιρών μας που τσαλαπατά κάθε τι πραγματικά διαφορετικό, στο όνομα της (απραγματοποίητης) προστασίας της διαφορετικότητας!! Μιλάμε η παράνοια στο έπακρον... ή μάλλον μιλάμε για μια διαφορετική διαφορετικότητα που οφείλουμε από καθαρό σεβασμό να προστατεύσουμε ως συνεχιστές της γήινης ζωής...
Πολλές φορές ενσκύπτοντας στην καθημερινότητα και αναλογιζόμενος την πραγματικότητα γύρω μας, απορώ πώς μπορεί να τα χωρέσει όλα όσα γίνονται, ο ανθρώπινος νους.
Είναι όμως φορές, που σηκώνω το βλέμμα ψηλά και τότε βλέπω μια άλλη πραγματικότητα την οποία σίγορα δεν μπορεί να τη χωρέσει ο ανθρώπινος νους.
Δείτε το παρακάτω πρώτο επεισόδιο της ανανεωμένης σειράς COSMOS με τον Neil deGrasse Tyson και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Και μετά από όλα αυτά, αν μου ζητούσαν με μια μόνο φράση να περιγράψω τη θέση του ανθρώπου στην "πραγματική" πραγματικότητα, τότε θα ανατύπωνα με υπερηφάνεια, την πάνσοφη γνωστή λαϊκή ρήση:
"έκανε η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο...!!"
(δεν χρειάζονται νομίζω εξηγήσεις ποιος είναι η μύγα και ποιος όλος ο κώλος!)
Τι μπορεί να κάνει κανείς με το παιδί του και με αυτά τα στοιχεία που έχει ένα τραπέζι...;
Φλούδες καρπουζιού
Μπανάνα
Καρφιά
Σπάγγο
Καλαμάκια
Ψαλίδι
Μαχαίρι
Χαρτόνι
Ζελοτέιπ ρέινμποου
Και μια γάτα (Άρια, το όνομά της)
Μπορεί να πετάξει τις φλούδες στα σκουπίδια, να δώσει τη μπανάνα στο παιδί του, να απομακρύνει τα καρφιά, το μαχαίρι και το ψαλίδι από το παιδί ως επικίνδυνα, να βάλει τα καλαμάκια στον καφέ του και να δώσει τον σπάγγο στη γάτα του να παίξει... Και έτσι, θα είναι όλοι χαρούμενοι σε αυτήν την οικογένεια. Κάτι όμως δεν κολλάει εδώ... Λείπει η δημιουργικότητα της οικογένειας...
Και ο λόγος είναι, επειδή λείπει το ζελοτέιπ, ή αλλιώς, εκείνο το στοιχείο που μπορεί να τα κολλήσει όλα τα προηγούμενα και να προσφέρει μικρές μαγικές δημιουργίες... και μαζί όμορφα μικρά ταξίδια σε κόσμους φανταστικούς...
Που ειδικά, σαν πέσει το βραδάκι, κάθεσαι ήρεμος να ξαποστάσεις και τους ακούς...
Όλα αυτά φαίνονται πιο μαγικά.
Ακούς τον παφλασμό της θάλασσας της Αγάπης,
Βλέπεις τα Κίτρινα Δελφίνια να βουτάνε σε κόσμους αέρινους
και να ακολουθούν το καράβι της Ψυχής σου,
Νιώθεις Πράσινα σκαριά να διασχίζουν τους Ωκεανούς της γεύσης,
Μα πάνω απ' όλα, νιώθεις το αστρικό φως στα μάτια του παιδιού σου.
Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της οικογένειας, τότε τι είναι;
Υ.Γ.: Το μόνο στοιχείο που δεν χρησιμοποιήθηκε από την αρχική εικόνα, είναι η γάτα... Είπαμε να την αφήσουμε να ξεκουραστεί και να ονειρευτεί μαζί μας ότι πιάνουμε και της προσφέρουμε να φάει πολλά πολλά ψάρια...
Είναι τα μικρά ανθρώπινα, καθημερινά χαρακτηριστικά τους, δηλωτικά όμως μιας μεγάλης αγωνίας. Μικροί Άνθρωποι, Μεγάλες Αναζητήσεις. Όπως λέμε, Μικροί Τόποι, Μεγάλα Ζητήματα (για να θυμηθώ ένα υπέροχο βιβλίο ανθρωπολογίας).
Μιας αγωνίας για αλλαγή. Για νέα Ζωή. Για επανάσταση με το τότε κατεστημένο. Μιας κάποιας επανάστασης απέναντι σε ένα κάποιο κατεστημένο.
Και έρχεται μετά ο καλλιτέχνης Γκαίτε και σχολιάζει:
"Όπου υπάρχει πολύ φως, η σκιά είναι εντονότερη", για να περιγράψει ακριβώς αυτό που συμβαίνει σήμερα, δηλαδή, το τόσο "φως" που πιστεύουμε ότι έχουμε ρίξει σε όλες τις πλευρές της ζωής μας (επιστημονικά, ψυχολογικά, πολιτικά) ενώ ταυτόχρονα και παραλλήλως, ο σκοταδισμός που μας επισκιάζει γύρω μας είναι τόσο βαθύς, η άγνοια και η ανεγκεφαλιά του κόσμου τόσο απύθμενη...
Συνεχίζουμε να σκοτώνουμε ανθρώπους, συνειδήσεις, όνειρα, ταλέντα. Είτε από υπερβολική αφυδάτωση ευκαιριών (στις πολύ φτωχές χώρες), είτε από υπερβολική ενυδάτωση - υπερβολικό βομβαρδισμό πληροφοριών (στις πολύ πλούσιες χώρες).
Αλήθεια, τι έχουμε μάθει από την Ιστορία ως τώρα;
Και κάπου εδώ έρχεται ένας άλλος ποιητής ο Ναζίμ Χικμέτ για να απαντήσει με το ποίημα του:
"Το κορίτσι της Χιροσίμα"
“Εγώ είμαι που χτυπώ την πόρτα σας
Εδώ ή αλλού χτυπάω όλες τις πόρτες
Ω μην τρομάζετε καθόλου που ‘μαι αθώρητη
κανένας μια μικρή νεκρή δεν μπορεί να δει
Εδώ και δέκα χρόνια εδώ καθόμουνα
στη Χιροσίμα ο θάνατος με βρήκε
κι είμαι παιδί τα εφτά δεν τα καλόκλεισα
μα τα νεκρά παιδιά δεν μεγαλώνουν.
Πήραν πρώτα φωτιά οι μακριές πλεξούδες μου
μου καήκανε τα χέρια και τα μάτια
Όλη όλη μια χουφτίτσα στάχτη απόμεινα
την πήρε ο άνεμος
κι αυτή σ’ ένα ουρανό συννεφιασμένο
Ω μη θαρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα
Κανείς εμένα δεν μπορεί να με γλυκάνει
γιατί το παιδί που σαν εφημερίδα κάηκε
δεν μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει
Εγώ είμαι που χτυπώ την πόρτα σας, ακούστε
με
φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας
έτσι που τα παιδάκια πια να μην σκοτώνονται
και να μπορούν να τρων τις καραμέλες.”
(απόδοση στα ελληνικά Γιάννης Ρίτσος)
Για να μελοποιηθεί και να αποδοθεί στα αγγλικά ως το παρακάτω γνωστό τραγούδι:
"I come and stand at every door"
Απόψε, κάλεσα εδώ στο blog μου σπουδαίες προσωπικότητες:
έναν Ρώσο (Λένιν) που όντας άνθρωπος μετά θάνατον θεοποιήθηκε από τους ανθρώπους ως ίσως ο πιο σπουδαίος κομμουνιστής,
έναν Εβραίο (Χριστό) που όντας θεός ανθρωποποιήθηκε για να φτάσει ως τους ανθρώπους και να πεθάνει για αυτούς,
έναν Άραβα (Μωάμεθ) που όντας άνθρωπος έγινε προφήτης ενός θεού που συνεχώς εξαπλώνεται,
έναν Τούρκο (Χικμέτ) που οι Τούρκοι τον εκδίωξαν,
έναν Γερμανό (Γκαίτε) που ήταν φιλέλληνας και ελάχιστοι έλληνες τον έχουν διαβάσει,
έναν Έλληνα μεταφραστή (Ρίτσο) που ήταν κομμουνιστής.
Όλοι τους με κάποιον περίεργο τρόπο, συγγενεύουν και τις λέξεις αυτοπροσδιορισμού τους ανακατεύουν...
Για το τέλος, αποφάσισα να καλέσω και ένα ουγγρικό πρόσωπο που έχει κάτι να μας πει επαυτού (και επαυτών των προσωπικοτήτων) και να μας περιπλέξει περαιτέρω την κατάσταση της ακαταστασίας μέσα στο μυαλό μας περί τίτλων και αυτοπροσδιορισμών.
Μα για το πολύ τέλος, θέλω να καλέσω στο βήμα έναν Αμερικανό καθητητή, τον Ίρβιν Γιάλομ που πιστεύει ότι:
"Η Ζωή δεν έρχεται με νόημα. Πρέπει να εφεύρουμε εμείς το νόημα και μετά να... ξεχάσουμε ότι το έχουμε εφεύρει!"
Τα είπε όλα ο παίκτης... Τα διέλυσε και τα συνέθεσε όλα σε δυο προστάσεις.
Τι να πεις τώρα στο 7χρονο κορίτσι του τραγουδιού, που στέκεται άγρυπνο και σε ρωτά για τα όνειρά σου...;
Δεν αναφέρομαι στο χρώμα των προσώπων ή του δέρματος.
Μα στο χρώμα της ζωής.
Της ανθρώπινης.
Της ζώσας εμπειρίας.
Και μην μου πείτε ότι το κυρίαρχο χρώμα γύρω μας είναι άλλο, από εκείνο το σκούρο, το σκοτεινό...
Φυσικά, υπάρχουν οι αναλαμπές.
Φυσικά, υπάρχει το φως.
Μα το φως, ιστορικά, φυσικά, αστροφυσικά και κοσμολογικά, ΠΑΝΤΑ ήταν ελάχιστο και το ζοφερό σκοτάδι ήταν το κυρίαρχο.
Γιατί να γίνεται κάτι διαφορετικό εντός και εκτός του ανθρώπου; Από πού πηγάζει αυτή η ψευδαίσθηση;
Πάντα το φως ελάχιστο και το σκοτάδι απύθμενο. Μα αυτό το ελάχιστο φώτιζε το απύθμενο και το έκανε πιο φιλικό, λιγότερο φοβιστικό, πιο βελούδινο μαύρο θα έλεγε κανείς...
Μέσα από αυτό το ελάχιστο, είδαν και διέπρεψαν οι μέγιστοι των ανθρώπων.
Μέσα από αυτό το ελάχιστο, εμπνεύστηκαν και πραγματοποιήθηκαν τα μέγιστα των ανθρώπων.
Δεν εκπλήσσομαι λοιπόν, που τα πάντα γύρω μας είναι σκοτεινά. Πάντα έτσι ήταν. Μια φίλη, αναρωτιέται γιατί μένουμε έτσι απαθείς, τι θα πούμε στα παιδιά μας μελλοντικά για αυτήν τη σιωπηλή συνενοχή στην καταστροφή της ζωής μας... Πιστέψτε με, η Γη ιστορικά έχει γνωρίσει πολύ μεγαλύτερες ξεριζώσεις κάθε έννοιας ζωής από τους ίδιους τους ανθρώπους και έχει επιβιώσει. Μην σας πω ότι βλέποντας την Ιστορία γίνομαι λίγο πιο αισιόδοξος... Όχι αισιόδοξος ότι θα αλλάξουν πολλά και σύντομα, αλλά ότι όσο υπάρχουν αυτές οι μικρές, οι ελάχιστες φλογίτσες στα στήθη των ανθρώπων (και είναι εντυπωσιακό όταν τις ανακαλύπτεις μέσα σου ή μέσα στον συνάνθρωπό σου), τότε αυτός ο κόσμος μπορεί να συνεχιστεί, αργά και βασανιστικά όπως κάνει μέχρι τώρα.
Και αυτή η διαδρομή είναι που μας έχει δώσει σπουδαία στολίδια ως παραδείγματα ζωής για να διαβάσουμε, να γνωρίσουμε, να ξεστραβωθούμε και να εμπνευστούμε.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και ο Σωκράτης, που αν θυμηθούμε ότι είχε πει πως:
"Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός δοχείου, αλλά το άναμμα μιας φλόγας"
καταλαβαίνετε ότι αυτό το άναμμα μιας φλόγας είναι που πρέπει να συνεχίσει να συμβαίνει ώστε να συνεχίσει να φωτίζει τα σκοτάδια μας. Αυτή η έμπνευση, αυτή η ενέργεια της μεταλαμπάδευσης, της μεταδοτικής (πανδεμικής σχεδόν) ασθένειας να είσαι φάρος μέσα στο ζόφος (γιατί πρόκειται για αληθινή ασθένεια που σου τρώει τα σωθικά, σε συν-θλίβει, σε λιώνει και σε καίει πρώτα απ' όλους εσένα που με το φλεγόμενο σου σώμα φωτίζεις τους γύρω σου), αυτή η έμπνευση λοιπόν, είναι που πρέπει να διαφυλαχτεί σαν φυλαχτό στο στήθος μπροστά από το μέρος της καρδιάς...
Αν συνεχίζει αυτή η φωτίτσα και αν μεταλαμπαδευτεί, τότε θα επέλθει αυτό που ένας άλλος μεγάλος της ανθρώπινης ιστορίας ο Ναζίμ Χικμέτ (δια στόματος του άλλου μεγάλου Γιάννη Ρίτσου μέσα από τις μελωδίες και τη φωνή του άλλου μεγάλου Μάνου Λοΐζου...) είχε πει:
"Όπως ο Κερέμ"
Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ - Γιάννης Ρίτσος
Μελωδία, Φωνή: Μάνος Λοΐζος
"Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πώς θα γινούν τα σκοτάδια λάμψη;"
Βοηθήστε λοιπόν στο άναμμα και το μοίρασμα του φωτός. Έστω μια φλογίτσα ακόμα αρκεί. Γίνε εσύ μικρέ άνθρωπάκο στη μικρή καθημερινότητά σου ένα μεγάλο παράδειγμα. Τα άλλα θα ακολουθήσουν νομοτελειακά...
"Μπορείτε να συνειδητοποιήσετε ότι, όταν οι γονείς σας έγιναν γονείς, στην πραγματικότητα δεν γνώριζαν τίποτα για το πώς να είναι γονείς; Μερικοί γονείς δε γνώριζαν αρκετά καλά τον εαυτό τους ή πώς να αγαπούν τον εαυτό τους, πολλώ μάλλον πώς να αγαπούν ένα παιδί. Παρόλο που οι περισσότεροι γονείς κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να αναθρέψουν σωστά τα παιδιά τους, αυτό δε σημαίνει ότι γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν ή πώς να το κάνουν.
Μπορείτε λοιπόν, να τους συγχωρέσετε και να είστε υπομονετικοί μαζί τους; Το να είσαι γονιός είναι μια συνεχής, μια δια βίου διαδικασία μάθησης. Είναι αδύνατον να είναι κάποιος τέλειος γονιός. Καθώς είναι τόσα πολλά εκείνα που πρέπει να μάθει ένας γονιός, είναι πάρα πολλά αυτά που δε γνωρίζουν, ή συνεχίζουν να μαθαίνουν, οι γονείς σας. Παρόλο που η αποστολή των γονιών είναι να διδάσκουν τα παιδιά τους, είναι εξίσου αληθινό και το αντίθετο - τα παιδιά διδάσκουν τους γονείς τους. Ο καθένας από τους γονείς σας έχει μέσα του ένα πληγωμένο παιδί, όμως δεν το συνειδητοποιεί. Τα λάθη που κάνουν οι γονείς σας είναι για αυτούς ευκαιρίες ώστε να ωριμάζουν και να αμφισβητούν το σύστημα των πεποιθήσεών τους. Ωστόσο, για να μπορέσουν να το κάνουν, θα πρέπει να τους δώσετε τη δυνατότητα να αλλάξουν."
(σελ. 167-168, από το βιβλίο "Γίνε ο γονιός του Εαυτού σου", του Yong Kang Chan, εκδ. οίκος Α.Α. Λιβάνη, 2018, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)
Σε μια επίσκεψη αστραπή στου βορρά τα μέρη, πριν λίγες μέρες, σε τόπους ενταφιασμένους ανάμεσα σε "ξανθά μαλλιά" (όπως έλεγε και η αλεπού στον μικρό πρίγκιπα, αναφερόμενη στα στάχυα...), αφού πήρα μια βαθιά ανάσα σαν οξυγόνο απαραίτητη για τα σπλάγχνα μου, αντίκρυσα ανθρώπους - φίλους, με εμφανή του χρόνου τα περάσματα σμιλευμένα στο δέρμα τους σαν χαράγματα - σπαράγματα ονείρου...
Στραπατσαρίσματα κοινώς,
που αφορούν φυσικά το ευρύ κοινό,
καθώς πρόκειται για κάτι πολύ κοινό...
Πόσο πονάει να ακούω το κάτωθι τραγούδι...
Ο χρόνος αδυσώπητος.
Κακούργος.
Πανούργος.
Και το τραγούδι, αποκούμπι...
"Συβαρίτισσα"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Μίλτος Πασχαλίδης
Τι και αν προσπαθήσεις να ξαναστήσεις (αναστήσεις) το τραγούδι από την αρχή,
τα συναισθήματα από τη γέννα τους,
τα χάδια από τις άκρες των δακτύλων,
τα δάκρυα από των ματιών τις κόγχες,
τα μυρωδικά της σάρκας από τις φύτρες των μαλλιών ως τις τρυφερές λαγόνες...
Μάταια.
Ο χρόνος σε έχει προλάβει.
Και η κούραση από το βαρύ του πέρασμα, σε έχει προλάβει.
- Τι σου έρχεται στο νου σου αγάπη μου ακούγοντας αυτή τη μουσική;
Ο γιος απαντά:
- Έχασε τη μαμά του;
Ο πατέρας απαντά:
- Έχασε τη φίλη του...
Κάποιες φορές, η μαμά και η φίλη μπορεί να είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που να ενσαρκώνει και τις δυο ιδιότητες, απέναντι σε ένα ή περισσότερα άτομα.
Κάποιες φορές αυτό το πρόσωπο χάνεται, από προσώπου γης...
Και τότε χάνεται μαζί του και η γης...
Μέσα από αυτό το σύντομο διάλογο, διαφαίνεται ότι η γονεϊκότητα συμπλέκεται με τη συντροφικότητα σε ένα μυστηριώδες τάνγκο.
Η γονεϊκότητα από τη μια. Η συντροφικότητα από την άλλη.
Και μεταξύ τους, συ(ρ)μ(ατο)πλέγματα. Και τραύματα, σαν από θραύσματα.
Σκοτάδι που μπορεί να αναστηθεί σε φως και φως που μπορεί να βυθιστεί στο σκοτάδι.
Και μεταξύ τους το κενό, που τόσο απεχθάνεται η φύσις...
Και εγώ, να απεχθάνομαι τη δική μου φύση.
Ακατάλληλη τόσο για γονεϊκότητα όσο και για συντροφικότητα.
Αναζητώ μαργαριτάρια να αλιεύσω, μα σαν τα βρω, μια στιγμή είναι αρκετή για να τα κυριεύσω.
Και τελικά να καταστρέψω.
Το μετά πιο μπορεί να είναι; Η συγχώρεση ή η ανάφλεξη.
